Ik kook, overleef want eet, bekijk me wat zo om me heen gebeurd, blader qua houvast een beetje door wat kranten, ouwe kranten, werp een blik omhoog zonder speciale reden en laat zonder enthousiasme de wereld voor wat de wereld is. Klinkt niet spetterend, hè?
"Nee", het zou me verbazen als iemand hier ergens het woord enthousiasme zou weten in te voegen. Maar is het verkeerd? Fout? Ongewenst? Nee, weet niet en ja, ongewenst maar verder niet zo van belang.
Als je de luxe hebt om het leven onder een microscoop te leggen en met determineernaalden uiteen te trekken, dan heb je een hoop om over te zeuren maar eigenlijk geen poot om op te staan. Zelfinzicht? Misschien. Er passeert zoveel in mijn hoofd, dat het aardig is om de buitenwereld niet met alles op te zadelen. Wie zou me kunnen volgen, als ik zelf, buiten adem aan de zijlijn, verplicht ben om het meeste voorbij te laten gaan?
Het is een vreemde wereld, waarin je tegen je zin verblijft, naar verlangt, bevecht, probeert te verleiden, draaien aan geeft en uiteindelijk steeds maar weer aan je voorbij laat gaan. Nuances verschillen, uitkomsten zijn onbekend maar of je nou wilt of niet, iedere keer weer moet je er doorheen. Een dag, twee, een week, soms onbepaald maar altijd ongewenst.
Vrijheid heeft zijn tol en alles wat met betalen te maken heeft, kent een nare bijsmaak.
zaterdag 31 augustus 2013
Stand
Het verbaast me niks. Het enthousiasme van gisteravond gaf al enig vermoeden. Nou, dat is bevestigd. En wat is er heerlijker dan bevestiging, als je tenminste de vrouwelijke helft van de wereldbevolking mag geloven. Lijkt me een slecht idee, dat geloven, maar dat doet geen afbreuk aan het feit, dat vrouwen meer dan 90% van hun tijd alleen maar bezig zijn met het zoeken van bevestiging. Het kan positief, het kan negatief, het kan stimulerend en natuurlijk zwaar vernietigend, maar altijd weer die bevestiging.
Ik ben er vandaag niet koud of warm van geworden. Heb de winterwortels niet in de diepvries gestopt, de moestuin niet losgewerkt, het gras het gras gelaten en heb behalve boodschappen gedaan ook uitgebreid op het terras van Le Sporting gezeten. Ja, Fransen en creatieve kroegnamen gaat niet goed samen. Hier in de directe omgeving met Le Maryland, Le Sporting, Le Cheval blanc, Les Deux Lacs en Le Moulin de la Gorce is enkel het barretje in Ladignac, dat eruit springt: L'Acrobar. Een doordenkertje wat enige kennis van het verleden van de barkeeper vereist. Het is de ouwe dag voorziening (is dat één woord?) van een voormalig circusartist. Kan nog steeds niet tegen De Zaak op, maar dat heeft met subjectiviteiten te maken.
Ondertussen pruttelt de aanstaande pastasaus op het vuur. Volledig samengesteld uit tuinverse ingrediënten kan het resultaat, dankzij de overspannen hoge verwachtingen natuurlijk enkel tegenvallen. Doe daar nog een paar diepgevroren Roemeense verse worsten bij, een uiensoep uit eigen keuken en de lezer(es) zal begrijpen, dat het kwijl via mijn mondhoeken naar beneden druipt. Om kortsluiting te voorkomen, zie ik mij genoodzaakt het toetsenbord enige rust te gunnen.
Ik ben er vandaag niet koud of warm van geworden. Heb de winterwortels niet in de diepvries gestopt, de moestuin niet losgewerkt, het gras het gras gelaten en heb behalve boodschappen gedaan ook uitgebreid op het terras van Le Sporting gezeten. Ja, Fransen en creatieve kroegnamen gaat niet goed samen. Hier in de directe omgeving met Le Maryland, Le Sporting, Le Cheval blanc, Les Deux Lacs en Le Moulin de la Gorce is enkel het barretje in Ladignac, dat eruit springt: L'Acrobar. Een doordenkertje wat enige kennis van het verleden van de barkeeper vereist. Het is de ouwe dag voorziening (is dat één woord?) van een voormalig circusartist. Kan nog steeds niet tegen De Zaak op, maar dat heeft met subjectiviteiten te maken.
Ondertussen pruttelt de aanstaande pastasaus op het vuur. Volledig samengesteld uit tuinverse ingrediënten kan het resultaat, dankzij de overspannen hoge verwachtingen natuurlijk enkel tegenvallen. Doe daar nog een paar diepgevroren Roemeense verse worsten bij, een uiensoep uit eigen keuken en de lezer(es) zal begrijpen, dat het kwijl via mijn mondhoeken naar beneden druipt. Om kortsluiting te voorkomen, zie ik mij genoodzaakt het toetsenbord enige rust te gunnen.
Nakend
De ochtenden worden alweer knap fris en dan is die ochtend al tot bij tienen gevorderd. Ook over de temperatuur in de middag valt weinig te klagen. Die tikt nog steeds bijna de dertig aan. Toch: Eind augustus en de herfst ligt op de loer. Zeiknat gras iedere ochtend, dus geen haast. Het huishouden is dan wel droog, maar om daar nou speciaal eerder mijn nest voor uit te komen, stuit me tegen de borst. Bovendien is het weekend en als je dan al zo gek bent om aan de slag te gaan, mag dat best een beetje op z'n 11-en-30'ste.
Winter nummero zes, ongewenste winter nummero zes. Zou ik de honden niet hebben, ik geloof, ik zou een paar maanden een stuk zuidelijker zakken. Barcelona zou me wel aanstaan. Misschien doe ik het ook nu wel, hoewel ik me daar praktisch niet zoveel bij kan voorstellen. Eens zien wat er de komende weken nog aan opbeurends de revue passeert. Mocht dat in de buurt van nul komma nada blijven hangen, dan ga ik maar eens voorbij mijn neus kijken. Niet weer maanden het behang bewonderen en de overwinterende vliegen tellen.
Maar ik loop voor de fanfare uit, eerst de ronde met de honden, de volgende koffie en dan voorzichtig een blik over de aanstaande dag laten glijden. De dag van gisteren is vannacht verwerkt, die van morgen staat nog in de steigers en voor vandaag heb ik nog niet onder het laken gegluurd. Ik laat me verrassen.
Winter nummero zes, ongewenste winter nummero zes. Zou ik de honden niet hebben, ik geloof, ik zou een paar maanden een stuk zuidelijker zakken. Barcelona zou me wel aanstaan. Misschien doe ik het ook nu wel, hoewel ik me daar praktisch niet zoveel bij kan voorstellen. Eens zien wat er de komende weken nog aan opbeurends de revue passeert. Mocht dat in de buurt van nul komma nada blijven hangen, dan ga ik maar eens voorbij mijn neus kijken. Niet weer maanden het behang bewonderen en de overwinterende vliegen tellen.
Maar ik loop voor de fanfare uit, eerst de ronde met de honden, de volgende koffie en dan voorzichtig een blik over de aanstaande dag laten glijden. De dag van gisteren is vannacht verwerkt, die van morgen staat nog in de steigers en voor vandaag heb ik nog niet onder het laken gegluurd. Ik laat me verrassen.
vrijdag 30 augustus 2013
Record
Over tempo zouden we het vandaag niet hebben en qua snelheid van werken was dat, zoals altijd eigenlijk ook weinig interessant. Ik zal niet in het befaamde bierboek belanden vanwege de snelheid van grasmaaien. Dan is de kans groter, dat me dat lukt met het verorberen van levende goudvissen, al staat me het idee knap tegen.
Toch 'en passent' een persoonlijk record gebroken. Na veertien, sorry vijftien, nee zelfs zestien dagen weggeweest te zijn, ben ik in minder dan een week na terugkomst zo'n beetje volledige in de running qua wat zou moeten. Niet slecht!! Heb dat record meestal de andere kant op gebroken en niet alleen sinds ik me in het Franse land loopt te ergeren aan de ongewenste invloeden op mijn toekomst. Daar kon ik in Utrecht al wat van.
Dus valt er wat te vieren, zou ik zo zeggen. En weet je wat? Dat ga ik deze keer zelfs niet doen. Ik ga niet de dag van morgen belasten met de wensen van vandaag, maar ik schat zo in, dat het morgen gewoon een werkdag wordt. Huishouden, moestuin, gras. Het is zoeken naar de juiste verhouding, maar wie weet, zit er smaak aan die cocktail.
Toch 'en passent' een persoonlijk record gebroken. Na veertien, sorry vijftien, nee zelfs zestien dagen weggeweest te zijn, ben ik in minder dan een week na terugkomst zo'n beetje volledige in de running qua wat zou moeten. Niet slecht!! Heb dat record meestal de andere kant op gebroken en niet alleen sinds ik me in het Franse land loopt te ergeren aan de ongewenste invloeden op mijn toekomst. Daar kon ik in Utrecht al wat van.
Dus valt er wat te vieren, zou ik zo zeggen. En weet je wat? Dat ga ik deze keer zelfs niet doen. Ik ga niet de dag van morgen belasten met de wensen van vandaag, maar ik schat zo in, dat het morgen gewoon een werkdag wordt. Huishouden, moestuin, gras. Het is zoeken naar de juiste verhouding, maar wie weet, zit er smaak aan die cocktail.
Starten
De afwas heeft ook rechten en daar zal ik me vandaag eens met tegenzin over buigen. Beren en bergen worden groter naarmate je ze meer mijdt. Dus kiezen voor de aanval als beste verdediging en straks gillend de keuken in duiken. Met een beetje geluk schrikt de afwas zich een hoedje en neemt de benen. Ja, je moet in het onmogelijke blijven geloven, wil je niet veroordeeld worden tot allemanssleur en burengezeur.
Wat je vooraf niet doet, staat achteraf geduldig op je te wachten. De kaboutertjes hebben blijkbaar langer vakantie dan ik. Dus zonder mokken de benen onderschroeven en doen wat gedaan moet worden.
Met tempo zullen we ons voorlopig niet bezig houden. De prestatie zit in het bezig zijn zelf. Iedereen die wil komen aantonen, dat het allemaal sneller, beter en completer kan, is van harte welkom. Ik ben erg goed in stimuleren, zolang als het anderen betreft. Wel graag niet allemaal tegelijk. Coördineren is prettiger dan het doen van de afwas, maar niet minder vermoeiend.
Wat je vooraf niet doet, staat achteraf geduldig op je te wachten. De kaboutertjes hebben blijkbaar langer vakantie dan ik. Dus zonder mokken de benen onderschroeven en doen wat gedaan moet worden.
Met tempo zullen we ons voorlopig niet bezig houden. De prestatie zit in het bezig zijn zelf. Iedereen die wil komen aantonen, dat het allemaal sneller, beter en completer kan, is van harte welkom. Ik ben erg goed in stimuleren, zolang als het anderen betreft. Wel graag niet allemaal tegelijk. Coördineren is prettiger dan het doen van de afwas, maar niet minder vermoeiend.
donderdag 29 augustus 2013
Roze
Alle neuzen meer of minder dezelfde kant op gekregen en de intern betrokkenen tot aan de oren volgepropt met onuitgesproken peptalk, is het nu enkel een kwestie van het hart vasthouden, hopen dat het zorgvuldig bijeen geflanste bouwwerk na een nacht vol gebrek aan rust en ongetwijfeld weer de meest uiteenlopende beelden van wonderbaarlijke aard niet de dag in stuitert als een lekgeprikte ballon.
Ooit gelezen, dat je de nacht moet ingaan met een volgeplande dag. Zal vast wel weer zo'n Amerikaanse "How to do" onzin zijn geweest. Als je enige zekerheid wilt hebben, dat je komende dag de mist in gaat, dan raad ik deze procedure aan. Mocht je meer behoefte hebben aan succes, iets wat best wel eens blijkt voor te komen, dan adviseer ik daarvan af te zien. Niet dat ik een oplossing heb, maar alles is beter dan het creëren van verwachtingen.
Leun heerlijk achterover, neem een slokje en draai je sluimerend om. Laat je rug door vaardige handen, verbonden aan een bevallig lichaam, op de juiste plekken stevig kneden en probeer je een roza wolkje voor te stellen van voldoende omvang. Laat de handen hun werk doen tot je voelt, dat je opstijgt en dan op tijd ff dat wolkje onder je schuiven. Vergeet het glaasje niet, sluit de ogen en zweef.
Doe je dit goed, dan regelt alles zich vanzelf. Lukken die automatismen niet, geen getreur of gezeur en gewoon opnieuw beginnen. Morgen is weer een dag.
Ooit gelezen, dat je de nacht moet ingaan met een volgeplande dag. Zal vast wel weer zo'n Amerikaanse "How to do" onzin zijn geweest. Als je enige zekerheid wilt hebben, dat je komende dag de mist in gaat, dan raad ik deze procedure aan. Mocht je meer behoefte hebben aan succes, iets wat best wel eens blijkt voor te komen, dan adviseer ik daarvan af te zien. Niet dat ik een oplossing heb, maar alles is beter dan het creëren van verwachtingen.
Leun heerlijk achterover, neem een slokje en draai je sluimerend om. Laat je rug door vaardige handen, verbonden aan een bevallig lichaam, op de juiste plekken stevig kneden en probeer je een roza wolkje voor te stellen van voldoende omvang. Laat de handen hun werk doen tot je voelt, dat je opstijgt en dan op tijd ff dat wolkje onder je schuiven. Vergeet het glaasje niet, sluit de ogen en zweef.
Doe je dit goed, dan regelt alles zich vanzelf. Lukken die automatismen niet, geen getreur of gezeur en gewoon opnieuw beginnen. Morgen is weer een dag.
Lulkoek
Je hebt goeie smoezen en goeie smoezen.
Vandaag met een dag vertraging me een feestlunch gegund en in een niet bepaald lullig restaurant als smaakmaker een glas champagne besteld. Komt er een glas, weliswaar een champagneglas wijn op tafel, dat zich in niets herkenbaar onderscheid van een normaal glas witte wijn. Meestal ben ik zo alert om te vragen of ze uit een pas geopende fles schenken. Helaas vergeten, dacht het hier niet nodig te hebben. Glas retour, ober uit balance en ff later komt een ander (of hetzelfde) glas terug met hetzelfde manco, maar dit keer met een verhaal. De champagne kwam uit een pasgeopende fles, maar de bubbles waren zo 'fine', dat je ze nauwelijks zag ..... Nou, laat dat 'nauwelijks' maar gerust weg! Lulkoek van een plank die ver buiten je bereik hangt. Eén van de belangrijkste eigenschappen waaraan een goeie of betere champagne wordt gemeten is de tijdsduur, waarin het glas bubbels produceert. Dat wordt een beetje moeilijk, als die dingen niet zichtbaar zijn.... toch? Lijkt mij, niet dan?
En dan 12 euro voor een glaasje. Een beetje als de nieuwe kleren van de keizer. Geen zin in verdere discussie het glas na een slok, die wel een beetje prikkelde, laten staan en de rest van de maaltijd genoten, waar -als altijd- weinig op aan te merken viel. Toch dom, of de champagne of het verhaal, maakt niet uit.
Vandaag met een dag vertraging me een feestlunch gegund en in een niet bepaald lullig restaurant als smaakmaker een glas champagne besteld. Komt er een glas, weliswaar een champagneglas wijn op tafel, dat zich in niets herkenbaar onderscheid van een normaal glas witte wijn. Meestal ben ik zo alert om te vragen of ze uit een pas geopende fles schenken. Helaas vergeten, dacht het hier niet nodig te hebben. Glas retour, ober uit balance en ff later komt een ander (of hetzelfde) glas terug met hetzelfde manco, maar dit keer met een verhaal. De champagne kwam uit een pasgeopende fles, maar de bubbles waren zo 'fine', dat je ze nauwelijks zag ..... Nou, laat dat 'nauwelijks' maar gerust weg! Lulkoek van een plank die ver buiten je bereik hangt. Eén van de belangrijkste eigenschappen waaraan een goeie of betere champagne wordt gemeten is de tijdsduur, waarin het glas bubbels produceert. Dat wordt een beetje moeilijk, als die dingen niet zichtbaar zijn.... toch? Lijkt mij, niet dan?
En dan 12 euro voor een glaasje. Een beetje als de nieuwe kleren van de keizer. Geen zin in verdere discussie het glas na een slok, die wel een beetje prikkelde, laten staan en de rest van de maaltijd genoten, waar -als altijd- weinig op aan te merken viel. Toch dom, of de champagne of het verhaal, maakt niet uit.
Tijd
En daar is de volgende dag ... Snel ff de afgelopen 24 uur onder de mat vegen en hop-hop verder met het normale bestaan. De afwas laten we nog maar een dagje voor wat het is en richten onze blik naar vooralsnog onbekende doelen. Verder met de lekkende daken, die me vannacht niet voor de eerste keer hebben beziggehouden. Een heldere verbeelding met, zoals altijd bij droombeelden, meerdere mogelijkheden. Zoek maar op en kies. Meeste stemmen gelden en daar zal ik me dan aan houden.
Ondertussen door met mijn repatriëringsprogramma. Denk dat Limoges een aardige volgende stap is, komt het alsnog van die aardig gedekte tafel en dat glaasje champagne. Wedden?
Het gaat goed en daar doen die zwarte vlekken links en rechts niks aan af. Het is erger geweest, vele malen erger, dat realiseer ik me gelukkig steeds sneller en daar ben ik alles behalve tervreden mee. Veel van mijn perfectionisme is al gesneuveld, ik weiger echter werkelijk om me bij de ongewenste feiten neer te leggen. Maar dat is voor straks, niet voor vandaag. Nu eerste zien dat mijn hoofd zich bij de rest voegt. Kunnen we samen verder. Lekker saampjes. Hmmmm. Gètver!
Ondertussen door met mijn repatriëringsprogramma. Denk dat Limoges een aardige volgende stap is, komt het alsnog van die aardig gedekte tafel en dat glaasje champagne. Wedden?
Het gaat goed en daar doen die zwarte vlekken links en rechts niks aan af. Het is erger geweest, vele malen erger, dat realiseer ik me gelukkig steeds sneller en daar ben ik alles behalve tervreden mee. Veel van mijn perfectionisme is al gesneuveld, ik weiger echter werkelijk om me bij de ongewenste feiten neer te leggen. Maar dat is voor straks, niet voor vandaag. Nu eerste zien dat mijn hoofd zich bij de rest voegt. Kunnen we samen verder. Lekker saampjes. Hmmmm. Gètver!
woensdag 28 augustus 2013
Verjaren
Twintig berichten in goed drie dagen, een verjaardag besteden aan het conserveren van de moestuinopbrengst en tussen de bedrijven door wat wezeloos de ruimte in staren. Natuurlijk verbaasd dat laatste me niet, maar ik had het zo graag anders gewild. Morgen, overmorgen of misschien pas daarna ga ik ongetwijfeld weer aan de slag met de dingen die moeten. Het gras dat gekortwiekt moet worden, de bramen die na het plukken van de vruchten gevoegelijk platgemaaid kunnen worden en natuurlijk zal ook de soap van het selecteren en opruimen van het zoveelste vervolg worden voorzien. Het heeft iets van vrijen met een mooie vrouw, maar dan omdat het moet en niet omdat je ernaar verlangt. Uiteindelijk lukt dat wel. Alleen hebben verplichte nummertjes zelden iets gedenkwaardigs, laat staan dat ze voor herhaling vatbaar zijn. En dat terwijl de herhaling hier de regel is, die de uitzondering bepaalt.
Ik had me meer voorgesteld van mijn initiatieven, heb de hoop niet laten varen en voor het zoveelste jaar rest me weinig meer dan slikken, doorslikken die bittere pil, de volgende winter komt er alweer aan en ik zit hier nog steeds. Geen verkoopperspectief, geen ruimte voor toekomstinitiatieven en een beetje aan het einde van mijn latijn wat de mogelijkheden betreft. Ja, ik kan het zooitje nog weggeven. Dat heb ik nog niet geprobeerd. Ach, morgen weer een dag.
Ik had me meer voorgesteld van mijn initiatieven, heb de hoop niet laten varen en voor het zoveelste jaar rest me weinig meer dan slikken, doorslikken die bittere pil, de volgende winter komt er alweer aan en ik zit hier nog steeds. Geen verkoopperspectief, geen ruimte voor toekomstinitiatieven en een beetje aan het einde van mijn latijn wat de mogelijkheden betreft. Ja, ik kan het zooitje nog weggeven. Dat heb ik nog niet geprobeerd. Ach, morgen weer een dag.
Jaren
We kunnen weer een streepje zetten. Aftellen zonder te weten waar de nul verborgen zit, maar aftellen is het inmiddels zeker weten. Nee, geen zwaarmoedige verhalen of duistere bespiegelingen over de dood. Die overvallen me al meer dan genoeg, zonder er zelf voor te kiezen. Nee, daar ga ik vandaag niet aan verspillen. Waar ik de dag wel aan ga besteden, ben ik nog niet uit. Nog tien minuten en de ochtend is voorbij. Het gaat een beetje in de richting van een verslapen Oud- en Nieuw. Alleen heb je dan het feest meestal wel gehad en zat alleen je timing verkeerd. Met feesten ben ik vandaag nog niet begonnen, maar de afwas weiger ik. Dus?
Dan maar de bonen blancheren en in de diepvries stoppen? Is het ook niet, toch? Ik zit hier onmiskenbaar op het Franse platteland, maar mijn hoofd is nog steeds niet terug van vakantie. Na een eerste landingspoging is het zooitje verschrikt weer retour gevlogen. Ik kan me d'r alles bij voorstellen. De werkelijkheid bonkt op mijn deuren, die buigen echter lekker mee en dempen alles in dikke lagen watten. De verbindingen tussen denken en doen functioneren nog verre van optimaal.
Een weekje langer vakantie en ik had ongetwijfeld een spetterende verjaardag gehad. De volgende keer de planning iets meer tussen- cq. schakelruimte geven, kan ook, dan zat ik nu ongetwijfeld ergens aan een mooi gedekte tafel een aantrekkelijke menukaart te bestuderen onder het genot van een glas goede champagne. Het idee laat me nu echter kouder dan de juiste temperatuur voor de champagne. Het is gewoon woensdag, ik ben net als iedere dag weer een jaartje ouder dan een jaar geleden, misschien wijzer geworden maar zoals de laatste jaren wel meer, niets opgeschoten! Daar drink ik op!!
Dan maar de bonen blancheren en in de diepvries stoppen? Is het ook niet, toch? Ik zit hier onmiskenbaar op het Franse platteland, maar mijn hoofd is nog steeds niet terug van vakantie. Na een eerste landingspoging is het zooitje verschrikt weer retour gevlogen. Ik kan me d'r alles bij voorstellen. De werkelijkheid bonkt op mijn deuren, die buigen echter lekker mee en dempen alles in dikke lagen watten. De verbindingen tussen denken en doen functioneren nog verre van optimaal.
Een weekje langer vakantie en ik had ongetwijfeld een spetterende verjaardag gehad. De volgende keer de planning iets meer tussen- cq. schakelruimte geven, kan ook, dan zat ik nu ongetwijfeld ergens aan een mooi gedekte tafel een aantrekkelijke menukaart te bestuderen onder het genot van een glas goede champagne. Het idee laat me nu echter kouder dan de juiste temperatuur voor de champagne. Het is gewoon woensdag, ik ben net als iedere dag weer een jaartje ouder dan een jaar geleden, misschien wijzer geworden maar zoals de laatste jaren wel meer, niets opgeschoten! Daar drink ik op!!
dinsdag 27 augustus 2013
Vakantiegenot
Terugkeren van weg geweest zijn, een reflectiever moment voor het tot je door laten dringen van de sleur van je normaal dagelijkse bestaan, is nauwelijks te vinden, zeker als het uit een vakantie is, die je genoten hebt.. Met een beetje pech hoeft je d'r geen energie in te steken en knalt het inzicht tegen je kop, als je over de drempel van je woning stapt. Er schijnen mensen te bestaan, die dit terugkomstmoment verheerlijken, het eind van de vakantie zien als het licht aan het eind van de tunnel. Onbegrijpelijk.
Als we de boel zouden omkeren en het normale bestaan de vakantie zou zijn en het thuis-zijn de onderbreking daarvan, misschien dat ik er dan enige waardering voor zou kunnen opbrengen. Nu niet. Absoluut niet en als mijn geheugen mij geen parten speelt, ook nooit gehad. Een vakantie volhouden tot ik het zat ben, is me nog nooit gegeven geweest. Het kost al gauw een week, voordat het besef van het gewenste genot tot me doordringt. Eenmaal doordrongen van de feiten zijn 2, 3 of 6 weken niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.
De laatste poging tot een echte vakantie was een actie in 2008. Veertien dagen naar vrienden in Portugal, waarvan vier fulltime in de auto. Een nog steeds moeilijk te begrijpen oprisping, een soort stilte voor de storm, die me toen nog te wachten stond. Daar voor moet ik terug tot 2000, een weekje Elzas als beloning voor het eerste seizoen en direct ook de laatste keer. Of was dat het mislukte uitje richting de Côte d'Azur. Vier dagen heen en in 6 uur terug ... De laatste echte vakantie(s) zijn van voor 1999, maar mooi de smaak niet verloren.
Als we de boel zouden omkeren en het normale bestaan de vakantie zou zijn en het thuis-zijn de onderbreking daarvan, misschien dat ik er dan enige waardering voor zou kunnen opbrengen. Nu niet. Absoluut niet en als mijn geheugen mij geen parten speelt, ook nooit gehad. Een vakantie volhouden tot ik het zat ben, is me nog nooit gegeven geweest. Het kost al gauw een week, voordat het besef van het gewenste genot tot me doordringt. Eenmaal doordrongen van de feiten zijn 2, 3 of 6 weken niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat.
De laatste poging tot een echte vakantie was een actie in 2008. Veertien dagen naar vrienden in Portugal, waarvan vier fulltime in de auto. Een nog steeds moeilijk te begrijpen oprisping, een soort stilte voor de storm, die me toen nog te wachten stond. Daar voor moet ik terug tot 2000, een weekje Elzas als beloning voor het eerste seizoen en direct ook de laatste keer. Of was dat het mislukte uitje richting de Côte d'Azur. Vier dagen heen en in 6 uur terug ... De laatste echte vakantie(s) zijn van voor 1999, maar mooi de smaak niet verloren.
maandag 26 augustus 2013
Klap
Verwacht en toch onverwacht vroeg gekomen. De laatste restjes euforie zijn in minder dan 2-3 uur als sneeuw voor de zon verdwenen. Van zijdenzacht wolkje in de kleffe blubber. Beide pootjes terug op de grond, Franse grond. Da's wel wat cru, als je het mij vraagt. Maar mij is niks gevraagd in deze. Ik ben geen voorstander van zachte heelmeesters, maar om het nagenieten op een dergelijke manier de nek om te draaien, gaat me een beetje te rap.
De afgelopen weken zijn qua manco's niet perfect verlopen. Fysieke haperingen van de machinerie waren er, maar slechts bij uitzondering. Ook de geest heeft zich niet onbetuigd gelaten en spaken in het wiel proberen te steken, maar geen serieuze diepgang weten te bereiken. Nu zo ouderwets alles ineens op mijn kop ... daar word ik niet vrolijk van.
Wie weet, is het allemaal snel voorbij en loop ik over een of twee dagen fluitend gras te maaien. Wie weet? Het zou zomaar kunnen. Zou ... Niet dan? Toch?
De afgelopen weken zijn qua manco's niet perfect verlopen. Fysieke haperingen van de machinerie waren er, maar slechts bij uitzondering. Ook de geest heeft zich niet onbetuigd gelaten en spaken in het wiel proberen te steken, maar geen serieuze diepgang weten te bereiken. Nu zo ouderwets alles ineens op mijn kop ... daar word ik niet vrolijk van.
Wie weet, is het allemaal snel voorbij en loop ik over een of twee dagen fluitend gras te maaien. Wie weet? Het zou zomaar kunnen. Zou ... Niet dan? Toch?
Gewoontes
Nog voor het middaguur en de eerste trek begint te knagen. Dat heerlijke glaasje witte wijn. Genoeg aantrekkelijke lokale keuze. Het voorgerecht slaan we over, want daar hebben ze hier nog maar zelden kaas van gegeten. Doe mij maar die ochtend-vers gevangen gegrilde vis, liefst het gedrocht dat naar de naam John-en-nog-wat luistert en je deint de middag het strand op als de golven het doen vanuit de zee.
Het zal nog wel wat dagen slikken zijn en niet alleen vanwege de wijn, de vis, de zon of de temperatuur. Het was een weerzien met een herinnering uit het verleden. Een gevaarlijke bezigheid maar dankzij een 'berauschender' mix van herinneringen, mogelijkheden, veranderingen en hervondenheden vielen vele en ook onbekende dubbeltjes op voorbestemde plekken.
Het zal nog wel wat dagen slikken zijn en niet alleen vanwege de wijn, de vis, de zon of de temperatuur. Het was een weerzien met een herinnering uit het verleden. Een gevaarlijke bezigheid maar dankzij een 'berauschender' mix van herinneringen, mogelijkheden, veranderingen en hervondenheden vielen vele en ook onbekende dubbeltjes op voorbestemde plekken.
Gètsie
Half negen. Koffie verkeerd met melk die officieel al op 12/8 over de datum was, een heus scherm voor mijn neus ipv de iPhone-postzegel, een buitentemperatuur van minimaal de helft minder dan 24 uur geleden, een omgeving waarin de kleur groen en niet het blauw overheerst, een hoofd dat onderweg ergens is blijven hangen en een gezond portie tegenzin bij alles wat ik hier verder om me heen zie. Welkom thuis.
Nou ja ... Thuis. Ok, het is het zowaar heel even geweest, maar die tijd is alweer lang voorbij. Terug in mijn gouden kooi na veertien dagen verlof. Zien wat staat te gebeuren. Mis nog een kat en de honden weten hopelijk niet, dat ik een dag later ben dan ingepland. Vandaag maar eens besteden aan het bestuderen van de subtiele wijzingen in het uit den treure bekende.
Nou ja ... Thuis. Ok, het is het zowaar heel even geweest, maar die tijd is alweer lang voorbij. Terug in mijn gouden kooi na veertien dagen verlof. Zien wat staat te gebeuren. Mis nog een kat en de honden weten hopelijk niet, dat ik een dag later ben dan ingepland. Vandaag maar eens besteden aan het bestuderen van de subtiele wijzingen in het uit den treure bekende.
zondag 25 augustus 2013
Aankomst
"De ring in de klok." Zo voelt het een beetje aan. Vanmorgen om zeven uur begonnen en net om 21:30 de C5 naast de P406 geparkeerd. Ik ga niet zeuren over thuis of niet thuis, de reis is gewoon gemaakt, de vakantie ten einde. Veertien en een half uur wachten, rijden, wachten, vliegen, wachten, vliegen, wachten, rijden en dan een welverdiend drankje.
Ik geloof, dat ik het reizen en mn het rijden langzaam een beetje zat wordt. Nog een paar jaar en ik ben mijn moestuin niet meer uit te branden. Vliegen gaat me te snel, rijden kost me teveel moeite. Misschien moet ik 'ns de trein proberen ... of een chauffeur, kan natuurlijk ook. Jarenlang gehad en is me altijd uitstekend bevallen. Eerst met een 2CV, daarna met een mazda 323. Dat was nog behelpen, maar aansluitend enkel nog splinternieuwe huurbakken en altijd een nummertje groter dan gereserveerd tot de P406 break in ons leven kwam. Toen had ik inmiddels wel de vereistte papieren, maar mocht gelukkig alsnog meestal kaartlezen. De C5 kent op enige tientallen na al bijna 80.000 km alleen mij als bestuurder. Ik zou als auto zijnde heftig protesteren bij een dergelijk eenzijdige ervaring.
Ik geloof, dat ik het reizen en mn het rijden langzaam een beetje zat wordt. Nog een paar jaar en ik ben mijn moestuin niet meer uit te branden. Vliegen gaat me te snel, rijden kost me teveel moeite. Misschien moet ik 'ns de trein proberen ... of een chauffeur, kan natuurlijk ook. Jarenlang gehad en is me altijd uitstekend bevallen. Eerst met een 2CV, daarna met een mazda 323. Dat was nog behelpen, maar aansluitend enkel nog splinternieuwe huurbakken en altijd een nummertje groter dan gereserveerd tot de P406 break in ons leven kwam. Toen had ik inmiddels wel de vereistte papieren, maar mocht gelukkig alsnog meestal kaartlezen. De C5 kent op enige tientallen na al bijna 80.000 km alleen mij als bestuurder. Ik zou als auto zijnde heftig protesteren bij een dergelijk eenzijdige ervaring.
zaterdag 24 augustus 2013
Hotel
Groot, groter ... het grootst. Lelijk, lelijker dan lelijkst. Luxe, massaal, onpersoonlijk, onvriendelijk, koud, verloren .... de goeie woorden schieten me niet direct te binnen. Niet mijn hotelsoort! Die luxe, soit, maar het formaat, nee dank je. Kilometers buiten het stadscentrum gelegen, aan zee mèt zwembad, in een park met nog tig van dat soort hotels. Gasten komen per buslading binnen en het restaurant kon indien leeg best als voetbalveld in gebruik worden genomen. Onzinnig, smaakloos, belachelijk duur maar behoorlijk bezet. Niet het meest overtuigende voorbeeld voor de heersende economische crises.
Belachelijke afmetingen ook elders met een onzinnige routing, een volledig gebrek aan liftcapaciteit en voor vijf sterren hadden ze wel aan van die loopbanden mogen denken, die je op vliegvelden of in metrogangen tegenkomt. Afhankelijk van de ligging van je kamer leek het verplaatsen in het hotel op een soort van conditietraining voor duurlopers. Van buiten en van binnen een architectonisch gedrocht.
En dan 's morgens het ontbijt. Natuurlijk in de vorm van diverse buffetten. Alles op het eerste gezicht goed verzorgd, maar aan mij nauwelijks besteed. Doe mij maar koffie en jus. Ik opzoek naar de automaat voor verse jus. Zo'n ding dat de sinasappelen doorsnijdt, perst en uitpoept. Nada, en het spul wat in de kannen was gegoten, was erger dan smerig. Ok, laat maar. Doe mij maar die Latte Macchiato. Ieder dom hotel heeft tegenwoordig wel zo'n automaat staan. Druk op de knop en klaar! Hier dus niet. Hier stond à la de Hema de koffie in glazen potten op warmhoudplaatjes en de lauwwarme, absoluut niet verse melk in kleine porceleinen kannetjes ernaast. Wie heeft hier op basis van wat met sterren lopen strooien??? Aanfluiting, afknapper ... de juiste woorden willen maar niet komen.
Belachelijke afmetingen ook elders met een onzinnige routing, een volledig gebrek aan liftcapaciteit en voor vijf sterren hadden ze wel aan van die loopbanden mogen denken, die je op vliegvelden of in metrogangen tegenkomt. Afhankelijk van de ligging van je kamer leek het verplaatsen in het hotel op een soort van conditietraining voor duurlopers. Van buiten en van binnen een architectonisch gedrocht.
En dan 's morgens het ontbijt. Natuurlijk in de vorm van diverse buffetten. Alles op het eerste gezicht goed verzorgd, maar aan mij nauwelijks besteed. Doe mij maar koffie en jus. Ik opzoek naar de automaat voor verse jus. Zo'n ding dat de sinasappelen doorsnijdt, perst en uitpoept. Nada, en het spul wat in de kannen was gegoten, was erger dan smerig. Ok, laat maar. Doe mij maar die Latte Macchiato. Ieder dom hotel heeft tegenwoordig wel zo'n automaat staan. Druk op de knop en klaar! Hier dus niet. Hier stond à la de Hema de koffie in glazen potten op warmhoudplaatjes en de lauwwarme, absoluut niet verse melk in kleine porceleinen kannetjes ernaast. Wie heeft hier op basis van wat met sterren lopen strooien??? Aanfluiting, afknapper ... de juiste woorden willen maar niet komen.
Staartje
Achteraf is me nog steeds niet duidelijk waar de fout is ingeslopen. Dat de vakantie langer duurt dan je in je hoofd had, is natuurlijk het probleem niet. Dat in de verlenging geen plek is geregeld om te verblijven, maakt het al wat minder. Het stelt echter ook de vraag of die vertraging nou een fout is geweest bij de vluchtreservering of dat de datum van de retourvlucht een bewuste keuze is geweest en de fout in de ontbrekende hotelreservering zat?
De terugreis zou krapjes zijn, dat had me bij het boeken van de vluchtdata laten aarzelen, dat herinner ik me. Dus misschien is het wel gewoon een wijs besluit geweest dat over de hotelboeking is gestruikeld. Hoe het ook zij, die afwijking tussen de gedachte vertrekdatum en het feitelijke vertrek viel me pas een dag voor het gedachte vertrek op. Dat is het stomste van alles. Kijk je, weet ik hoe vaak, naar die papieren en dat datumdubbeltje weigert te vallen.
Nu was dat hotel zo geboekt en de terugreis na wat heen en weer gedoe in elk geval een stuk relaxter. Als bonus was er door de extra dag ook nog tijd om een item van de werelderfgoedlijst te bewonderen. Of het aan de twee gigantische cruise-schepen lag, die er afgemeerd waren of dat het gewoon altijd zo stervensdruk is, het ging in elk geval zo ongeveer als bij de Notre Dame in Parijs of de Sixstijnse Kapel in Rome in een bijna aaneengesloten rij door de smalle straatjes langs souvenierswinkeltjes en restaurants. Snel maar ff links- en rechtsom geslagen en aan het water een drankje genoten.
De terugreis zou krapjes zijn, dat had me bij het boeken van de vluchtdata laten aarzelen, dat herinner ik me. Dus misschien is het wel gewoon een wijs besluit geweest dat over de hotelboeking is gestruikeld. Hoe het ook zij, die afwijking tussen de gedachte vertrekdatum en het feitelijke vertrek viel me pas een dag voor het gedachte vertrek op. Dat is het stomste van alles. Kijk je, weet ik hoe vaak, naar die papieren en dat datumdubbeltje weigert te vallen.
Nu was dat hotel zo geboekt en de terugreis na wat heen en weer gedoe in elk geval een stuk relaxter. Als bonus was er door de extra dag ook nog tijd om een item van de werelderfgoedlijst te bewonderen. Of het aan de twee gigantische cruise-schepen lag, die er afgemeerd waren of dat het gewoon altijd zo stervensdruk is, het ging in elk geval zo ongeveer als bij de Notre Dame in Parijs of de Sixstijnse Kapel in Rome in een bijna aaneengesloten rij door de smalle straatjes langs souvenierswinkeltjes en restaurants. Snel maar ff links- en rechtsom geslagen en aan het water een drankje genoten.
vrijdag 23 augustus 2013
Boeken
Geen ouderwetse stapel boeken meegesleept, want slechts twee weken en iets zei me dat ik er waarschijnlijk niet de tijd voor zou vinden die ik zou willen hebben. Dus twee niet te dunne boekwerken in de tas gestopt en gehoopt dat ze niet al te zeer zouden tegenvallen. Thuis gooi je ze dan gewoon aan de kant en kies je een ander. Nu moest het maar ...
Wat de hoofdpersonen maakten tot wat ze schenen te zijn is me het hele eerste boek niet duidelijk geworden. Kun je wel met anderhalve bladzijde vol namen en hun onderlinge (familie)relatie beginnen, maar als je dan in het verhaal zelf niet verder komt dan het geneuzel, dat twee buurvrouwen tussen het ophangen van de was elkaar over de resterende buurtbewoners weet te vertellen, dan bevestigd dat enkel de droevig staat van de hedendaagse literatuur en niet de wervende achterflaptekst over Aristotoles en het knulletje dat ooit Alexander de Grote genoemd zal worden. Grote namen hebben ook als gewone mensen geleefd, zoiets zal wel de bedoeling zijn geweest, anders weet ik het ook niet.
Boek nummero 2 had de pakkende titel HHhH. Iets over een aanslag op een SS-kopstuk, maar eerst en vooral de worsteling van een schrijver met de weergave van iets wat echt gebeurd is en de daarbij betrokken personen. Iedere keer weer van die intermezzo's waarin hij de werkelijkheid fictief moet aan- of invullen, niet wil, wel doet, zich verontschuldigd en uiteindelijk gewoon verder schrijft. Het verhaal is al vaker geschreven, maar was voor mij nieuw. Afgezien van die irritante bespiegelingen was het best pakkend geschreven maar uitgekauwde koek. Na de kannonen van Navarone is al het IIe WO avontuur wat mij betreft herhaling, dus voorlopig die fout niet meer maken.
Wat de hoofdpersonen maakten tot wat ze schenen te zijn is me het hele eerste boek niet duidelijk geworden. Kun je wel met anderhalve bladzijde vol namen en hun onderlinge (familie)relatie beginnen, maar als je dan in het verhaal zelf niet verder komt dan het geneuzel, dat twee buurvrouwen tussen het ophangen van de was elkaar over de resterende buurtbewoners weet te vertellen, dan bevestigd dat enkel de droevig staat van de hedendaagse literatuur en niet de wervende achterflaptekst over Aristotoles en het knulletje dat ooit Alexander de Grote genoemd zal worden. Grote namen hebben ook als gewone mensen geleefd, zoiets zal wel de bedoeling zijn geweest, anders weet ik het ook niet.
Boek nummero 2 had de pakkende titel HHhH. Iets over een aanslag op een SS-kopstuk, maar eerst en vooral de worsteling van een schrijver met de weergave van iets wat echt gebeurd is en de daarbij betrokken personen. Iedere keer weer van die intermezzo's waarin hij de werkelijkheid fictief moet aan- of invullen, niet wil, wel doet, zich verontschuldigd en uiteindelijk gewoon verder schrijft. Het verhaal is al vaker geschreven, maar was voor mij nieuw. Afgezien van die irritante bespiegelingen was het best pakkend geschreven maar uitgekauwde koek. Na de kannonen van Navarone is al het IIe WO avontuur wat mij betreft herhaling, dus voorlopig die fout niet meer maken.
maandag 19 augustus 2013
Doorsnede
Vanuit de plek met het hotel als eerste de bus voor de terugreis gereserveerd nog in de volle overtuiging dat de zaterdag vertrek- èn vliegdag zou zijn. De volgende dag weer de kant van het busstation op en kaartjes gekocht voor de havenplaats aan het andere uiteind van het eiland. Op de kaart een grotere plaats en bovendien de aanlegplek voor de veerponts vanuit de dichtsbijzijnde grote stad op het vaste land.
Even na tienen vertrokken en bijna anderhalf uur later iets van 40 km verder aangekomen. Zo'n bus slingert onderweg van dorp naar dorp, maar de weg zelf was ook niet bepaald geschikt voor gescheur. Tot tweemaal toe ging het hoog en met een adembenemend, en dat mag je letterlijk nemen gezien de ontbrekende vangrail, uitzicht en dat kostte behalve energie ook een hoop bochtenwerk. Vertrokken op zeeniveau lag ook de aankomst op die hoogte, dus alles wat gestegen werd, moest ook gedaald worden.
De plaats zelf viel tegen, waarbij al het winkelspul de deuren nog eens sluit tussen 12 en 18 uur. Net iets landinwaarts was de bus door een plaats gereden, die meer leek te beloven. Dus daar maar naar toe, maar hoe? Taxi's zag je wel, maar reden niet en de bus moest eigenlijk weer terug maar stond op de blijkbaar verlate veerpont te wachten. Met een klein uur vertraging werd de landinwaarts gelegen belofte bereikt. Helaas ook hier alles dicht. Het enige voordeel was het vrijwel volledige gebrek aan toeristische kitsch. De tijd hier gevuld met een maaltijd en aan het eind van de middag, net voor de winkels hun deuren zouden open met de wederom vertraagde èn laatste bus teruggekeerd naar het uitgangspunt. Een volgende keer kan deze verleiding met een gerust hart worden overgeslagen.
Even na tienen vertrokken en bijna anderhalf uur later iets van 40 km verder aangekomen. Zo'n bus slingert onderweg van dorp naar dorp, maar de weg zelf was ook niet bepaald geschikt voor gescheur. Tot tweemaal toe ging het hoog en met een adembenemend, en dat mag je letterlijk nemen gezien de ontbrekende vangrail, uitzicht en dat kostte behalve energie ook een hoop bochtenwerk. Vertrokken op zeeniveau lag ook de aankomst op die hoogte, dus alles wat gestegen werd, moest ook gedaald worden.
De plaats zelf viel tegen, waarbij al het winkelspul de deuren nog eens sluit tussen 12 en 18 uur. Net iets landinwaarts was de bus door een plaats gereden, die meer leek te beloven. Dus daar maar naar toe, maar hoe? Taxi's zag je wel, maar reden niet en de bus moest eigenlijk weer terug maar stond op de blijkbaar verlate veerpont te wachten. Met een klein uur vertraging werd de landinwaarts gelegen belofte bereikt. Helaas ook hier alles dicht. Het enige voordeel was het vrijwel volledige gebrek aan toeristische kitsch. De tijd hier gevuld met een maaltijd en aan het eind van de middag, net voor de winkels hun deuren zouden open met de wederom vertraagde èn laatste bus teruggekeerd naar het uitgangspunt. Een volgende keer kan deze verleiding met een gerust hart worden overgeslagen.
zondag 18 augustus 2013
Veranderingen
De wisseling van appartement naar hotel was een bewuste keuze. Achteraf had het verblijf in het appartement rustig langer mogen duren, maar het aansluitende hotel had ik niet willen missen. Boodschappen doen en koken zijn twee sterke aantrekkelijkheden, maar ook het rondom verwennen is niet verkeerd. Het enige nadeel bij het laatste is, dat de geboden variatie qua restaurants en menukaarten slechts zelden voldoende afwisseling geeft om een week te vullen. Dat was zelfs in Rome een beetje een tegenvaller.
Ik moet ook hier trouwens niet denken aan zeven dagen buiten de deur eten, alhoewel ik hier voldoende kennis heb om voor de gewenste variatie te zorgen. Die kennis ontbreekt in een plaats als Rome, terwijl de mogelijkheden -lijkt me- ruimschoots aanwezig moeten zijn. Op een eiland, in een klein pittoresk dorp overspoeld door toeristen is dat misschien iets teveel gevraagd.
Pizza's, pasta's en vis. Weliswaar kraakverse vis maar daarin dan weer helaas, helaas weinig variatie. Van de grill of van de grill, dat was de keuze. Natuurlijk is er ook in dit soort kleine plaatjes meer te vinden, maar dat kost tijd en de behoefte om met andere mensen bezig te zijn. Tijd was er beperkt maar voldoende, die andere mensen konden me, zoals gewoonlijk gestolen worden.
Ik moet ook hier trouwens niet denken aan zeven dagen buiten de deur eten, alhoewel ik hier voldoende kennis heb om voor de gewenste variatie te zorgen. Die kennis ontbreekt in een plaats als Rome, terwijl de mogelijkheden -lijkt me- ruimschoots aanwezig moeten zijn. Op een eiland, in een klein pittoresk dorp overspoeld door toeristen is dat misschien iets teveel gevraagd.
Pizza's, pasta's en vis. Weliswaar kraakverse vis maar daarin dan weer helaas, helaas weinig variatie. Van de grill of van de grill, dat was de keuze. Natuurlijk is er ook in dit soort kleine plaatjes meer te vinden, maar dat kost tijd en de behoefte om met andere mensen bezig te zijn. Tijd was er beperkt maar voldoende, die andere mensen konden me, zoals gewoonlijk gestolen worden.
zaterdag 17 augustus 2013
Apart?
De woorden stromen alsof een dam is gebroken. Typisch is dat. Kan niet eens zeggen, dat het altijd zo is, maar de behoefte om te schrijven was ter plekke minimaal. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar de woorden wilden niet. Was het een gebrek aan rust? Geen ruimte voor reflectie? De iPhone?
Ik kan nu wel gaan doen, alsof ik niet weet, waar het aan gelegen heeft, maar dat zou niet netjes zijn. Schrijven is geen gezelschapsbezigheid en daar wringt de schoen. Niet dat een kluizenaarsbestaan de enige voorwaarde is voor het op papier plempen van woorden, maar er moeten momenten, lange momenten zijn waarin je je aandacht nergens anders dan op en eigenlijk vooral in jezelf kunt richten. Dus niks nie de iPhone de schuld in de schoenen schuiven of nog moeilijkere meta-verdoezelingen te berde proberen te brengen. Een vrouw kost tijd en dat gaat ten kostte van het schrijven.
Je kunt vooraf afspraken maken wat je wilt, de behoefte aan aandacht is groter dan het begrip voor jouw anders gerichte verlangens. Die spaar je dus op. Zo gaat dat.
Ik kan nu wel gaan doen, alsof ik niet weet, waar het aan gelegen heeft, maar dat zou niet netjes zijn. Schrijven is geen gezelschapsbezigheid en daar wringt de schoen. Niet dat een kluizenaarsbestaan de enige voorwaarde is voor het op papier plempen van woorden, maar er moeten momenten, lange momenten zijn waarin je je aandacht nergens anders dan op en eigenlijk vooral in jezelf kunt richten. Dus niks nie de iPhone de schuld in de schoenen schuiven of nog moeilijkere meta-verdoezelingen te berde proberen te brengen. Een vrouw kost tijd en dat gaat ten kostte van het schrijven.
Je kunt vooraf afspraken maken wat je wilt, de behoefte aan aandacht is groter dan het begrip voor jouw anders gerichte verlangens. Die spaar je dus op. Zo gaat dat.
vrijdag 16 augustus 2013
Zeegang
Nauwelijks van het ene avontuur bekomen, me onbedoeld in het volgende gestort. Geen duikerstoestanden, geen romantische dinnercruise, geen visuitstapje en ook geen rondvaart naar de overkant en terug. Nee, hup naar een ander eiland. Half uur varen had ik begrepen, paar uur toeven in een natuurpark met binnenmeren en een klooster op een eiland in een van die meren als bezienswaardigheid. Voor de zekerheid ff geïnformeerd hoeveel 'uren' lopen niet vermeld stonden. Dat bleek slechts 15 minuten, tenzij ik op eigen gelegenheid daar meer van wilde maken. Ok...
Na een half uur op de boot zag ik enkel water om me heen en in iedere richting wel iets van een eiland. Na een uur was die situatie nauwelijks veranderd. Het ene eiland leek wat kleiner te worden en het andere nam met enige fantasie in omvang toe. Niks 'half uur varen' dat bleek voor een speedboot-versie te gelden, die ons onderweg voorbij spoot. Niks aan de hand en de omgeving op me in laten werken.
Na ruim anderhalf uur voeren we een baai in, legden aan en werden we vriendelijk verzocht uiterlijk 16:00 weer op de kade te staan voor de terugweg. Het kwartiertje lopen klopte. Op die plek was een aanlegsteiger en daar kwam een andere boot, die je naar het kloostereiland voer. Wat je daar moest, is me niet duidelijk geworden. Gelukkig was er een restaurant met een groot, schaduwrijk terras en naar het bleek niet verkeerd eten. De drukte was vandien aard dat de boot af- en aanvoer en zich niet stoorde aan het veel beperktere vaarschema.
Op tijd weer terug, nog een koffie op de kade en terug aan boord. Vanaf de kade had ik gezien, dat de bemanning de banken aan dek anders hadden opgesteld. Ook waren de zeilramen aan één kant naar beneden gelaten. Bij het betreden van de boot werden we gemaand in het midden van de boot plaats te nemen. De sfeer onder het twee-koppig personeel was niet wat je ontspannen zou noemen. Ook waren er meer mensen. De speedbootgasten voeren met ons terug. Toch dacht ik in eerste instantie, dat ze de mensen tegen de zon wilde beschermen. Hahahahaha.
Zo snel we de baai verlieten was duidelijk wat er aan de hand was. In de namiddag trek de wind altijd aan. Heeft iets te maken met het temperatuurverschil tussen land en zee. Of dat iedere dag tot dezelfde golven leidt, weet ik niet, maar hoewel ongetwijfeld -hoop ik- alles behalve gevaarlijk, was leuk anders. De boot ging stevig op en neer. Golven zijn moeilijk te schatten maar verschillen van 2-3 meter waren geen uitzondering. De kapitein, of hoe je zo iemand ook moeten noemen, moest werken. De boot ging zoveel mogelijk dwars op de golven en tegelijkertijd werd de motor in de vrij gegooid. De een na de ander kreeg spijt van zijn genoten maaltijd. Zakjes werden te laat rondgedeeld. Zeeziek ben ik niet geworden, maar zeeman streep ik definitief van mijn wensenlijstje.
Na een half uur op de boot zag ik enkel water om me heen en in iedere richting wel iets van een eiland. Na een uur was die situatie nauwelijks veranderd. Het ene eiland leek wat kleiner te worden en het andere nam met enige fantasie in omvang toe. Niks 'half uur varen' dat bleek voor een speedboot-versie te gelden, die ons onderweg voorbij spoot. Niks aan de hand en de omgeving op me in laten werken.
Na ruim anderhalf uur voeren we een baai in, legden aan en werden we vriendelijk verzocht uiterlijk 16:00 weer op de kade te staan voor de terugweg. Het kwartiertje lopen klopte. Op die plek was een aanlegsteiger en daar kwam een andere boot, die je naar het kloostereiland voer. Wat je daar moest, is me niet duidelijk geworden. Gelukkig was er een restaurant met een groot, schaduwrijk terras en naar het bleek niet verkeerd eten. De drukte was vandien aard dat de boot af- en aanvoer en zich niet stoorde aan het veel beperktere vaarschema.
Op tijd weer terug, nog een koffie op de kade en terug aan boord. Vanaf de kade had ik gezien, dat de bemanning de banken aan dek anders hadden opgesteld. Ook waren de zeilramen aan één kant naar beneden gelaten. Bij het betreden van de boot werden we gemaand in het midden van de boot plaats te nemen. De sfeer onder het twee-koppig personeel was niet wat je ontspannen zou noemen. Ook waren er meer mensen. De speedbootgasten voeren met ons terug. Toch dacht ik in eerste instantie, dat ze de mensen tegen de zon wilde beschermen. Hahahahaha.
Zo snel we de baai verlieten was duidelijk wat er aan de hand was. In de namiddag trek de wind altijd aan. Heeft iets te maken met het temperatuurverschil tussen land en zee. Of dat iedere dag tot dezelfde golven leidt, weet ik niet, maar hoewel ongetwijfeld -hoop ik- alles behalve gevaarlijk, was leuk anders. De boot ging stevig op en neer. Golven zijn moeilijk te schatten maar verschillen van 2-3 meter waren geen uitzondering. De kapitein, of hoe je zo iemand ook moeten noemen, moest werken. De boot ging zoveel mogelijk dwars op de golven en tegelijkertijd werd de motor in de vrij gegooid. De een na de ander kreeg spijt van zijn genoten maaltijd. Zakjes werden te laat rondgedeeld. Zeeziek ben ik niet geworden, maar zeeman streep ik definitief van mijn wensenlijstje.
donderdag 15 augustus 2013
Zee
Net ontsnapt aan een zonnesteek, de volgende dag weer leuk op het strand. Tenminste, ik bedoel aan de waterkant. Soms, heel soms een heus zandstrand, vaker echter een kiezelversie en voor meer dan 90% gaat het rechtstreeks van de rots het water in. Daar is de afgelopen, zeg 25-30 jaar geen verandering in gekomen. Voor de rest is voor mijn gevoel alles anders, om te beginnen mijn perceptie.
Geen rugzaktoerist, die zijn tentje opslaat op de autocamps van vele honderden, zo niet ruim duizend staplekken. Net als ik toen de hotels links heb laten liggen, voelde ik nu niet de behoefte om zo'n massale bedoening als een camping op te zoeken. Soms zag je ergens campers en tenten staan, schaduw zoekend onder de altijd weer te kleine olijfbomen. Maar vaker zag je alleen de borden, die de weg wezen naar enige kilometers verder op. Verschillende werelden en ik neem aan, dat je nog steeds de camping niet af hoeft voor boodschappen, restaurant, terras of avondlijk muziekvertier ..... of strand.
Dat laatste moest nu wel, zeker in de eerste week. Schaduw, toegankelijk water en niet teveel andere lui om je heen, had je in minder dan een paar minuten lopen. Van wat je aan volk omringde, betrof erg weinig Duitsers, dat had ik anders gedacht, maar er viel natuurlijk weinig te graven. Veel Italianen, wat me niet verbaasde, in tegenstelling tot de hoeveelheid Fransen. Voor de rest had je verdwaalde types uit heel Europa. Het water trok me trouwens een stuk minder dan verwacht. Goed dat ik aan een paar boeken in de bagage had gedacht.
Geen rugzaktoerist, die zijn tentje opslaat op de autocamps van vele honderden, zo niet ruim duizend staplekken. Net als ik toen de hotels links heb laten liggen, voelde ik nu niet de behoefte om zo'n massale bedoening als een camping op te zoeken. Soms zag je ergens campers en tenten staan, schaduw zoekend onder de altijd weer te kleine olijfbomen. Maar vaker zag je alleen de borden, die de weg wezen naar enige kilometers verder op. Verschillende werelden en ik neem aan, dat je nog steeds de camping niet af hoeft voor boodschappen, restaurant, terras of avondlijk muziekvertier ..... of strand.
Dat laatste moest nu wel, zeker in de eerste week. Schaduw, toegankelijk water en niet teveel andere lui om je heen, had je in minder dan een paar minuten lopen. Van wat je aan volk omringde, betrof erg weinig Duitsers, dat had ik anders gedacht, maar er viel natuurlijk weinig te graven. Veel Italianen, wat me niet verbaasde, in tegenstelling tot de hoeveelheid Fransen. Voor de rest had je verdwaalde types uit heel Europa. Het water trok me trouwens een stuk minder dan verwacht. Goed dat ik aan een paar boeken in de bagage had gedacht.
woensdag 14 augustus 2013
Actie
Veertien dagen liggen, luieren en lezen is een beetje teveel van het goede, dus op enkele zorgvuldig gekozen momenten een greep gedaan in het aanbod van bezigheden. Geen kano gehuurd of jetski, ook de motorboot links laten liggen en me niet laten verleiden tot een dagje op een scooter of in een auto. De eerste activiteit die de 3 L's ontsteeg was een ezeltocht met een bezoek aan een afgelegen baai aan de westkant van het eiland incl. een uitgebreide lunch.
Je denkt dan toch dat je voor je kuna's een paar uur rij-ervaring opdoet op zo'n eigenzinnige viervoeter, uitgebreid in de zon kunt zitten en vanaf het strand moeiteloos het terras op kunt schuiven voor je maaltijd alvorens door drank en zon bedwelmd terug gedragen te worden. Niets was minder waar. Zeven personen en drie ezels geeft zo'n tocht een geheel ander perspectief. Twee kinderen en een vrouw waren de gelukkigen, de andere vier mochten de ezels leiden of gewoon meelopen. Ruim twee uur, gelukkig voornamelijk bergaf en grotendeels door een soort bos voordat we "Oooo" en "Aahhh" mochten roepen voor de baai. En dat was niks teveel gezegd.
Inmiddels tegen twaalven en nergens een spoor van horeca te ontdekken. De wervende poster had beter over goede bergschoenen, water en hoofdbedekking kunnen spreken. Na een kleine drie kwartier ging het weer in de benen. Nu moest iedereen op eigen kracht, over iets wat nauwelijks een geitenpaadje genoemd kon worden, steil bergop. Een uurtje.... en eindelijk was daar water. Na de maaltijd werden de flessen van hen die met minder illusies waren vertrokken bijgevuld en kreeg ik een anderhalve literfles gevuld met koud water. Dat voorspelde weinig goeds voor de nog resterende anderhalf uur lopen, maar ok ....., ik kon mijn hersenen nu tenminste van de kook afhouden, bergop, zonder schaduw, niks niet gedragen en op het heetst van de dag.
Je denkt dan toch dat je voor je kuna's een paar uur rij-ervaring opdoet op zo'n eigenzinnige viervoeter, uitgebreid in de zon kunt zitten en vanaf het strand moeiteloos het terras op kunt schuiven voor je maaltijd alvorens door drank en zon bedwelmd terug gedragen te worden. Niets was minder waar. Zeven personen en drie ezels geeft zo'n tocht een geheel ander perspectief. Twee kinderen en een vrouw waren de gelukkigen, de andere vier mochten de ezels leiden of gewoon meelopen. Ruim twee uur, gelukkig voornamelijk bergaf en grotendeels door een soort bos voordat we "Oooo" en "Aahhh" mochten roepen voor de baai. En dat was niks teveel gezegd.
Inmiddels tegen twaalven en nergens een spoor van horeca te ontdekken. De wervende poster had beter over goede bergschoenen, water en hoofdbedekking kunnen spreken. Na een kleine drie kwartier ging het weer in de benen. Nu moest iedereen op eigen kracht, over iets wat nauwelijks een geitenpaadje genoemd kon worden, steil bergop. Een uurtje.... en eindelijk was daar water. Na de maaltijd werden de flessen van hen die met minder illusies waren vertrokken bijgevuld en kreeg ik een anderhalve literfles gevuld met koud water. Dat voorspelde weinig goeds voor de nog resterende anderhalf uur lopen, maar ok ....., ik kon mijn hersenen nu tenminste van de kook afhouden, bergop, zonder schaduw, niks niet gedragen en op het heetst van de dag.
maandag 12 augustus 2013
Ochtend
Het felle zonlicht, ruisende zee, blauwe lucht en dito water. Het decor voor het ontbijt, dat de komende veertien dagen niets aan kracht zal inboeten. Op verschillende plekken, op hetzelfde eiland, ongeveer met dezelfde blik naar het oosten. De eerste week in eigen beheer en de erop volgende week volledig verzorgd. Groente, fruit, yogurt, een beetje kaas, jus -helaas niet vers- en koffie, witte koffie.
Zonder speciale activiteiten aansluitend het dorp in slenteren. Op een terras neerploffen en onder het genot van een volgende koffie de toeristenmeute bestuderen. De middag voor zee- en leesgenot, optutten, borrelen en/of koken, zo rond negenen aan tafel en na middernacht een digesterend loopje retour hotel of langs de baai. Het zou me geen moeite kosten om aan deze bezigheden in dit ritme te wennen, als me dat in die twee weken niet eigenlijk al gelukt was.
Zonder speciale activiteiten aansluitend het dorp in slenteren. Op een terras neerploffen en onder het genot van een volgende koffie de toeristenmeute bestuderen. De middag voor zee- en leesgenot, optutten, borrelen en/of koken, zo rond negenen aan tafel en na middernacht een digesterend loopje retour hotel of langs de baai. Het zou me geen moeite kosten om aan deze bezigheden in dit ritme te wennen, als me dat in die twee weken niet eigenlijk al gelukt was.
zondag 11 augustus 2013
Haha
Prachtig, die snelheid van het vliegen. Je ziet geen fuck en doet er maar net een beetje sneller over. Ok, in de auto was de aankomst naar de volgende dag getild geweest, maar behalve dat je dan grote delen van Europe had kunnen bewonderen, was je uitgeruster aangekomen. Nu kostte de reis van Toulouse naar eindbestemming 14 uur waarvan vele, erg vervelende wachturen. Tel je het vertrek vanaf huis mee, dan was ik zelfs in mijn eentje bijna in dezelfde tijd ter plekke geweest.
Dan had ik bovendien de Franse Alpen kunnen bewonderen, de Italiaanse Rivièra een blik waardig gegund, de mistige wegen door de Po-vlakte langs literiare impressies kunnen leggen en had ik vanaf Reijka doodsangsten mogen uitstaan op weg naar de havenplaats voor de oversteek naar het gewenste eiland.
Lopen! Laat mij maar lopen, mogen anderen de vliegtickets kopen. Vliegen naar vakantie is toch een soort haasten om te onthaasten. Zoiets als eten om af te vallen.
Dan had ik bovendien de Franse Alpen kunnen bewonderen, de Italiaanse Rivièra een blik waardig gegund, de mistige wegen door de Po-vlakte langs literiare impressies kunnen leggen en had ik vanaf Reijka doodsangsten mogen uitstaan op weg naar de havenplaats voor de oversteek naar het gewenste eiland.
Lopen! Laat mij maar lopen, mogen anderen de vliegtickets kopen. Vliegen naar vakantie is toch een soort haasten om te onthaasten. Zoiets als eten om af te vallen.
zaterdag 10 augustus 2013
Reizen
Ver voor zevenen ging het vervaarlijk kleine vliegtuig de lucht in. Vliegen is nooit mijn hobby geweest en zal het nooit worden. Zelfs autorijden is leuk, maar niet alles. Doe mij maar de benenwagen. Helaas liggen mijn wensen te ver uit elkaar om alles te voet te realiseren.
Dus daar ging het het luchtruim in richting verzamel- en omstapplek München. Frankfort zal vast nog erger zijn, Charles du Gaulle heb ik al mogen proeven en Schiphol ken ik natuurlijk (Ahuma!!) ook. Rampzalig maar erg vergelijkbaar met de overvolle wegrestaurants langs de zomerse snelwegen. Net als bij de belachelijke instapcontroles kan bij de overstaptoestanden enige gedweeheid geen kwaad. Tussen de uitstekend aangegeven routes vanaf aankomst naar het volgende vertrek proberen legio commercies je het geld uit de zak te kloppen. Helaas zijn het voorlopig nog steeds euro's en valt er weinig te kloppen.
Voor iemand die een jaar geleden dik twintig jaar terug moest om iets van vliegervaring naar boven te halen, is de hele toestand op een vliegveld als München behalve massaal ook knap surrealistisch. Bus, trap, loopband, bus .... en weer vliegtuig. Ditmaal van een wat vertrouwenswekkendere omvang. Bijna vakantie!
Dus daar ging het het luchtruim in richting verzamel- en omstapplek München. Frankfort zal vast nog erger zijn, Charles du Gaulle heb ik al mogen proeven en Schiphol ken ik natuurlijk (Ahuma!!) ook. Rampzalig maar erg vergelijkbaar met de overvolle wegrestaurants langs de zomerse snelwegen. Net als bij de belachelijke instapcontroles kan bij de overstaptoestanden enige gedweeheid geen kwaad. Tussen de uitstekend aangegeven routes vanaf aankomst naar het volgende vertrek proberen legio commercies je het geld uit de zak te kloppen. Helaas zijn het voorlopig nog steeds euro's en valt er weinig te kloppen.
Voor iemand die een jaar geleden dik twintig jaar terug moest om iets van vliegervaring naar boven te halen, is de hele toestand op een vliegveld als München behalve massaal ook knap surrealistisch. Bus, trap, loopband, bus .... en weer vliegtuig. Ditmaal van een wat vertrouwenswekkendere omvang. Bijna vakantie!
vrijdag 9 augustus 2013
Pizza Pino
Inspiratiebron en vooral een aardige Italiaan voor de gigantische omvang van de zaak. Wil je een echt goede Italiaan dan moet je naar 'Il Convivio', maar daar stond mijn hoofd niet naar. Geen afzondering vandaag. De papillen leveren maar in voor de pupillen!
Het is druk. Op het terras maar meer nog op straat. Massa's mensen schuiven van rechts naar links voorbij of in tegengestelde richting. Naast me zit een groep Nederlanders in Costa Bravo uitdossing. Allemaal van forse lengte en dubbel zo forse breedte. Als de dino's ten onder zijn gegaan aan hun omvang is het misschien een idee voor de mensheid om daar een tikkeltje aandacht aan te besteden.
Maar soit, het gaat zittend op het terras om de verschillen en die verschillen passeren en omringen me in ruime mate. Kleuren, talen, dimensies, geslachten, smaak en vooral het gebrek daaraan en ga zo maar door. Mijn maaltijd zit erop en ongevraagd verschijnt daar de rekening. Als ik iets verafschuw qua horeca dan is het dit wel. Dus nog een koffie en graag een grappa erbij. Knarsetandende verontschuldigingen, maar weer een rekening .... dus niet mijn laatste koffie!
Het is druk. Op het terras maar meer nog op straat. Massa's mensen schuiven van rechts naar links voorbij of in tegengestelde richting. Naast me zit een groep Nederlanders in Costa Bravo uitdossing. Allemaal van forse lengte en dubbel zo forse breedte. Als de dino's ten onder zijn gegaan aan hun omvang is het misschien een idee voor de mensheid om daar een tikkeltje aandacht aan te besteden.
Maar soit, het gaat zittend op het terras om de verschillen en die verschillen passeren en omringen me in ruime mate. Kleuren, talen, dimensies, geslachten, smaak en vooral het gebrek daaraan en ga zo maar door. Mijn maaltijd zit erop en ongevraagd verschijnt daar de rekening. Als ik iets verafschuw qua horeca dan is het dit wel. Dus nog een koffie en graag een grappa erbij. Knarsetandende verontschuldigingen, maar weer een rekening .... dus niet mijn laatste koffie!
Vakantie
Wanneer begint het vakantiegevoel? Als het vliegtuig de lucht in gaat? Je de huisdeur voor de komende veertien dagen achter je dicht trekt? Je de hondenbrokken in portiezakjes verdeeld? Of was het al het moment waarop maanden geleden de boel elektronisch werd vastgelegd?
Eigenlijk is er keuze te over in momenten, die voor het openen van de vakantiesluizen verantwoordelijk gehouden kunnen worden. Er zit zelfs een zekere routine in het ritme en hoewel de eerste kriebels me de laatste jaren overvielen bij het wegbrengen van de honden, viel het dubbeltje deze keer pas Toulouse.
Geen zin mijn reis te beginnen om twee uur in de ochtend, ben ik de middag ervoor vertrokken. Tijdens de verder weinig interessante eerste reisuren wipte tot op het laatste moment de bestemming heen en weer tussen Blagnac of Toulouse-Centrum. Eenmaal ter plekke ging alles alsof gepland, werden de borden Centrum en aansluitend Capitole gevolgd, dook ik vanaf de andere kant dezelfde ondergrondse parkeergarage in en kwam ik te voet bovengronds bij de concurrent van het Opera-hotel. Als je wilt, kun je die 'hogere hand' overal en in alles herkennen. Ze hadden plek, dus een kwartiertje later zat ik op een van de terrassen, die het Capitole overzien en liet het leger aan kortgebroekte vrouwmensen aan mijn oog voorbij glijden onder het genot van een witbier.
Eigenlijk is er keuze te over in momenten, die voor het openen van de vakantiesluizen verantwoordelijk gehouden kunnen worden. Er zit zelfs een zekere routine in het ritme en hoewel de eerste kriebels me de laatste jaren overvielen bij het wegbrengen van de honden, viel het dubbeltje deze keer pas Toulouse.
Geen zin mijn reis te beginnen om twee uur in de ochtend, ben ik de middag ervoor vertrokken. Tijdens de verder weinig interessante eerste reisuren wipte tot op het laatste moment de bestemming heen en weer tussen Blagnac of Toulouse-Centrum. Eenmaal ter plekke ging alles alsof gepland, werden de borden Centrum en aansluitend Capitole gevolgd, dook ik vanaf de andere kant dezelfde ondergrondse parkeergarage in en kwam ik te voet bovengronds bij de concurrent van het Opera-hotel. Als je wilt, kun je die 'hogere hand' overal en in alles herkennen. Ze hadden plek, dus een kwartiertje later zat ik op een van de terrassen, die het Capitole overzien en liet het leger aan kortgebroekte vrouwmensen aan mijn oog voorbij glijden onder het genot van een witbier.
donderdag 8 augustus 2013
Klaar
De logeertas voor de honden gevuld, mijn koffer volgepropt, nu enkel nog aftellen tot het vertrek ..... o ja, de boel eerst nog wat fatsoeneren. Leven in de wereld van Jan Steen is iets anders dan na een serieuze afwezigheid terugkeren in de puinhopen.
Het geeft een goed gevoel, als het voor elkaar is, maar er mee beginnen kost meer dan één Brugman om me in beweging te krijgen. Heb ook nog teveel uren te gaan. De ketel mist de gewenste druk. Het wordt het bekende kat-en-muis spel, totdat de honden morgen naar de kennel zijn en dan is er geen houden meer aan. Dan heb ik geen tien paarden nodig om me in beweging te krijgen en die zouden ook niet instaat zijn me tegen te houden. Dan is gedaan wat gedaan moet worden, zelfs als ik nu niets meer doe, niets houdt de banaan dan nog tegen. Tot die tijd dus graag ff de afwas doen, de was ophangen, stofzuigen, bed verschonen, koelkasten ruimen, binnen zetten wat buiten niks te zoeken heeft en meer van dat soort vervelende routines. Wie?
Het geeft een goed gevoel, als het voor elkaar is, maar er mee beginnen kost meer dan één Brugman om me in beweging te krijgen. Heb ook nog teveel uren te gaan. De ketel mist de gewenste druk. Het wordt het bekende kat-en-muis spel, totdat de honden morgen naar de kennel zijn en dan is er geen houden meer aan. Dan heb ik geen tien paarden nodig om me in beweging te krijgen en die zouden ook niet instaat zijn me tegen te houden. Dan is gedaan wat gedaan moet worden, zelfs als ik nu niets meer doe, niets houdt de banaan dan nog tegen. Tot die tijd dus graag ff de afwas doen, de was ophangen, stofzuigen, bed verschonen, koelkasten ruimen, binnen zetten wat buiten niks te zoeken heeft en meer van dat soort vervelende routines. Wie?
Verkassen
Tijd om de bullen te pakken, huis aan de kant te schuiven en het gras weer een tijd het gras te laten. Natuurlijk is d'r veel gedaan in de laatste weken en nog natuurlijker had ik veel meer gedaan willen hebben. Is niet zo! Zij zo! Mooi zo!
Was het hier de afgelopen weken aardig warm, wordt het nu pas echt interessant. Een beetje dom tussen de toeristen hangen. Blèrende kids, ouders op het randje van de totale ineenstorting en van die ongevraagde contactpogingen van Nederlanders, die naar het buitenland trekken om met medelanders kennis te maken. Dat is niet alles, maar ja, het leven is tenslotte geen lolletje, niet dan?
In het naseizoen heb je minder last van die stoorzenders, daarvoor hebben de locali het tegen die tijd ook wel gezien en willen een punt achter het seizoen zetten, als jij denkt nog eens ongestoord in de zon te kunnen liggen. Heeft zo weer z'n eigen gebrek aan charmes.
Was het hier de afgelopen weken aardig warm, wordt het nu pas echt interessant. Een beetje dom tussen de toeristen hangen. Blèrende kids, ouders op het randje van de totale ineenstorting en van die ongevraagde contactpogingen van Nederlanders, die naar het buitenland trekken om met medelanders kennis te maken. Dat is niet alles, maar ja, het leven is tenslotte geen lolletje, niet dan?
In het naseizoen heb je minder last van die stoorzenders, daarvoor hebben de locali het tegen die tijd ook wel gezien en willen een punt achter het seizoen zetten, als jij denkt nog eens ongestoord in de zon te kunnen liggen. Heeft zo weer z'n eigen gebrek aan charmes.
Ach-gossie
Zittend bij de Chinees ....
Twee mensen, een stel, eind twintig misschien begin dertig, in een restaurant en elkaar nauwelijks iets te vertellen te hebben. Hij speelt met de stokjes en zij krabt aan de voet van haar wijnglas gevuld met water. Zij is onmiskenbaar zwanger, kijkt ongeïnteresseerd en reageert nauwelijks, als hij iets zegt.
Na de zoveelste lange stilte fladderen een paar woorden over de tafel en direct krijgt de inrichting weer hun ongedeelde maar wel aparte aandacht. De een doet het plafond en de ander veinst aandacht voor de muurdecoratie. De handen leiden hun eigen leven en doen alles behalve de ander raken.
Gelukkig komt daar het eten en stort men zich daarop. Toch oogt de sfeer niet vijandig. Soms passeert zelfs een glimlach, maar die vergalopeerd zich steeds weer in het volledige gebrek aan interesse in elkaar. Wordt erg leuk straks thuis. Hoop voor ze dat ze een XXL-kingsize slaapplek hebben of al wijselijk voor aparte slaapkamers hebben gekozen. Zolang dat kind d'r nog niet is, heb je tenslotte nog wat ruimte ...
Twee mensen, een stel, eind twintig misschien begin dertig, in een restaurant en elkaar nauwelijks iets te vertellen te hebben. Hij speelt met de stokjes en zij krabt aan de voet van haar wijnglas gevuld met water. Zij is onmiskenbaar zwanger, kijkt ongeïnteresseerd en reageert nauwelijks, als hij iets zegt.
Na de zoveelste lange stilte fladderen een paar woorden over de tafel en direct krijgt de inrichting weer hun ongedeelde maar wel aparte aandacht. De een doet het plafond en de ander veinst aandacht voor de muurdecoratie. De handen leiden hun eigen leven en doen alles behalve de ander raken.
Gelukkig komt daar het eten en stort men zich daarop. Toch oogt de sfeer niet vijandig. Soms passeert zelfs een glimlach, maar die vergalopeerd zich steeds weer in het volledige gebrek aan interesse in elkaar. Wordt erg leuk straks thuis. Hoop voor ze dat ze een XXL-kingsize slaapplek hebben of al wijselijk voor aparte slaapkamers hebben gekozen. Zolang dat kind d'r nog niet is, heb je tenslotte nog wat ruimte ...
woensdag 7 augustus 2013
Rondrit
Na een hoop wikken en wegen, vooral nut afwegen tegen blinde hebberigheid, de flappen onder het matras vandaan gehaald en al natellend de laatste check gedaan. En ja, ook dit viel in het voordeel van de economie uit. Een paar fictieve kilo's lichter mezelf in de auto gezwierd en stadwaarts getogen. Gaan we die vakantie nog een extra tintje extra's geven.
Het stalen ros weggezet, kopje koffie genoten om het verlangen verder richting top te duwen en hoppa de meest voor de hand liggende winkel ingedoken. Na wat omtrekkende bewegingen en een 8-tal Cd's op weg naar de afdeling electronisch smul- en smikkelwerk. Rondlummelend winkelpersoneel aan het vestje getrokken en verzocht het door mij gewenste uit de schappen te trekken. Daarvoor moet eerst het voorraad beheer geraadpleegd worden en ... tja, het bedrijf heeft het wel, maar niet in dit filiaal. Ik hoefde het maar te bestellen en over drie of vier dagen, misschien een week zou ik het in ontvangst kunnen nemen. Bestellen is iets compleet anders dan hebben en bovendien lig ik over drie dagen ergens ver weg in de zon en wil ik dat ding hebben en niet er verlangend op zitten te wachten.
Allez! Wat zijn de alternatieven. Van de Fnac te voet naar de boetiek van Orange, maar die verkopen wel de internetaansluiting, die je nodig hebt, maar niet het ding zelf, tenzij gecombineerd met een 24 maanden durende idiote betalingsverplichting. Ok, wat nu? Zo snel laat ik me niet vangen. In de auto naar de Carrefour. Niets. Naar de andere kant van Limoges: Darty en Boulanger. Nada. Via LeClerc terug het centrum in, want de lunchpauze is inmiddels gepasseerd en uiteindelijk zowaar in een heuse Apple shop terecht gekomen. Wist niet dat Limoges het had. Maar helaas: Noppes!
Schiet niet zo op met de economie op deze manier. Dan maar zonder nieuw speeltje naar de zon. Wel jammer, had me nou zoooooooo leuk geleken.
Het stalen ros weggezet, kopje koffie genoten om het verlangen verder richting top te duwen en hoppa de meest voor de hand liggende winkel ingedoken. Na wat omtrekkende bewegingen en een 8-tal Cd's op weg naar de afdeling electronisch smul- en smikkelwerk. Rondlummelend winkelpersoneel aan het vestje getrokken en verzocht het door mij gewenste uit de schappen te trekken. Daarvoor moet eerst het voorraad beheer geraadpleegd worden en ... tja, het bedrijf heeft het wel, maar niet in dit filiaal. Ik hoefde het maar te bestellen en over drie of vier dagen, misschien een week zou ik het in ontvangst kunnen nemen. Bestellen is iets compleet anders dan hebben en bovendien lig ik over drie dagen ergens ver weg in de zon en wil ik dat ding hebben en niet er verlangend op zitten te wachten.
Allez! Wat zijn de alternatieven. Van de Fnac te voet naar de boetiek van Orange, maar die verkopen wel de internetaansluiting, die je nodig hebt, maar niet het ding zelf, tenzij gecombineerd met een 24 maanden durende idiote betalingsverplichting. Ok, wat nu? Zo snel laat ik me niet vangen. In de auto naar de Carrefour. Niets. Naar de andere kant van Limoges: Darty en Boulanger. Nada. Via LeClerc terug het centrum in, want de lunchpauze is inmiddels gepasseerd en uiteindelijk zowaar in een heuse Apple shop terecht gekomen. Wist niet dat Limoges het had. Maar helaas: Noppes!
Schiet niet zo op met de economie op deze manier. Dan maar zonder nieuw speeltje naar de zon. Wel jammer, had me nou zoooooooo leuk geleken.
dinsdag 6 augustus 2013
Tropisch
Acht uur en aan de wandel. Net voor het einde van de zomer lukt het me om een tropenrooster te draaien. Wat moet ik straks om half zeven op als de zon nog twee uur tussen de lakens blijft liggen?? Mensen zijn en blijven rare wezens en dit keer ben ik geen uitzondering.
"Maar allez, zo net voor ik er weer tussenuit piep, zijn een paar lange dagen wel handig", dacht ik gisteren. Weersvoorspellingen in mijn voordeel en dus aan de slag. Heeft het vannacht ineens uren lopen plenzen. Van het weer kun je nog minder op aan dan een gemiddelde vrouw. Na ja, nog maar eens omgedraaid, want die bui was misschien wel tropisch, maar de dag gaat dat dus niet worden.
Dat werd me echter niet gegund. Een paar minuten later een onwerkelijk geloei onder mijn slaapkamerramen. Een stuk of dertig biefstukverzamelingen, prachtig bruin van kleur struinden waar ze niks van doen hadden. Dus toch vroeg eruit en een boer uit z'n bed gebeld. Boeren van tegenwoordig ....
"Maar allez, zo net voor ik er weer tussenuit piep, zijn een paar lange dagen wel handig", dacht ik gisteren. Weersvoorspellingen in mijn voordeel en dus aan de slag. Heeft het vannacht ineens uren lopen plenzen. Van het weer kun je nog minder op aan dan een gemiddelde vrouw. Na ja, nog maar eens omgedraaid, want die bui was misschien wel tropisch, maar de dag gaat dat dus niet worden.
Dat werd me echter niet gegund. Een paar minuten later een onwerkelijk geloei onder mijn slaapkamerramen. Een stuk of dertig biefstukverzamelingen, prachtig bruin van kleur struinden waar ze niks van doen hadden. Dus toch vroeg eruit en een boer uit z'n bed gebeld. Boeren van tegenwoordig ....
maandag 5 augustus 2013
Verder
Crises nr. xx???, of hoe zou je het moeten noemen, alweer gehad, afgehandeld, opgeruimd. Vrijdag begonnen, mijn weekend verpest en nu zijn hoofd en lijf weer zover gekalmeerd, dat grasmaaien tot de mogelijkheden behoort. Leuk hè, al die afwisseling.
Gisteren als bezigheidstherapie mijn aantekeningen uit de cloud laten neerdwarrelen in mijn tekstverwerker. De achterstand was uitzonderlijk. Drie maanden hing in de lucht. Het bijwerken van die laatste maanden liet zien, hoeveel je zelfs in zo'n relatief korte tijd wegduwt. 'Vergeten' maakt het leven mogelijk of anders in elk geval dragelijk. Wat een geworstel nog steeds. Bijna om stil van te worden. Het verschil is, dat het allemaal minder heftig is geworden (of ben ik er aan gewend geraakt?), korter duurt en ik de pakken nog maar zelden gebruik om er bij neer te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik de laatste maanden fluitend door mijn leven gegaan. Figuurlijk dan, maar ook best weleens letterlijk. Dat zijn dan de momenten, waar je nauwelijks bij stil staat. Stil staan doe je als er weereens iets hapert, als zand in de motor zit. Loopt het gesmeerd, dan wil je maar één ding: door!, verder!, weg! De goeie momenten zijn snel, te snel te vanzelfsprekend om te registreren, daarvoor vergeet je de slechte gelukkig snel, erg snel. Wat blijft, is de indruk dat het wel goed gaat, of gewoon gaat, niet staat, niet blijft hangen. Kortom het gaat beter, eigenlijk best wel aardig. Zeker voor een maandag.
Gisteren als bezigheidstherapie mijn aantekeningen uit de cloud laten neerdwarrelen in mijn tekstverwerker. De achterstand was uitzonderlijk. Drie maanden hing in de lucht. Het bijwerken van die laatste maanden liet zien, hoeveel je zelfs in zo'n relatief korte tijd wegduwt. 'Vergeten' maakt het leven mogelijk of anders in elk geval dragelijk. Wat een geworstel nog steeds. Bijna om stil van te worden. Het verschil is, dat het allemaal minder heftig is geworden (of ben ik er aan gewend geraakt?), korter duurt en ik de pakken nog maar zelden gebruik om er bij neer te zitten.
Voor mijn gevoel ben ik de laatste maanden fluitend door mijn leven gegaan. Figuurlijk dan, maar ook best weleens letterlijk. Dat zijn dan de momenten, waar je nauwelijks bij stil staat. Stil staan doe je als er weereens iets hapert, als zand in de motor zit. Loopt het gesmeerd, dan wil je maar één ding: door!, verder!, weg! De goeie momenten zijn snel, te snel te vanzelfsprekend om te registreren, daarvoor vergeet je de slechte gelukkig snel, erg snel. Wat blijft, is de indruk dat het wel goed gaat, of gewoon gaat, niet staat, niet blijft hangen. Kortom het gaat beter, eigenlijk best wel aardig. Zeker voor een maandag.
zaterdag 3 augustus 2013
Spelletjes
Het deugt niet vandaag. Ik zou Mens-erger-je-niet willen spelen en als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan dàt spel. Een verkeerde dag zonder dat veel fout gaat. Gewoon zo'n feit als dat de zon schijnt en het straks weer donker wordt, maar dan gelukkig wel zonder de vanzelfsprekendheid van het verdwijnende licht aan het eind van de dag.
Had ik het kunnen weten? Zelfs achteraf, en dan kun je alles weten wat je vooraf niet kon bedenken, is dat twijfelachtig. Ondanks het feit dat er nauwelijks iets gebeurt, fietst zoveel door mijn bestaan heen, gooit balletjes op of dingen overhoop en het is aan mij om alles de juiste plek toe te wijzen, te negeren, af te wijzen of voor kennis aan te nemen.
Alles mensenwerk, want naar het schijnt ben ik menselijk, dus gaat dat regelmatig mis. Zet je in op het verkeerd paard, koester je waar de hoop ontbreekt en ergert je vervolgens aan je eigen falen of gretigheid. Soms zijn dat heftige bewegingen op de mm. Een soort 'alles of niets' met uitzondering van leven of dood. Dan hang je weer ergens tussen niets en alles in, wilt niet naar het ene, kunt niet naar het andere. Ik geloof dat zoiets 'frusterend' wordt genoemd.
Het is wachten of je geslagen wordt, de ander uit de weg kunt slaan of je veilige thuishaven in kunt glippen. En dat alles wordt bepaald door een stel rollende stenen, die jezelf gooit .... Doe mij maar mecano!
Had ik het kunnen weten? Zelfs achteraf, en dan kun je alles weten wat je vooraf niet kon bedenken, is dat twijfelachtig. Ondanks het feit dat er nauwelijks iets gebeurt, fietst zoveel door mijn bestaan heen, gooit balletjes op of dingen overhoop en het is aan mij om alles de juiste plek toe te wijzen, te negeren, af te wijzen of voor kennis aan te nemen.
Alles mensenwerk, want naar het schijnt ben ik menselijk, dus gaat dat regelmatig mis. Zet je in op het verkeerd paard, koester je waar de hoop ontbreekt en ergert je vervolgens aan je eigen falen of gretigheid. Soms zijn dat heftige bewegingen op de mm. Een soort 'alles of niets' met uitzondering van leven of dood. Dan hang je weer ergens tussen niets en alles in, wilt niet naar het ene, kunt niet naar het andere. Ik geloof dat zoiets 'frusterend' wordt genoemd.
Het is wachten of je geslagen wordt, de ander uit de weg kunt slaan of je veilige thuishaven in kunt glippen. En dat alles wordt bepaald door een stel rollende stenen, die jezelf gooit .... Doe mij maar mecano!
Picknicken
Fransen hebben zo hun eigenheden, net als Nederlanders en andere Volkeren die zullen hebben. Veel van de Franse eigenheden zie je nooit, omdat Fransen echte Eigenheimers zijn. Huis, haard en gezin zijn heilig en daar speelt het meeste zich af. Spelen op straat zoals in Nederland, een avondlijke babbel met de hele straat zoals in Spanje of Italië gewoon is, zul je hier niet zien. Waarschijnlijk hebben ze de meest bizarre gedragspatronen, alleen, je zult er nooit deelgenoot van worden. Deur dicht, luiken gesloten en waar dan elders het zweepje op tafel komt, wil je niet weten wat hier in het Franse land gebeurd.
Bij één ding maken de Fransen een uitzondering. Bij het eten buiten de deur. En dan letterlijk buiten en niet in een restaurant, waar ze trouwens ook regelmatig vertoeven. Fransen picknicken alsof hun leven ervan afhangt. Een jaar niet gepicknickt, is een jaar zonder vakantie!
Soms zal een verdwaalde Fransmens daarvoor hoog de bergen of diep het bos in trekken, maar de gemiddelde meute zit op de daarvoor gecreëerde plekken langs de snelwegen en departementale wegen. Zelden zoekt men kleiner. Gezeten aan de meegevoerde tafel, koelbox aan de voeten en dat alles in de schaduw van auto en/of speciaal daarvoor ingeplande boom.
Zondag is de hiervoor bedachte dag, maar in de vakantieperiode zie je ze 7 dagen in de week overal. Ooit ben ik eens de Ventoux opgereden. Dwz ik las kaart, Yoland reed. Laat het een zondag zijn geweest, maar het was zeker geen Tourtijd. Daar zat het dus van de voet tot aan de 'boomgrens' stampvol met 'picknicktafel en koelbox'-types, zoals je op een mooie dag in de file langs het Nederlandse strand kunt lopen. Mensen .....
Bij één ding maken de Fransen een uitzondering. Bij het eten buiten de deur. En dan letterlijk buiten en niet in een restaurant, waar ze trouwens ook regelmatig vertoeven. Fransen picknicken alsof hun leven ervan afhangt. Een jaar niet gepicknickt, is een jaar zonder vakantie!
Soms zal een verdwaalde Fransmens daarvoor hoog de bergen of diep het bos in trekken, maar de gemiddelde meute zit op de daarvoor gecreëerde plekken langs de snelwegen en departementale wegen. Zelden zoekt men kleiner. Gezeten aan de meegevoerde tafel, koelbox aan de voeten en dat alles in de schaduw van auto en/of speciaal daarvoor ingeplande boom.
Zondag is de hiervoor bedachte dag, maar in de vakantieperiode zie je ze 7 dagen in de week overal. Ooit ben ik eens de Ventoux opgereden. Dwz ik las kaart, Yoland reed. Laat het een zondag zijn geweest, maar het was zeker geen Tourtijd. Daar zat het dus van de voet tot aan de 'boomgrens' stampvol met 'picknicktafel en koelbox'-types, zoals je op een mooie dag in de file langs het Nederlandse strand kunt lopen. Mensen .....
Dieptepunt
Heerlijk vrij vandaag. Valt toevalligerwijs samen met het begin van het weekeinde, maar dat zegt niet zoveel. Veel gedaan de afgelopen paar dagen en om overdrijving te voorkomen, vandaag maar ff de voet op de rem. Klinkt als een actieve daad, maar niks is minder waar.
Vanmorgen om te beginnen mijn bed niet uit te branden. Waren er geen piepend en jankende honden geweest, dan had ik het middaguur makkelijk gerond. Eenmaal in de benen geen trek in koffie, niet in mijn koffie. Niet getreurd want de beslissing voor een vrije dag was al door de omstandigheden geveld, dus hup naar McDo in Limoges. Behalve smerige burgers en andere vettigheid hebben ze uitstekende koffie en weten een Latte Macchiato te maken, waarvoor je dus best 35 km wilt rijden. Ik dan.
Het is een trage manier van wakker worden, als er tenminste geen bejaarden voor je op de weg zitten. Dat is het nadeel van zaterdag. Alleen zondagmiddag weet dat nog te overtreffen. Enfin, komt de claxon ook nog eens in beweging. Eenmaal aan de koffie merk ik pas hoe sloom lijf en geest reageren. De lettertjes in de krant kosten moeite, mijn hoofd steekt en bonkt en de rest voelt alsof ik een pakslag heb gehad. Even is daar een korte twijfel, maar nee, ik ben gisteren niet opstap geweest, ik heb thuis de krant gelezen en welgeteld één glaasje rosé gedronken ..... Tja, 'tè' is nooit goed, ook niet bij te weinig.
Vanmorgen om te beginnen mijn bed niet uit te branden. Waren er geen piepend en jankende honden geweest, dan had ik het middaguur makkelijk gerond. Eenmaal in de benen geen trek in koffie, niet in mijn koffie. Niet getreurd want de beslissing voor een vrije dag was al door de omstandigheden geveld, dus hup naar McDo in Limoges. Behalve smerige burgers en andere vettigheid hebben ze uitstekende koffie en weten een Latte Macchiato te maken, waarvoor je dus best 35 km wilt rijden. Ik dan.
Het is een trage manier van wakker worden, als er tenminste geen bejaarden voor je op de weg zitten. Dat is het nadeel van zaterdag. Alleen zondagmiddag weet dat nog te overtreffen. Enfin, komt de claxon ook nog eens in beweging. Eenmaal aan de koffie merk ik pas hoe sloom lijf en geest reageren. De lettertjes in de krant kosten moeite, mijn hoofd steekt en bonkt en de rest voelt alsof ik een pakslag heb gehad. Even is daar een korte twijfel, maar nee, ik ben gisteren niet opstap geweest, ik heb thuis de krant gelezen en welgeteld één glaasje rosé gedronken ..... Tja, 'tè' is nooit goed, ook niet bij te weinig.
Fatsoen
Sociale media .....een leuk speeltje zolang je kunt blèren en plempen zonder in een conversatie terecht te komen. Verzeil je d'r wel in, dan is het spraakverwarring en ergernis wat op de loer ligt.
Mijn sik vertoont spontane groeistuipen bij al die goeiemorgen-, doeeii- en welterusten-types. Doet me veel te veel denken aan die avonden, waar de huiskamer afgeladen vol zat met tantes en oomes. Je moest de hele avond vooral je licht elders laten schijnen en het volwassen gekeuvel niet verstoren. Behalve als de klok je bedtijd sloeg. Dan moest je ineens die hele kring langs handjes geven en zoenen. Al die naar sigaretten en alcohol stinkende monden langs, de geschoren bovenlippen van de dames vermijdend en met een boer-met-kiespijn-lach zowel het vrouwelijke getuttel pareren als de misplaatste grapjes van de aangeschoten wederhelften. Dat hoeft dus niet voor mij.
Waar ik wel waarde aanhecht zijn heldere antwoorden, zodat verwarring wordt voorkomen, èn een vriendelijke melding als omstandigheden verdere conversatie onmogelijk maken. Ik heb geen beeldtelefoon en hoop die ook nooit te hebben, ik kan niet ruiken wat aan de andere kant van het lijntje gebeurd en je mag me wat dat betreft alles wijsmaken, maar wel doen en graag een beetje beleefd. Geen plompverloren "Ik ben nu bezig", "Straks weer tijd", "Ander keertje graag", etc.
Dat alles mag, als ik binnenval, want dat is en blijft tenslotte een plompverloren bezigheid, maar op die manier de mond gesnoerd te krijgen, maakt me niet vrolijk en al helemaal niet als het 'gesprek' vanuit de andere kant is aangezwengeld. Alsof je versiert wordt en Miepie midden in het spel tussen de lakens uitglipt en met een "Tot een ander keertje.." verdwijnt. Nou kleine kans, dat andere keertje....
Mijn sik vertoont spontane groeistuipen bij al die goeiemorgen-, doeeii- en welterusten-types. Doet me veel te veel denken aan die avonden, waar de huiskamer afgeladen vol zat met tantes en oomes. Je moest de hele avond vooral je licht elders laten schijnen en het volwassen gekeuvel niet verstoren. Behalve als de klok je bedtijd sloeg. Dan moest je ineens die hele kring langs handjes geven en zoenen. Al die naar sigaretten en alcohol stinkende monden langs, de geschoren bovenlippen van de dames vermijdend en met een boer-met-kiespijn-lach zowel het vrouwelijke getuttel pareren als de misplaatste grapjes van de aangeschoten wederhelften. Dat hoeft dus niet voor mij.
Waar ik wel waarde aanhecht zijn heldere antwoorden, zodat verwarring wordt voorkomen, èn een vriendelijke melding als omstandigheden verdere conversatie onmogelijk maken. Ik heb geen beeldtelefoon en hoop die ook nooit te hebben, ik kan niet ruiken wat aan de andere kant van het lijntje gebeurd en je mag me wat dat betreft alles wijsmaken, maar wel doen en graag een beetje beleefd. Geen plompverloren "Ik ben nu bezig", "Straks weer tijd", "Ander keertje graag", etc.
Dat alles mag, als ik binnenval, want dat is en blijft tenslotte een plompverloren bezigheid, maar op die manier de mond gesnoerd te krijgen, maakt me niet vrolijk en al helemaal niet als het 'gesprek' vanuit de andere kant is aangezwengeld. Alsof je versiert wordt en Miepie midden in het spel tussen de lakens uitglipt en met een "Tot een ander keertje.." verdwijnt. Nou kleine kans, dat andere keertje....
vrijdag 2 augustus 2013
Kraken
Een twijfelachtige titel. Of het nou kraken is wat de lading dekt of dat ik meer in de richting van 'piepen' zou moeten denken. Ik weet het zo net niet. Het kan twee (verbazingwekkend, niet?) kanten op. Het gaat, maar het gaat niet van harte. Bewegen kost moeite, deels omdat je het verleert, als je het niet bijhoudt en voor het andere deel omdat de machinerie wel draait maar de motivatie hapert. Een gretig spelend elftal met een mokkend trainer langs de lijn. Omgekeerd is logischer qua niet presteren, maar ook deze omgekeerde combi werkt niet naar behoren.
Gelukkig speel ik tegen mezelf, de makkelijkste tegenstander die er bestaat, en tegelijk de moeilijkste! Maar dat doet eigenlijk niet ter zake. Het voordeel is, dat niemand anders er last van heeft, als de dingen niet naar wens verlopen. Ik zal niemand teleurstellen net zo goed als geen enkele dojo op mijn deur kan kloppen en me kan aanspreken op mijn falen. Alles is enkel en alleen mijn pakkie an.
Ik mag me aan mezelf ergeren, mijn schouders bekloppen, schijt aan alles hebben of me achter mijn vodden aan zitten. Als hier iemand iets verliest, ben ik het. Als hier iemand wint, kus ik mezelf op mijn wang. Niks geen mensen op impliciete commando's plezieren. Geen sociale wenselijkheden. Niks van die dingen die een bestaan midden in het leven zo heerlijk kunnen verzieken. En toch, toch mis ik ze soms ...... heel soms, maar toch.
Gelukkig speel ik tegen mezelf, de makkelijkste tegenstander die er bestaat, en tegelijk de moeilijkste! Maar dat doet eigenlijk niet ter zake. Het voordeel is, dat niemand anders er last van heeft, als de dingen niet naar wens verlopen. Ik zal niemand teleurstellen net zo goed als geen enkele dojo op mijn deur kan kloppen en me kan aanspreken op mijn falen. Alles is enkel en alleen mijn pakkie an.
Ik mag me aan mezelf ergeren, mijn schouders bekloppen, schijt aan alles hebben of me achter mijn vodden aan zitten. Als hier iemand iets verliest, ben ik het. Als hier iemand wint, kus ik mezelf op mijn wang. Niks geen mensen op impliciete commando's plezieren. Geen sociale wenselijkheden. Niks van die dingen die een bestaan midden in het leven zo heerlijk kunnen verzieken. En toch, toch mis ik ze soms ...... heel soms, maar toch.
donderdag 1 augustus 2013
Heerlijk
Ondanks het persoonsinterne geëmmer blijft de machinerie lopen. Het kost moeite, ik zal het niet ontkennen, maar er gebeurt wat gedaan moet worden en ook het maaien stokt niet. Er ontstaat zowaar iets wat dagelijkse routine zou kunnen heten. Een gebalanceerde afwisseling van bezigheden gedicteerd door het weer, de noodzakelijkheden en mijn humeur. Een beetje afzien, een stukje genieten en waarnodig mezelf omkopen. Het tuintje zorgt voor verademing en stimulans. Ik zou me er zo in kunnen verliezen, hoewel het daar ietsje erg veel te klein voor is.
En soms, soms gebeuren van die kleine andere dingen. Gewenste onverwachtheden, die je perspectief plotsklaps verruimen. Weet inmiddels, dat ik niet direct in het diepe moet duiken, maar het mogelijke vooruitzicht maakt de tred soepeler, het bestaan krijgt bodem en verliest zijn ondragelijke lichtheid. Moet straks maar ff controleren of ie er nog ligt, die laatste fles Champagne.
En soms, soms gebeuren van die kleine andere dingen. Gewenste onverwachtheden, die je perspectief plotsklaps verruimen. Weet inmiddels, dat ik niet direct in het diepe moet duiken, maar het mogelijke vooruitzicht maakt de tred soepeler, het bestaan krijgt bodem en verliest zijn ondragelijke lichtheid. Moet straks maar ff controleren of ie er nog ligt, die laatste fles Champagne.
Abonneren op:
Posts (Atom)