Negentien stukjes in november brengen me naar de negentiende in dezelfde maand: de verjaardag van de eerste, heuse vrouw in mijn leven na mijn moeder. Diverse fata morgana's, waarvan enkele zeer hartnekkigen, waren het dus toch niet en zij zou de een en alles voor de rest van mijn leven zijn. Na een jaar of tig, wat dan netjes verkering heette, heeft de huwelijkse staat krap negen maanden stand gehouden. Slecht voor de statistieken. We hadden er net een geworpen kunnen hebben, maar gelukkig is dat er nooit van gekomen.
Ze wilde verder 'met ons allebei' waarbij ze niet hinte op meervoudige persoonlijkheden aan mijn kant. Nu wilde ik zelfs toen al de mensheid best wel voorbij mijn voordeur tolereren, maar in bed kon en kan ik me daar niks bij voorstellen. Soms is het gewoon 'alles of niets'. Voor haar was het dus, wat mij betreft: "Jammer, maar helaas".
De zaken zonder conflicten proberen af te handelen, hoewel de verplichte rechtvertegenwoordiger, die helaas een vrouw bleek te zijn, daar nog stevig in heeft zitten stoken. Ook nadien nog een tijd de schone schijn opgehouden. De nieuwe 'ik' was in de omgang best een leuke vent, maar haar aantrekkingskracht was overmatig verwaterd. Ze hebben een stel koters de wereld in geschopt en daarna het hele verhaal weer van voren af aan.
Toevallig een jaar of twee geleden ineens een contactpoging uit haar richting ivm een wel erg vreemd verzoek. Niks geen interesse in mij of wat dan ook, dus, ze had me nodig. Blijkbaar geef ik sommige mensen het idee, dat ze me (iedere keer opnieuw) kunnen gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten