Mensen die honderden euro's of ieder ander onevenredig bedrag aan kleding, schoenen, tassen, opmaak e.d. besteden per maand, snap ik niet. Dat ik dergelijke bedragen zou kunnen (!!) besteden aan uit eten gaan, snappen die andere mensen waarschijnlijk niet. Zeker niet als het grootste deel van die maaltijden, verwennerijen en/of culinaire uitspattingen in mijn eentje worden verorberd èn genoten.
Het is een intens dwingende behoefte. Je kunt het misschien best een verslaving noemen. Altijd komt er weer een moment, waarop ik een innerlijk zoeken ervaar (prachtig, hè), dat onmiskenbaar richting het restaurantwezen wijst. Toch is het vullen van de maag of het strelen van de tong niet de doorslaggevende drijfveer.
De meerwaarde van gezellige tafelen in (klein) gezelschap lijkt me duidelijk. Het verpozen, verzorgd worden, genieten en onbekommerd converseren mag geen uitleg behoeven. Maar er is meer. Veel meer.
-wordt vervolgd-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten