Crises nr. xx???, of hoe zou je het moeten noemen, alweer gehad, afgehandeld, opgeruimd. Vrijdag begonnen, mijn weekend verpest en nu zijn hoofd en lijf weer zover gekalmeerd, dat grasmaaien tot de mogelijkheden behoort. Leuk hè, al die afwisseling.
Gisteren als bezigheidstherapie mijn aantekeningen uit de cloud laten neerdwarrelen in mijn tekstverwerker. De achterstand was uitzonderlijk. Drie maanden hing in de lucht. Het bijwerken van die laatste maanden liet zien, hoeveel je zelfs in zo'n relatief korte tijd wegduwt. 'Vergeten' maakt het leven mogelijk of anders in elk geval dragelijk. Wat een geworstel nog steeds. Bijna om stil van te worden. Het verschil is, dat het allemaal minder heftig is geworden (of ben ik er aan gewend geraakt?), korter duurt en ik de pakken nog maar zelden gebruik om er bij neer te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik de laatste maanden fluitend door mijn leven gegaan. Figuurlijk dan, maar ook best weleens letterlijk. Dat zijn dan de momenten, waar je nauwelijks bij stil staat. Stil staan doe je als er weereens iets hapert, als zand in de motor zit. Loopt het gesmeerd, dan wil je maar één ding: door!, verder!, weg! De goeie momenten zijn snel, te snel te vanzelfsprekend om te registreren, daarvoor vergeet je de slechte gelukkig snel, erg snel. Wat blijft, is de indruk dat het wel goed gaat, of gewoon gaat, niet staat, niet blijft hangen. Kortom het gaat beter, eigenlijk best wel aardig. Zeker voor een maandag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten