Terugkeren van weg geweest zijn, een reflectiever moment voor het tot je door laten dringen van de sleur van je normaal dagelijkse bestaan, is nauwelijks te vinden, zeker als het uit een vakantie is, die je genoten hebt.. Met een beetje pech hoeft je d'r geen energie in te steken en knalt het inzicht tegen je kop, als je over de drempel van je woning stapt. Er schijnen mensen te bestaan, die dit terugkomstmoment verheerlijken, het eind van de vakantie zien als het licht aan het eind van de tunnel. Onbegrijpelijk.
Als we de boel zouden omkeren en het normale bestaan de vakantie zou zijn en het thuis-zijn de onderbreking daarvan, misschien dat ik er dan enige waardering voor zou kunnen opbrengen. Nu niet. Absoluut niet en als mijn geheugen mij geen parten speelt, ook nooit gehad. Een vakantie volhouden tot ik het zat ben, is me nog nooit gegeven geweest. Het kost al gauw een week, voordat het besef van het gewenste genot tot me doordringt. Eenmaal doordrongen van de feiten zijn 2, 3 of 6 weken niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.
De laatste poging tot een echte vakantie was een actie in 2008. Veertien dagen naar vrienden in Portugal, waarvan vier fulltime in de auto. Een nog steeds moeilijk te begrijpen oprisping, een soort stilte voor de storm, die me toen nog te wachten stond. Daar voor moet ik terug tot 2000, een weekje Elzas als beloning voor het eerste seizoen en direct ook de laatste keer. Of was dat het mislukte uitje richting de Côte d'Azur. Vier dagen heen en in 6 uur terug ... De laatste echte vakantie(s) zijn van voor 1999, maar mooi de smaak niet verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten