De woorden stromen alsof een dam is gebroken. Typisch is dat. Kan niet eens zeggen, dat het altijd zo is, maar de behoefte om te schrijven was ter plekke minimaal. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar de woorden wilden niet. Was het een gebrek aan rust? Geen ruimte voor reflectie? De iPhone?
Ik kan nu wel gaan doen, alsof ik niet weet, waar het aan gelegen heeft, maar dat zou niet netjes zijn. Schrijven is geen gezelschapsbezigheid en daar wringt de schoen. Niet dat een kluizenaarsbestaan de enige voorwaarde is voor het op papier plempen van woorden, maar er moeten momenten, lange momenten zijn waarin je je aandacht nergens anders dan op en eigenlijk vooral in jezelf kunt richten. Dus niks nie de iPhone de schuld in de schoenen schuiven of nog moeilijkere meta-verdoezelingen te berde proberen te brengen. Een vrouw kost tijd en dat gaat ten kostte van het schrijven.
Je kunt vooraf afspraken maken wat je wilt, de behoefte aan aandacht is groter dan het begrip voor jouw anders gerichte verlangens. Die spaar je dus op. Zo gaat dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten