Op de terugweg wat planten ingeslagen voor Mariana. Ze wilde nog een paar rozen. Voor mijn gevoel staat de binnenplaats boordevol, maar blijkbaar kun je dat ook anders zien. Als ik mijn tuin op hetzelfde niveau zou moeten brengen, als waar in mijn optiek de binnenplaats op verkeerd, dan zou ik een étage moeten aanleggen. Niet direct over alle 16 percelen maar toch minstens over de helft. Moet kunnen. Doen we boven een hydroponisch systeem en op de begane grond gewoon ouderwetse in de klei.
Het heeft volgens mij met de aloude neiging uit communistische tijden te maken om alles te willen hebben, wat je krijgen kunt en nooit iets weg te doen wat je hebt, want je weet maar nooit, waar je het voor zou kunnen gebruiken. Het kan ook nooit genoeg zijn, als je ooit uren in rijen hebt moeten staan en dat soms ook nog voor niks. Of als levensreddende operaties voor je moeder geregeld moeten worden met een half varken, een half kalf èn een paar echt kalfsleren laarzen voor het neukie van de chirurg.
Het zijn van die oprispingen uit Mariana's verleden. Ze vertelt graag en veel, ook in herhaling, maar niet over dit soort zaken en de ellende in z'n algemeen van de Ceausescu-periode. Zo erg was die periode nl niet .... dank het menselijke aanpassingsvermogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten