Weer een familielid terug. We zijn bijna compleet. Nu de Peugeot nog. Weer ff een spannende terugrit, maar net als bij het ophalen van de C5 normaliseert alles gaande de 50 km terug. Tenminste, dat was mijn indruk. Ik zat niet naast Mariana, moest tenslotte mijn eigen wagen terug rijden. Maar het zag er goed uit. Had daar eigenlijk ook geen twijfels over. Het ongeluk was verkeerstechnisch wel maar praktisch absoluut niet haar schuld. Maar ik ga het er niet meer over hebben. De vrolijk gele bak is weer terug voor de deur en wij hebben ieder onze eigen mobiliteit terug. Scheelt mij tijd en geeft Mariana d'r vrijheid terug. Zeggen dat je weggaat en dan in je auto stappen, is echt anders dan vragen of je je haren kunt laten verven in de wetenschap, dat die ander je dan moet brengen (en halen).
Bijna vier mndn heeft het geduurd. Daar kun je een drama van maken, wat ik niet van plan ben, maar het is ook weer geen kattepis. Iets van 8000 euro schadeherstel, een paar duizend euro meer dan de klap met de A-Mercedes mijn verzekering heeft gekost. We hebben beide niet meegewerkt aan de winst van het bedrijf. Maar oké, morgen wat dingetjes checken en dan door alsof nooit iets aan de hand is geweest.
Ter viering van de terugkeer onszelf op een pizza getrakteerd. Grotere bokkesproongen zitten er in Agnita niet in. Een op het platteland verborgen keukengrootheid zou aan ons besteed zijn geweest en niet alleen vanavond.
woensdag 31 januari 2018
Spoorzoeken
Typisch hoe rustig het je kan maken als je met je handen in het warme water de afwas staat te doen. Ik weet weinig alternatieven met hetzelfde effect te benoemen. Zelfs in bad liggen kan daar hooguit de eerste paar minuten tegen op. De brokstukken zoeken elkaar weer op. Het past niet per direct maar dat gaat wel komen. Met het enthousiasme loopt het nog geen storm maar er komt iets in beweging. De afwas is nooit lang genoeg om een compleet herstel te bewerkstellingen. Het is de aanzet. Het duwtje over het dooie punt heen. De rest is aan het spel der machten. Massa, versnelling, bewegingsruimte, (afwezigheid van) obstakels.
Voordat de richting is gevonden en de snelheid bereikt gaat nog wel wat tijd verloren. En dan de tussentijdse verstoringen nog. Zometeen auto twee (Mariana's Beetle) ophalen. Hopelijk hebben ze daar met Duitse degelijkheid aan gewerkt ipv met de Franse slag. Niet dat we daar in de komende dagen ook direct weer mee terug moeten. Verder is het te hopen, dat het niet direct weer misgaat. Misschien is dat vnl een idee en moet dat tijd krijgen te slijten. Maar de mogelijkheid is er. Ik zat maandag alweer bijna in de zijkant van een auto, die volkomen onnodig èn op het allerlaatste moment voor een zebra stopte en ik de hoek om kwam.
Die zebra's en de gemiddelde manier van handelen van zowel voetgangers (nauwelijks kijken) als bestuurders (op het laatste moment remmen) is toch al een ramp. Als iemand van links komt/oversteekt stopt de auto op de rechterbaan al voordat de persoon een stap op de linkerrijstrook heeft gezet, terwijl rustig nog een paar auto's kunnen passeren voordat de oversteker op de rechterweghelft verschijnt. Ik heb ff inwendig stoom afgeblazen en in z'n algemeenheid mijn dank gepreveld voor het uitblijven van de ogenschijnlijk onvermijdbare klap.
Voordat de richting is gevonden en de snelheid bereikt gaat nog wel wat tijd verloren. En dan de tussentijdse verstoringen nog. Zometeen auto twee (Mariana's Beetle) ophalen. Hopelijk hebben ze daar met Duitse degelijkheid aan gewerkt ipv met de Franse slag. Niet dat we daar in de komende dagen ook direct weer mee terug moeten. Verder is het te hopen, dat het niet direct weer misgaat. Misschien is dat vnl een idee en moet dat tijd krijgen te slijten. Maar de mogelijkheid is er. Ik zat maandag alweer bijna in de zijkant van een auto, die volkomen onnodig èn op het allerlaatste moment voor een zebra stopte en ik de hoek om kwam.
Die zebra's en de gemiddelde manier van handelen van zowel voetgangers (nauwelijks kijken) als bestuurders (op het laatste moment remmen) is toch al een ramp. Als iemand van links komt/oversteekt stopt de auto op de rechterbaan al voordat de persoon een stap op de linkerrijstrook heeft gezet, terwijl rustig nog een paar auto's kunnen passeren voordat de oversteker op de rechterweghelft verschijnt. Ik heb ff inwendig stoom afgeblazen en in z'n algemeenheid mijn dank gepreveld voor het uitblijven van de ogenschijnlijk onvermijdbare klap.
Slower
Gisteren na de ochtenddut de dag vnl lezend doorgebracht. Het boek boeit op een irriterende wijze. Mag oppassen dat ik mijn nog steeds niet zo bijstere stemming niet ga gebruiken om me in de boeken te vergraven. Lezen mag dan een bezigheid zijn, maar is niet het soort bezigheid die telt voor het activiteitenquotum tussen 12 en 17 uur.
Vandaag zien of ik me via de bekende riedel weet op te richten en iets van smaak aan het gewenste bezig zijn weet terug te vinden. De plompverlorenheid waarmee die eind vorige week is verdwenen, verbaast me nog steeds. Me daar gisteren achter gesloten ogen nog tegen aan proberen te bemoeien maar mijn gedachtenwereld had er toen geen oren naar. Enkel wat heen en weer gewiebel tussen slapen en waken. Het ene wilde steeds maar niet lukken, in het andere had ik geen zin.
Verder deed het gewoon goed en moest ik onwillekeurig denken aan de perioden, waarin ik meer uren op bed heb liggen te liggen dan ik door de dag in de benen was te krijgen. Vergeleken met toen maak ik nu drukke dagen, die vergeleken met mijn late Utrechtse tijd nauwelijks actiever dan als sloom zijn te duiden. Is me het onthaasten toch gelukt en is ook bewezen, dat alles wendt anders zou ik nu niet het idee hebben, dat ik af en toe druk bezig ben.
Vandaag zien of ik me via de bekende riedel weet op te richten en iets van smaak aan het gewenste bezig zijn weet terug te vinden. De plompverlorenheid waarmee die eind vorige week is verdwenen, verbaast me nog steeds. Me daar gisteren achter gesloten ogen nog tegen aan proberen te bemoeien maar mijn gedachtenwereld had er toen geen oren naar. Enkel wat heen en weer gewiebel tussen slapen en waken. Het ene wilde steeds maar niet lukken, in het andere had ik geen zin.
Verder deed het gewoon goed en moest ik onwillekeurig denken aan de perioden, waarin ik meer uren op bed heb liggen te liggen dan ik door de dag in de benen was te krijgen. Vergeleken met toen maak ik nu drukke dagen, die vergeleken met mijn late Utrechtse tijd nauwelijks actiever dan als sloom zijn te duiden. Is me het onthaasten toch gelukt en is ook bewezen, dat alles wendt anders zou ik nu niet het idee hebben, dat ik af en toe druk bezig ben.
Fictie?
In nwe boek begonnen. Mr. Peanut. Iets over mannen die vrouwen niet begrijpen volgens mij of moet ik zeggen over vrouwen die altijd begrepen willen worden zonder dat ze daar iets voor hoeven te doen (?) en dat ahv de dood van iemand's vrouw waarvan niet duidelijk is of het een ongeluk, een zelfmoord of een moord is geweest.
Inmiddels op de helft aangekomen en het lijkt meer en meer te gaan over de onredelijkheid van vrouwen in relaties, maar dat is vast vooral wat ik er als man in herken. Mannen zijn, je zou het niet zo snel bedenken maar toch, in het algemeen veel te begripvol voor vrouwen. Je ziet het nu weer in dat hele "#MeToo-gedoe. Dat is nog een overblijfsel uit de tijd dat vrouwen beschermt en zo wilde worden. Dat is niet meer, dus mannen moeten die andere helft van de wereldbevolking meer op eigen ooghoogte tegemoet treden. Als je gelijkwaardigheid wilt moet je niet zeuren over de consequenties. Maar vrouwen denken tegenwoordig altijd en overal de spelregels te kunnen bepalen. Alles willen hebben en niks moeten inleveren .... dat is een beetje de inhoud van het tegenwoordige feminisme. Het én-én-én- principe. Nooit tevreden, altijd meer willen. Lang kan dat niet meer goed gaan. Als ze niemand meer hebben om tegen aan te trappen en het vuile werk te laten opknappen is de lol er volgens mij snel vanaf.
De beide vrouwen die tot nog toe in het boek zijn opgetreden, waarvan eentje als lijk is begonnen, had ik allang aan de deur gezet. En ik laat best veel over mijn kant gaan.
Inmiddels op de helft aangekomen en het lijkt meer en meer te gaan over de onredelijkheid van vrouwen in relaties, maar dat is vast vooral wat ik er als man in herken. Mannen zijn, je zou het niet zo snel bedenken maar toch, in het algemeen veel te begripvol voor vrouwen. Je ziet het nu weer in dat hele "#MeToo-gedoe. Dat is nog een overblijfsel uit de tijd dat vrouwen beschermt en zo wilde worden. Dat is niet meer, dus mannen moeten die andere helft van de wereldbevolking meer op eigen ooghoogte tegemoet treden. Als je gelijkwaardigheid wilt moet je niet zeuren over de consequenties. Maar vrouwen denken tegenwoordig altijd en overal de spelregels te kunnen bepalen. Alles willen hebben en niks moeten inleveren .... dat is een beetje de inhoud van het tegenwoordige feminisme. Het én-én-én- principe. Nooit tevreden, altijd meer willen. Lang kan dat niet meer goed gaan. Als ze niemand meer hebben om tegen aan te trappen en het vuile werk te laten opknappen is de lol er volgens mij snel vanaf.
De beide vrouwen die tot nog toe in het boek zijn opgetreden, waarvan eentje als lijk is begonnen, had ik allang aan de deur gezet. En ik laat best veel over mijn kant gaan.
dinsdag 30 januari 2018
Bouwvallen
Het gaat weer niet van harte. Het enthousiasme van vorige week en de vanzelfsprekendheid van bezig zijn komen niet verder dan een vage herinnering aan wat geweest is. Ik kan me wel weer op het 'Waarom' storten maar waarom zou het deze keer wel tot een antwoord leiden? Niks bijzonders gebeurd, geen speciale associaties met verkeerde momenten uit het verleden, geen regen buiten .... Loop de mogelijkheden maar langs.
Een pijntje hier, irritatie daar, kwakkie onduidelijkheden, dingen die niet naar wens lopen cq meer aandacht en energie op eisen dan me lief is en je ziet de zorgvuldig geherstruktureerde omgeving om je heen neergaan als een kaartenhuis of een zestigerjaren flatgebouwencomplex dat met springstof wordt gesloopt. Niet alles tegelijkertijd maar het ene deel na het andere met een kleine tussentijdse aarzeling. Kun je weer opnieuw beginnen. Passen, meten, stapelen en hopen dat de constructie minder breekbaar zal blijken te zijn.
Dat af en toe iets omvalt of afbrokkelt is geen punt. Niet meer. Die gaten dicht je en je bouwt verder. Maar als het om je heen naar beneden gaat op een manier, dat je niet meer weet waar je moet beginnen met het herstel, omdat je simpelweg handen tekort komt, kun je weinig meer dan de neergang gadeslaan. In slowmotion deze keer. Te traag naar mijn smaak. Ik wil door.
Een pijntje hier, irritatie daar, kwakkie onduidelijkheden, dingen die niet naar wens lopen cq meer aandacht en energie op eisen dan me lief is en je ziet de zorgvuldig geherstruktureerde omgeving om je heen neergaan als een kaartenhuis of een zestigerjaren flatgebouwencomplex dat met springstof wordt gesloopt. Niet alles tegelijkertijd maar het ene deel na het andere met een kleine tussentijdse aarzeling. Kun je weer opnieuw beginnen. Passen, meten, stapelen en hopen dat de constructie minder breekbaar zal blijken te zijn.
Dat af en toe iets omvalt of afbrokkelt is geen punt. Niet meer. Die gaten dicht je en je bouwt verder. Maar als het om je heen naar beneden gaat op een manier, dat je niet meer weet waar je moet beginnen met het herstel, omdat je simpelweg handen tekort komt, kun je weinig meer dan de neergang gadeslaan. In slowmotion deze keer. Te traag naar mijn smaak. Ik wil door.
maandag 29 januari 2018
Herkenning
Het boek, tja, wat kan ik daarover zeggen. Het zou hetzelfde zijn geweest als Mariana op een dag in haar auto zou stappen om iets in Sibiu te halen en na 5 of 6 uur nog steeds niet terug zou zijn, niet op haar telefoon zou reageren, etc. Dan ga je natuurlijk ziekenhuizen en politiebureau's af, probeert je jezelf gerust te stellen, wat naarmate de tijd vordert minder en minder lukt, waarna je iets van paniek zal overvallen, wat aansluitend langzaam afstompt tot gelatenheid. Het boek eindigt met een hint naar de mogelijkheid van een doorstart, happy-end zou ik het niet willen noemen.
Al met al ging het daar wel en ook weer niet om in het boek. Andere setting maar wat maakt dat uit. Het gaat bij het boek om de manier waarin de hopende en wachtende hoofdpersoon aankijkt tegen het leven om haar heen in het nu maar ook in inmiddels vervlogen tijden. Het anders zijn dan al die domme schapen om je heen. De stupiditeit van leven en nog erger werken. De onzin van liefde. Etc.
Dat voor wat de grotere thema's betreft. Kleiner kwam het nog dichterbij:
"Ich mochte fremde Orte gerne, solange ich mit ihnen keine großen Verbrüderungsszenen vornehmen musste. Wenn es mir gelang, ein sympathisches Café zu finden, ein Hotelzimmer mit feinem Ausblick und eine Steckdose (...), und ein gutes Restaurant im engen Umfeld des Hotelzimmers, war ich völlig zufrieden."
"Ich hatte diese Sucht, möglichst viel zu sehen, nie verstehen können. Es war offensichtlich, dass man in seinem Leben nur eine sehr begrenzte Anzahl Eindrücke würde sammeln können, und die Frage durfte erlaubt sein, was mit den Eindrücken nach unserem Ableben geschah."
Doet het afbreuk aan mijn uniciteit? Welt er iets in me op van verbondenheid? Doet het goed te weten dat meer mensen ploeteren in/met hun leven? Ach, ik slof gewoon op mijn manier verder door de massa.
Al met al ging het daar wel en ook weer niet om in het boek. Andere setting maar wat maakt dat uit. Het gaat bij het boek om de manier waarin de hopende en wachtende hoofdpersoon aankijkt tegen het leven om haar heen in het nu maar ook in inmiddels vervlogen tijden. Het anders zijn dan al die domme schapen om je heen. De stupiditeit van leven en nog erger werken. De onzin van liefde. Etc.
Dat voor wat de grotere thema's betreft. Kleiner kwam het nog dichterbij:
"Ich mochte fremde Orte gerne, solange ich mit ihnen keine großen Verbrüderungsszenen vornehmen musste. Wenn es mir gelang, ein sympathisches Café zu finden, ein Hotelzimmer mit feinem Ausblick und eine Steckdose (...), und ein gutes Restaurant im engen Umfeld des Hotelzimmers, war ich völlig zufrieden."
"Ich hatte diese Sucht, möglichst viel zu sehen, nie verstehen können. Es war offensichtlich, dass man in seinem Leben nur eine sehr begrenzte Anzahl Eindrücke würde sammeln können, und die Frage durfte erlaubt sein, was mit den Eindrücken nach unserem Ableben geschah."
Doet het afbreuk aan mijn uniciteit? Welt er iets in me op van verbondenheid? Doet het goed te weten dat meer mensen ploeteren in/met hun leven? Ach, ik slof gewoon op mijn manier verder door de massa.
Stadsgezicht
Vandaag de rust van gisteren weten vast te houden ondanks het klungelige gedoe bij de garages. Na die ervaringen de oude binnenstad ingelopen en in Joben (monsieur) aan een tafeltje plaatsgenomen met uitzicht over de Piata Mare. Aan de overkant een protestant of katholieke kerk, er tussen in niet-werkende fonteinen en een sneeuwvlakte doorkruist met schoongeveegde looppaden. Duiven zitten of lopen blijkbaar niet graag in de sneeuw. Ze zaten allemaal op het dak van de kerk en trokken vandaaruit hun rondjes door de lucht. Mensen lopen van de ene kant naar de andere kant van het plein en hoe jonger ze zijn hoe doelgerichter de beweging oogt. Natuurlijk de nodige, maar niet uitsluitend jonkies, met hun blik gefixeerd op het scherm van hun smartfoon.
Koffie, weer een LM en aansluitend een droge witte wijn. Zo zittend vroeg ik me af waar ik op zat te wachten. Op de chemie van het Capitole? Het straattheater van willekeurig welk terras in het toeristische deel van Parijs? De mensen, zelfs de oudere maakten niet de indruk blij te zijn met hun aanwezigheid op straat. Het was een noodzakelijk kwaad geen speels genot. Gewoon het verkeerde seizoen.
Daar toch rustig een uur of wat gezeten. Wat zaken afgewogen en te licht bevonden voor actie. Resterend alternatief was huiswaarts keren. Dat dus maar gedaan.
Koffie, weer een LM en aansluitend een droge witte wijn. Zo zittend vroeg ik me af waar ik op zat te wachten. Op de chemie van het Capitole? Het straattheater van willekeurig welk terras in het toeristische deel van Parijs? De mensen, zelfs de oudere maakten niet de indruk blij te zijn met hun aanwezigheid op straat. Het was een noodzakelijk kwaad geen speels genot. Gewoon het verkeerde seizoen.
Daar toch rustig een uur of wat gezeten. Wat zaken afgewogen en te licht bevonden voor actie. Resterend alternatief was huiswaarts keren. Dat dus maar gedaan.
Kloongevaar
Flut dag. In de ene garage medewerker nummero drie die ik de mankementen moest uitleggen en voor de derde keer, dat ik een vervolgafspraak moest moeten. In de andere garage was de betreffende persoon op vakantie deze week en de rest wist 'natuurlijk' van niks. Hoe krijg je het bedacht om daar iemand 100 km voor te laten rijden ... Slikken, fluiten, inademen en rustige uitademen. Me op een stel koffies getrakteerd, het vest voor bij mijn kostuum opgehaald en terug naar de rust van het dorp met aanpalend stadje gereden.
Voor koken was het inmiddels te laat. Mariana opgehaald en een maaltijd in Agnita genoten. In het simpelste restaurant van de 5 mogelijkheden. Of het het simpelste blijft is de vrg. Eind vorig jaar is het van eigenaar verwisseld en langzaam aan zijn veranderingen merkbaar. Voor de vorige eigenaar was het z'n eindstation qua werken. Voor de nwe is het een uitbreiding van het slagersgilde naar de restaurantwereld.
De veranderingen aan inrichting en presentatie geven het idee, dat de lat langzaam omhoog wordt geschoven. Een verandering van cliëntèle is dan onvermijdelijk met alle risico's vandien. De prijs mag best iets omhoog. De bedragen waar de gerechten tot nu toe voor over de tafel gingen zijn soms moeilijk te vatten. En dan mag de kwaliteit mee omhoog in de betekenis van niet alles door-en-door gaar gekookt of gebraden. Maar het zou zonde zijn als het restaurant opgaat in wat we al driemaal hebben in Agnita. Het zou leuk zijn als Gradina, Ice en Elisabeth iets eigens aan hun aanbod zou weten te geven. Het enige verschil is nu de locatie en inrichting. Een vierde keuze mogelijkheid die geen keuze is, daar zit ik niet op te wachten.
Voor koken was het inmiddels te laat. Mariana opgehaald en een maaltijd in Agnita genoten. In het simpelste restaurant van de 5 mogelijkheden. Of het het simpelste blijft is de vrg. Eind vorig jaar is het van eigenaar verwisseld en langzaam aan zijn veranderingen merkbaar. Voor de vorige eigenaar was het z'n eindstation qua werken. Voor de nwe is het een uitbreiding van het slagersgilde naar de restaurantwereld.
De veranderingen aan inrichting en presentatie geven het idee, dat de lat langzaam omhoog wordt geschoven. Een verandering van cliëntèle is dan onvermijdelijk met alle risico's vandien. De prijs mag best iets omhoog. De bedragen waar de gerechten tot nu toe voor over de tafel gingen zijn soms moeilijk te vatten. En dan mag de kwaliteit mee omhoog in de betekenis van niet alles door-en-door gaar gekookt of gebraden. Maar het zou zonde zijn als het restaurant opgaat in wat we al driemaal hebben in Agnita. Het zou leuk zijn als Gradina, Ice en Elisabeth iets eigens aan hun aanbod zou weten te geven. Het enige verschil is nu de locatie en inrichting. Een vierde keuze mogelijkheid die geen keuze is, daar zit ik niet op te wachten.
Verward
Vreemd, een boek lezen waarin iemands gedachten en overtuigingen vrijwel een kopie zijn van die van jezelf en je eigen ervaringen. Straks misschien meer. Nu weer achter de auto's aan.
zondag 28 januari 2018
Statusquo
Nauwelijks mee bezig geweest en toch de honderd bijdrages gepasseerd en nog dik drie dagen te gaan. Ik zie het niet de 121 van een jaar geleden overstijgen, maar als januari de toont zet voor de muziek van de rest van het jaar, dan gaat het ook zonder ondergrens voort in de lijn van de laatste 12 mndn. Misschien is het slechts het begin van een afkickprocedure. Erin gestampte gewoontes slijt je niet 1,2,3 weg. En misschien ook niet en stabiliseren mijn geschreven dagen zich op 4 à 5 bijdrages per dag. Dat zijn 4 boeken per jaar. Moet ik ze wel vormgeven, wat met dat ene, eerste boek, waar ik aan begonnen ben, tot op heden niet is gebeurd. Daar is de Pc-wisseling doorheen gefietst en dat geldt voor meer onderwerpen. Dan toch maar de herbehandeling en finale detaillering van de Pc ter hand nemen deze week? Mijn kamer cq boekenrek in de middag en de Pc in de avond.
Dub, dub, dub. Wat een luxe en eigenlijk interesseert het me geen reet, wat ik volgende week nu wel of niet doe. Ik weet alleen, als ik iets doe ik me daar beter bij voel dan als ik me beperk tot het leegscheppen van mijn neus. Ook een bezigheid maar zo bedoel ik het bezig zijn niet. Niet wegzakken in lethargie maar het een van het andere laten komen. Stimulans. Een beetje enthousiasme. Fysieke moeheid. En wie weet zelfs iets van voldoening, als ik daar mijn hand niet mee overspeel. De mens en zijn gehoop.
Dub, dub, dub. Wat een luxe en eigenlijk interesseert het me geen reet, wat ik volgende week nu wel of niet doe. Ik weet alleen, als ik iets doe ik me daar beter bij voel dan als ik me beperk tot het leegscheppen van mijn neus. Ook een bezigheid maar zo bedoel ik het bezig zijn niet. Niet wegzakken in lethargie maar het een van het andere laten komen. Stimulans. Een beetje enthousiasme. Fysieke moeheid. En wie weet zelfs iets van voldoening, als ik daar mijn hand niet mee overspeel. De mens en zijn gehoop.
Rustdag
Moe, maar relaxt, rustig. Geen innerlijke drukte. Geen overdaad aan gedachten. Leegte overheerst. Prettige leegte. Weldadig niks. Zondag. Zondagse zondagsrust.
Overtreffen
Illusieloos leven krijg je niet zomaar voor elkaar, daar moet wel het een en ander voor gebeuren. Volgens mij ben ik daarin de afgelopen jaren hard vooruit gegaan. Daarnaast is het al wat langer, dat ik vraagtekens zet bij een hoop zaken in het leven. Een beetje een illusie-arme mopperkont. Maar het kan erger, veel erger.
Een paar dagen geleden een boek (Der Mann schläft) ter hand genomen, waarin een hoofdpersoon (vrouw, ergens in de vijftig) zo gitzwart tegen het leven en de maatschappij aankijkt, dat het bijna komisch wordt. Zo overtuigt van haar eigen onbelangrijkheid en vol verwondering over hoe anderen zich wel het nodige gewicht proberen te geven. Zichzelf. Relaties. Werk. Etc.
Het heeft iets te maken met niet alleen willen eindigen op je oude dag, als ik de fragmenten van toen en nu, waar het boek uit is opgebouwd, goed begrijp. Laat gevonden en ineens weer verdwenen en dat in den vreemde en hoe nu verder? Niet het type boek dat je meesleurt in een verhaal. Meer een permante confrontatie met en in mijn geval herkenning van van vraagtekens bij de zin en onzin van de mens, zijn/haar leven, het samenleven en de maatschappij.
Een paar dagen geleden een boek (Der Mann schläft) ter hand genomen, waarin een hoofdpersoon (vrouw, ergens in de vijftig) zo gitzwart tegen het leven en de maatschappij aankijkt, dat het bijna komisch wordt. Zo overtuigt van haar eigen onbelangrijkheid en vol verwondering over hoe anderen zich wel het nodige gewicht proberen te geven. Zichzelf. Relaties. Werk. Etc.
Het heeft iets te maken met niet alleen willen eindigen op je oude dag, als ik de fragmenten van toen en nu, waar het boek uit is opgebouwd, goed begrijp. Laat gevonden en ineens weer verdwenen en dat in den vreemde en hoe nu verder? Niet het type boek dat je meesleurt in een verhaal. Meer een permante confrontatie met en in mijn geval herkenning van van vraagtekens bij de zin en onzin van de mens, zijn/haar leven, het samenleven en de maatschappij.
Afbraak
Voelde me gisteravond oud toen ik in bed stapte. Stijf, pijnlijk en moe. Een nw fenomeen? Drukker gemaakt in de laatste dagen dan ik zelf heb doorgehad? Te weinig drank genuttigd? De hele dag een licht gevoel in hoofd en buik gehad met lood in mijn ledematen. En soort van ontheemd, nee gedesorënteerd er boven op. Een beetje met de ziel onder de arm lopen zeulen. Werkelijk alsof iets tot een definitief einde is gekomen en natuurlijk denk ik daarbij dan het eerst aan mezelf. Anderhalve dag relaxt klooien in de keuken kan moeilijk tot 'diep gaan' gerekend worden. Neemt niet weg, dat het zo wel aanvoelde.
Inmiddels redelijk terug in mijn meer gewende doen. Nog ergens het enthousiasme van de afgelopen week zien op te duikelen, voor ik me over de komende week ga buigen. Met voldoende enthousiasme buig je je niet over maar stort je je op de nwe week. Heb nog een dag om mezelf zover te krijgen.
Het zal wel weer zoiets als opbouwen worden. Wat wordt de volgende climax? Het boekenrek? Het hoofdeinde van het bed? De Pc? Of de volgende maaltijd over vier weken?
Inmiddels redelijk terug in mijn meer gewende doen. Nog ergens het enthousiasme van de afgelopen week zien op te duikelen, voor ik me over de komende week ga buigen. Met voldoende enthousiasme buig je je niet over maar stort je je op de nwe week. Heb nog een dag om mezelf zover te krijgen.
Het zal wel weer zoiets als opbouwen worden. Wat wordt de volgende climax? Het boekenrek? Het hoofdeinde van het bed? De Pc? Of de volgende maaltijd over vier weken?
Herverschenen
Alweer een paar dagen terug op het speelveld en vandaag ws verslapen. Niks 4 of 5 uur in de ochtend. Acht uur ditmaal. Alles zoals altijd in mijn tijdtelling, 08:11 42 pagina's, 08:12 43pagina's, 08:13 5 pagina's = 92 pageviews op het conto van Italië.
Met een beetje geluk en vaardigheid lukt het je een veertigtal pagina's aan te klikken in een minuut tijd. Van de een naar de ander, maar meer dan oproepen zit er werkelijk niet in in die ene minuut tijd. Je snapt het houdt me weer of nog steeds bezig.
Met een beetje geluk en vaardigheid lukt het je een veertigtal pagina's aan te klikken in een minuut tijd. Van de een naar de ander, maar meer dan oproepen zit er werkelijk niet in in die ene minuut tijd. Je snapt het houdt me weer of nog steeds bezig.
zaterdag 27 januari 2018
Tussenstap
Het ergste keukenleed is alweer geleden. De rest komt succesievelijk aan de beurt. Vrij, dus! Niet alleen eerder dan ik had kunnen bedenken, helemaal niet mee bezig geweest met wat ik vanmiddag zou gaan doen. Het eindpunt was blijkbaar gisterenavond incl. de naweeën in de keuken. Nu begint schijnbaar iets nieuws. Een nwe periode? Era-wisseling in het klein? Dan is het vandaag het interbellum. En zoals altijd (?) in perioden als deze kijkt je als mens optimistisch en vol verwachting uit naar al het mooie, waarvan je hoopt, dat het je te wachten staat. Garantie tot de dag van morgen.
Ik zal me straks over iets van een planning buigen. Zien of de prioriteitenlijst aan verschuivingen toe is, of er nwe dingen bijkomen èn wegstrepen wat afgehandeld is. Is er iets afgehandeld? Eigenlijk niet. Tijdelijk misschien, maar 'Af' kan eigenlijk nooit verder komen dan 'net niet' of 'klaar voor de laatste kleinigheden' of als ultimo: 'Gereed voor wat er mogelijk ooit nog bij zal komen.' Maar badkamer en tuinkamerplee kunnen naar de zijlijn. Het is tijd voor een nwe hoofd-act. Mijn kamer, de Pc, de slaapkamer? Het kan een hoop kanten op.
Ik zal me straks over iets van een planning buigen. Zien of de prioriteitenlijst aan verschuivingen toe is, of er nwe dingen bijkomen èn wegstrepen wat afgehandeld is. Is er iets afgehandeld? Eigenlijk niet. Tijdelijk misschien, maar 'Af' kan eigenlijk nooit verder komen dan 'net niet' of 'klaar voor de laatste kleinigheden' of als ultimo: 'Gereed voor wat er mogelijk ooit nog bij zal komen.' Maar badkamer en tuinkamerplee kunnen naar de zijlijn. Het is tijd voor een nwe hoofd-act. Mijn kamer, de Pc, de slaapkamer? Het kan een hoop kanten op.
Voorbijgaan
Het idee dat denken en doen eens een ophoudt, om het voor een keer anders te formuleren, is behalve moeilijk plaatsbaar een weinig aantrekkelijk idee. Frustrerend. Enige voordeel is, dat je weinig van die frustratie zult merken. Waar je zo al aan denkt tijdens de 'mise en place'.
Afbouwen
Vandaag het slagveld schonen. Op zich valt het mee. Het meeste uit de afdeling diversen heb ik gisteren tussen de kookbedrijven door weggewerkt. Vandaag is het vnl glaswerk, serviesgoed en bestek. Dat gaat snel en is niet het vervelenste deel van de afwas. En daar is nog de afwasser, die ik in ieder geval het serviesgoed in de maag zou kunnen splitsen. De weinige pannen leegschrappen. Zien wat ik met de restjes doe, die niet in de gerechten terecht zijn gekomen, etc. Rustig daggie. Muziekje op en heen en weer langs het aanrecht. En als dan alles schoon is ... kan ik weer aan de slag met koken.
vrijdag 26 januari 2018
Tevreden?
Ja, tevreden. De meesten hadden niet zoveel boodschap aan het zuurvlees, maar dat kon de pret niet drukken. Geanimeerd gezelschap, zegt men dan. Het zuurvlees had wat mij betreft ook wat zoeter gemogen. Ik denk echter dat het meer iets was van boeren onbekendheid. En verder is rundvlees hier niet zo populair als het vlees van kip en varken. De volgende keer.
Hoe gezellig het gezelschap ook was en ondanks het goede gevoel dat het gaf, zo met een hoop mensen ergens op het platteland in Transilvanië aan tafel te zitten, het koken blijft voor mij belangrijker dan het vervolgens nuttigen van de maaltijd.. En dat koken ging goed, lekker relaxt anderhalve dag in de keuken staan klooien. De voorgerechtsalade met gerookte makreel was oke. De gebakken tomatensoep was goed. Het zuurvlees iets te zuur en 6 uur stoven was gewoon veel te lang. Het bijgerecht goed. Kaas wilde vrijwel niemand. En het toetje van hangop, vanillecrême en frambozencoulis (Klinkt mooier dan saus of puree) veel bij iedereen in de smaak muv de priester en z'n vrouw. De pepernoten waren te hard om op te dienen en uit de speculaaskruiden voor dito koekjes had de peper beter weg kunnen blijven. Daarvoor at men gretig van de bonbonselectie, die door Mariana met zorg was uitgekozen.
Nodig in Roemenië geen priester uit om te eten op vrijdag. Geen vis, geen vlees, geen melkprodukten en geen kaas. Het vlees en de vis vermoedde ik al en heeft Mariana nagevraagd. De laatste twee zijn vanavond gebleken. Best bijzonder dat hij op de uitnodiging is ingegaan.
Hoe gezellig het gezelschap ook was en ondanks het goede gevoel dat het gaf, zo met een hoop mensen ergens op het platteland in Transilvanië aan tafel te zitten, het koken blijft voor mij belangrijker dan het vervolgens nuttigen van de maaltijd.. En dat koken ging goed, lekker relaxt anderhalve dag in de keuken staan klooien. De voorgerechtsalade met gerookte makreel was oke. De gebakken tomatensoep was goed. Het zuurvlees iets te zuur en 6 uur stoven was gewoon veel te lang. Het bijgerecht goed. Kaas wilde vrijwel niemand. En het toetje van hangop, vanillecrême en frambozencoulis (Klinkt mooier dan saus of puree) veel bij iedereen in de smaak muv de priester en z'n vrouw. De pepernoten waren te hard om op te dienen en uit de speculaaskruiden voor dito koekjes had de peper beter weg kunnen blijven. Daarvoor at men gretig van de bonbonselectie, die door Mariana met zorg was uitgekozen.
Nodig in Roemenië geen priester uit om te eten op vrijdag. Geen vis, geen vlees, geen melkprodukten en geen kaas. Het vlees en de vis vermoedde ik al en heeft Mariana nagevraagd. De laatste twee zijn vanavond gebleken. Best bijzonder dat hij op de uitnodiging is ingegaan.
Keukenslag
Vandaag geen gelul. Ouderwets 'ogen open, in de benen', weliswaar pas bij achten, maar volgens wat ik me gisteren al bedacht, heb ik vandaag tijd genoeg om alles in alle rust af te maken. Als de pepernoten de enige tegenvaller blijven, die zijn echt niet door te bijten, hoor je mij niet klagen. Heb ondertussen wat op het internet rondgeneus en behalve erg uiteenlopende meningen over harde of zachte, taai-taai-achtige pepernoten is het vooral overal een kortere baktijd en een lagere oventemperatuur. Foutje van het boek. Ik geloof niet, dat het zoveel beter was gegaan, als ik ze, als beschreven, iets groter had gerold. Blijft een risico bij het eerste gebruik van recepten, maar voor een professionele kok, toch aardig slordig.
Vanochtend de wijn uit de kelder opgeduikeld om het spul een beetje op kamertemperatuur te krijgen. Gisteren helaas vergeten en om er nou het bed voor uit te gaan is ook weer zo wat. Rosé bij de salade, rode wijn (Paulliac, 1997) bij het zuurvlees, port bij de ev. kaas en Sauternes (1999) bij het toetje. Alleen de rode wijn hoeft op te warmen. Bij de koffie het zuurvlees aangebraden en stoofklaar gemaakt. Zes uur nauwelijks omkijken naar. Die tijd kan ik aan de rest besteden.
De volgorde van werken is nog niet geheel helder. Ik denk dat het iets wordt van yogurt uit laten lekken, vanille-crême maken, aardappelen bewerken, etc. Indien het teveel werk blijkt, kan er altijd nog iets afvallen. Geloof niet, dat dat deze keer gaat spelen.
Vanochtend de wijn uit de kelder opgeduikeld om het spul een beetje op kamertemperatuur te krijgen. Gisteren helaas vergeten en om er nou het bed voor uit te gaan is ook weer zo wat. Rosé bij de salade, rode wijn (Paulliac, 1997) bij het zuurvlees, port bij de ev. kaas en Sauternes (1999) bij het toetje. Alleen de rode wijn hoeft op te warmen. Bij de koffie het zuurvlees aangebraden en stoofklaar gemaakt. Zes uur nauwelijks omkijken naar. Die tijd kan ik aan de rest besteden.
De volgorde van werken is nog niet geheel helder. Ik denk dat het iets wordt van yogurt uit laten lekken, vanille-crême maken, aardappelen bewerken, etc. Indien het teveel werk blijkt, kan er altijd nog iets afvallen. Geloof niet, dat dat deze keer gaat spelen.
Afscheid's
Wordt je ergens in de nacht wakker en het eerste wat je denkt is: "Als ik nu doodga, weet niemand wat ik op dat moment gedacht heb, want ik kan het niet navertellen". Van het een komt het ander en schiet de vraag door mijn hoofd of je liever niet wilt weten, dat je vertrekt, of liever afscheid neemt? Nu ben ik in dat laatste niet bijster goed en heb ik bovendien nauwelijks ervaring met echt afscheid nemen. Je ziet mensen of je ziet ze niet meer. D'r zit weinig tussen. En stel je heb de gelegenheid om afscheid te nemen van de mensen, die je daarvoor uitgekozen hebt, wat dan? De kans is nul, dat je je daar na het vertrek uit het leven iets van herinnert. Niks van "Fijn dat ik nog ff gedag heb kunnen zeggen". Hoe je het wendt of keert het blijft iets van alles naar niets. Een erg onbevredigende gang van zaken. Gelukkig vervolgens gewoon doorgeslapen.
donderdag 25 januari 2018
(Voor-)bereiding
Het koken begonnen vandaag. De tomatensoep is klaar en bliksemssnel afgekoeld om verzuring te voorkomen, die laatst een pan kippenbouillon ongeschikt maakte voor verder gebruikt. Peper- en kruidnoten zijn gebakken. Die eerste krengen zijn gebitsbrekers, terwijl ze volgens mij meer taai-taaierig hadden moeten zijn. Ook vijf minuten minder dan dan het recept aangaf, geeft nog steeds een soort peperstenen en niks zachts. Nu zijn noten doorgaans ook niet zacht, maar daar verschillen in deze de meningen nogal. Wie weet, zou de eerste keer zijn, dat je blij bent dat koekjes 'oud' en dus zacht worden.
Ondertussen staat het vlees al 12 uur in de azijn (met water) met wat in het boek als VOC-kruidenmengsel stond beschreven. Vandaar die ouderwetse, maar mooi wel elektrische koffiebonenmaler. Ben benieuwd. Het mogen dan wel allemaal Nederlandse recepten zijn, soms een beetje opgefleurt met moderne inzichten, maar ons zuurvlees marineerde in het azijn/water mengsel met uien, laurier, jeneverbessen en kruidnagels. Meer smaken zaten er niet in. Geen steranijs, nootmuskaat en wat ik verder alweer vergeten ben.
Ik kan me vergissen, maar volgens mij heb ik morgen verder een makkie aan het afmaken van de rest. De frisse salade met gerookte makreel, het afmaken van het zuurvlees met z'n bijgerechten en natuurlijk het toetje .... een vlaflip, maar dan niet uit de fles maar met vanillecrême en romige hangop .... Het is nog steeds leuk om te doen.
Ondertussen staat het vlees al 12 uur in de azijn (met water) met wat in het boek als VOC-kruidenmengsel stond beschreven. Vandaar die ouderwetse, maar mooi wel elektrische koffiebonenmaler. Ben benieuwd. Het mogen dan wel allemaal Nederlandse recepten zijn, soms een beetje opgefleurt met moderne inzichten, maar ons zuurvlees marineerde in het azijn/water mengsel met uien, laurier, jeneverbessen en kruidnagels. Meer smaken zaten er niet in. Geen steranijs, nootmuskaat en wat ik verder alweer vergeten ben.
Ik kan me vergissen, maar volgens mij heb ik morgen verder een makkie aan het afmaken van de rest. De frisse salade met gerookte makreel, het afmaken van het zuurvlees met z'n bijgerechten en natuurlijk het toetje .... een vlaflip, maar dan niet uit de fles maar met vanillecrême en romige hangop .... Het is nog steeds leuk om te doen.
Bonus
Was ik gisteren wat helderder geweest en had er nog een kwartiertje tegen aan gegooid, had ik me de drie uur van vandaag kunnen besparen. Maar soit, lekker gereden, mijn beklag bij de garage gedaan over de slordige afhandeling van de reparatie van de Citroën, maar vooral de simpele, elektrische koffiemolen gevonden en gekocht, waarmee je in een handomdraai kruidmengsels kunt maken, zonder van ieder kruid een orginele en een poedervorm te moeten hebben. Ook ff anijs en foelie naar het Roemeens vertaald, maar daarmee was het spul nog steeds niet te krijgen.
Vijfenveertig minuten heen en dito terug is anderhalf uur, boodschappen en me ook een koffie gegund en dat alles binnen de drie uur weten te houden. Veel rijden, maar erg genoten van het winterse landschap onder de strak blauwe lucht. Het silhouet van de Karpatenpieken op de achtergrond. Weer zo'n momentje waarop ik volmondig kan beamen, dat ik het hier erg naar mijn zin heb. 'Thuis voelen' zijn grote worden, maar ik kom er dicht in de buurt.
Vijfenveertig minuten heen en dito terug is anderhalf uur, boodschappen en me ook een koffie gegund en dat alles binnen de drie uur weten te houden. Veel rijden, maar erg genoten van het winterse landschap onder de strak blauwe lucht. Het silhouet van de Karpatenpieken op de achtergrond. Weer zo'n momentje waarop ik volmondig kan beamen, dat ik het hier erg naar mijn zin heb. 'Thuis voelen' zijn grote worden, maar ik kom er dicht in de buurt.
Vastleggen
Tijdens de wakkere momenten van de nacht en bij het ontwaken vanochtend geprobeerd om de gedachte te achterhalen, die er gisteren zo plompverloren tussenuit is geglipt. Zat me blijkbaar dwars. Maar wat is de zin van een jacht op een vervlogen gedachte, waarvan je nieteens weet of je 'm herkent, als ie weer opduikt?
Als je alles wilt vasthouden, wat in je opkomt heb je meer te doen dan je lief is. Je kunt het vergelijken met een uit de hand gelopen foto-hobby, waardoor je de hele tijd alles enkel en alleen door de lens waarneemt of bedenkt hoe het zou zijn als je het door de lens zou bekijken. Meestal alleen op uitjes en vakanties, maar het kan natuurlijk erger. Ik ken dat en ben er daarom op een gegeven moment bewust mee gestopt. Wat weer enigszins is doorgeschoven en tot een afkeer van het maken van foto's heeft geleid. Waarom alles vast leggen?
Waarom zou dat alleen voor beeld gelden en niet voor het tekstdeel van het leven? Waarom wel gedachten, bedenksels en lossere flodders willen vasthouden naast al het gebeuren dat je al in woorden probeert te vangen? Zou ik daar eens over nadenken of is het beter als ik dat maar laat?
Als je alles wilt vasthouden, wat in je opkomt heb je meer te doen dan je lief is. Je kunt het vergelijken met een uit de hand gelopen foto-hobby, waardoor je de hele tijd alles enkel en alleen door de lens waarneemt of bedenkt hoe het zou zijn als je het door de lens zou bekijken. Meestal alleen op uitjes en vakanties, maar het kan natuurlijk erger. Ik ken dat en ben er daarom op een gegeven moment bewust mee gestopt. Wat weer enigszins is doorgeschoven en tot een afkeer van het maken van foto's heeft geleid. Waarom alles vast leggen?
Waarom zou dat alleen voor beeld gelden en niet voor het tekstdeel van het leven? Waarom wel gedachten, bedenksels en lossere flodders willen vasthouden naast al het gebeuren dat je al in woorden probeert te vangen? Zou ik daar eens over nadenken of is het beter als ik dat maar laat?
woensdag 24 januari 2018
Tegengas
Aangename relativering van de #MeToo-heksenjacht
The Humiliation of Aziz Ansari
Allegations against the comedian are proof that women are angry, temporarily powerful—and very, very dangerous.
(Caitlin Flanagan Jan 14, The Atlantic, 2018 Culture )
Sexual mores in the West have changed so rapidly over the past 100 years that by the time you reach 50, intimate accounts of commonplace sexual events of the young seem like science fiction: You understand the vocabulary and the sentence structure, but all of the events take place in outer space. You’re just too old.
This was my experience reading the account of one young woman’s alleged sexual encounter with Aziz Ansari, published by the website Babe this weekend. The world in which it constituted an episode of sexual assault was so far from my own two experiences of near date rape (which took place, respectively, during the Carter and Reagan administrations, roughly between the kidnapping of the Iran hostages and the start of the Falklands War) that I just couldn’t pick up the tune. But, like the recent New Yorker story “Cat Person”—about a soulless and disappointing hookup between two people who mostly knew each other through texts—the account has proved deeply resonant and meaningful to a great number of young women, who have responded in large numbers on social media, saying that it is frighteningly and infuriatingly similar to crushing experiences of their own. It is therefore worth reading and, in its way, is an important contribution to the present conversation.
Here’s how the story goes: A young woman, who is given the identity-protecting name “Grace” in the story, was excited to encounter Ansari at a party in Los Angeles, and even though he initially brushed her off, when he saw that they both had the same kind of old-fashioned camera, he paid attention to her and got her number. He texted her when they both got back to New York, asking whether she wanted to go out, and she was so excited, she spent a lot of time choosing her outfit and texting pictures of it to friends. They had a glass of wine at his apartment, and then he rushed her through dinner at an expensive restaurant and brought her back to his apartment. Within minutes of returning, she was sitting on the kitchen counter and he was—apparently consensually—performing oral sex on her (here the older reader’s eyes widen, because this was hardly the first move in the “one-night stands” of yesteryear), but then went on, per her account, to pressure her for sex in a variety of ways that were not honorable. Eventually, overcome by her emotions at the way the night was going, she told him, “You guys are all the fucking same,” and left crying. I thought it was the most significant line in the story: This has happened to her many times before. What led her to believe that this time would be different?
* * *
I was a teenager in the late 1970s, long past the great awakening (sexual intercourse began in 1963, which was plenty of time for me), but as far away from Girl Power as World War I was from the Tet Offensive. The great girl-shaping institutions, significantly the magazines and advice books and novels that I devoured, were decades away from being handed over to actual girls and young women to write and edit, and they were still filled with the cautionary advice and moralistic codes of the ’50s. With the exception of the explicit physical details, stories like Grace’s—which usually appeared in the form of “as told to,” and which were probably the invention of editors and the work product of middle-aged women writers—were so common as to be almost regular features of these cultural products. In fact, the bitterly disappointed girl crying in a taxi muttering, “They’re all the same,” was almost a trope. Make a few changes to Grace’s story and it would fit right into the narrative of those books and magazines, which would have dissected what happened to her in a pitiless way.
When she saw Ansari at the party, she was excited by his celebrity—“Grace said it was surreal to be meeting up with Ansari, a successful comedian and major celebrity”—which the magazines would have told us was shallow; he brushed her off, but she kept after him, which they would have called desperate; doing so meant ignoring her actual date of the evening, which they would have called cruel. Agreeing to meet at his apartment—instead of expecting him to come to her place to pick her up—they would have called unwise; ditto drinking with him alone. Drinking, we were told, could lead to a girl’s getting “carried away,” which was the way female sexual desire was always characterized in these things—as in, “She got carried away the night of the prom.” As for what happened sexually, the writers would have blamed her completely: What was she thinking, getting drunk with an older man she hardly knew, after revealing her eagerness to get close to him? The signal rule about dating, from its inception in the 1920s to right around the time of the Falklands War, was that if anything bad happened to a girl on a date, it was her fault.
Those magazines didn’t prepare teenage girls for sports or STEM or huge careers; the kind of world-conquering, taking-numbers strength that is the common language of the most-middle-of-the road cultural products aimed at today’s girls was totally absent. But in one essential aspect they reminded us that we were strong in a way that so many modern girls are weak. They told us over and over again that if a man tried to push you into anything you didn’t want, even just a kiss, you told him flat out you weren’t doing it. If he kept going, you got away from him. You were always to have “mad money” with you: cab fare in case he got “fresh” and then refused to drive you home. They told you to slap him if you had to; they told you to get out of the car and start wailing if you had to. They told you to do whatever it took to stop him from using your body in any way you didn’t want, and under no circumstances to go down without a fight. In so many ways, compared with today’s young women, we were weak; we were being prepared for being wives and mothers, not occupants of the C-Suite. But as far as getting away from a man who was trying to pressure us into sex we didn’t want, we were strong.
Was Grace frozen, terrified, stuck? No. She tells us that she wanted something from Ansari and that she was trying to figure out how to get it. She wanted affection, kindness, attention. Perhaps she hoped to maybe even become the famous man’s girlfriend. He wasn’t interested. What she felt afterward—rejected yet another time, by yet another man—was regret. And what she and the writer who told her story created was 3,000 words of revenge porn. The clinical detail in which the story is told is intended not to validate her account as much as it is to hurt and humiliate Ansari. Together, the two women may have destroyed Ansari’s career, which is now the punishment for every kind of male sexual misconduct, from the grotesque to the disappointing.
Twenty-four hours ago—this is the speed at which we are now operating—Aziz Ansari was a man whom many people admired and whose work, although very well paid, also performed a social good. He was the first exposure many young Americans had to a Muslim man who was aspirational, funny, immersed in the same culture that they are. Now he has been—in a professional sense—assassinated, on the basis of one woman’s anonymous account. Many of the college-educated white women who so vocally support this movement are entirely on her side. The feminist writer and speaker Jessica Valenti tweeted, “A lot of men will read that post about Aziz Ansari and see an everyday, reasonable sexual interaction. But part of what women are saying right now is that what the culture considers ‘normal’ sexual encounters are not working for us, and oftentimes harmful.”
I thought it would take a little longer for the hit squad of privileged young white women to open fire on brown-skinned men. I had assumed that on the basis of intersectionality and all that, they’d stay laser focused on college-educated white men for another few months. But we’re at warp speed now, and the revolution—in many ways so good and so important—is starting to sweep up all sorts of people into its conflagration: the monstrous, the cruel, and the simply unlucky. Apparently there is a whole country full of young women who don’t know how to call a cab, and who have spent a lot of time picking out pretty outfits for dates they hoped would be nights to remember. They’re angry and temporarily powerful, and last night they destroyed a man who didn’t deserve it.
The Humiliation of Aziz Ansari
Allegations against the comedian are proof that women are angry, temporarily powerful—and very, very dangerous.
(Caitlin Flanagan Jan 14, The Atlantic, 2018 Culture )
Sexual mores in the West have changed so rapidly over the past 100 years that by the time you reach 50, intimate accounts of commonplace sexual events of the young seem like science fiction: You understand the vocabulary and the sentence structure, but all of the events take place in outer space. You’re just too old.
This was my experience reading the account of one young woman’s alleged sexual encounter with Aziz Ansari, published by the website Babe this weekend. The world in which it constituted an episode of sexual assault was so far from my own two experiences of near date rape (which took place, respectively, during the Carter and Reagan administrations, roughly between the kidnapping of the Iran hostages and the start of the Falklands War) that I just couldn’t pick up the tune. But, like the recent New Yorker story “Cat Person”—about a soulless and disappointing hookup between two people who mostly knew each other through texts—the account has proved deeply resonant and meaningful to a great number of young women, who have responded in large numbers on social media, saying that it is frighteningly and infuriatingly similar to crushing experiences of their own. It is therefore worth reading and, in its way, is an important contribution to the present conversation.
Here’s how the story goes: A young woman, who is given the identity-protecting name “Grace” in the story, was excited to encounter Ansari at a party in Los Angeles, and even though he initially brushed her off, when he saw that they both had the same kind of old-fashioned camera, he paid attention to her and got her number. He texted her when they both got back to New York, asking whether she wanted to go out, and she was so excited, she spent a lot of time choosing her outfit and texting pictures of it to friends. They had a glass of wine at his apartment, and then he rushed her through dinner at an expensive restaurant and brought her back to his apartment. Within minutes of returning, she was sitting on the kitchen counter and he was—apparently consensually—performing oral sex on her (here the older reader’s eyes widen, because this was hardly the first move in the “one-night stands” of yesteryear), but then went on, per her account, to pressure her for sex in a variety of ways that were not honorable. Eventually, overcome by her emotions at the way the night was going, she told him, “You guys are all the fucking same,” and left crying. I thought it was the most significant line in the story: This has happened to her many times before. What led her to believe that this time would be different?
* * *
I was a teenager in the late 1970s, long past the great awakening (sexual intercourse began in 1963, which was plenty of time for me), but as far away from Girl Power as World War I was from the Tet Offensive. The great girl-shaping institutions, significantly the magazines and advice books and novels that I devoured, were decades away from being handed over to actual girls and young women to write and edit, and they were still filled with the cautionary advice and moralistic codes of the ’50s. With the exception of the explicit physical details, stories like Grace’s—which usually appeared in the form of “as told to,” and which were probably the invention of editors and the work product of middle-aged women writers—were so common as to be almost regular features of these cultural products. In fact, the bitterly disappointed girl crying in a taxi muttering, “They’re all the same,” was almost a trope. Make a few changes to Grace’s story and it would fit right into the narrative of those books and magazines, which would have dissected what happened to her in a pitiless way.
When she saw Ansari at the party, she was excited by his celebrity—“Grace said it was surreal to be meeting up with Ansari, a successful comedian and major celebrity”—which the magazines would have told us was shallow; he brushed her off, but she kept after him, which they would have called desperate; doing so meant ignoring her actual date of the evening, which they would have called cruel. Agreeing to meet at his apartment—instead of expecting him to come to her place to pick her up—they would have called unwise; ditto drinking with him alone. Drinking, we were told, could lead to a girl’s getting “carried away,” which was the way female sexual desire was always characterized in these things—as in, “She got carried away the night of the prom.” As for what happened sexually, the writers would have blamed her completely: What was she thinking, getting drunk with an older man she hardly knew, after revealing her eagerness to get close to him? The signal rule about dating, from its inception in the 1920s to right around the time of the Falklands War, was that if anything bad happened to a girl on a date, it was her fault.
Those magazines didn’t prepare teenage girls for sports or STEM or huge careers; the kind of world-conquering, taking-numbers strength that is the common language of the most-middle-of-the road cultural products aimed at today’s girls was totally absent. But in one essential aspect they reminded us that we were strong in a way that so many modern girls are weak. They told us over and over again that if a man tried to push you into anything you didn’t want, even just a kiss, you told him flat out you weren’t doing it. If he kept going, you got away from him. You were always to have “mad money” with you: cab fare in case he got “fresh” and then refused to drive you home. They told you to slap him if you had to; they told you to get out of the car and start wailing if you had to. They told you to do whatever it took to stop him from using your body in any way you didn’t want, and under no circumstances to go down without a fight. In so many ways, compared with today’s young women, we were weak; we were being prepared for being wives and mothers, not occupants of the C-Suite. But as far as getting away from a man who was trying to pressure us into sex we didn’t want, we were strong.
Was Grace frozen, terrified, stuck? No. She tells us that she wanted something from Ansari and that she was trying to figure out how to get it. She wanted affection, kindness, attention. Perhaps she hoped to maybe even become the famous man’s girlfriend. He wasn’t interested. What she felt afterward—rejected yet another time, by yet another man—was regret. And what she and the writer who told her story created was 3,000 words of revenge porn. The clinical detail in which the story is told is intended not to validate her account as much as it is to hurt and humiliate Ansari. Together, the two women may have destroyed Ansari’s career, which is now the punishment for every kind of male sexual misconduct, from the grotesque to the disappointing.
Twenty-four hours ago—this is the speed at which we are now operating—Aziz Ansari was a man whom many people admired and whose work, although very well paid, also performed a social good. He was the first exposure many young Americans had to a Muslim man who was aspirational, funny, immersed in the same culture that they are. Now he has been—in a professional sense—assassinated, on the basis of one woman’s anonymous account. Many of the college-educated white women who so vocally support this movement are entirely on her side. The feminist writer and speaker Jessica Valenti tweeted, “A lot of men will read that post about Aziz Ansari and see an everyday, reasonable sexual interaction. But part of what women are saying right now is that what the culture considers ‘normal’ sexual encounters are not working for us, and oftentimes harmful.”
I thought it would take a little longer for the hit squad of privileged young white women to open fire on brown-skinned men. I had assumed that on the basis of intersectionality and all that, they’d stay laser focused on college-educated white men for another few months. But we’re at warp speed now, and the revolution—in many ways so good and so important—is starting to sweep up all sorts of people into its conflagration: the monstrous, the cruel, and the simply unlucky. Apparently there is a whole country full of young women who don’t know how to call a cab, and who have spent a lot of time picking out pretty outfits for dates they hoped would be nights to remember. They’re angry and temporarily powerful, and last night they destroyed a man who didn’t deserve it.
Vluchtigheid
Jammer weer. D'r was een gedacht, net voor ik met Rosa ff naar buiten ben gegaan, waarvan ik dacht "Daar kan ik iets mee." en nu is ie in het niets verdwenen. Jammer en iritant.
Als het belangrijk was, komt het nog wel een keer langs. Ooit had ik dat idee, maar ik vertrouw daar niet meer op. Ook voor het moment belangrijke zaken verdwijnen gewoon in het niets, als je niet oppast, om niet/nooit meer terug te keren.
Als het belangrijk was, komt het nog wel een keer langs. Ooit had ik dat idee, maar ik vertrouw daar niet meer op. Ook voor het moment belangrijke zaken verdwijnen gewoon in het niets, als je niet oppast, om niet/nooit meer terug te keren.
Dagverloop
Lange, actieve dag. Nee, geen geklus aan het huis vandaag. Het was boodschappendag. De noodzakelijkheden voor vrijdag en natuurlijk weer de nodige extra's. Een paar flessen bijzondere sterke drank en twee prachtige bloemstukken. Voor half tien de deur uit. Dat betekent voor mij niet dralen met opstaan en zonder haperen de ochtendroutine afhandelen. Een derde koffie en ook het blog is er bij ingeschoten. Mariana stond op haar vrije dag (iets van een nationale feestdag) al voor half negen bij het koffie-apparaat. Die wilde alle discussie voor zijn.
De perfectie is niet bereikt vandaag, maar we zaten er dichtbij. Ik had nog iets in het oude centrum gewild en langs de diverse garages gaan, maar daar schoot de tijd te kort. Ik zal niet weer de lunch de schuld in de schoenen schuiven. Ruim na vieren had ik het gewoon gezien. 98,7% van de boodschappenlijst was gescoord. De rest zie ik morgen in Agnita of is aan mijn creativiteit om te ondervangen.
Bij thuiskomst gelijk door met het monteren van de gekochte pleedeksel en het ophangen/eigenlijk best ook wel monteren van het gordijn dat voorlopig als deur moet dienen. Ik sta versteld van mezelf.
De perfectie is niet bereikt vandaag, maar we zaten er dichtbij. Ik had nog iets in het oude centrum gewild en langs de diverse garages gaan, maar daar schoot de tijd te kort. Ik zal niet weer de lunch de schuld in de schoenen schuiven. Ruim na vieren had ik het gewoon gezien. 98,7% van de boodschappenlijst was gescoord. De rest zie ik morgen in Agnita of is aan mijn creativiteit om te ondervangen.
Bij thuiskomst gelijk door met het monteren van de gekochte pleedeksel en het ophangen/eigenlijk best ook wel monteren van het gordijn dat voorlopig als deur moet dienen. Ik sta versteld van mezelf.
dinsdag 23 januari 2018
Scoren!
Zou het? Zou het? Zou het werkelijk? Misschien maar beter niet benoemen. Ook vandaag geklust, gekookt, afgewassen en net de boodschappenlijst afgerond voor het koken op vrijdag. Beweging! Activiteit! Bezig! Vooralsnog een van die zeldzame momenten, waarvan ik zou willen, dat ik het minimaal een week per mnd zou hebben. Kan de resterende tijd zo versloft worden zonder dat dat problemen oplevert. Laat het vooral zo doorgaan. Een paar uur per dag is nog beter dan een week per mnd.
Toilet staat en heeft behalve het standaard geëikel met de PVC-tape bij het maken van niet-lekkende verbindingen geen problemen opgeleverd. Morgen een gordijn regelen en met de trap naar beneden staat niks meer het uitnodigen van mensen in de weg. Krijgen we natuurlijk eerst allerlei Oooo's en Aaaa's als men de trap naar beneden moet zonder leuning en dan vervolgens de honden ziet. Hoop dat een tafel op z'n kant voldoende is om de komende paar mndn de viervoeters van de gasten gescheiden te houden. Anders moeten we daar nog iets op bedenken. En misschien iets van zeil op de grond ... het richtvermogen van de gemiddelde man kennende als de alcoholspiegel stijgende is.
Allemaal gezeur. Zelfs dat de plee staat. Het belang zit 'm in het bezig zijn èn bezig blijven. En als dat lukt langzaam druk op de ketel brengen om efficiëntie en effectiviteit van het bezig zijn te verhogen. Maar dat is toekomstmuziek, een hunkering naar 'oldies but goldies'.
Toilet staat en heeft behalve het standaard geëikel met de PVC-tape bij het maken van niet-lekkende verbindingen geen problemen opgeleverd. Morgen een gordijn regelen en met de trap naar beneden staat niks meer het uitnodigen van mensen in de weg. Krijgen we natuurlijk eerst allerlei Oooo's en Aaaa's als men de trap naar beneden moet zonder leuning en dan vervolgens de honden ziet. Hoop dat een tafel op z'n kant voldoende is om de komende paar mndn de viervoeters van de gasten gescheiden te houden. Anders moeten we daar nog iets op bedenken. En misschien iets van zeil op de grond ... het richtvermogen van de gemiddelde man kennende als de alcoholspiegel stijgende is.
Allemaal gezeur. Zelfs dat de plee staat. Het belang zit 'm in het bezig zijn èn bezig blijven. En als dat lukt langzaam druk op de ketel brengen om efficiëntie en effectiviteit van het bezig zijn te verhogen. Maar dat is toekomstmuziek, een hunkering naar 'oldies but goldies'.
Vraagstukken
Ga ik eerste de vaat doen en dan de toilet in de tuinkamer installeren of doe ik er verstandiger aan om eerste de toilet te plaatsen en me vervolgens over de afwas te buigen? De grote vragen des 's levens. Waar ligt de prioriteit èn in welke volgorde is de kans het grootst dat beide klussen worden geklaard? De prioriteit ligt bij de plee, maar pak ik die als eerst aan en verloopt het werk niet naar wens, een kans die er altijd weer inzit, dan gaat de afwas vandaag niet meer gebeuren. In de avond nog met de plee liggen klooien is minder onwaarschijnlijk dan in de avonduren aan de vaat te staan. Dus .... precies. Maar nu eerst mijn koffiemomentje tot een goed dwz bevredigend einde brengen.
Bijtgraag
Prada lust wel een plankje. En niet alleen Prada. Wat een vernielzucht bij honden. Kan me dat niet herinneren van Sammy en Katrien en die zaten toch ook in een houten huisje in hun kennel. Maar daar konden ze vrij in en uit. Geen behoefte om uit te breken en dat is nu volgens mij wel de reden voor al dat gebijt, overal waar ze een doorgang vermoeden. En is het niet om uit te breken dan is het om weer terug naar binnen te komen. De 2 centimeter dikke dennenhouten planken worden dan gewoon versplinterd.
Geen zin om daar nu nog veel aan te doen. Als de schuur verbouwd is en de vloeren liggen zal het afgelopen zijn. Geen gegraaf, geklim, gespring of versplinteren meer. En dat was niet eens de reden voor de ingreep, maar is mooi meegenomen. Hoewel ... Kan nou al de zwakke plekken benoemen die dan belaagd zullen worden. Twee zijn het er. Twee afscheidingen. Eentje met de buren op 14 en eentje tussen ons en 12 naar de tuin toe. Dat wordt een metaal geraamte bedekt met hout op een fundament van een halve meter diep. Waarna alle aandacht zich zal richten op de onderkant van de grote poort ... misschien maar iets van verzinkt plaatswerk? Messing mn op de buitenkant is natuurlijk mooier, maar bestaat dat hier? De dames maar naar binnen gehaald, kan ik tenminste mijn koffie in alle rust nuttigen.
Geen zin om daar nu nog veel aan te doen. Als de schuur verbouwd is en de vloeren liggen zal het afgelopen zijn. Geen gegraaf, geklim, gespring of versplinteren meer. En dat was niet eens de reden voor de ingreep, maar is mooi meegenomen. Hoewel ... Kan nou al de zwakke plekken benoemen die dan belaagd zullen worden. Twee zijn het er. Twee afscheidingen. Eentje met de buren op 14 en eentje tussen ons en 12 naar de tuin toe. Dat wordt een metaal geraamte bedekt met hout op een fundament van een halve meter diep. Waarna alle aandacht zich zal richten op de onderkant van de grote poort ... misschien maar iets van verzinkt plaatswerk? Messing mn op de buitenkant is natuurlijk mooier, maar bestaat dat hier? De dames maar naar binnen gehaald, kan ik tenminste mijn koffie in alle rust nuttigen.
maandag 22 januari 2018
Avondleegte
Te vroeg voor het bed, te laat om nog iets te doen of te beginnen. Krantje dan maar? Nou, nee. Tijd om weer eens een boek ter hand te nemen? Misschien, maar niet nu. Ook het knallen trekt niet en dat ligt niet speciaal aan vanavond. Gewoon maar eens ff niks bijzonders doen. De laatste tijd vaker van die kreten gelezen à la 'Verveling moet!'. Lijkt me weer het andere uiterste van gewoon af en toe niks doen. Bewust dan wel. Lekker op de bank voor het huis de dorpse drukte en vooral het ontbreken daarvan genieten. Dat kan straks weer. Goed zes tot acht weken heeft de winter nog en dan schieten de temperaturen omhoog. En het onkruid ook. Van de tuin zal met de verbouwing van de schuur weinig terecht komen....
Ff niet. Niks bijzonders doen, dan ook de hersenactiviteit een tandje lager ipv hoger. Doe maar een paar tandjes meer naar beneden. Het is mooi geweest voor vandaag. Het overschot aan energie mag doorgeschoven worden naar morgen. Ja, de tank is niet leeg. Dat komt dus ook weer voor. Weer zoiets dat langs me heen is gegaan. Bevestigd wederom de indruk dat de afname van het geploeter met mezelf en het leven ergens eind vorig jaar (december?) in een stroomversnelling is gekomen. Het betere overheerst. Het slechtere meer en meer onder de duim of zoals het op steeds meer terreinen geldt; Je leert ermee te leven. Een slaggie stijver, een illusie of wat armer, een stuk langzamer, etc. Dat wordt nauwelijks gecompenseerd door de ervaringen die je rijker bent, de vermeende verkregen wijsheid of de vrijheid om je tijd naar eigen inzicht in te delen. Ik geloof, dat het tijd wordt voor bad en bed ....
Ff niet. Niks bijzonders doen, dan ook de hersenactiviteit een tandje lager ipv hoger. Doe maar een paar tandjes meer naar beneden. Het is mooi geweest voor vandaag. Het overschot aan energie mag doorgeschoven worden naar morgen. Ja, de tank is niet leeg. Dat komt dus ook weer voor. Weer zoiets dat langs me heen is gegaan. Bevestigd wederom de indruk dat de afname van het geploeter met mezelf en het leven ergens eind vorig jaar (december?) in een stroomversnelling is gekomen. Het betere overheerst. Het slechtere meer en meer onder de duim of zoals het op steeds meer terreinen geldt; Je leert ermee te leven. Een slaggie stijver, een illusie of wat armer, een stuk langzamer, etc. Dat wordt nauwelijks gecompenseerd door de ervaringen die je rijker bent, de vermeende verkregen wijsheid of de vrijheid om je tijd naar eigen inzicht in te delen. Ik geloof, dat het tijd wordt voor bad en bed ....
Drukdoende
Zo, zo, zo. Wat een actieve dag. Waar heb ik het vandaan gehaald? Het moet niet te gek worden, straks gaat alles nog van het leien dakje ook. Eindelijk de middaguren niet lopen verklooien. In plaats daarvan wat met de details zitten fröbelen in de badkamer. Lang over nagedacht en op het eind moeten constateren, dat de gemaakte keuzes deels niet goed uitpakken. Altijd lullig als de gaten al geboord zijn. Me gelukkig tot de voegen beperkt, zodat de schade ws mee zal vallen. Ik ga het ff aankijken. Als de spiegels klaar zijn is het tijd genoeg om knopen door te hakken.
Voelt het nou lekker aan? Deels en deels doet het me niet zoveel. Het is goed, dat het is gebeurd. Morgen verder. Dat is vele malen belangrijker. Terug naar het 'iedere dag iets'-principe en dan als extra's graag iets structureels cq blijvends. Geen geïmproviseer meer muv de plee in de tuinkamer. Het klusje voor morgen.
Voelt het nou lekker aan? Deels en deels doet het me niet zoveel. Het is goed, dat het is gebeurd. Morgen verder. Dat is vele malen belangrijker. Terug naar het 'iedere dag iets'-principe en dan als extra's graag iets structureels cq blijvends. Geen geïmproviseer meer muv de plee in de tuinkamer. Het klusje voor morgen.
Veelheid
Geen 'Fifty ways to leave your lover' noch 'Fifty shades of grey' maar 'Vijftig variaties op the thema heengaan'. Ik zou ze zo kunnen opsommen. Minder spannend dan de grijstinten maar te lang om het in een liedje te persen.
Gatesig
Lekker is dat. Updates uitvoeren voor Windows en prompt het ene 'Blue screen' na het andere scoren. En dat niet voor de eerste keer. Stimuleert niet echt om de boel bij te houden. Gelukkig enkel op de 'oude' laptop, maar toch. Herinnert me eraan, dat daar nog steeds alle bestanden opstaan. Ditmaal maar eens verder kijken. Dat gaat weer uren kosten. Daar heb je met pen en papier toch stukken minder last van.
Herbedekt
Weer gesneeuwd vannacht. Wintersport zouden verspilde centen zijn geweest dit jaar. Geen meters maar genoeg om het merendeel van de sporen van de afgelopen dagen uit te wissen. Het sneeuwde nog tijdens het wandelen. Heel fijn met het effect alsof het mistig was. Voelde me een bergbeklimmer op eenzame hoogte. Een poolreiziger op een eindeloos witte vlakte had ook gekund. Aangekomen op het punt, waarop in niet-winterse omstandigheden het wandelen pas leuk begint te worden, was het weer genoeg voor vanochtend. Keert gemaakt en afgedaald.
Prada weer geen zin om netjes mee terug te gaan. Die dame solliciteert naar een herneiuwde periode permanent aan de riem. Geen zin in dit zelfstandig gedoe. Mijn koffie zal er niet minder om smaken, maar de rest van de dag tussen alles door steeds weer bezig moeten zijn met proberen om die dame de binnenplaats op te krijgen, daar zit ik nou niet echt op te wachten. Irritante tijdverspilling.
Ik weet niet, maar ergens heb ik het idee dat vrouwelijke honden slechter luisteren cq gehoorzamen dan mannetjes. Katrien was in haar jonge jaren ook niet de makkelijkste van de twee.
Prada weer geen zin om netjes mee terug te gaan. Die dame solliciteert naar een herneiuwde periode permanent aan de riem. Geen zin in dit zelfstandig gedoe. Mijn koffie zal er niet minder om smaken, maar de rest van de dag tussen alles door steeds weer bezig moeten zijn met proberen om die dame de binnenplaats op te krijgen, daar zit ik nou niet echt op te wachten. Irritante tijdverspilling.
Ik weet niet, maar ergens heb ik het idee dat vrouwelijke honden slechter luisteren cq gehoorzamen dan mannetjes. Katrien was in haar jonge jaren ook niet de makkelijkste van de twee.
zondag 21 januari 2018
Aarden
Zo af en toe overvalt het je, het besef dat je al een paar jaar een compleet ander leven leidt. Je doet het en ondanks trouwpartij, bouwen, inrichten en een hoop geworstel dringt het blijkbaar niet of met een behoorlijk grote vertraging pas tot je door. 'Doen' en 'het besef van het doen' zijn twee onvergelijkbare grootheden. Schijnbaar.
Een banale wandel naar 24 om met een dag vertraging eindelijk de gedraaide was op te hangen prikt door de alledaagsheids heen en brengt een onderliggend niveau in beweging. Zoals je uit een droom kunt ontwaken en ff niet weten waar je bent. En dan de wonderlijke ervaring om in een fractie van niks tot je door te laten dringen wat eigenlijk allang normaliteit is geworden: Coves, 13, Roemenië, Transylvanië, heuvels, Karpaten. Na lang kloppen ging de deur ff open.
Een groot contrast met wat ik gisteravond constateerde, toen ik in bad stapte en met het in het water glijden en het sluiten van de ogen Toulouse binnen reed. En dat was niet de eerste keer. Soms loop ik op zo'n moment het stadhuisplein van Beauvais op, maar meestal is het de rit langs het Canal du Midi richting de parkeergarage onder het Capitole. En zo zijn er de herinneringen aan Brantôme en Perigueux, die uit het niets ineens voorbij komen. Frankrijk heeft er dieper ingehakt dan de indruk die de afwikkeling heeft achtergelaten. Roemenië bouwt ondertussen aan nwe referentiekaders.
Een banale wandel naar 24 om met een dag vertraging eindelijk de gedraaide was op te hangen prikt door de alledaagsheids heen en brengt een onderliggend niveau in beweging. Zoals je uit een droom kunt ontwaken en ff niet weten waar je bent. En dan de wonderlijke ervaring om in een fractie van niks tot je door te laten dringen wat eigenlijk allang normaliteit is geworden: Coves, 13, Roemenië, Transylvanië, heuvels, Karpaten. Na lang kloppen ging de deur ff open.
Een groot contrast met wat ik gisteravond constateerde, toen ik in bad stapte en met het in het water glijden en het sluiten van de ogen Toulouse binnen reed. En dat was niet de eerste keer. Soms loop ik op zo'n moment het stadhuisplein van Beauvais op, maar meestal is het de rit langs het Canal du Midi richting de parkeergarage onder het Capitole. En zo zijn er de herinneringen aan Brantôme en Perigueux, die uit het niets ineens voorbij komen. Frankrijk heeft er dieper ingehakt dan de indruk die de afwikkeling heeft achtergelaten. Roemenië bouwt ondertussen aan nwe referentiekaders.
Detailleren
Afwerking is een eindeloze bezigheid. Altijd is er wel iets wat beter, anders, opnieuw of extra kan. Maar voor dat het zover is, moet eerst het uitgangspunt worden gerealiseerd. En dat is er bij ons nog nergens. De entreekamer is het verst. Daar ontbreekt enkel wat muurbedekking. Vervolgens de keuken waar oa nog iets moet met een afzuigkap. Dan de slaapkamer met dingen als Tv, bedhoofdeinde en wastafel. Zelfs in de badkamer ontbreken nog de nodige kleinigheden en daar wordt de komende dagen iets aan gedaan. Na een hoop denk- en vergelijkwerk is eindelijk een manier gevonden om de badhanddoeken op te hangen. In het kielzog van die beslissing vallen de andere details automatisch op hun plek. Deze week oa de hoekspiegel bestellen en de boel kan afgemaakt worden. Voor zolang het duurt en andere ideeën of nwe inzichten uitblijven.
Badkamer, slaapkamer, traphalletje, mijn kamer .... het zou een volgorde van aanpak kunnen zijn. Maar hoe de bal ook rolt, het belangrijkste is, dat ie in beweging blijft. Vreemdgenoeg heb ik daar zoiets als vertrouwen in. Tja, dat het nog kan.
Badkamer, slaapkamer, traphalletje, mijn kamer .... het zou een volgorde van aanpak kunnen zijn. Maar hoe de bal ook rolt, het belangrijkste is, dat ie in beweging blijft. Vreemdgenoeg heb ik daar zoiets als vertrouwen in. Tja, dat het nog kan.
Onzondags
Een aangenaam rustige èn nuttige zondag achter de rug. Een haast onwaarschijnlijke combinatie maar waar. Eerst voor duivel gespeeld en Mariana uit de kerk gehouden met de mededeling, dat ik naar Sibiu zou gaan. Shoppen of het laatste uurtje van een drie uur durende dienst meepakken is nauwelijks verleiden te noemen, denk ik. Bovendien had ik mijn hoofd erom verwed, dat Mariana accuut de kerkdienst aan de kant zou schuiven. Volgens mij kan ze iedere dag weer hetzelfde rondje doen. Kopen is leuk natuurlijk, maar kijken is al voldoende.
Op weg naar Sibiu kwam natuurlijk de lunch ter sprake. Je hoeft het er niet over te hebben om te weten, dat het eraan komt. Nu was het omdat het zondag was, maar er is altijd wel een reden te verzinnen om ergens aan tafel te schuiven. 'MAX', daar wilde ze wel weer een keertje naar toe. Laat die nou, als alles in het oude centrum, tussen de beide stadsuitersten liggen waar we, ik bedoel; ik naar toe wilde. Eerste de westkant met de 'Doe-het-zelf"-super, hapje eten en vervolgens naar de andere kant en oa de normale supermarkt ingedoken.
Bij vieren weer vertrokken en nog niet alles kunnen doen, wat ik me bedacht had. Wat ik in een middag in m'n eentje doe, kost met Mariana gauw twee middagen of meer. Geeft ff niks. Moet deze week toch nog een keer terug voor de inkopen voor vrijdag. Voor de eerste maaltijd hier ter plekke met meerdere mensen en de tweede überhaupt met anderen dan onszelf aan tafel. Bbq'n ff buiten beschouwing gelaten.
Op weg naar Sibiu kwam natuurlijk de lunch ter sprake. Je hoeft het er niet over te hebben om te weten, dat het eraan komt. Nu was het omdat het zondag was, maar er is altijd wel een reden te verzinnen om ergens aan tafel te schuiven. 'MAX', daar wilde ze wel weer een keertje naar toe. Laat die nou, als alles in het oude centrum, tussen de beide stadsuitersten liggen waar we, ik bedoel; ik naar toe wilde. Eerste de westkant met de 'Doe-het-zelf"-super, hapje eten en vervolgens naar de andere kant en oa de normale supermarkt ingedoken.
Bij vieren weer vertrokken en nog niet alles kunnen doen, wat ik me bedacht had. Wat ik in een middag in m'n eentje doe, kost met Mariana gauw twee middagen of meer. Geeft ff niks. Moet deze week toch nog een keer terug voor de inkopen voor vrijdag. Voor de eerste maaltijd hier ter plekke met meerdere mensen en de tweede überhaupt met anderen dan onszelf aan tafel. Bbq'n ff buiten beschouwing gelaten.
Inzichten
Vandaag bergop geworsteld over een bevroren sneeuwlaag. Het duurde ff voor ik snapte, waarom dat vermoeiender is dan een gewone zachte sneeuwlaag. Je kunt je voeten niet slepend verzetten. Niet vooruit duwend maar ook niet aanschuivend naslepen. Je moet je voeten optillen. Hoorde gelijk de dril uit mijn jeugd "Voeten op tillen als je loopt!". Heeft blijkbaar niets uitgehaald, want ik miste duidelijk een gewende mogelijkheid. Bijna à la Monty Python bergop gelopen.
Het onder de heuveltop voor gezien gehouden toen de foute gedachtenwereld er nog eens overheen kwam. Lekker bergaf getjokt. Onderweg moet constateren dat de verkeerde invloed die Lady ooit op Prada heeft gehad nu door Prada op Rosa wordt uitgeoefend. Familietrekje of gewoon groepsgedoe? Strakker houden. Geen tweede eigenzinnige hond aub. Op naar de koffie en dan eten & shoppen in Sibiu. Ouderwets.
Het onder de heuveltop voor gezien gehouden toen de foute gedachtenwereld er nog eens overheen kwam. Lekker bergaf getjokt. Onderweg moet constateren dat de verkeerde invloed die Lady ooit op Prada heeft gehad nu door Prada op Rosa wordt uitgeoefend. Familietrekje of gewoon groepsgedoe? Strakker houden. Geen tweede eigenzinnige hond aub. Op naar de koffie en dan eten & shoppen in Sibiu. Ouderwets.
Doolhof?
Vannacht in hotels rondgezworven. Grote, immens grote hotels met alles d'rop en d'ran. Luxe, zwembaden, hallen, trappenhuizen, congreszalen, etc. De liften heb ik gemist. Het leek allemaal gelijkvloers met hooguit één verdieping omhoog en naar beneden. Ik was tot tweemaal toe in verschillende entourages opzoek naar mijn kamer.
De hotels waren een bruisende toestand met restaurants, bruiloften, congressen, lessen en veel in en uit lopende mensen en rondlopend personeel. Allemaal erg vriendelijk en voorkomend. Ik krijg adviezen, complimenten, voorstellen, raadgevingen, etc. maar geen info waarmee ik mijn kamer kan vinden. 109 was het nummer. Heel wat kilometers gemaakt en na het tweede hotel het voor gezien gehouden en opgestaan. Goeiemorgen.
De hotels waren een bruisende toestand met restaurants, bruiloften, congressen, lessen en veel in en uit lopende mensen en rondlopend personeel. Allemaal erg vriendelijk en voorkomend. Ik krijg adviezen, complimenten, voorstellen, raadgevingen, etc. maar geen info waarmee ik mijn kamer kan vinden. 109 was het nummer. Heel wat kilometers gemaakt en na het tweede hotel het voor gezien gehouden en opgestaan. Goeiemorgen.
Addio?
Tijdelijk of definitief? Nog een vraag bij al die andere vragen die onbeantwoord zullen blijven nav het mndnlange interesse of in elk geval bezoek uit Italiaanse hoek. Nu verschijnt er in de komende weken in Italië ongetwijfeld een bestseller gebaseerd op mijn blogbijdrages. (Buldert van het lachen). Zit ik de rest van mijn leven in rechtszalen om het plagiaat te bewijzen en mijn deel van de koek op te eisen. Het moet wel een groot succes worden met internationaal gevolg en vertalingen in minimaal Engels, Frans en Duits anders kom ik het natuurlijk nooit te weten en loont het bovendien niet de moeite om me er tegen aan te bemoeien.
Ik heb van de aandacht genoten voor zolang het duurde. Nu retour normalisteit van bijna zes mndn geleden. De Italiaanse lucht uit het systeem laten lopen. Van om en nabij de 2000 pageviews terug naar 4, 5 en in een goede mnd 600 bekeken pagina's. Ciao ciao. È stato bello vederti. (Is Google toch nog ergens goed voor.)
Ik heb van de aandacht genoten voor zolang het duurde. Nu retour normalisteit van bijna zes mndn geleden. De Italiaanse lucht uit het systeem laten lopen. Van om en nabij de 2000 pageviews terug naar 4, 5 en in een goede mnd 600 bekeken pagina's. Ciao ciao. È stato bello vederti. (Is Google toch nog ergens goed voor.)
zaterdag 20 januari 2018
Afsluiting
Rustige dag. Geen gedoe. Me niet laten opjagen. Niet door mezelf noch hadden de omstandigheden enig effect. Eind van de ochtend op m'n dooie ootje door de Penny geslenteerd om de koelkasten bij te vullen. Me voor vandaag van het koken af gemaakt door twee pizza in te slaan en de middag verder aan het afhandelen van het opruimen van de Kerstzooi besteed. Vijf (verhuis-)dozen waren het en daar moest het ondanks de nieuw aangeschafte spullen ook bij blijven. Netter inpakken scheelt dan een stuk. Laat ik daar nou best goed in zijn. Lichtjes, ballen en andere opsmuk bleek na wat aandringen best een beetje dichter bij elkaar te willen rukken. Ipv van vijf werden het uiteindelijk 4 en een halve doos. Kortom het doel bereikt.
Nakende?
Zien welke kant we vandaag opgaan. Kan alle kanten op. Hoofd en lijf zijn allesbehalve rustig. Tijd voor de haast vergeten ademhalingsoefeningen? Ik ken mensen waarvoor zaken als oefeningen, stilte-momenten, thee(soorten), manier van eten en koken, etc. prioriteit hebben boven het doen van de normale dagelijkse dingen. Irritant. Daarom lukt het mij ws niet om zoiets een plek in mijn dagelijkse routine te geven. Als het weereens misgaat herinner ik het me en pak de vallengelaten draad weer op om 'm als het wat later beter gaat weer net zo makkelijk uit het oog te verliezen. Het enige waar iets van regelmaat in zit zijn de oefeningen om mijn onderrug soepel te houden en zelfs dat kan met regelmaat regelmatiger.
Dus? Geen idee. Iets aanpakken wil nog weleens rustgevend werken. Weet voor het moment alleen niet wat dat zou moeten zijn. Genoeg keuze, daar niet van. Eerder teveel zelfs, maar niks dat eruit springt. Gewoon maar beginnen met het meest voor de hand liggende? Was of afwas? Waarom niet 'en'? En iets binnen, iets met definitieve consequenties. Niet dat voortdurende geschuif van de ene plek naar de andere tijdelijke standplaats. Dingen ophangen misschien? Het kriebelt. Dat dit niet tot rust moge komen. Dat het graag gaat irriteren. Wie weet kom ik dan werkelijk in beweging, continu ipv in oprispingen.
Dus? Geen idee. Iets aanpakken wil nog weleens rustgevend werken. Weet voor het moment alleen niet wat dat zou moeten zijn. Genoeg keuze, daar niet van. Eerder teveel zelfs, maar niks dat eruit springt. Gewoon maar beginnen met het meest voor de hand liggende? Was of afwas? Waarom niet 'en'? En iets binnen, iets met definitieve consequenties. Niet dat voortdurende geschuif van de ene plek naar de andere tijdelijke standplaats. Dingen ophangen misschien? Het kriebelt. Dat dit niet tot rust moge komen. Dat het graag gaat irriteren. Wie weet kom ik dan werkelijk in beweging, continu ipv in oprispingen.
Dispuut
Gaan we opnieuw:
Een prachtig witte, enigszins mistige morgen. Temperatuur rondom het nulpunt. Warm dus voor de tijd van het jaar. De sneeuw heeft geen bevroren bovenlaag meer. De weg is nat ipv met ijs bedekt. Het loopt prettiger dan gisteren, deels door de zachtere sneeuw maar vooral door het getrokken karrenspoor en mijn eigen een dag oude voetspoor.
Lopen in 25 cm sneeuw is vermoeiend, maar waarom dan ineens denken, dat je ieder moment kunt bezwijken ipv tevreden te zijn, dat het weliswaar zwaar is maar te doen. Een vingerwapperende cardioloog op mijn schouder ipv het duveltje. Hoe hoger ik kom hoe heftiger het in me te keer gaat. Een soort Welles-Nietes. De gedachten tegen de beweging. Ieder stap logenstraft het denken waarna het denken zich opnieuw vastbijt, zeker als we het gebaande traject van gisteren achter ons laten en de maagdelijke sneeuwvlakte onder de heuveltop bereiken.
Het doet me denken aan de prachtige wandeling ergens in de Franse Alpen met van die tennisrackets onder je schoenen. Sneeuwlaag een meter of zo. Onmogelijke manier van lopen, maar zonder ging helemaal niet. Maar dat was in de pré-cardio periode. Toen stond je verder nergens bij stil. Dingen veranderen. De dynamiek van het leven (en de dood).
Een prachtig witte, enigszins mistige morgen. Temperatuur rondom het nulpunt. Warm dus voor de tijd van het jaar. De sneeuw heeft geen bevroren bovenlaag meer. De weg is nat ipv met ijs bedekt. Het loopt prettiger dan gisteren, deels door de zachtere sneeuw maar vooral door het getrokken karrenspoor en mijn eigen een dag oude voetspoor.
Lopen in 25 cm sneeuw is vermoeiend, maar waarom dan ineens denken, dat je ieder moment kunt bezwijken ipv tevreden te zijn, dat het weliswaar zwaar is maar te doen. Een vingerwapperende cardioloog op mijn schouder ipv het duveltje. Hoe hoger ik kom hoe heftiger het in me te keer gaat. Een soort Welles-Nietes. De gedachten tegen de beweging. Ieder stap logenstraft het denken waarna het denken zich opnieuw vastbijt, zeker als we het gebaande traject van gisteren achter ons laten en de maagdelijke sneeuwvlakte onder de heuveltop bereiken.
Het doet me denken aan de prachtige wandeling ergens in de Franse Alpen met van die tennisrackets onder je schoenen. Sneeuwlaag een meter of zo. Onmogelijke manier van lopen, maar zonder ging helemaal niet. Maar dat was in de pré-cardio periode. Toen stond je verder nergens bij stil. Dingen veranderen. De dynamiek van het leven (en de dood).
Verdwijntruc
Gotver de k*t!! Dat is niet de eerste keer. D'r is in Blogger een toetscombinatie, die je onbedoeld kunt maken en waarmee je je stukje verwijdert, dat je net aan het schrijven bent. Wat is dit sodenodeju!!
vrijdag 19 januari 2018
Wiebelig
Op het laatste moment kiept de dag de betere kant op. Vanochtend leek alles zwart, zwaar en zinloos. Teveel wat nog moet gebeuren en niet is gedaan. Het gevoel dat het 'moeten' op het punt staat over me heen te walsen. Zo'n ochtend die je bij je strot pakt ipv vrolijk je bed uit kietelt. Nu moet ik ook niet aan kietelen in de ochtend denken, maar alles is beter dan het gevoel de controle, het houvast te verliezen.
Dingen doen, maakt eigenlijk niet uit wat, helpt altijd wel. Soms iets, soms veel. Vandaag schommelde dat de hele dag wat op en neer. Vanavond pas, bij de hap buiten de deur, want eindelijk weer dat eigen vervoer, draaide het min of meer definitief weg van de ochtendellende. Misschien ook maar tijdelijk, maar voordat het weer de verkeerde kant op gaat, lig ik in mijn bed. Denk ik. Weet ik wel zeker. De rest zie ik morgen weer.
Iets meer activiteit zou wel stimulerend werken, schat ik zo in. Afwas, was en koken is naast het bloggen niet voldoende om me een goed gevoel te geven. Ik ben nog niet toe aan dat zg 'niks doen'. Leuk idee, maar het wordt, denk ik, tijd om te accepteren, dat het zo niet werkt. Eerst al die bagage afhandelen, die ik achter me aan sleep. Zo daar ooit al een eind aan komt. Het is een beetje als met Mariana boodschappen doen. Het blijft nooit bij het lijstje. Van het een komt het ander en altijd is er weer meer wat ook leuk, aardig, interessant of gewoon ws lekker zal zijn. Dus eindelijk maar eens werk van het klussen maken?? Daar ga ik 'ns een nachtje over slapen.
Dingen doen, maakt eigenlijk niet uit wat, helpt altijd wel. Soms iets, soms veel. Vandaag schommelde dat de hele dag wat op en neer. Vanavond pas, bij de hap buiten de deur, want eindelijk weer dat eigen vervoer, draaide het min of meer definitief weg van de ochtendellende. Misschien ook maar tijdelijk, maar voordat het weer de verkeerde kant op gaat, lig ik in mijn bed. Denk ik. Weet ik wel zeker. De rest zie ik morgen weer.
Iets meer activiteit zou wel stimulerend werken, schat ik zo in. Afwas, was en koken is naast het bloggen niet voldoende om me een goed gevoel te geven. Ik ben nog niet toe aan dat zg 'niks doen'. Leuk idee, maar het wordt, denk ik, tijd om te accepteren, dat het zo niet werkt. Eerst al die bagage afhandelen, die ik achter me aan sleep. Zo daar ooit al een eind aan komt. Het is een beetje als met Mariana boodschappen doen. Het blijft nooit bij het lijstje. Van het een komt het ander en altijd is er weer meer wat ook leuk, aardig, interessant of gewoon ws lekker zal zijn. Dus eindelijk maar eens werk van het klussen maken?? Daar ga ik 'ns een nachtje over slapen.
Weerzien
One back, two to go! De Citroën staat weer voor de deur. Het was ff wennen maar voor ik met het ding thuis was, had ik het vertrouwde gevoel hervonden. Er zijn op het eerste gezicht al wat slordigheden te corrigeren. Misschien komt daar de komende dagen nog wat bij, maar 'im großen und ganze' klopt het weer. Werd tijd na drie mndn en één dag.
Ondanks het geldbedrag wat ze eraan verdiend hebben bij de garage vonden ze het niet de moeite waard om ff de stofzuiger door de binnenkant te halen. Hij was al niet van de schoonsten, maar zo vuil, als ik hem nu terug heb gekregen, was hij niet toen in 'm in oktober bij de garage achterliet. De komende dagen bij lekker weer zelf maar die stofzuiger ter hand nemen en meer ook. Buitenom is er nauwelijks eer aan te behalen. In de zomer stoffig, in de winter nog smeriger dank ijs, sneeuw en het zand/zoutmengsel waarmee hier gestrooid wordt. Af en toe in de was zetten zou geen kwaad kunnen, maar daar is het nu echt de tijd niet voor.
Behalve dit soort bijzaken is er weer de eigen auto. Het vertrouwde vervoersmiddel. Het vrijgeleide om de dorpse afgelegenheid te ontglippen bij behoefte. De link tussen twee compleet verschillende werelden. Nu heb je daar niet persé de auto voor nodig, zoals de afgelopen week is gebleken. En misschien is het goed om enigszins los te komen van die vier eigen wielen, maar de mogelijkheid/-heden, die ze bieden, is/zijn belangrijk. In elk geval voor het moment en nog wat jaartjes meer ook.
Ondanks het geldbedrag wat ze eraan verdiend hebben bij de garage vonden ze het niet de moeite waard om ff de stofzuiger door de binnenkant te halen. Hij was al niet van de schoonsten, maar zo vuil, als ik hem nu terug heb gekregen, was hij niet toen in 'm in oktober bij de garage achterliet. De komende dagen bij lekker weer zelf maar die stofzuiger ter hand nemen en meer ook. Buitenom is er nauwelijks eer aan te behalen. In de zomer stoffig, in de winter nog smeriger dank ijs, sneeuw en het zand/zoutmengsel waarmee hier gestrooid wordt. Af en toe in de was zetten zou geen kwaad kunnen, maar daar is het nu echt de tijd niet voor.
Behalve dit soort bijzaken is er weer de eigen auto. Het vertrouwde vervoersmiddel. Het vrijgeleide om de dorpse afgelegenheid te ontglippen bij behoefte. De link tussen twee compleet verschillende werelden. Nu heb je daar niet persé de auto voor nodig, zoals de afgelopen week is gebleken. En misschien is het goed om enigszins los te komen van die vier eigen wielen, maar de mogelijkheid/-heden, die ze bieden, is/zijn belangrijk. In elk geval voor het moment en nog wat jaartjes meer ook.
Vervoering
Met de bus naar Sibiu. Half uurtje lopen naar de halte en een uur naar de plaats van bestemming. Het dwingt je tot rust en gelatenheid. Natuurlijk kun je je over alles lopen opfokken en openbaar vervoer is een geliefd doelwit. Ik heb er echter zelden of nooit last van gehad. Ja, in lijn 12 naar de Uithof als je als haringen in een ton je werkplek tegemoed gaat waar je helmaal geen zin meer in hebt. Maar gelukkig deed ik dat meestal per fiets, dat waaide een hoop weg.
Heel wat gebusd in mijn leven en mn op vakanties en dergelijk (oa het voormalige Joegoslavië). Daar altijd van genoten. Ook vandaag. Heerlijk onderuitgezakt in een stoel mét gordel en die nog gebruikt ook. Een beetje het sneeuwlandschap genieten en een stilletjes wegzakken. Slapen en bussen is bijna 100% zekerheid.
Komt heel anders aan ter plekke. Nog een koffie genoten in de stationsbar, taxi gepakt en anderhalf uur later had ik eindelijk weer mijn auto tot mijn beschikking. Het taxiritje was nauwelijks vijf minuten. Ik zou het vaker moeten doen, mn als ik niks bijzonders van plan ben in Sibiu. Lekker om tien uur heen en om drie of vier uur terug. Een mooie tijd om wat door de stad te struinen en een of meerdere terrassen te genieten. Wie weet, komt het er ooit van.
Heel wat gebusd in mijn leven en mn op vakanties en dergelijk (oa het voormalige Joegoslavië). Daar altijd van genoten. Ook vandaag. Heerlijk onderuitgezakt in een stoel mét gordel en die nog gebruikt ook. Een beetje het sneeuwlandschap genieten en een stilletjes wegzakken. Slapen en bussen is bijna 100% zekerheid.
Komt heel anders aan ter plekke. Nog een koffie genoten in de stationsbar, taxi gepakt en anderhalf uur later had ik eindelijk weer mijn auto tot mijn beschikking. Het taxiritje was nauwelijks vijf minuten. Ik zou het vaker moeten doen, mn als ik niks bijzonders van plan ben in Sibiu. Lekker om tien uur heen en om drie of vier uur terug. Een mooie tijd om wat door de stad te struinen en een of meerdere terrassen te genieten. Wie weet, komt het er ooit van.
donderdag 18 januari 2018
Pappen
De dag gerond. Ging het van harte? Heb niet het idee, maar het liep, dat is toch de bedoeling, niet? Was, afwas en oa wat zitten kletsen over mogelijke vakantiebestemmingen. Toekomstige zaken hebben weer hun surrealistische tintje. Het maakt plannen een vage bedoening. Van het een komt het ander en voor je het weet, twijfel je zelfs aan de dag van morgen. Vermoeiend gezelschap, met alle vervelende bijkomstigheden vandien. Morgen weer. Morgen een nwe dag.
Ijsvrij
Besloten om het noodlot niet uit te dagen. Tot aan de hoofdweg is het een ijsbaan, maar dat zijn maar 3 km en is te doen. De hoofdweg zelf verkeerde helaas niet in een veel betere staat. Daar heeft de zon, het zout en de veegwagens nog wat werk te verrichten. Een beetje nonsens om zonder dwingende reden het risico van 50 km winterse, echt winterse condities te nemen en qua tempo schiet het ook nauwelijks op. Bovendien zaten ze in de garage alweer te mitsen en maren en schoven het afhaalmoment naar het einde van de middag. Dat zie je dan, als je op weg naar de bushalte eindelijk weer aansluiting bij het netwerk hebt gevonden.
Ik ga ervan uit dat de weg morgen grotendeels vrij zal zijn. Mag ik me vandaag met andere zaken bezighouden. Bijvoorbeeld dat waar gisteren niks van terecht is gekomen.
Ik ga ervan uit dat de weg morgen grotendeels vrij zal zijn. Mag ik me vandaag met andere zaken bezighouden. Bijvoorbeeld dat waar gisteren niks van terecht is gekomen.
Eindelijk?
De dag van gisteren kan bij het vuilnis. Zelfs niet interessant om 'voor het geval dat ' op te slaan in het geheugen. Het was 'm niet en het is ook niks meer geworden. Mezelf afgehouden van verleidingen waar ik vandaag spijt van gehad zou kunnen hebben, vroeg mijn nest ingedoken èn zowaar vnl geslapen.
Over een paar minuten de deur uit en vierwielig retour als het goed is. Ik wacht eigenlijk nog op een bevestiging maar ik neem aan dat de rekening die ik gisteren gepresenteerd kreeg vanwege extra werkzaamheden en het feit dat de verzekering niet alles wenste te betalen, omdat ik niet voor 'dealer' was verzekerd. Daar heb ik nog wel wat vraagjes over maar dat zie ik straks wel. Allez dans les pieds direction les roues!!
Over een paar minuten de deur uit en vierwielig retour als het goed is. Ik wacht eigenlijk nog op een bevestiging maar ik neem aan dat de rekening die ik gisteren gepresenteerd kreeg vanwege extra werkzaamheden en het feit dat de verzekering niet alles wenste te betalen, omdat ik niet voor 'dealer' was verzekerd. Daar heb ik nog wel wat vraagjes over maar dat zie ik straks wel. Allez dans les pieds direction les roues!!
woensdag 17 januari 2018
Herstart
Nou dromen over een bounty-eiland, zon, wit strand, azuurblauwe oceaan, cocktails, ver weg en zorgenloos cq nergens mee bezig. Deels trekt dat, vooral dat "nergens mee bezig". Verder is het soms leuk maar hoeft het vooral niet altijd. Seizoenen zijn prachtig en dat we er hier vier hebben, daar mag je eigenlijk niet over klagen. Niet dat druilerige gedoe van Nederland en in feite ook in Frankrijk. Nee. Winter is winter. Zomer is zomer. En twee duidelijke èn korte overgangsperioden.
Maar ff weg zou ik op momenten als deze wel willen. Het lullige is, dat je het allemaal niet naar wens kunt plannen, 'Last minute' is leuk maar werkt zelden op de laatste minuten. Niet "Ik voel me nu klote en ik ga daarheen ..." Weg kun je natuurlijk altijd, zelfs zonder auto, maar daar gaat het dus niet om. Mijn Bounty-beleving zal ik ter plekke moeten zien te regelen.
We gaan het proberen met het af- dan wel uitschakelen van de ene na de andere beleving, vermeende verplichting, ongewenste onrust veroorzakers, etc. Ff helemaal 'af'. Tot veertien tellen, vier meer dan het advies dat ik niet vertrouw, en de boel opnieuw opstarten. Code ingeven. Indien gewenst ontgrendelen en voor de zekerheid de netwerken herinitïaliseren. Was het maar zo simpel. Zelfs bij de mobiel werkt het lang niet altijd.
Maar ff weg zou ik op momenten als deze wel willen. Het lullige is, dat je het allemaal niet naar wens kunt plannen, 'Last minute' is leuk maar werkt zelden op de laatste minuten. Niet "Ik voel me nu klote en ik ga daarheen ..." Weg kun je natuurlijk altijd, zelfs zonder auto, maar daar gaat het dus niet om. Mijn Bounty-beleving zal ik ter plekke moeten zien te regelen.
We gaan het proberen met het af- dan wel uitschakelen van de ene na de andere beleving, vermeende verplichting, ongewenste onrust veroorzakers, etc. Ff helemaal 'af'. Tot veertien tellen, vier meer dan het advies dat ik niet vertrouw, en de boel opnieuw opstarten. Code ingeven. Indien gewenst ontgrendelen en voor de zekerheid de netwerken herinitïaliseren. Was het maar zo simpel. Zelfs bij de mobiel werkt het lang niet altijd.
Bagger
De sneeuw heeft inmiddels de regen verdrongen. De vlokken zijn zo dik en zwaar, dat ze bij het neerkomen alsnog bijna direct in water veranderen. Mezelf ondertussen blootgesteld aan Wolfenstein en YouTube. Het eerste schoot (onbedoelde woordspeling) helemaal verkeerd. Het tweede fleurde de stemming ff op om al snel geen effect meer te hebben. Laat maar zitten ook. Al die gefilmde onnozelheden is ook niet alles.
Dat mensen dom zijn, wist ik allang, maar dat ze dat ook nog gefilmd willen hebben èn uploaden, dat ontstijgt mijn begripsvermogen. Natuurlijk is de domheid niet de inzet, maar als het dan niet goed gaat, gooi je het filmpje weg. Toch? Niet dan? Helaas heb je daar weinig zeggingsschap over, als je het niet zelf bent, die de opnames maakt. Zo circuleer ik inmiddels ongetwijfeld op de meest verderfelijke website van het web (Iets met een F...), terwijl ik die zelf mijd als de pest. Het gemak waarmee mensen hun hele hebben en houden uploaden naar zo'n site gaat er bij mij echt niet in.
Denk dat dat ook weer niks anders dan pure domheid is. Niet willen weten of simpelweg niet zien laat staan snappen hoe dat allemaal werkt. En dan de afgelopen dagen die censuurtoestanden, want anders kun je het niet noemen, die in Duitsland en Frankrijk wetsvorm krijgen of al hebben gekregen en dergelijke websites dwingen zg nepnws of ander ongepaste berichtgeving (Wat is dat? Wie bepaald dat?) te schrappen .... Ik krijg er verkeerde kriebels van. Laat mensen schreeuwen of schrijven wat ze willen. Dat soort uitingen onder het tapijt moffelen lost niks op. Daarmee zijn ze niet verdwenen. Dat kan alleen als er weerwoord wordt gegeven of via dezelfde media of via de daarvoor opgetuigde gerechtelijke kanalen. Onwelgevallige meningen verwijderen cq verbieden geeft een nare smaak. Maakt niet uit uit welke politieke hoek dat komt. Het is gewoon fout, erg fout.
Dat mensen dom zijn, wist ik allang, maar dat ze dat ook nog gefilmd willen hebben èn uploaden, dat ontstijgt mijn begripsvermogen. Natuurlijk is de domheid niet de inzet, maar als het dan niet goed gaat, gooi je het filmpje weg. Toch? Niet dan? Helaas heb je daar weinig zeggingsschap over, als je het niet zelf bent, die de opnames maakt. Zo circuleer ik inmiddels ongetwijfeld op de meest verderfelijke website van het web (Iets met een F...), terwijl ik die zelf mijd als de pest. Het gemak waarmee mensen hun hele hebben en houden uploaden naar zo'n site gaat er bij mij echt niet in.
Denk dat dat ook weer niks anders dan pure domheid is. Niet willen weten of simpelweg niet zien laat staan snappen hoe dat allemaal werkt. En dan de afgelopen dagen die censuurtoestanden, want anders kun je het niet noemen, die in Duitsland en Frankrijk wetsvorm krijgen of al hebben gekregen en dergelijke websites dwingen zg nepnws of ander ongepaste berichtgeving (Wat is dat? Wie bepaald dat?) te schrappen .... Ik krijg er verkeerde kriebels van. Laat mensen schreeuwen of schrijven wat ze willen. Dat soort uitingen onder het tapijt moffelen lost niks op. Daarmee zijn ze niet verdwenen. Dat kan alleen als er weerwoord wordt gegeven of via dezelfde media of via de daarvoor opgetuigde gerechtelijke kanalen. Onwelgevallige meningen verwijderen cq verbieden geeft een nare smaak. Maakt niet uit uit welke politieke hoek dat komt. Het is gewoon fout, erg fout.
Dipieus
Hoppa. Het heeft een mooie tijd mogen duren, maar daar gaat ie dan. Down the drain. Ineens wil het niet meer. Had de moeite, die het vanochtend kostte, een signaal moeten zijn? Het bloggen ging nog goed. Een wasmachine opgestart zonder me daar speciaal toe te moeten aanzetten. Boodschappen in de dorpswinkel idem. Maar het 'van harte' was al verdwenen. Het heen en weer door de neervallende twijfel tussen regen en sneeuw was nog minder. En de poging om me tegen beter weten in in een jeans van een aantal jaar geleden te hijsen liet de boel kiepen.
In de keuken nog een deel van de Kerstverlichting in z'n dozen gestopt en mijn blik over de afwas laten glijden. Werd er niet warm van. De zooi liet me koud. Moet het echt? Wat maakt het uit? Ik voelde de weerstand terrein winnen.
Het is ff op. Van mijn kant gaat het vandaag niet komen. Tankje is leeg. Toch nog niet die permanente omslag gerealiseerd waar het op begon te lijken. Ik moet die illusie maar eens loslaten, geloof ik. Tevreden zijn met de nog steeds aanwezige vooruitgang. Betere momenten van weken had ik de nodige jaren geleden nauwelijks voor mogelijk gehouden. Wel gehoopt natuurlijk en dus ook gekomen. Ik laat vandaag maar gewoon over me heen komen. Zie wel, wat ik voor elkaar boks of nalaat. Opladen. Bijkomen. Herschikken.
In de keuken nog een deel van de Kerstverlichting in z'n dozen gestopt en mijn blik over de afwas laten glijden. Werd er niet warm van. De zooi liet me koud. Moet het echt? Wat maakt het uit? Ik voelde de weerstand terrein winnen.
Het is ff op. Van mijn kant gaat het vandaag niet komen. Tankje is leeg. Toch nog niet die permanente omslag gerealiseerd waar het op begon te lijken. Ik moet die illusie maar eens loslaten, geloof ik. Tevreden zijn met de nog steeds aanwezige vooruitgang. Betere momenten van weken had ik de nodige jaren geleden nauwelijks voor mogelijk gehouden. Wel gehoopt natuurlijk en dus ook gekomen. Ik laat vandaag maar gewoon over me heen komen. Zie wel, wat ik voor elkaar boks of nalaat. Opladen. Bijkomen. Herschikken.
Wachttijd
Vandaag nog geen auto. Aan dooie mussen heb ik niets, dus gisteren maar ff gevraagd wanneer het zeker was, dat het ding klaar was om afgehaald te worden. Toen werd het ineens donderdag. En of ik dat nou zo moet vertrouwen ... Waarom maandag zeggen, als je eigenlijk kunt weten, dat die kans erg klein is. Als je de zaken zo slecht overziet, zit je op de verkeerde plek als leidinggevende of manager of wat zijn functie ook moge zijn. Morgen dus. Morgen 12 uur. Als ik me goed herinner, is het dan op één dag na 3 mndn geleden, dat die trut in die A-Mercedes tussen mij en de bus dacht door te kunnen rijden.
Ook de termijn die genoemd werd als periode waarin de bestuurster naar de rechter moet stappen, als ze denkt vol te kunnen houden, dat het hele verhaal niet haar schuld was. Niks meer van gehoord, dus uit die droom is ze inmiddels ws wakker geworden. Had er nog bij moeten komen, dat ik me daar ook nog tegenaan had moeten bemoeien. Drie mndn mijn auto kwijt zonder dat daar iets tegenover staat is al bar genoeg. Dan heb ik het nieteens over de waardevermindering en mogelijke blijvende schade idvv verandering van rijgedrag, etc. Ik ben echt benieuwd of morgen alles weer is, zoals het voor 18 oktober 2017 was.
Mag ook hopen dat mijn rijden geen tik heeft gekregen. In de huurauto's niks van gemerkt, dus hopelijk valt dat mee. Al is er natuurlijk wel het idee van weer een ongeluk, waar je ff niet aan moet denken.
Ook de termijn die genoemd werd als periode waarin de bestuurster naar de rechter moet stappen, als ze denkt vol te kunnen houden, dat het hele verhaal niet haar schuld was. Niks meer van gehoord, dus uit die droom is ze inmiddels ws wakker geworden. Had er nog bij moeten komen, dat ik me daar ook nog tegenaan had moeten bemoeien. Drie mndn mijn auto kwijt zonder dat daar iets tegenover staat is al bar genoeg. Dan heb ik het nieteens over de waardevermindering en mogelijke blijvende schade idvv verandering van rijgedrag, etc. Ik ben echt benieuwd of morgen alles weer is, zoals het voor 18 oktober 2017 was.
Mag ook hopen dat mijn rijden geen tik heeft gekregen. In de huurauto's niks van gemerkt, dus hopelijk valt dat mee. Al is er natuurlijk wel het idee van weer een ongeluk, waar je ff niet aan moet denken.
Zwaar
Tsjuu, wat een gewurg bergop vandaag. Was blij dat net onder de heuveltop weer iemand illegaal hout stond te kappen en ik vanwege de blaffende honden niet met goed fatsoen mijn weg kon vervolgen. Keert gemaakt, waar ik dat tot voor twee weken of zo altijd deed en weer afgedaald. Het kan haast niet anders dan dat het gisteren een gigantisch drankgelag is geweest. Alleen moet dat een van mijn andere ik's zijn geweest, want deze ik staat er niks van bij. Terugslagje?
Mag inmiddels alerter zijn op Rosa's gehoorzamen. Gaat het met Prada net wat beter, begint de volgende te puberen. De dame ontwikkelt de neiging om niet meer automatisch keert in mijn richting te maken, als ik roep. Op de terugweg verdomde ze het zelfs helemaal en liep los terug naar huis. Dan zou je ze toch ff bij de oren willen pakken .... Maar ja, dat levert nou echt niet op, dat ze de volgende keer denkt, laat ik maar lekker luisteren. Integendeel, vrees ik.
Dan nog een vechtpartij met de hond die weer eens een keer niet achter z'n poort maar ervoor lag en ik had mijn ochtend wel gehad. Het was weer Flokkie met zijn compensatiedrang tov Bobby, die het niet bij blaffen liet, maar het dier aanviel. Maar dan duikt ook direct de rest er bovenop incl. Rosa en ook Prada, die ik weliswaar aan de lijn had, maar erbij kon, omdat ik tussenbeide ben gekomen. Vervelende groepsdynamiek. Mag hopen dat dit het was voor vandaag. Rest graag zonder verrassingen.
Mag inmiddels alerter zijn op Rosa's gehoorzamen. Gaat het met Prada net wat beter, begint de volgende te puberen. De dame ontwikkelt de neiging om niet meer automatisch keert in mijn richting te maken, als ik roep. Op de terugweg verdomde ze het zelfs helemaal en liep los terug naar huis. Dan zou je ze toch ff bij de oren willen pakken .... Maar ja, dat levert nou echt niet op, dat ze de volgende keer denkt, laat ik maar lekker luisteren. Integendeel, vrees ik.
Dan nog een vechtpartij met de hond die weer eens een keer niet achter z'n poort maar ervoor lag en ik had mijn ochtend wel gehad. Het was weer Flokkie met zijn compensatiedrang tov Bobby, die het niet bij blaffen liet, maar het dier aanviel. Maar dan duikt ook direct de rest er bovenop incl. Rosa en ook Prada, die ik weliswaar aan de lijn had, maar erbij kon, omdat ik tussenbeide ben gekomen. Vervelende groepsdynamiek. Mag hopen dat dit het was voor vandaag. Rest graag zonder verrassingen.
dinsdag 16 januari 2018
Aftellen
"Vandaag of morgen" was het gisteren en nu laten ze (natuurlijk) niks van zich horen. Bijna voorspelbaar. Om 15:00 gaat nog een bus naar Sibiu. Daarmee zou ik de auto kunnen ophalen voor vijven, als ... ALS het ding eindelijk klaar is. Tot die tijd minus een half uur naar de halte lopen me bezig houden met nuttigere zaken.
(Nog 8 minuten)
Dit gaat de aanpak niet worden. Zou ook niet moeten hoeven. Bloggen is één van de krenten uit mijn pap. Een beetje dom om die op te offeren. Het maakt de rest minder verteerbaar en een toename in de diversiteit van het activiteitenscala dubieus. Oeps 'diversiteit' vies, beladen woord, ik maak er 'variatie' van. Voor vandaag is het ok, ik ga me over de was buigen. Die is met het slachten in het weekend in het gedrang gekomen. Beetje op en neer naar 24. Ben nog steeds niet los van dat nummer.
Tussendoor ergens potloden en een gum zien te vinden, zodat ik het ontwerp voor de schuur kan uitwerken in het net. (Minder dan 1 minuut) Doeiiii.
(Nog 8 minuten)
Dit gaat de aanpak niet worden. Zou ook niet moeten hoeven. Bloggen is één van de krenten uit mijn pap. Een beetje dom om die op te offeren. Het maakt de rest minder verteerbaar en een toename in de diversiteit van het activiteitenscala dubieus. Oeps 'diversiteit' vies, beladen woord, ik maak er 'variatie' van. Voor vandaag is het ok, ik ga me over de was buigen. Die is met het slachten in het weekend in het gedrang gekomen. Beetje op en neer naar 24. Ben nog steeds niet los van dat nummer.
Tussendoor ergens potloden en een gum zien te vinden, zodat ik het ontwerp voor de schuur kan uitwerken in het net. (Minder dan 1 minuut) Doeiiii.
Optellen_02
Nog twintig minuten en dan is de ochtendactiviteittijd voorbij. Het idee alleen al blokkeert gelijk mijn gedachtendrukte en zonder gaat het met het bloggen maar moeilijk lukken. Vannacht nog ff over die 7 uur liggen nadenken, die ergens in de loop van de dag verloren gaan. Daar heb je natuurlijk de tijd rondom het slaapgaan, wanneer je in bad ligt of onder de douche staat, de gebitsverzorging, de houtkachel bijvullen (3x/dag), de honden in hun nachtverblijft bevorderen, etc, etc, etc. Daar gaan gauw 2-3 uur mee verloren. Blijven nog altijd 4-5 uur over om te klussen. Ik ga er beter op letten.
Etiketteren
En we noemen het Sarcopenie! Ff zoeken naar de Nederlandse variant, maar we hebben een naampje. Kortom het bestaat, en dat ws al wat langer, maar ik loop er voor het eerste tegen aan. Wat is het? Het bij veroudering langzaam verliezen van spiermassa. Een proces dat ergens rond je dertigste begint, als je de experts mag geloven en je ongeveer 1% spiermassa per jaar kost. Niks bijzonders dus, zou je zeggen, maar zo werkt dat tegenwoordig niet meer. Minder spiermassa is minder mobiliteit, minder weerstand en nog een hoop ander minder. Voor je het weet beweeg je nauwelijks meer als je rijp bent voor een enkeltje zes planken en dan kunnen we natuurlijk niet hebben. De kist kun je niet vermijden, maar wel graag zelfstandig en met een zwierige zwaai erin springen. Bewegen, sporten, trainen dus!! Vooralsnog vrijwillig maar dat gaat ongetwijfeld veranderen.
Eindelijk een kapstok waar al die activiteitsheisa aan opgehangen kan worden. Sarcopenie is nog niet verheven in de stand van de ziektebeelden, nog slechts een proces, maar als het aan de specialisten ligt gaat dat snel veranderen. Wat een naampje heeft kun je declareren. Wat je kunt declareren loont de moeite om te benoemen, etc. Kan weer een heel circus opgetuigd worden. "Kom oma, niet zo zeuren, die 10 km gaan we wel nog doen vandaag. Schuif de krachttraining maar door naar morgen."
Natuurlijk zit er een kern van waarheid in. Waar zit die niet in? Punt is, dat je direct al het verplichtende karakter proeft van de zg goedbedoelde adviezen. En niet pas vanaf je pensioen natuurlijk, nee, vanaf je dertigste ga je aan de leiband. Klagen over de onbetaalbaarheid van de gezondheidszorg maar er alles aan doen om zoveel mogelijk mensen zolang mogelijk te laten leven. Beetje raar, toch? Geeft de mensen de informatie en laat ze verder zelf beslissen, wat ze er mee doen. Overheden bemoeien zich al veel te veel met individuele levenswijzen.
Eindelijk een kapstok waar al die activiteitsheisa aan opgehangen kan worden. Sarcopenie is nog niet verheven in de stand van de ziektebeelden, nog slechts een proces, maar als het aan de specialisten ligt gaat dat snel veranderen. Wat een naampje heeft kun je declareren. Wat je kunt declareren loont de moeite om te benoemen, etc. Kan weer een heel circus opgetuigd worden. "Kom oma, niet zo zeuren, die 10 km gaan we wel nog doen vandaag. Schuif de krachttraining maar door naar morgen."
Natuurlijk zit er een kern van waarheid in. Waar zit die niet in? Punt is, dat je direct al het verplichtende karakter proeft van de zg goedbedoelde adviezen. En niet pas vanaf je pensioen natuurlijk, nee, vanaf je dertigste ga je aan de leiband. Klagen over de onbetaalbaarheid van de gezondheidszorg maar er alles aan doen om zoveel mogelijk mensen zolang mogelijk te laten leven. Beetje raar, toch? Geeft de mensen de informatie en laat ze verder zelf beslissen, wat ze er mee doen. Overheden bemoeien zich al veel te veel met individuele levenswijzen.
maandag 15 januari 2018
Optellen
Je moet bewegen, sporten, minimaal 7-8 uur slapen, koken ipv fastfood/fabrieksvoer, sociale contacten onderhouden ... Ik mag blij zijn, dat ik geen baan heb. Hoewel ... De honden kosten me momenteel 2 uur per dag, 8 uur in bed wil tegenwoordig ook wel lukken, sporten uur per dag al zou ik niet weten wat, koken uurtje voor de lunch en een halfuur in de avond, eten anderhalve uur per dag, dan hebben we nog afwassen en keuken bijhouden een uur, actualiteit & bloggen 2 uur .... dan hou ik 7 uur over. Ergens raak ik die kwijt.
Tijdschema's
Het zijn kalme, bijna slome dagen. Geen auto vandaag. Het gebrek aan de mogelijkheid om ff in de auto te springen en ff dit te doet of ff daarheen te gaan, werkt daar volgens mij aan mee. Naast bloggen, afwas, koken, eten en de honden vandaag de kerstverlichting van de gevel gehaald. Niet een activiteit om stil van te worden of 'U' tegen te zeggen. Uurtje werk. Absoluut inspanningsvrij. Tijd dat de dagen weer meer werklengte cq meer lichturen tellen. En misschien, hoewel dat een beetje een gebed zonder end is, eerder mijn nest uit. Of op een andere manier meer ruimte in de ochtend creëren.
Tegen twaalven met de combi van afwas en koken beginnen, betekent dat we pas rond tweeën en soms later aan de lunch zitten. Dat zijn tijden die normaal door Mariana's werk worden gedicteerd maar het is nu vakantie. Schiet niet op dus. De hervonden lol aan het lopen moet ergens gecompenseerd worden. Bloggen afknijpen? Beetje zonde omdat het 's morgens nog steeds het 'lekkerst' schijft. Bloggen voor het uitgaan met de honden? Dat gaat niet werken. Dan weet ik, dat ik iets anders moet en dat maakt onrustig, ook zonder dat de honden blaffen en dat zullen ze zeker doen.
Ai, ai, ai wat een tutterig getob. Eerst kom je de dag niet door en dan kom je tijd te kort. Vanavond zelfs nog bezig geweest en dan niet met het redden van de wereld. Dat zal vaker moeten gebeuren, anders komt er van al die dingen, die ik in mijn dagen wil proppen niet zoveel terecht. De ochtend een beetje indikken, de lunch vòòr tweeën, de honden langzaam richting zessen, dan ontstaat 's middags een tijdspanne, waarin het loont om iets aan te pakken.
Tegen twaalven met de combi van afwas en koken beginnen, betekent dat we pas rond tweeën en soms later aan de lunch zitten. Dat zijn tijden die normaal door Mariana's werk worden gedicteerd maar het is nu vakantie. Schiet niet op dus. De hervonden lol aan het lopen moet ergens gecompenseerd worden. Bloggen afknijpen? Beetje zonde omdat het 's morgens nog steeds het 'lekkerst' schijft. Bloggen voor het uitgaan met de honden? Dat gaat niet werken. Dan weet ik, dat ik iets anders moet en dat maakt onrustig, ook zonder dat de honden blaffen en dat zullen ze zeker doen.
Ai, ai, ai wat een tutterig getob. Eerst kom je de dag niet door en dan kom je tijd te kort. Vanavond zelfs nog bezig geweest en dan niet met het redden van de wereld. Dat zal vaker moeten gebeuren, anders komt er van al die dingen, die ik in mijn dagen wil proppen niet zoveel terecht. De ochtend een beetje indikken, de lunch vòòr tweeën, de honden langzaam richting zessen, dan ontstaat 's middags een tijdspanne, waarin het loont om iets aan te pakken.
Catering
Gisteren besloten om eindelijk eens werk te maken van het idee om met enige regelmaat met meerdere mensen te eten. Datum geprikt. Genodigden geselecteerd. Mariana direct in de WhatsApp. Ff de neiging haar te stoppen, maar als je je niet vastpint bij dit soort zaken, wordt het iedere keer weer verder vooruit geschoven. Tijd dat we er werk van maken. Tegelijktijd moeten er ook wat dingen voor die tijd geregeld zijn. De trap was een eerste vereiste. Het toilet in de tuinkamer het volgende voor de eerste bijeenkomst. Geen heen en weer geloop door slaap- en badkamer.
Ik heb of beter had er gisteren echt zin in. Vandaag is dat wat minder en dat zal wel op en neer blijven schommelen tot op het moment van de avond zelf. Is altijd zo geweest. Met het bedenken van de maaltijd, de voorbereidingen, het koken en het serveren is voor mij het prettige deel van zo'n samenzijn voorbij. De rest is nu aan Mariana en was voorheen aan Yoland. Wat dat betreft lijken die twee wel wat op elkaar. Ook alleen maar wat dat betreft. Het hoogste woord in gezelschap en eenmaal aan de praat nauwelijks te stoppen.
Bijkomend voordeel is nu, dat ik me niet alleen vanwege het koken met regelmaat aan het gezelschap kan ontrekken, maar ook de taal de nodige mogelijkheden biedt om het sociale deel van de maaltijd te omzeilen, mocht ik dat willen.
Ik heb of beter had er gisteren echt zin in. Vandaag is dat wat minder en dat zal wel op en neer blijven schommelen tot op het moment van de avond zelf. Is altijd zo geweest. Met het bedenken van de maaltijd, de voorbereidingen, het koken en het serveren is voor mij het prettige deel van zo'n samenzijn voorbij. De rest is nu aan Mariana en was voorheen aan Yoland. Wat dat betreft lijken die twee wel wat op elkaar. Ook alleen maar wat dat betreft. Het hoogste woord in gezelschap en eenmaal aan de praat nauwelijks te stoppen.
Bijkomend voordeel is nu, dat ik me niet alleen vanwege het koken met regelmaat aan het gezelschap kan ontrekken, maar ook de taal de nodige mogelijkheden biedt om het sociale deel van de maaltijd te omzeilen, mocht ik dat willen.
Ontglippen
Ijs in mijn snor. Ijs aan mijn neusharen. Die -10º zijn we vannacht duidelijk gepasseerd. Desondanks is het bijna aangenaam lopen. Half uur later dan normaal, zon boven de heuvels en windstil.Het steuntje in de rug was minder vandaag maar desondanks liep de machine gesmeerd. Omhoog, naar rechts en hop naar de top is haast routine. Boven staan kijken. Het is een heldere ochtend.
Ineens is het er of beter: is het er niet. Een moment ontglipt me. De continue registratie hikt. Geknipt? Een wee gevoel in mijn lijf en ff gedesoriënteerd. Wat was dat? Alert genoeg om de gedachten niet de kans te geven om op hol te slaan. Da's lang geleden. Is het vandaag de dag voor vergeten irritaties en aanverwant ongemak? Zo ja, laat de boel dan ff voorbij trekken voor twaalven en mijn vervolgens met rust laten.
De onlangs 'bedwongen' nieuwste heuveltop gelaten voor een andere ochtend, omgekeerd en tegen de zon in terug gelopen. Nog steeds enigszins uit het lood stevig doorgestapt. Bergaf, dus niet zo'n probleem. Me nog even tegen Prada aan bemoeid maar ook dat naar een andere keer verschoven. De dame komt vrijwillig regelmatig naar me toe, maar als ze geroepen wordt, blijft ze in het beste geval ff staan om vervolgens gewoon haar weg te vervolgen. Gelukkig kwam ze aan het eind wel om aangelijnd te worden. Scheelt toch weer in de rust bij de koffie.
Ineens is het er of beter: is het er niet. Een moment ontglipt me. De continue registratie hikt. Geknipt? Een wee gevoel in mijn lijf en ff gedesoriënteerd. Wat was dat? Alert genoeg om de gedachten niet de kans te geven om op hol te slaan. Da's lang geleden. Is het vandaag de dag voor vergeten irritaties en aanverwant ongemak? Zo ja, laat de boel dan ff voorbij trekken voor twaalven en mijn vervolgens met rust laten.
De onlangs 'bedwongen' nieuwste heuveltop gelaten voor een andere ochtend, omgekeerd en tegen de zon in terug gelopen. Nog steeds enigszins uit het lood stevig doorgestapt. Bergaf, dus niet zo'n probleem. Me nog even tegen Prada aan bemoeid maar ook dat naar een andere keer verschoven. De dame komt vrijwillig regelmatig naar me toe, maar als ze geroepen wordt, blijft ze in het beste geval ff staan om vervolgens gewoon haar weg te vervolgen. Gelukkig kwam ze aan het eind wel om aangelijnd te worden. Scheelt toch weer in de rust bij de koffie.
Pesterij?
Hoelang is het geleden, dat ik zei, dat alles zoveel normaler is geworden? 1, 2, 3 dagen? Dat konden de omstandigheden natuurlijk niet ongemerkt aan zich voorbij laten gaan. Ff laten merken wie aan de knoppen zit. De nacht zou een paar jaar geleden de rest van de week verstoord hebben. Zo gek krijgen de omstandigheden me echter niet meer. Hun pech is dat zelfs de meest vervelende toestanden onderhevig zijn aan gewenningsslijtage.
Dat er iets mis zat te gaan, had ik snel door. Een stap naar achteren gedaan en het spektakel in ogenschouw genomen. Geen gratis filmvoorstelling deze keer. Het was inwendige chaos. Zwaarte. Leegte. Drukte. Daar waar ik jaren geleden afhaakte, omdat ik het idee had in het niets te verzinken, bleef ik er nu bij. Niet voor de eerste keer trouwens. Ademhaling verstoord maar de gedachten onder controle weten te houden. Alsof ik werd samengeknepen en vervolgens weer losgelaten. En dat in regelmatige herhaling. Loodzware momenten afgewisseld met het gevoeld te verwaaien. In slaap vallen. Wakker worden. En alles weer van voren af aan.
Desondanks redelijk fit het bed uit gestapt. Ook dat is weleens anders geweest. De nacht de nacht gelaten en begonnen aan wat een prachtige dag beloofd te worden. In iedergeval qua weer maar misschien ook qua mobiliteitsvrijheid. Wie weet is mijn auto vandaag werkelijk klaar. Zou mooi zijn.
Dat er iets mis zat te gaan, had ik snel door. Een stap naar achteren gedaan en het spektakel in ogenschouw genomen. Geen gratis filmvoorstelling deze keer. Het was inwendige chaos. Zwaarte. Leegte. Drukte. Daar waar ik jaren geleden afhaakte, omdat ik het idee had in het niets te verzinken, bleef ik er nu bij. Niet voor de eerste keer trouwens. Ademhaling verstoord maar de gedachten onder controle weten te houden. Alsof ik werd samengeknepen en vervolgens weer losgelaten. En dat in regelmatige herhaling. Loodzware momenten afgewisseld met het gevoeld te verwaaien. In slaap vallen. Wakker worden. En alles weer van voren af aan.
Desondanks redelijk fit het bed uit gestapt. Ook dat is weleens anders geweest. De nacht de nacht gelaten en begonnen aan wat een prachtige dag beloofd te worden. In iedergeval qua weer maar misschien ook qua mobiliteitsvrijheid. Wie weet is mijn auto vandaag werkelijk klaar. Zou mooi zijn.
zondag 14 januari 2018
Opkrabbelend
Wandelen, koffie, bloggen, koken. Het begint iets van een ritme te krijgen. Zelfs op zondag. Bij het bezoekje aan de wijnkelder een fles oude port teruggevonden en gelijk maar meegenomen. 1985, is aardig lang geleden. Gegarandeerd met bezinkel dus eindelijk eens de gelegenheid om een van die glazen karaffen te gebruiken.
Na het decanteren de reeds klein gesneden onderdelen voor de maaltijd met gewenste tussenpozen in de pan gegooid. Weinig tijdgevoelig gerecht. Dus of de mis nou uitloopt of niet het komt altijd wel goed. De port smaakt ondertussen uitstekend, En dat na alle verplaatsingen. Portugal, Utrecht, Frankrijk, Roemenië .... het was er niet aan af te proeven.
Het leven verliest meer en meer z'n wispelturigheid. Ik zal niet over herwonnen voorspelbaarheid spreken, maar iets in die richting is er wel. Er is stukken minder gehik. Beren liggen niet meer op de weg maar elders. Bergen blijven beperkt tot de ochtendwandeling. Een hoop drukte minder die ruimte vrij laat vallen voor meer constructieve invulling.
Het is nog niet zover, dat ik 's ochtends opsta met de wens om iets van één van mijn lijsten weg te werken, maar de neiging laat zich meer en meer voelen. Het zou tijd worden. Ik snak ernaar. Ik wacht erop, al jaren.
Na het decanteren de reeds klein gesneden onderdelen voor de maaltijd met gewenste tussenpozen in de pan gegooid. Weinig tijdgevoelig gerecht. Dus of de mis nou uitloopt of niet het komt altijd wel goed. De port smaakt ondertussen uitstekend, En dat na alle verplaatsingen. Portugal, Utrecht, Frankrijk, Roemenië .... het was er niet aan af te proeven.
Het leven verliest meer en meer z'n wispelturigheid. Ik zal niet over herwonnen voorspelbaarheid spreken, maar iets in die richting is er wel. Er is stukken minder gehik. Beren liggen niet meer op de weg maar elders. Bergen blijven beperkt tot de ochtendwandeling. Een hoop drukte minder die ruimte vrij laat vallen voor meer constructieve invulling.
Het is nog niet zover, dat ik 's ochtends opsta met de wens om iets van één van mijn lijsten weg te werken, maar de neiging laat zich meer en meer voelen. Het zou tijd worden. Ik snak ernaar. Ik wacht erop, al jaren.
Blog(ge)wijs
Alweer een tijdje niet mee bezig geweest, maar de Italiaanse interesse is de jaarwisseling gepasseerd zonder noemenswaardige veranderingen. Hetzelfde ritme, steeds een beetje op hetzelfde tijdstip en min of meer hetzelfde aantal pageview per bezoek en sinds september goed voor tweederde van de pageviews per mnd. Ze worden gevolgd door het 1-2'tje tussen Oekraïne en USA, dan wat Nederlands interesse, iets uit de Franse hoek en dan kan het alle kanten op.
Ideeën om het blog te veranderen zijn ondanks de nodige denktijd nog niet boven komen drijven. Misschien moet ik concluderen, dat wat ik nu doe me voor het moment het meest bevalt. Het is ook niet direct onvrede wat me aanzet tot het vinden van alternatieven. In elk geval geen nwe onvrede. De aanleiding is steeds weer hetzelfde, de oude behoefte aan meer drukte, actie-reactie etc. en dat zonder het haast alom tegenwoordige getut van elkaar over en weer veren in de reet te steken.
Gewoon doorgaan, openstaan en zien wat wanneer waarheen wil. Ergens zijn de afgelopen weken een hoop dubbeltjes na lang dralen op gewenste plekken gevallen. Het geeft vertrouwen, dat ik op de door mij gewenste weg zit. Nu niet ongeduldig worden. Pushen is geen kunst, maar of je daardoor eerder krijgt, wat je wilt, is nog maar de vrg.
Ideeën om het blog te veranderen zijn ondanks de nodige denktijd nog niet boven komen drijven. Misschien moet ik concluderen, dat wat ik nu doe me voor het moment het meest bevalt. Het is ook niet direct onvrede wat me aanzet tot het vinden van alternatieven. In elk geval geen nwe onvrede. De aanleiding is steeds weer hetzelfde, de oude behoefte aan meer drukte, actie-reactie etc. en dat zonder het haast alom tegenwoordige getut van elkaar over en weer veren in de reet te steken.
Gewoon doorgaan, openstaan en zien wat wanneer waarheen wil. Ergens zijn de afgelopen weken een hoop dubbeltjes na lang dralen op gewenste plekken gevallen. Het geeft vertrouwen, dat ik op de door mij gewenste weg zit. Nu niet ongeduldig worden. Pushen is geen kunst, maar of je daardoor eerder krijgt, wat je wilt, is nog maar de vrg.
Heisa
Coves in rep en roer. Mensen lopen de straat op. Wat is er gebeurd? Net scheurde de Smurd, brandweer (2x) en politie voorbij. Je hoorde ze al van verre (Agnita) aankomen. Mariana 's ochtends zelden zo snel zien aankleden en de deur uitgaan. Sensatie. En dat op zondagochtend. Zou de kerk leeglopen? Ik zal het straks uitgebreid te horen krijgen in diverse versies, incl slowmotion en herhalingen.
Update: Alle het gedoe voor een in de fik gevlogen/gestoken afvalcontainer ...
Update: Alle het gedoe voor een in de fik gevlogen/gestoken afvalcontainer ...
Opstapje
Overnacht is ergens een schakelaar verzet, een extra deurtje opengezet, een turbo gemonteerd of wat het ook geweest moge zijn, het liep vanochtend alsof ik permanent een steuntje in mijn rug kreeg. De conditie had duidelijk een tandje bijgeschakeld. Fluitend liep het bergopwaarts. In overdrachtelijk zin wel te verstaan. De temperatuur weerhield me van de feitelijke uitvoering.
De voorspelde dip van het kwik zit er aan te komen. Geen min twintig maar wel dubbele cijfers en dat zou best al vanochtend het geval kunnen zijn geweest. Over het algemeen wijkt de feitelijke temperatuur hier af van wat op Weeronline wordt gemeld. Lokaal vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Geen krant, geen tv, soms de radio in de auto en ook geen Roemeense weerApp.
Ondanks de temperatuuronduidelijkheid was het een prachtig begin van de dag. Zonder tegenzin, in tegendeel uit bed. Heerlijk gelopen. De koude wind getrotseerd en nu heerlijk aan de koffie. Enig minpuntje is dat Prada het voor de tweede dag geen boodschap had aan samen thuiskomen. De dame komt wel mee, maar weigert aangelijnd te worden en wil ook niet mee naar binnen. En het is nou niet het weer om een tijd buiten te staan in de hoop haar op andere gedachten te brengen. Brrrrr. Binnen is het iets van 25 graden warmer.
De voorspelde dip van het kwik zit er aan te komen. Geen min twintig maar wel dubbele cijfers en dat zou best al vanochtend het geval kunnen zijn geweest. Over het algemeen wijkt de feitelijke temperatuur hier af van wat op Weeronline wordt gemeld. Lokaal vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Geen krant, geen tv, soms de radio in de auto en ook geen Roemeense weerApp.
Ondanks de temperatuuronduidelijkheid was het een prachtig begin van de dag. Zonder tegenzin, in tegendeel uit bed. Heerlijk gelopen. De koude wind getrotseerd en nu heerlijk aan de koffie. Enig minpuntje is dat Prada het voor de tweede dag geen boodschap had aan samen thuiskomen. De dame komt wel mee, maar weigert aangelijnd te worden en wil ook niet mee naar binnen. En het is nou niet het weer om een tijd buiten te staan in de hoop haar op andere gedachten te brengen. Brrrrr. Binnen is het iets van 25 graden warmer.
zaterdag 13 januari 2018
Lopend
De hervonden lol aan het wandelen brengt als vanzelf het idee van een lange wandeltocht terug naar de voorgrond. Voorjaar 2018 was de bedoeling. Met de geplande verbouwing van de schuur gaat dat niet lukken. Om de meest voor de hand liggende reden te noemen. Maar er is veel meer. Rosa die haar eerste loopsheid krijgt in het voorjaar. Het gebrek aan consequente oefening, om iets te noemen. En Mariana die een hartverzakking kreeg bij het idee, dat ik 3 mndn afwezig zou zijn ongeacht de reden. En een 'etc' natuurlijk.
Maar het idee is niet van de baan. Zelfs niet op de lange baan. Het trok en trekt. De noodzakelijke signalen staan gewoon niet in voldoende mate op groen. Dat (her)ken ik van meer activiteiten, die op de rol staan. Het idee of de wens is er als eerste. Dan komt een snuffelstadium, waarin de realiteitswaarde van het idee/de wens wordt gewogen en de randvoorwaarden boven water worden gehaald. Mogelijkheden worden overwogen. Alternatieven bekeken. Info vergaard. Zijn die stadia doorlopen en is het idee/de wens niet verloren gegaan of losgelaten, is het wachten op het moment, dat je de eerste steen omstoot en de consequenties accepteert van het vallen van de rest.
Eerst volgende mogelijkheid is voorjaar 2019, maar reëeler is nog een jaar later. Dan is Mariana gepensioneerd en zou de reis mee kunnen maken, zelfs mee kunnen lopen. Beide zestigers. Zo'n stel van die rare oudjes met rugzak en hoed (Mariana). Maar om nou zover vooruit te kijken, is ook weer wat. Misschien goed, maar het ook ver weg. Twee jaar. Slechts twee jaar. Alles krimpt.
Maar het idee is niet van de baan. Zelfs niet op de lange baan. Het trok en trekt. De noodzakelijke signalen staan gewoon niet in voldoende mate op groen. Dat (her)ken ik van meer activiteiten, die op de rol staan. Het idee of de wens is er als eerste. Dan komt een snuffelstadium, waarin de realiteitswaarde van het idee/de wens wordt gewogen en de randvoorwaarden boven water worden gehaald. Mogelijkheden worden overwogen. Alternatieven bekeken. Info vergaard. Zijn die stadia doorlopen en is het idee/de wens niet verloren gegaan of losgelaten, is het wachten op het moment, dat je de eerste steen omstoot en de consequenties accepteert van het vallen van de rest.
Eerst volgende mogelijkheid is voorjaar 2019, maar reëeler is nog een jaar later. Dan is Mariana gepensioneerd en zou de reis mee kunnen maken, zelfs mee kunnen lopen. Beide zestigers. Zo'n stel van die rare oudjes met rugzak en hoed (Mariana). Maar om nou zover vooruit te kijken, is ook weer wat. Misschien goed, maar het ook ver weg. Twee jaar. Slechts twee jaar. Alles krimpt.
Slachten
De middag besteed aan een bezoekje bij een slachtpartij. Het varken van ruim 200 kg was al tot vlees gereduceerd, daar had ik wel op gelet. De primitieve manier van slachten hier staat me te zeer tegen om daar bij aanwezig te willen zijn. Bij de aankomst rond het middaguur hing wat in de vroege ochtend nog een levend wezen zal zijn geweest deels in porties aan haken te wachten voor de verdere verwerking. Het spek, twee lappen van veertig cm bij zeker twee meter lengte, lagen gezouten te wachten tot ze ergens de komende dagen in een oude stalen kantoorkast worden gerookt. Dan was er nog iets met veel bot en weinig vlees voor de soep, de ingewanden om gekookt tot worst verwerkt te worden net als een hoop 'afval' snijdsel, dat ook worst moest worden, maar andere worst, gerookt geloof ik, en nog wat onduidelijkere zaken. Op wat botten (hond?) na wordt alles van het beest verwerkt.
Mij werd huid (gekookt?) met zout aangeboden als welkomssnack bij een glaasje geestverruimende drank. Het laatste aangenomen en het eerste vriendelijk maar beleefd afgeslagen. Niet veel later zaten we te eten. Verse vleesbrokjes, gebakken, polenta en ingelegde witte kool. Het eerste uitstekend, het tweede niet mijn smaak en het derde veel te zout en zuur. Er heerste een gemoedelijke sfeer, die na de maaltijd overging in drukke huisvlijt. Snijden, malen, mengen, proeven, koken, vullen, invriezen, etc.
Zelf een bijdrage geleverd aan het klein, maar niet tè klein snijden van vet waar nog hier en daar vlees in zat. Dat wordt in een grote pan warm gemaakt, totdat het vet zo heet is, dat de nog niet gesmolten delen van de vetbrokken met vleesrestanten in feite gefrituurd worden. Nadat die delen eruit geschept zijn wordt het vet in een kegelvorminge emmer gegoten, die na (?) afkoeling afgesloten wordt met een deksel. Reuzel voor de rest van je leven ....
Mij werd huid (gekookt?) met zout aangeboden als welkomssnack bij een glaasje geestverruimende drank. Het laatste aangenomen en het eerste vriendelijk maar beleefd afgeslagen. Niet veel later zaten we te eten. Verse vleesbrokjes, gebakken, polenta en ingelegde witte kool. Het eerste uitstekend, het tweede niet mijn smaak en het derde veel te zout en zuur. Er heerste een gemoedelijke sfeer, die na de maaltijd overging in drukke huisvlijt. Snijden, malen, mengen, proeven, koken, vullen, invriezen, etc.
Zelf een bijdrage geleverd aan het klein, maar niet tè klein snijden van vet waar nog hier en daar vlees in zat. Dat wordt in een grote pan warm gemaakt, totdat het vet zo heet is, dat de nog niet gesmolten delen van de vetbrokken met vleesrestanten in feite gefrituurd worden. Nadat die delen eruit geschept zijn wordt het vet in een kegelvorminge emmer gegoten, die na (?) afkoeling afgesloten wordt met een deksel. Reuzel voor de rest van je leven ....
Inkleuren
Nu iets lekkers? Iets luchtigs? Ergens rinkelt iets van een reclame zonder dat het beeld herkenbaar wordt. Ja, laat ik de dag niet in getob verzanden. Die dood komt er sowieso ooit aan, dus al dat gedoe er omheen slaat in feite nergens op. Wekt de indruk alsof je eraan kunt ontsnappen. Misschien kun je ooit tot vervelends toe in leven gehouden worden, maar zonder eind, eindeloos, zal het nooit worden. De dood is een zelfverzekerde, volledig stressvrije jager. Zijn resultaat is bijvoorbaat verzekerd. zijn enige, akelig effectieve wapen is geduld. Precies dat wat de mens niet heeft.
Maar daar gaan we weer. Dat was nou net niet de bedoeling. Laat ik het over het weer hebben, als ik niks beters weet. Het weer en wat ik allemaal had kunnen doen, als ik een auto tot mijn beschikking had gehad. De derde dag zonder. Nog ff en ik ben het ding ontwent. Hoelang nog? In de afgelopen dagen is er geen moment geweest, dat ik de mobiliteit heb gemist. Heb geen boodschappen hoeven te doen, wat de meest voorkomende reden is om in de auto te springen. Is het niet naar de Penny in Agnita dan naar de grote supermarkten in de 'Mall' in Sibiu.
Morgen de beide dorpswinkels nog eens bezoeken voor het ingrediënt, waar het in dit huishouden het snelst aan ontbreekt: dagverse melk voor in mijn koffie. Ooit, inmiddels meer dan een jaar geleden denk ik, gezien dat het oudste zaakje van de twee zoiets in de koeling had staan. Hoop dat dat nog steeds zo is, anders moet ik aan de UHT of aan de uier. Mag ik kiezen of een smerige smaak of een hoop extra werk.
Eigenlijk zijn het trouwens drie winkeltjes, maar bij de derde ligt de nadruk op bier, kratten bier en staan er heel summier nog wat andere dingen te koop. Misschien wel drie meter planklengte. Bij een beetje super staat alleen bij de kassa al meer.
Maar daar gaan we weer. Dat was nou net niet de bedoeling. Laat ik het over het weer hebben, als ik niks beters weet. Het weer en wat ik allemaal had kunnen doen, als ik een auto tot mijn beschikking had gehad. De derde dag zonder. Nog ff en ik ben het ding ontwent. Hoelang nog? In de afgelopen dagen is er geen moment geweest, dat ik de mobiliteit heb gemist. Heb geen boodschappen hoeven te doen, wat de meest voorkomende reden is om in de auto te springen. Is het niet naar de Penny in Agnita dan naar de grote supermarkten in de 'Mall' in Sibiu.
Morgen de beide dorpswinkels nog eens bezoeken voor het ingrediënt, waar het in dit huishouden het snelst aan ontbreekt: dagverse melk voor in mijn koffie. Ooit, inmiddels meer dan een jaar geleden denk ik, gezien dat het oudste zaakje van de twee zoiets in de koeling had staan. Hoop dat dat nog steeds zo is, anders moet ik aan de UHT of aan de uier. Mag ik kiezen of een smerige smaak of een hoop extra werk.
Eigenlijk zijn het trouwens drie winkeltjes, maar bij de derde ligt de nadruk op bier, kratten bier en staan er heel summier nog wat andere dingen te koop. Misschien wel drie meter planklengte. Bij een beetje super staat alleen bij de kassa al meer.
Strijdig
Wat bij Günter Franzen met 'Luther Light' niet lukte, is bij Markus Günther met "Du musst kämpfen" wel mogelijk. Het artikel uit de FAS van 29-10-2017 is online bereikbaar. Het gaat over de onzin van de oproep om te vechten tegen kanker en dat het omveld van de betroffene er beter aan doet om in de gaten te houden of niet de tijd is gekomen om met afscheid nemen ipv met 'vechten tegen' bezig te zijn.
"Es ist der Versuch, die Todesangst zu verdrängen und stattdessen in die Gegenoffensive überzugehen, wenigstens rhetorisch. Krebs und Kampf scheinen sprachlich und gedanklich zusammenzugehören wie Angriff und Verteidigung. Was könnte man dem Patienten auch Besseres zurufen als diesen optimistischen Appell, jetzt bloß nicht den Mut zu verlieren, sondern alle Abwehrkräfte zu mobilisieren und den entschlossenen Kampf gegen die schreckliche Krankheit aufzunehmen? Es klingt so plausibel. Doch nicht alles, was sich richtig anfühlt, ist klug und hilfreich. Tatsächlich ist der Satz und der Gedanke, der sich damit verbindet, eine Katastrophe. Er hinterlässt oft eine Schneise der Verwüstung in den Seelen todkranker, leidender und sterbender Menschen. Er vergrößert den Kummer und verschlimmert das Leid. Höchste Zeit für ein Plädoyer gegen die Kampfrhetorik am Krankenbett."
"Auch wenn niemand nach einer solchen Diagnose (Krebs) gleich die Flinte ins Korn werfen will, ist die Gefahr doch groß, den Zeitpunkt zu verpassen, an dem es umzuschalten gilt von Hoffnung, Therapie und Motivation auf Abschied, Sterbevorbereitung und Lebensende."
"... (man) wird außer seinem formalen Testament auch das in Angriff nehmen müssen, was Franco Rest, einer der Vordenker der Sterbebegleitung in Deutschland, ein „spirituelles Testament“ nennt. Das ist nicht zwangsläufig religiös gemeint. Aber dazu gehören die Fragen: Mit wem will ich mich noch aussprechen oder versöhnen? Welche Fragen werden nach meinem Tod die Angehörigen beschäftigen, und wie kann ich dazu beitragen, dass alles gut geregelt ist? Schließlich auch die Frage: Welche spirituellen Bedürfnisse habe ich am Lebensende? Beten? Beichten? Bilanz ziehen? Reden oder schweigen?"
".... wirkt die Kampfrhetorik? Hilft sie dem Patienten? Ist der Erfolg einer Krebstherapie, wenigstens teilweise, von der Einstellung und Entschlossenheit des Patienten abhängig? Verkürzt und vereinfacht lautet die Antwort: Nein. Die empirische Erfahrung in der medizinischen Forschung und die alltägliche, menschliche Erfahrung in Onkologie, Palliativmedizin und Hospiz lassen solche Schlüsse nicht zu, auch wenn es verführerisch ist, zu glauben, dass Optimismus, Lebenswille, Mut und Hoffnung erfolgreiche Waffen im Kampf gegen den Krebs sein könnten. Sie sind es nicht."
"Verloren? Auch das ist eine schreckliche Vokabel in der Krebsrhetorik. Sie ist aber auch die logische Folge der Kampfmetapher. In vielen Todesanzeigen und Nachrufen steht es: „Er hat den Kampf gegen den Tod verloren.“ (...) Tatsächlich? Heißt das nicht, dass jeder am Ende seines Lebens als Verlierer vom Platz geht? Der Tod als Sieger, der Mensch als sein besiegtes Opfer?"
Het is bijna een "Das Wort zum Sonntag", maar toch.
"Es ist der Versuch, die Todesangst zu verdrängen und stattdessen in die Gegenoffensive überzugehen, wenigstens rhetorisch. Krebs und Kampf scheinen sprachlich und gedanklich zusammenzugehören wie Angriff und Verteidigung. Was könnte man dem Patienten auch Besseres zurufen als diesen optimistischen Appell, jetzt bloß nicht den Mut zu verlieren, sondern alle Abwehrkräfte zu mobilisieren und den entschlossenen Kampf gegen die schreckliche Krankheit aufzunehmen? Es klingt so plausibel. Doch nicht alles, was sich richtig anfühlt, ist klug und hilfreich. Tatsächlich ist der Satz und der Gedanke, der sich damit verbindet, eine Katastrophe. Er hinterlässt oft eine Schneise der Verwüstung in den Seelen todkranker, leidender und sterbender Menschen. Er vergrößert den Kummer und verschlimmert das Leid. Höchste Zeit für ein Plädoyer gegen die Kampfrhetorik am Krankenbett."
"Auch wenn niemand nach einer solchen Diagnose (Krebs) gleich die Flinte ins Korn werfen will, ist die Gefahr doch groß, den Zeitpunkt zu verpassen, an dem es umzuschalten gilt von Hoffnung, Therapie und Motivation auf Abschied, Sterbevorbereitung und Lebensende."
"... (man) wird außer seinem formalen Testament auch das in Angriff nehmen müssen, was Franco Rest, einer der Vordenker der Sterbebegleitung in Deutschland, ein „spirituelles Testament“ nennt. Das ist nicht zwangsläufig religiös gemeint. Aber dazu gehören die Fragen: Mit wem will ich mich noch aussprechen oder versöhnen? Welche Fragen werden nach meinem Tod die Angehörigen beschäftigen, und wie kann ich dazu beitragen, dass alles gut geregelt ist? Schließlich auch die Frage: Welche spirituellen Bedürfnisse habe ich am Lebensende? Beten? Beichten? Bilanz ziehen? Reden oder schweigen?"
".... wirkt die Kampfrhetorik? Hilft sie dem Patienten? Ist der Erfolg einer Krebstherapie, wenigstens teilweise, von der Einstellung und Entschlossenheit des Patienten abhängig? Verkürzt und vereinfacht lautet die Antwort: Nein. Die empirische Erfahrung in der medizinischen Forschung und die alltägliche, menschliche Erfahrung in Onkologie, Palliativmedizin und Hospiz lassen solche Schlüsse nicht zu, auch wenn es verführerisch ist, zu glauben, dass Optimismus, Lebenswille, Mut und Hoffnung erfolgreiche Waffen im Kampf gegen den Krebs sein könnten. Sie sind es nicht."
"Verloren? Auch das ist eine schreckliche Vokabel in der Krebsrhetorik. Sie ist aber auch die logische Folge der Kampfmetapher. In vielen Todesanzeigen und Nachrufen steht es: „Er hat den Kampf gegen den Tod verloren.“ (...) Tatsächlich? Heißt das nicht, dass jeder am Ende seines Lebens als Verlierer vom Platz geht? Der Tod als Sieger, der Mensch als sein besiegtes Opfer?"
Het is bijna een "Das Wort zum Sonntag", maar toch.
Deelgenoot
Afgelopen dagen met regelmaat in een oude FAS gedoken en er leuke artikelen in gelezen. Soms wil ik daar wel iets mee in het blog en ga opzoek naar de online-versie van het artikel. De ene keer kan ik erbij komen, de andere keer zit het achter de betaalmuur. Waarom het ene artikel wel en het andere niet, is me niet duidelijk. Het zijn allemaal oude artikelen. Kranten van september-oktober 2017, dus het kan niet het verschil recent/niet-recent zijn. Volgens mij ben ik daar al eens tegenaan gelopen.
Een paar zinnen overschrijven wil ik nog wel doen maar hele alinea's gaat me te ver. Dan maar niet die pakkende omschrijvingen van hoe iemand zich voelt, die het stervensproces van zijn partner heeft ondergaan cq doorstaan. Typisch was, dat ik bij mijn zoektocht naar het artikel wel andere artikelen van de hand van dezelfde persoon (Günter Franzen, een schrijver naar het schijnt) tegen kwam en die gingen dan over de zoektocht naar een nwe levenspartner op de drempel naar je zeventigste.
Vrouw overleden in 2009, opzoek naar een nwe partner in 2017. Een beetje dezelfde tijdspanne als in mijn geval. Vreemd genoeg krijg je dan het gevoel alsof je iets gemeenschappelijks heb. Het eerste artikel zal een soort inleiding zijn geweest voor de beschrijving van zijn zoektocht naar een nwe liefde. Een zoektocht die zich concentreert op ervaringen via datingssites op het internet. Nou, daar kan ik ook boek over vullen.
Het is jammer dat de man een erg vermoeiende schrijfstijl heeft met veel, voor mijn gevoel, vergezochte omschrijvingen en met citaten strooit alsof het wetenschappelijke voetnoten betreft. Ben dan ook in het tweede artikel over zijn zoektocht afgehaakt. Sowieso hou ik niet van in episodes opgedeelde informatie. Geen series. Niet niet in woord en ook niet in beeld. Dan wacht ik liever tot ik alles in één keer kan aanschaffen cq kijken dan wel lezen.
Een paar zinnen overschrijven wil ik nog wel doen maar hele alinea's gaat me te ver. Dan maar niet die pakkende omschrijvingen van hoe iemand zich voelt, die het stervensproces van zijn partner heeft ondergaan cq doorstaan. Typisch was, dat ik bij mijn zoektocht naar het artikel wel andere artikelen van de hand van dezelfde persoon (Günter Franzen, een schrijver naar het schijnt) tegen kwam en die gingen dan over de zoektocht naar een nwe levenspartner op de drempel naar je zeventigste.
Vrouw overleden in 2009, opzoek naar een nwe partner in 2017. Een beetje dezelfde tijdspanne als in mijn geval. Vreemd genoeg krijg je dan het gevoel alsof je iets gemeenschappelijks heb. Het eerste artikel zal een soort inleiding zijn geweest voor de beschrijving van zijn zoektocht naar een nwe liefde. Een zoektocht die zich concentreert op ervaringen via datingssites op het internet. Nou, daar kan ik ook boek over vullen.
Het is jammer dat de man een erg vermoeiende schrijfstijl heeft met veel, voor mijn gevoel, vergezochte omschrijvingen en met citaten strooit alsof het wetenschappelijke voetnoten betreft. Ben dan ook in het tweede artikel over zijn zoektocht afgehaakt. Sowieso hou ik niet van in episodes opgedeelde informatie. Geen series. Niet niet in woord en ook niet in beeld. Dan wacht ik liever tot ik alles in één keer kan aanschaffen cq kijken dan wel lezen.
Goedemorgen
Sneeuw. Weer sneeuw. De zoveelste keer deze winter. Echt koud wil het niet worden maar sneeuw valt met enige regelmaat en blijft afhankelijk van de hoeveelheid korter of langer liggen. Deze sneeuw gaat het einde van de dag niet halen. Die centimeter die hier bijeengewaaid is, is niet de moeite. Op de heuvels zijn het een paar centimeter meer en waait een snijdend koude wind. De ochtendwandeling was vandaag erg verfrissend.
Een dagbegin met tegenwind maar zonder tegenzin. Om half acht de ogen open en een paar minuten later in de benen. Honden en sneeuw is een enerverende toestand. De beide aangelijnde dames trokken me ze ongeveer het dorp uit. Met een slee of een paar skiën had ik vandaag niet hoeven lopen. Eenmaal los schiet het als een veer de vrijheid in. Happen, rollen, spelen. Ze kunnen er altijd al wat van maar met sneeuw is het allemaal nog een slagje drukker.
Ik heb met teruggetrokken in mijn jas. Alle ritssluitingen gesloten. Schouders opgetrokken. Sjaal over de oren, blik naar de grond en naar boven geklommen. De wind maakt het ontspanningsritueel op de top onmogelijk. Lekker weggedoken gebleven in mijn jas en na een kleine lus afgedaald. Weer voor glühwein na binnenkomst maar toch maar koffie gekozen. Het is de bedoeling om vandaag meer te doen dan in bed te liggen of (ooit) op een berenvel voor de openhaard.
Een dagbegin met tegenwind maar zonder tegenzin. Om half acht de ogen open en een paar minuten later in de benen. Honden en sneeuw is een enerverende toestand. De beide aangelijnde dames trokken me ze ongeveer het dorp uit. Met een slee of een paar skiën had ik vandaag niet hoeven lopen. Eenmaal los schiet het als een veer de vrijheid in. Happen, rollen, spelen. Ze kunnen er altijd al wat van maar met sneeuw is het allemaal nog een slagje drukker.
Ik heb met teruggetrokken in mijn jas. Alle ritssluitingen gesloten. Schouders opgetrokken. Sjaal over de oren, blik naar de grond en naar boven geklommen. De wind maakt het ontspanningsritueel op de top onmogelijk. Lekker weggedoken gebleven in mijn jas en na een kleine lus afgedaald. Weer voor glühwein na binnenkomst maar toch maar koffie gekozen. Het is de bedoeling om vandaag meer te doen dan in bed te liggen of (ooit) op een berenvel voor de openhaard.
vrijdag 12 januari 2018
Krapjes
De dagen vliegen zogezegd voorbij. Ze glippen door mijn handen. Ietsje later op, ietsje langer met de honden onderweg geweest. Blog bijgewerkt. Afgewassen, Gekookt. Gegeten. Bezig geweest met het ontwerp voor de vernieuwde schuur, bezoek, hondentijd, hout naar binnen gedragen, dag voorbij. Dat gaat sneller dan gewenst. Krijgen we weer de discussie van vroeger opstaan, later het bed inkruipen en de avonden niet onnut verklungelen.
Het is nooit goed. Nee, die kans is klein en zal nooit verder reiken dan momenten. Links en rechts ontstaat wel eindelijk iets van regelmaat. Afwas stapelt geen weken meer en de krantenstapel slinkt. De langzaam uitdijende wandeling in de ochtend is meer dan welkom. Verplicht bewegen lijkt me maar niks, maar niet bewegen is nog minder. Dus dat dit eindelijk weer iets aantrekkelijks heeft, doet deugd. Maar kost tijd. Vanochtend anderhalf uur. Twee weken geleden was dat een uur minder. Een uur eerder aan de koffie. Een uur sneller klaar met het blog. In theorie dan.
De restaurants gaan ons dit jaar nog meer missen dan afgelopen jaar. Afwas, koken, eten kost iets van twee tot drie uur. Dan is het middagdagdeel al ruimschoots aangebroken. Met het licht buiten schiet het nog niet zo op. Er blijft zo van de middagactiviteitenpotentie krap twee uur over. Nauwelijks de moeite om iets aan te pakken, waarbij je eerste de spullen bij elkaar moet zoeken en ze, als je er mee stopt, weer moet opruimen. Tijd voor het voorjaar en verder en de heersende activiteitenbubbel weten vast te houden.
Het is nooit goed. Nee, die kans is klein en zal nooit verder reiken dan momenten. Links en rechts ontstaat wel eindelijk iets van regelmaat. Afwas stapelt geen weken meer en de krantenstapel slinkt. De langzaam uitdijende wandeling in de ochtend is meer dan welkom. Verplicht bewegen lijkt me maar niks, maar niet bewegen is nog minder. Dus dat dit eindelijk weer iets aantrekkelijks heeft, doet deugd. Maar kost tijd. Vanochtend anderhalf uur. Twee weken geleden was dat een uur minder. Een uur eerder aan de koffie. Een uur sneller klaar met het blog. In theorie dan.
De restaurants gaan ons dit jaar nog meer missen dan afgelopen jaar. Afwas, koken, eten kost iets van twee tot drie uur. Dan is het middagdagdeel al ruimschoots aangebroken. Met het licht buiten schiet het nog niet zo op. Er blijft zo van de middagactiviteitenpotentie krap twee uur over. Nauwelijks de moeite om iets aan te pakken, waarbij je eerste de spullen bij elkaar moet zoeken en ze, als je er mee stopt, weer moet opruimen. Tijd voor het voorjaar en verder en de heersende activiteitenbubbel weten vast te houden.
Kippig
De trap is eindelijk af. Prachtig ding. Zondermeer uniek. Jammer van wat slordigheden in de finale afwerking. Misschien toch maar die leesbril aanschaffen? Niet ik, ja ik ook, maar nu bedoel ik de timmerman. Werkt niet echt, als je bezig bent met het wegwerken van naden ed en dan zegt, dat je oud wordt en geen ruk ziet! Bij nadere bestudering met de juiste lichtinval heb ik inmiddels al meer slordigheidjes gezien oa druipers in de beits en niet zo zuinig ook. Het doet geen afbreuk aan de constructie, maar die perfectie, waar hij naar eigen zeggen steeds naar streeft, zit 'm duidelijk niet in de afwerking.
Voorlopig is de trap van beneden af onbegaanbaar gemaakt. De honden voor de laatste paar mndn dat ze in de tuinkamer verblijven niet laten ontdekken, dat ze op die manier naar boven kunnen komen. Een Rosa die zelf de deuren opent is vervelend genoeg. En de deurklink verzetten is me tot op heden niet gelukt. Ik krijg die dingen niet los. De vergrendeling, die ik gewend ben, zit er niet op.
Of het aan de realisatie van de trap ligt weet ik niet, maar gisteren begonnen met het maken van een tekening voor de schuur. Sorin, de aannemer, kwam langs omdat hij 'die trap' wel wilde zien en met hem ook ff over de schuur gehad. Goed om niet stil te vallen. De beweging zien vast te houden en dat niet alleen bouwkundig.
Voorlopig is de trap van beneden af onbegaanbaar gemaakt. De honden voor de laatste paar mndn dat ze in de tuinkamer verblijven niet laten ontdekken, dat ze op die manier naar boven kunnen komen. Een Rosa die zelf de deuren opent is vervelend genoeg. En de deurklink verzetten is me tot op heden niet gelukt. Ik krijg die dingen niet los. De vergrendeling, die ik gewend ben, zit er niet op.
Of het aan de realisatie van de trap ligt weet ik niet, maar gisteren begonnen met het maken van een tekening voor de schuur. Sorin, de aannemer, kwam langs omdat hij 'die trap' wel wilde zien en met hem ook ff over de schuur gehad. Goed om niet stil te vallen. De beweging zien vast te houden en dat niet alleen bouwkundig.
Du(b)bieus
Bij eleven en nog geen activiteit (leven?) in de slaapkamer. Mariana houdt ervan om de nacht zolang mogelijk vast te houden. Dat probeer ik me op momenten als deze steeds maar voor te houden om de herinnering aan Yoland's laatste ochtend geen kans te geven. Maar het beeld weet zich iedere keer weer naar de voorgrond te wringen. Mn als Mariana het weer eens 'overdrijft'. Ik weerhoud me van te gaan kijken, moet vertrouwen hebben of nog steeds weer krijgen in het feit dat niet iedereen, die wat langer dan normaal in bed blijft liggen, daar nooit meer uitkomt.
De dag begon al traag en vanuit een zekere weerzin, dat zal vast aan de overgevoeligheid bijdragen. Nu kan ik haar met koffie de dag in loodsen, maar dat maakt de herinnering alleen nog prominenter. Dat ik toen die ochtend die kop koffie-verkeerd netjes op het nachtkastje heb gezet, heeft me achteraf wel eens verbaasd. De dramatiek die op dat moment ontbrak heb ik inmiddels op vele vlakken ruimschoots ingehaald.
Op het moment zelf heb ik sowieso niet zoveel gedaan. De eerste aanblik, die fractie van een moment bij het binnengaan van de kamer waar Yoland sliep, was zo overduidelijk helemaal verkeerd, terwijl ze gewoon normaal in bed lag, dat van enigerlei neiging tot ontkenning geen sprake kon zijn. Tussen het naar boven lopen met de koffie en het binnenstormen van de brandweer mis ik trouwens de nodige delen en zeker de chronologie. Uit het niets is een automatische piloot ingeschakeld en daar ben ik weken in blijven hangen.
Als het nog langer duurt toch maar eens gaan kijken...
De dag begon al traag en vanuit een zekere weerzin, dat zal vast aan de overgevoeligheid bijdragen. Nu kan ik haar met koffie de dag in loodsen, maar dat maakt de herinnering alleen nog prominenter. Dat ik toen die ochtend die kop koffie-verkeerd netjes op het nachtkastje heb gezet, heeft me achteraf wel eens verbaasd. De dramatiek die op dat moment ontbrak heb ik inmiddels op vele vlakken ruimschoots ingehaald.
Op het moment zelf heb ik sowieso niet zoveel gedaan. De eerste aanblik, die fractie van een moment bij het binnengaan van de kamer waar Yoland sliep, was zo overduidelijk helemaal verkeerd, terwijl ze gewoon normaal in bed lag, dat van enigerlei neiging tot ontkenning geen sprake kon zijn. Tussen het naar boven lopen met de koffie en het binnenstormen van de brandweer mis ik trouwens de nodige delen en zeker de chronologie. Uit het niets is een automatische piloot ingeschakeld en daar ben ik weken in blijven hangen.
Als het nog langer duurt toch maar eens gaan kijken...
Abonneren op:
Posts (Atom)