"Gezeten in de puinhopen hield hij nochalant de werkelijkheid op afstand." Zo voelt het aan. Het is me weer gelukt. Best knap eigenlijk. Zo hou je jezelf bezig en hebt bovendien het idee, dat wat je doet niet van enige noodzaak is gespeend. Afwassen, opruimen, administratie .... de heilige drie-eenheid van mijn onvermogen de kar soepel te laten lopen, nu hij alweer een tijdje op de rails staat.
Wil natuurlijk vast teveel en liefst alles ineens èn vanzelfsprekend gisteren klaar. Geen zin meer in het gevegeteer, dat ik jaren heb gedaan. Ook mijn neus meer dan vol van al die om aandacht en energie schreeuwende overblijfselen uit het verleden. Het zijn dan misschien wel rails, waarop ik sta, maar niet de gewenste. Dit is dood spoor.
Ergens die draad van het doorhakken en afkappen verloren. Moeilijk uit te leggen die hardnekkigheid van oude patronen, verleidelijke vanzelfsprekendheden en dreinende verantwoordelijkheden. Wederom verstrikt in wat is geweest ipv wat komen gaat. Zelfs hierbij is het vallen en opstaan, wat de klok slaat. Dan maar weer de afwas??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten