Verwacht en toch onverwacht vroeg gekomen. De laatste restjes euforie zijn in minder dan 2-3 uur als sneeuw voor de zon verdwenen. Van zijdenzacht wolkje in de kleffe blubber. Beide pootjes terug op de grond, Franse grond. Da's wel wat cru, als je het mij vraagt. Maar mij is niks gevraagd in deze. Ik ben geen voorstander van zachte heelmeesters, maar om het nagenieten op een dergelijke manier de nek om te draaien, gaat me een beetje te rap.
De afgelopen weken zijn qua manco's niet perfect verlopen. Fysieke haperingen van de machinerie waren er, maar slechts bij uitzondering. Ook de geest heeft zich niet onbetuigd gelaten en spaken in het wiel proberen te steken, maar geen serieuze diepgang weten te bereiken. Nu zo ouderwets alles ineens op mijn kop ... daar word ik niet vrolijk van.
Wie weet, is het allemaal snel voorbij en loop ik over een of twee dagen fluitend gras te maaien. Wie weet? Het zou zomaar kunnen. Zou ... Niet dan? Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten