Afstoten en aantrekken. Niet meer willen, maar vinden dat het moet ... Er op af stappen en weer weglopen. Nee, niet de afwas, de rest van het huishouden of het grasmaaien maar het opruimen en het groot onderhoud. Het is als weten, dat iets fout zit, maar geen medische hulp zoeken. Je weet, dat dit mis gaat. Het is enkel de vraag wanneer. Ondertussen draai je kringetjes, komt dichterbij, hebt het gevoel, dat je je er eindelijk toe kunt zetten en dan ketst de boel weer af op nauwelijks verklaarbare gronden, alsof je tegen een onzichtbare wand oploopt, die je weleens in Sf-films gepresenteerd krijgt.
Boem, op je gat en ongetwijfeld een stomme grimas op je gezicht. Dan opkrabbelen en voorzichtig vooruit, tastend met je rechterhand naar wat je niet ziet en de linker naar achter om een volgende val te breken. En dan niks vinden .... je rug rechten, de pas erin en... BOEM! Daar ga je weer. Nu ga je een paar passen terug, neemt plaats op een toevallig rondslingerende kei, wrijft over de langzaam opzwellende bult op het voorhoofd en kijkt verdwaasd naar waar niets te zien is. De ene keer begin je opnieuw en de andere keer hou je het voor gezien. Maar of je nu vroeger of later weer probeert, de plek varieert maar het resultaat blijft hetzelfde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten