Twintig berichten in goed drie dagen, een verjaardag besteden aan het conserveren van de moestuinopbrengst en tussen de bedrijven door wat wezeloos de ruimte in staren. Natuurlijk verbaasd dat laatste me niet, maar ik had het zo graag anders gewild. Morgen, overmorgen of misschien pas daarna ga ik ongetwijfeld weer aan de slag met de dingen die moeten. Het gras dat gekortwiekt moet worden, de bramen die na het plukken van de vruchten gevoegelijk platgemaaid kunnen worden en natuurlijk zal ook de soap van het selecteren en opruimen van het zoveelste vervolg worden voorzien. Het heeft iets van vrijen met een mooie vrouw, maar dan omdat het moet en niet omdat je ernaar verlangt. Uiteindelijk lukt dat wel. Alleen hebben verplichte nummertjes zelden iets gedenkwaardigs, laat staan dat ze voor herhaling vatbaar zijn. En dat terwijl de herhaling hier de regel is, die de uitzondering bepaalt.
Ik had me meer voorgesteld van mijn initiatieven, heb de hoop niet laten varen en voor het zoveelste jaar rest me weinig meer dan slikken, doorslikken die bittere pil, de volgende winter komt er alweer aan en ik zit hier nog steeds. Geen verkoopperspectief, geen ruimte voor toekomstinitiatieven en een beetje aan het einde van mijn latijn wat de mogelijkheden betreft. Ja, ik kan het zooitje nog weggeven. Dat heb ik nog niet geprobeerd. Ach, morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten