Geketend

 Niet kuchen. Zeker niet niezen. Niet geeuwen. Ook niet hoesten. En ook lachen is geen goed idee. Daarbij is lopen het net zo min als zitten. Bukken kan enkel met grootse omslachtigheid. Elke andere beweging is zonder bedachtzaam pogen af te raden. Ondanks alle voorzorg zijn er momenten, waarop een denkbeeldige knuist de spier vastgrijpt ern er eens stevig in knijpt. Een gil is dan maar met de grootste moeite te onderdrukken. Waarom zou ik eigenlijk?

 In bed kost het een paar vloeken voordat een houding is gevonden, die het betreffende deel van de rug ontziet. Daarna is het enkel nog een kwestie van vooral niet bewegen en hopen dat ik in slaap val. Het is al tweemaal gelukt vandaag. Een kleine wereld. Een oefening in bescheidenheid.

 Het meest vervelende van de hele toestand is het ontbreken van een antwoord op de vrg "waardoor?". Behalve een verkeerde beweging, waarvan me het moment ontgaan is, kan ik alleen het uurtje onkruidtrekken op mijn hurken bedenken. Toch geen ongewone houding in deze tijd van het jaar. Als het spieren zijn, die het probleem maken, daar ga ik wel vanuit.