Heel af en toe is het er, maar het verdwijnt steeds weer met dezelfde onopvallendheid, waarmee het verschijnt. De laatste keer was volgens mij in september. Tenminste dat het spontaan optrad en mij opviel. Daarna weer verdwenen, want het valt me de laatste dagen wederom op. En terugblikkend is het er misschien wel al een week of twee. Wat? Het ongegeneerd geeuwen als moe ben of probeer wakker te worden. In het laatste geval onder begeleiding van een rekken en strekken, dat minstens zo weinig last van gêne heeft als het geeuwen.
Het gaat om het spontane, want opwekken kan ik het, tenminste het geeuwen altijd wel o.a. door het masseren van mijn voeten of door domweg mijn mond open te laten staan. Nee, gewoon overvallen worden, daar gaat het om. Onbedwingbare behoefte om kronkelend het bed overhoop te 'schravelen' onder het uitstoten van kreten, die mij anders volkomen vreemd zijn. Heerlijk!
Dat ik -eigenlijk permanent- nog steeds te gespannen in mijn vel zit en in het leven sta, was me bekend. Had me er al een beetje mee proberen te verzoenen, dat dat wel zo zou blijven. Blijkbaar valt er echter nog steeds winst te behalen op het vlak van ontspanning en rust. Vooruitgang .... dat de rest van het gesukkel in mijn bestaan er een voorbeeld aan mag nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten