Bevestiging

 Prachtig begin van wat niet anders kan dan een mooie dag worden. Qua weer dan, hè! Vorst aan de grond, strak blauwe lucht, bijna zo helder als gisterochtend, fris maar met een al duidelijk voelbare zon. Dat nog vele van zulke dagen mogen volgen. We zijn er tot op heden de nodige misgelopen.

 Dat wordt een tuindag. Een dag in de tuin. Het platteland ten voeten uit. De rust en de stilte enkel doorbroken door het geklepper van ooievaars of het gekoekoek van een koekkoek. En natuurlijk het blaten van de schapen bij de buren en het gewring en gekakel van de kippen om hun ei kwijt te raken. Maar die geluiden hoor ik eigenlijk al niet meer.

 Het platteland, of zoals van Amerongen in zijn column van gisteren in de VK schrijft:

 "Jarenlang deed ik mij voor als een kosmopolitische bohemien vol stadse fratsen, maar in feite ben ik altijd een Veluwse boer gebleven. U moet mij maar eens zien eten: het liefst prak ik – net als mijn pa – soep, draadjesvlees, piepers, gele vla en rode Tova-saus door elkaar, vreet die smurrie binnen een minuut op en laat dan tevreden een luide boer.

  Van meditatie moet ik niks hebben, dat moge duidelijk zijn. Toch was ik na het zien van De Beentjes van Sint Hildegard in trance geraakt en hing ik helemaal zen op de bank. Noem het voor mijn part rebirthing want de Twentse tragikomedie van en met Herman Finkers was een reis terug in de tijd, naar een streek waar mensen heerlijk plat praten en waar tumult uitbreekt als er een kip de straat oversteekt. De loomheid en de broeierigheid van de film riepen herinneringen op aan het onschuldige Nederland van Help, de dokter verzuipt! en Doctor Vlimmen.  (...)

 

 De weldadige rust die de film uitstraalde, deed mij wederom beseffen waarom ik in de Algarve woon. Soms steekt er hier die kip over maar verder gebeurt er helemaal niets. De boeren ruiken naar mest en nippen tevreden aan hun neutjes. De vrouwen roddelen en koppelen op de wasplaats en hebben geen internet nodig."