Wat is erger? Je in principe permanent knap klote voelen en af en toe van die blijmakende oprispingen hebben? Of over het algemeen best aardig in je vel zitten en met regelmaat tegen k*tmomenten oplopen? Vreemd genoeg, al zeg ik het zelf, neig ik naar het laatste alternatief als minst aantrekkelijk. Terwijl het eerste iets stimulerends heeft, is de tweede variant knap sadistisch.
Je ziet wat je wilt, je hebt het voor het grijpen, ruikt het, maar proeven is niet toegestaan, laat staan aanraken. Een goddelijk koud buffet en alleen maar mogen kijken .... Heb je net gegeten, is dat best te doen. Ben je uitgehongerd, werkt dat anders. Ik wil door, maar heb daar geen zeggenschap over. Ik zit in de auto, maar niet achter het stuur noch aan de pedalen.
Dit zijn de kwellingen van het altijd al weinig rechtvaardige leven. Maar misschien beter ergens van afgehouden worden, dan over verborgen valkuilen het oogschijnlijke geluk tegemoet snellen. Weer die keuze voor minder. Niet gek ook. Zolang je mogelijkheden boven je ziet, kun je omhoog. Eenmaal boven ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten