Reanimatie?

 Wij zijn er langzaam weer. Itt vanochtend ook best tevreden met wat we allemaal willen. Het mag een tikkeltje minder zijn. Stress is tenslotte het laatste wat we willen. Die hele toestand ineens kan alleen maar gekomen zijn door het verhaal op GS over de VK-columnist woonachtig in de Algarve. Nu heb ik weinig boodschap aan wat mensen over me denken, maar schijt aan de mensheid heb ik niet echt. Hij schrijft af en toe leuke stukjes in de VK. Neem aan dat hij nog andere dingen schrijft. Vagelijk staat me iets bij van een volledig losgeslagen typetje op Twitter. Da's lang geleden. Ken hem verder niet zo. Van zo'n VK-column kun je volgens mij niet leven. Ook niet in de Algarve.

 Schrijven in de week. Drinken in het weekeinde. Drie honden. Een vriendin die z'n leven deelt. Een huis genaamd Villa Vischlugt gelegen aan het strand. Het heeft wel wat of moet ik zeggen: Het had ooit wel wat. Die hang naar de zelfkant van het bestaan, zonder nou gelijk als langharige hippie met kralen om nek en polsen op blote voeten door het warmere deel van de wereld te dwalen. Had dan meer met de clochards in Parijs.

 De drank is inmiddels een gepasseerd station. Drugs hebben me nooit getrokken. In het openbaar tegen bomen aan pissen is nooit aan mij besteed geweest en zal het ook nooit worden, ondanks de gerede kans op allerlei 'oude mannen'-kwalen. Mensen schokkeren is geen hobby van mij. Toch heeft dat stuk in vergetelheid geraakte ideeën laten herleven. Misschien had het ooit gekund, als ik geen andere weg had ingeslagen.