Ondanks het persoonsinterne geëmmer blijft de machinerie lopen. Het kost moeite, ik zal het niet ontkennen, maar er gebeurt wat gedaan moet worden en ook het maaien stokt niet. Er ontstaat zowaar iets wat dagelijkse routine zou kunnen heten. Een gebalanceerde afwisseling van bezigheden gedicteerd door het weer, de noodzakelijkheden en mijn humeur. Een beetje afzien, een stukje genieten en waarnodig mezelf omkopen. Het tuintje zorgt voor verademing en stimulans. Ik zou me er zo in kunnen verliezen, hoewel het daar ietsje erg veel te klein voor is.
En soms, soms gebeuren van die kleine andere dingen. Gewenste onverwachtheden, die je perspectief plotsklaps verruimen. Weet inmiddels, dat ik niet direct in het diepe moet duiken, maar het mogelijke vooruitzicht maakt de tred soepeler, het bestaan krijgt bodem en verliest zijn ondragelijke lichtheid. Moet straks maar ff controleren of ie er nog ligt, die laatste fles Champagne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten