Ok, alle zijpaden en andere vluchtwegen uitgekauwd, buitenlandse bouw bijna in de winterstop, wordt het tijd om mezelf weer bij de oren te pakken. Tijd voor een CD'tje van André Hazes. Lekker kwijlen over zelfveroorzaakt leed, misplaatste gekrenktheid en zonderlinge zieligheid. Het was zo mooi geweest, als de laatste stappen terug me bespaard waren gebleven. Maar helaas. Niet. Dus niet slechts deels, maar alle bittere brokken zullen doorgeslikt moeten worden.
Weer een winter, weer nattigheid, weer kou. Soit, die kou. Niet prettig, maar te doorstaan. Als ik geen hout voor de kachels maak, is het gewoon lijden. Blijkbaar iets wat ik mezelf aan moet doen. Maar die nattigheid ... nog meer instortende daken en muren? Mocht ik dat niet willen, zal ik toch echt die laatste bergen moeten egaliseren, de beren verjagen en aan de slag gaan.
De grens is goed verschoven, maar absoluut niet verdwenen. Het verzet heeft stand gehouden. Over iedere stap terug is gemarchandeerd. Ingeleverd, uitgewisseld, water bij de wijn gegoten, kwalijke compromissen gesloten, omgekocht, smeergelden geschoven maar verdwenen is niks. Een stukje opgeschoven. Iedere keer weer, hopend dat het genoeg zou zijn, wat keer op keer valse hoop is gebleken. Toegeven aan chantage is een weg zonder aankomst. Bloot die billen!! En dat in de winter .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten