Een twijfelachtige titel. Of het nou kraken is wat de lading dekt of dat ik meer in de richting van 'piepen' zou moeten denken. Ik weet het zo net niet. Het kan twee (verbazingwekkend, niet?) kanten op. Het gaat, maar het gaat niet van harte. Bewegen kost moeite, deels omdat je het verleert, als je het niet bijhoudt en voor het andere deel omdat de machinerie wel draait maar de motivatie hapert. Een gretig spelend elftal met een mokkend trainer langs de lijn. Omgekeerd is logischer qua niet presteren, maar ook deze omgekeerde combi werkt niet naar behoren.
Gelukkig speel ik tegen mezelf, de makkelijkste tegenstander die er bestaat, en tegelijk de moeilijkste! Maar dat doet eigenlijk niet ter zake. Het voordeel is, dat niemand anders er last van heeft, als de dingen niet naar wens verlopen. Ik zal niemand teleurstellen net zo goed als geen enkele dojo op mijn deur kan kloppen en me kan aanspreken op mijn falen. Alles is enkel en alleen mijn pakkie an.
Ik mag me aan mezelf ergeren, mijn schouders bekloppen, schijt aan alles hebben of me achter mijn vodden aan zitten. Als hier iemand iets verliest, ben ik het. Als hier iemand wint, kus ik mezelf op mijn wang. Niks geen mensen op impliciete commando's plezieren. Geen sociale wenselijkheden. Niks van die dingen die een bestaan midden in het leven zo heerlijk kunnen verzieken. En toch, toch mis ik ze soms ...... heel soms, maar toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten