Lache ..... Moest vanavond, rondblikkend door mijn dagelijkse leefomgeving ineens denken wat mensen ervan zouden maken, als ze me hier levenloos hebben aangetroffen. De dood is met regelmaat mijn gedachtenmetgezel, maar meestal toont hij geen gevoel voor humor. En je kunt er een hoop op afdingen, maar het idee, goed doordacht, is best komisch.
Een keuken met een volgestapeld aanrecht, kruiwagen met hout binnen, gereedschap links en rechts, was in manden en een begin van de papierbende, die op de tafel in de naastgelegen kamer de hoogte van bijna 50 cm bereikt. Een computertafel waar het platte beeldscherm met moeite boven de papierbende uitsteekt. De huiskamer als hondenhok, gang als bergruimte, slaapkamer kaler dan een slaapzak bij het niet aanwezig kampvuur en een badkamer vol kleren. Schoon, vuil, gestapeld of in de wasmand .....
Niemand, werkelijk niemand zal dit op de juiste wijze weten te duiden. Iedereen zal, belemmert door 'hoe het hoort', de verkeerde conclusies trekken.
Ik ga me nu niet verontschuldigen. Absoluut niet. Dit is mijn leven op deze plek. Mogelijk gemaakt door wat is gebeurd, aanwezig is en mijns eigen. Volgens mij heb ik al eens laten vallen, dat ik voor mezelf eigenlijk overal schijt aan heb. En dat is dus echt zo. Chaos, rommel, rotzooi, vuil .... bijna alles kan. Bij viezigheid ligt de grens. Dan gaat de bezem door de tent en ben ik er weer voor maanden vanaf.
zaterdag 30 november 2013
Dubieus
Wat is erger? Je in principe permanent knap klote voelen en af en toe van die blijmakende oprispingen hebben? Of over het algemeen best aardig in je vel zitten en met regelmaat tegen k*tmomenten oplopen? Vreemd genoeg, al zeg ik het zelf, neig ik naar het laatste alternatief als minst aantrekkelijk. Terwijl het eerste iets stimulerends heeft, is de tweede variant knap sadistisch.
Je ziet wat je wilt, je hebt het voor het grijpen, ruikt het, maar proeven is niet toegestaan, laat staan aanraken. Een goddelijk koud buffet en alleen maar mogen kijken .... Heb je net gegeten, is dat best te doen. Ben je uitgehongerd, werkt dat anders. Ik wil door, maar heb daar geen zeggenschap over. Ik zit in de auto, maar niet achter het stuur noch aan de pedalen.
Dit zijn de kwellingen van het altijd al weinig rechtvaardige leven. Maar misschien beter ergens van afgehouden worden, dan over verborgen valkuilen het oogschijnlijke geluk tegemoet snellen. Weer die keuze voor minder. Niet gek ook. Zolang je mogelijkheden boven je ziet, kun je omhoog. Eenmaal boven ....
Je ziet wat je wilt, je hebt het voor het grijpen, ruikt het, maar proeven is niet toegestaan, laat staan aanraken. Een goddelijk koud buffet en alleen maar mogen kijken .... Heb je net gegeten, is dat best te doen. Ben je uitgehongerd, werkt dat anders. Ik wil door, maar heb daar geen zeggenschap over. Ik zit in de auto, maar niet achter het stuur noch aan de pedalen.
Dit zijn de kwellingen van het altijd al weinig rechtvaardige leven. Maar misschien beter ergens van afgehouden worden, dan over verborgen valkuilen het oogschijnlijke geluk tegemoet snellen. Weer die keuze voor minder. Niet gek ook. Zolang je mogelijkheden boven je ziet, kun je omhoog. Eenmaal boven ....
Cijferen
De 500 gaan we dit jaar aantikken. Incl. de 180 op het Twoggen-blog is het krap an, wat ik me bedacht had. Eenmaal per blog per dag zou de 700 achter zich gelaten hebben. Maar soit, niet terugblikken, vooruit is de richting. De 1000 op dit blog zit er dit jaar niet in, dat gaat februari of zoiets worden. Belangrijker dan de getallen is, dat het lekker loopt en zijn functie voor mij vervult, al is dat laatste wederom aflopend. De volgende ommezwaai hangt in de lucht.
Nee, niet weer verdwijnen en met een ander blog verschijnen. Geen Heintje-Davids-van-het-bloggen in spé. Ik moet iets met sub-blogs. Of het bestaat weet ik niet, maar indien niet, dan gaan we de mogelijkheid gewoon creëren.
Begonnen met mezelf terug te lullen in het leven, heb ik me in deze stukjes-verzameling proberen te verzoenen met het bestaan ..... Nu deel 3: wat maken van wat er rest.
Nee, niet weer verdwijnen en met een ander blog verschijnen. Geen Heintje-Davids-van-het-bloggen in spé. Ik moet iets met sub-blogs. Of het bestaat weet ik niet, maar indien niet, dan gaan we de mogelijkheid gewoon creëren.
Begonnen met mezelf terug te lullen in het leven, heb ik me in deze stukjes-verzameling proberen te verzoenen met het bestaan ..... Nu deel 3: wat maken van wat er rest.
vrijdag 29 november 2013
Spenderen
Mensen die honderden euro's of ieder ander onevenredig bedrag aan kleding, schoenen, tassen, opmaak e.d. besteden per maand, snap ik niet. Dat ik dergelijke bedragen zou kunnen (!!) besteden aan uit eten gaan, snappen die andere mensen waarschijnlijk niet. Zeker niet als het grootste deel van die maaltijden, verwennerijen en/of culinaire uitspattingen in mijn eentje worden verorberd èn genoten.
Het is een intens dwingende behoefte. Je kunt het misschien best een verslaving noemen. Altijd komt er weer een moment, waarop ik een innerlijk zoeken ervaar (prachtig, hè), dat onmiskenbaar richting het restaurantwezen wijst. Toch is het vullen van de maag of het strelen van de tong niet de doorslaggevende drijfveer.
De meerwaarde van gezellige tafelen in (klein) gezelschap lijkt me duidelijk. Het verpozen, verzorgd worden, genieten en onbekommerd converseren mag geen uitleg behoeven. Maar er is meer. Veel meer.
-wordt vervolgd-
Het is een intens dwingende behoefte. Je kunt het misschien best een verslaving noemen. Altijd komt er weer een moment, waarop ik een innerlijk zoeken ervaar (prachtig, hè), dat onmiskenbaar richting het restaurantwezen wijst. Toch is het vullen van de maag of het strelen van de tong niet de doorslaggevende drijfveer.
De meerwaarde van gezellige tafelen in (klein) gezelschap lijkt me duidelijk. Het verpozen, verzorgd worden, genieten en onbekommerd converseren mag geen uitleg behoeven. Maar er is meer. Veel meer.
-wordt vervolgd-
Kracht
Hoe hard moet je iets willen, om ervoor te zorgen, dat het werkelijk gebeurt? Dit soort redenaties hebben als drukventiel, dat als het gewenste niet gebeurt, je simpelweg niet hard genoeg wilt. Gelul! Dat kan ik inmiddels met jarenlange eigen ervaring onderbouwen. Als er iemand al iets heel erg erg graag heeft gewild, nog wilt en voorlopig helaas moet blijven willen, dan ben ik dat wel. Maar heeft dat willen al meer opgeleverd dan frustratie? Misschien is me iets ontgaan, maar naar mijn weten is het resultaat tot op heden nul, komma, nada.
Daarom maar gewoon terug naar de oude levenswijsheden. Eigenlijk heb ik ze nooit verlaten, al probeer ik natuurlijk af en toe wel een zijstraatje. Dus ploeteren op de weg, die de wil bepaald niet plaveit, maar je ondanks het ontbreken van enig teken toch laat vinden. Doorgaan, dus! Volhouden is dan wel niet de beloofde garantie, dat je wint, maar daardoor kom je uiteindelijk wel, waar je wezen wilt, met alle bijstellingen vandien. Mocht je zelfs dat niet gegund zijn, dan ga je tenminste strijdend ten onder. Dat schijnt ook wel iets te hebben. Hoewel ik daar voorlopig niet in geïnteresseerd ben.
Daarom maar gewoon terug naar de oude levenswijsheden. Eigenlijk heb ik ze nooit verlaten, al probeer ik natuurlijk af en toe wel een zijstraatje. Dus ploeteren op de weg, die de wil bepaald niet plaveit, maar je ondanks het ontbreken van enig teken toch laat vinden. Doorgaan, dus! Volhouden is dan wel niet de beloofde garantie, dat je wint, maar daardoor kom je uiteindelijk wel, waar je wezen wilt, met alle bijstellingen vandien. Mocht je zelfs dat niet gegund zijn, dan ga je tenminste strijdend ten onder. Dat schijnt ook wel iets te hebben. Hoewel ik daar voorlopig niet in geïnteresseerd ben.
Pharmaca
Wat kunnen mensen toch moeilijk doen, cq stom zijn, de werkelijkheid een surrealistische draai geven, zich voor karretjes laten spannen. Vooral het karretje van de pharmaceutische industrie is een ongekend succesnummer. Waar anderen nog een soort wortel moeten inzetten om het trekken tot een verleiding te verheffen, bedenkt de gemiddelde mens op pillen- poeiergebied die wortel zelf wel. Het geloof aan de behoefte is zo sterk, dat men al in de rij staat om te trekken voordat de industrie een karretje heeft voorgereden.
Medicijnen zijn geneesmiddelen en die middelen genezen ziektes bij patiënten. Veel van de middelen die de kankerlijder tegenwoordig toegediend krijgt, hebben geen elk ander doel dan het rekken van het leven. Er wordt niks verholpen of opgelost. In het beste geval maakte het het ziek-zijn dragelijker. Kortom die middelen houden een ziek(t)e instand ipv deze te (ver)helpen.
Wat is dan het probleem voor de fondsen die geneesmiddelen (moeten) vergoeden? Ik snap het niet. Deze middelen genezen niet, zijn dus geen geneesmiddelen .... ergo, geen vergoeding. Probleem opgelost.
Medicijnen zijn geneesmiddelen en die middelen genezen ziektes bij patiënten. Veel van de middelen die de kankerlijder tegenwoordig toegediend krijgt, hebben geen elk ander doel dan het rekken van het leven. Er wordt niks verholpen of opgelost. In het beste geval maakte het het ziek-zijn dragelijker. Kortom die middelen houden een ziek(t)e instand ipv deze te (ver)helpen.
Wat is dan het probleem voor de fondsen die geneesmiddelen (moeten) vergoeden? Ik snap het niet. Deze middelen genezen niet, zijn dus geen geneesmiddelen .... ergo, geen vergoeding. Probleem opgelost.
donderdag 28 november 2013
Doorgaans
Heel af en toe is het er, maar het verdwijnt steeds weer met dezelfde onopvallendheid, waarmee het verschijnt. De laatste keer was volgens mij in september. Tenminste dat het spontaan optrad en mij opviel. Daarna weer verdwenen, want het valt me de laatste dagen wederom op. En terugblikkend is het er misschien wel al een week of twee. Wat? Het ongegeneerd geeuwen als moe ben of probeer wakker te worden. In het laatste geval onder begeleiding van een rekken en strekken, dat minstens zo weinig last van gêne heeft als het geeuwen.
Het gaat om het spontane, want opwekken kan ik het, tenminste het geeuwen altijd wel o.a. door het masseren van mijn voeten of door domweg mijn mond open te laten staan. Nee, gewoon overvallen worden, daar gaat het om. Onbedwingbare behoefte om kronkelend het bed overhoop te 'schravelen' onder het uitstoten van kreten, die mij anders volkomen vreemd zijn. Heerlijk!
Dat ik -eigenlijk permanent- nog steeds te gespannen in mijn vel zit en in het leven sta, was me bekend. Had me er al een beetje mee proberen te verzoenen, dat dat wel zo zou blijven. Blijkbaar valt er echter nog steeds winst te behalen op het vlak van ontspanning en rust. Vooruitgang .... dat de rest van het gesukkel in mijn bestaan er een voorbeeld aan mag nemen.
Het gaat om het spontane, want opwekken kan ik het, tenminste het geeuwen altijd wel o.a. door het masseren van mijn voeten of door domweg mijn mond open te laten staan. Nee, gewoon overvallen worden, daar gaat het om. Onbedwingbare behoefte om kronkelend het bed overhoop te 'schravelen' onder het uitstoten van kreten, die mij anders volkomen vreemd zijn. Heerlijk!
Dat ik -eigenlijk permanent- nog steeds te gespannen in mijn vel zit en in het leven sta, was me bekend. Had me er al een beetje mee proberen te verzoenen, dat dat wel zo zou blijven. Blijkbaar valt er echter nog steeds winst te behalen op het vlak van ontspanning en rust. Vooruitgang .... dat de rest van het gesukkel in mijn bestaan er een voorbeeld aan mag nemen.
woensdag 27 november 2013
Duveltje
En verdiend!! Waarvan acte.
Het fysiek zijn plek gewezen en de dag van morgen in een gunstige uitgangspositie gemanoeuvreerd. Hout voldoende voor een week, dus ook nog aanwezig als ik terugkom. Direct linken gelegd naar vervolgwerkzaamheden, zoals hier alles met alles is verweven. Zou ik eindelijk in staat zijn tot wat ik al jaren probeer? Kleine stapjes, keer op keer en vooral iedere dag weer!
Zoals een vriendin vorig jaar hier aan de slag ging alsof het compleet vanzelfsprekend was ipv uitzichtsloos? Gewoon beginnen en vooral doorgaan. Niet alleen met overleven (hebben we gehad), leven (zijn we mee bezig) maar ook met doen. Het zou een genot zijn, waar ik nu even niet de juiste jubelende woorden voor weet te verzinnen.
Bezig zijn en dat doel maar ff in wijde zakken laten hangen. Hier is geen doel meer, maar daarmee is er nog wel meer dan genoeg om mee bezig te zijn. De dagen vullen .....Nee, werkt niet.
Het fysiek zijn plek gewezen en de dag van morgen in een gunstige uitgangspositie gemanoeuvreerd. Hout voldoende voor een week, dus ook nog aanwezig als ik terugkom. Direct linken gelegd naar vervolgwerkzaamheden, zoals hier alles met alles is verweven. Zou ik eindelijk in staat zijn tot wat ik al jaren probeer? Kleine stapjes, keer op keer en vooral iedere dag weer!
Zoals een vriendin vorig jaar hier aan de slag ging alsof het compleet vanzelfsprekend was ipv uitzichtsloos? Gewoon beginnen en vooral doorgaan. Niet alleen met overleven (hebben we gehad), leven (zijn we mee bezig) maar ook met doen. Het zou een genot zijn, waar ik nu even niet de juiste jubelende woorden voor weet te verzinnen.
Bezig zijn en dat doel maar ff in wijde zakken laten hangen. Hier is geen doel meer, maar daarmee is er nog wel meer dan genoeg om mee bezig te zijn. De dagen vullen .....Nee, werkt niet.
Rekenwonder
Met wat moeite over de kennismaking heengestapt en ook bij de eerste activiteiten de kriebels, die ik kreeg proberen te negeren. De zoveelste poging om iemand hier wat centen te laten verdienen door mij een deel van het werk uit handen te nemen is echter weer gestrand.
Dit keer niet iemand, die op alles wat hem gevraagd werd "Ja " zei en het aansluitend alsnog naar eigen inzicht deed. Ook geen drugs- of drankproblemen, geen onduidelijkheden omtrent verschijnen of niet, geen gebrek aan ervaring en over het enigszins kruiperige gedrag heb steeds weer heen proberen te kijken.
Nee, wat mijn van nature niet onderontwikkelde wantrouwen uitdaagde, waren de lange dagen, die de beste man maakte. Dagen van 8-9 uur waren regel en geen uitzondering, terwijl hij zich eens liet ontvallen niet voor half negen aan de slag te gaan. Nu werkte hij met regelmaat als ik er niet was. Prettig als dat kan, maar een beetje moeilijk, als je de boel wilt controleren. De laatste twee werkdagen was ik aanwezig en heb die aanwezigheid niet verborgen gehouden. Hij werd 's morgens ontvangen door de honden, terwijl hij ruim na half negen kwam aangereden. Naar goed Frans gebruik verdween hij voor de klok van twaalven voor z'n middaghap en keerde ergens tegen tweeën terug om de dag voor half zes te beëindigen. Nou, zeg eens, zijn dat 8,5 uur?? Hij durfde het desondanks te vragen ...
Dit keer niet iemand, die op alles wat hem gevraagd werd "Ja " zei en het aansluitend alsnog naar eigen inzicht deed. Ook geen drugs- of drankproblemen, geen onduidelijkheden omtrent verschijnen of niet, geen gebrek aan ervaring en over het enigszins kruiperige gedrag heb steeds weer heen proberen te kijken.
Nee, wat mijn van nature niet onderontwikkelde wantrouwen uitdaagde, waren de lange dagen, die de beste man maakte. Dagen van 8-9 uur waren regel en geen uitzondering, terwijl hij zich eens liet ontvallen niet voor half negen aan de slag te gaan. Nu werkte hij met regelmaat als ik er niet was. Prettig als dat kan, maar een beetje moeilijk, als je de boel wilt controleren. De laatste twee werkdagen was ik aanwezig en heb die aanwezigheid niet verborgen gehouden. Hij werd 's morgens ontvangen door de honden, terwijl hij ruim na half negen kwam aangereden. Naar goed Frans gebruik verdween hij voor de klok van twaalven voor z'n middaghap en keerde ergens tegen tweeën terug om de dag voor half zes te beëindigen. Nou, zeg eens, zijn dat 8,5 uur?? Hij durfde het desondanks te vragen ...
Weerstand
Overgeven behoort tot het verleden, het kokshalsen is van de baan en er is ook geen pijnlijk verkrampte maag meer om me van het werk af te houden. Daarmee is niet gezegd, dat nu alles soepel en vlotjes verloopt. Krijg ik de geest wel omgeluld, met het fysiek blijft het behelpen. Het lijf kan het protesteren niet laten, misschien is het meer een kwestie van nasputteren, maar irritant genoeg. Het doet me aan de Franse boeren denken, die bij iedere vermeende neiging tot korting van hun super-de-luxe subsidieregelingen, zonodig met hun tractoren de straat op moeten. Mest, melk of vlees dumpen voor de deur van een of andere, vaak weinig relevante organisatie en hun voorspelbare stuip afsluiten met een paar vreugde vuurtjes van pallets en oude banden. Pavlov, maar dan in negatieve zin. Pauze dus. Ongewild. Straks een second try en anders is morgen weer een (mooie) dag.
dinsdag 26 november 2013
Ultiem
Maak ik me druk om niks?
Ja, als ik morgen niet meer wakker wordt, heb ik me mijn laatste dagen stevig verpest.
Nee, als ik over een jaar of 25 nog steeds rond loop, ben ik mezelf dankbaar voor alle gedane moeite.
Gaat er aan staan ... Nee, geen dilemma. Die dingen zijn bullshit. Het is wel keuzes maken en graag op zo'n manier, dat er de minste spijt in de nasleep zit. Consequenties overzien zonder zekerheid, dat ze ooit intreden, enkel de mogelijkheid is genoeg. Dat dit geen zaligmakende weg is, weet ik sinds Yoland ineens was overleden. We hadden veel ingecalculeerd, maar die mogelijkheid als onwaarschijnlijk aan de kant geschoven. Nee, zelfs niet overwogen.
Dus ... met alle incalculeerbare onzekerheden: Hoelang ben ik nog houdbaar? Wat zou ik in die tijd nog allemaal willen? En wat is het bijpassende financiële plaatje?
Ja, als ik morgen niet meer wakker wordt, heb ik me mijn laatste dagen stevig verpest.
Nee, als ik over een jaar of 25 nog steeds rond loop, ben ik mezelf dankbaar voor alle gedane moeite.
Gaat er aan staan ... Nee, geen dilemma. Die dingen zijn bullshit. Het is wel keuzes maken en graag op zo'n manier, dat er de minste spijt in de nasleep zit. Consequenties overzien zonder zekerheid, dat ze ooit intreden, enkel de mogelijkheid is genoeg. Dat dit geen zaligmakende weg is, weet ik sinds Yoland ineens was overleden. We hadden veel ingecalculeerd, maar die mogelijkheid als onwaarschijnlijk aan de kant geschoven. Nee, zelfs niet overwogen.
Dus ... met alle incalculeerbare onzekerheden: Hoelang ben ik nog houdbaar? Wat zou ik in die tijd nog allemaal willen? En wat is het bijpassende financiële plaatje?
Tijden
Slechte dagen, goede dagen. Mindere dagen, betere dagen. Dagen, geen dagen. De eeuwig durende golfbeweging neigt wederom dalwaarts te glijden. Energie genoeg, initiatieven oké, animo gemiddeld, enthousiasme zoek, perspectief ontbreekt, stimulans wordt gevraagd.
Prachtig gele najaarszon, droog, koel ipv koud en redelijk windstil. Die hoek valt niks te verwijten. De stagnantie is een interne aangelegenheid. Hier moet de geest weer op de massagetafel. Gisteren vol aan de slag gegaan. De terugslag van vandaag had ik vooraf kunnen bedenken. Dat het geen afwas, bomen zagen of daken repareren is maar nieuwe plannen betreft omtrent de verkoop, maakt het er niet beter op.
Het eerste enthousiasme moet betijen en daarna hopelijk opbloeien en niet krimpen. Is het wat ik wil? Heeft het zin? Hou ik het vol? En nog wat van die vraagjes cirkelen nu om het initiatief heen. Blijft de soufflé mooi staan of gaat de boel roemloos ten onder. Kortom een dag van op de plaats passen.
Prachtig gele najaarszon, droog, koel ipv koud en redelijk windstil. Die hoek valt niks te verwijten. De stagnantie is een interne aangelegenheid. Hier moet de geest weer op de massagetafel. Gisteren vol aan de slag gegaan. De terugslag van vandaag had ik vooraf kunnen bedenken. Dat het geen afwas, bomen zagen of daken repareren is maar nieuwe plannen betreft omtrent de verkoop, maakt het er niet beter op.
Het eerste enthousiasme moet betijen en daarna hopelijk opbloeien en niet krimpen. Is het wat ik wil? Heeft het zin? Hou ik het vol? En nog wat van die vraagjes cirkelen nu om het initiatief heen. Blijft de soufflé mooi staan of gaat de boel roemloos ten onder. Kortom een dag van op de plaats passen.
Pompen
"Een plotselinge hartstilstand is minder acuut dan gedacht!" Het nieuws van vandaag. Zoals gewoonlijk niks nieuws. Een hartstilstand kondigt zich vaak van te voren aan.... Tja, punt is, dat de betrokkene, dat achteraf vaak niet meer kan bevestigen. En mocht je dat geluk wel hebben, zoals ikke, dan ben je dus naar de huisarts geweest, omdat je wel erg kortademig was en dan concludeert die meneer, dat mijn longen ontstoken zijn. Wat schiet je daar dus mee op?
Moet nu iedereen met een beknotte ademhaling of een pijnlijke ribbenkast linea recta intensive care of tenminste cardiologie??
Dit is weer zo'n buitensporige "zou kunnen", "mogelijkwijs", "heeft zoveel-% kans dat" verhaal. Hoelang gaat het nog duren, voordat we allemaal vanaf de geboorte aangesloten zitten op een centraal analyse- en diagnose centrum?? Piept 's morgens op je smartphone de mededeling of je je die dag met spoed wilt melden op die of die poli of een ander ziekteplek. Kan makkelijk netjes verdeeld worden over afdelingen en ziekenhuizen, zodat iedereen overal wat te doen heeft zonder zich een bult te werken. Je computergestuurde auto is al van afstand voorgeprogrammeerd, de wekelijkse boodschappen en het fitness-schema zijn aangepast en je credits voor de volgende maand gekort.
Door de agrumentatie van het algemene welzijn en de fasegewijze invoering zal nauwelijks niemand bezwaar maken, totdat het te laat is en "investeringen niet zomaar vernietigd kunnen worden". Verzuip mij maar voor die tijd.
Moet nu iedereen met een beknotte ademhaling of een pijnlijke ribbenkast linea recta intensive care of tenminste cardiologie??
Dit is weer zo'n buitensporige "zou kunnen", "mogelijkwijs", "heeft zoveel-% kans dat" verhaal. Hoelang gaat het nog duren, voordat we allemaal vanaf de geboorte aangesloten zitten op een centraal analyse- en diagnose centrum?? Piept 's morgens op je smartphone de mededeling of je je die dag met spoed wilt melden op die of die poli of een ander ziekteplek. Kan makkelijk netjes verdeeld worden over afdelingen en ziekenhuizen, zodat iedereen overal wat te doen heeft zonder zich een bult te werken. Je computergestuurde auto is al van afstand voorgeprogrammeerd, de wekelijkse boodschappen en het fitness-schema zijn aangepast en je credits voor de volgende maand gekort.
Door de agrumentatie van het algemene welzijn en de fasegewijze invoering zal nauwelijks niemand bezwaar maken, totdat het te laat is en "investeringen niet zomaar vernietigd kunnen worden". Verzuip mij maar voor die tijd.
maandag 25 november 2013
Voer
Als je de eendjes niet voert, komen ze niet langs. Ondankbare krengen, net als ieder ander beest inclusief het exemplaar, dat zich zo graag buiten de kudde plaatst: De mens. Geen input geen repons ... En welke deel van die buitenbeentjes vraagt het meest om input ..... Ja, ja, ja, maar daar ga ik het nou niet over hebben.
In het weekend de Amerikanen weer rijkelijk over de vloer gehad. Voer genoeg en dan wil de meute wel happen. Ik snap nog steeds niet precies hoe het werkt, maar als ik me gedeisd houd, zie ik geen Stars-and-Stripes voorbij komen in de statistieken. Men wil uitgenodigd, uitgedaagd, gestimuleerd worden, maar waarom? Moet nu toch maar eens werk van die vraag maken en onderduiken in de digitale wirwar, die Google pretendeert te ordenen, maar niet heus. Net als in het land van de blinden, is ook in de digitale warboel diegene koning, die toevallig een oogje heeft. Maar of die daar nou wel of niet mee kan zien, wat er te zien valt, is een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel andere zaak.
We, of laat ik het bij mezelf houden, ik word al jaren verneukt door die onzin. Ben alleen net als bij boodschappen bij diverse specialisten ipv een supermarkt, te lui om meerdere zoekmachines te raadplegen en indien nodig zelf te gaan graven. Middelmaat, dat is de glijbaan naar de algehle ondergang. Bye, bye, mensheid.
In het weekend de Amerikanen weer rijkelijk over de vloer gehad. Voer genoeg en dan wil de meute wel happen. Ik snap nog steeds niet precies hoe het werkt, maar als ik me gedeisd houd, zie ik geen Stars-and-Stripes voorbij komen in de statistieken. Men wil uitgenodigd, uitgedaagd, gestimuleerd worden, maar waarom? Moet nu toch maar eens werk van die vraag maken en onderduiken in de digitale wirwar, die Google pretendeert te ordenen, maar niet heus. Net als in het land van de blinden, is ook in de digitale warboel diegene koning, die toevallig een oogje heeft. Maar of die daar nou wel of niet mee kan zien, wat er te zien valt, is een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel andere zaak.
We, of laat ik het bij mezelf houden, ik word al jaren verneukt door die onzin. Ben alleen net als bij boodschappen bij diverse specialisten ipv een supermarkt, te lui om meerdere zoekmachines te raadplegen en indien nodig zelf te gaan graven. Middelmaat, dat is de glijbaan naar de algehle ondergang. Bye, bye, mensheid.
zondag 24 november 2013
Faecalien
Wat toekomstig aas gevangen, punten gespitst, messen geslepen en de camouflage bijgewerkt. Een dag van voorbereidende handelingen en reflecterende woordenwisselingen, helaas slechts met mezelf. Argumenten voor zowel als tegen aangedragen, rijtjes gemaakt, rijtjes weggeveegd, opnieuw rijtjes gemaakt en de zooi door de plee getrokken. Begrip getoond, vanzelfsprekendheden ontzenuwd, mezelf klemgezet en beren en bergen bemonsterd. Gewikt, gewogen, gemeten en gepast.
Alles in voorbereiding op wat ik niet wil, maar wel zal moeten. Hoe zou Vettel rijden, als het met tegenzin zou zijn, dat hij de records moet maken? Laat ik ff 9,65 lopen op de honderd meter, want ik heb er toch echt absoluut geen zin in. Ergens zit iets niet helemaal lekker. Kan aan mij liggen, het wringt, maar dat het raar is, klopt volgens mij van geen meter.
Krom, recht of d'r tussenin, maar een hoop gedaan, al is het dan slechts voorbereidend. Morgen de mogelijkheden verder monsteren. ..... Voor vandaag ben ik uitgepoept.
Alles in voorbereiding op wat ik niet wil, maar wel zal moeten. Hoe zou Vettel rijden, als het met tegenzin zou zijn, dat hij de records moet maken? Laat ik ff 9,65 lopen op de honderd meter, want ik heb er toch echt absoluut geen zin in. Ergens zit iets niet helemaal lekker. Kan aan mij liggen, het wringt, maar dat het raar is, klopt volgens mij van geen meter.
Krom, recht of d'r tussenin, maar een hoop gedaan, al is het dan slechts voorbereidend. Morgen de mogelijkheden verder monsteren. ..... Voor vandaag ben ik uitgepoept.
Digilozen
Opruimmogelijkheden blijven legio. Weinig is tot op de bodem uitgediept. Werk en afwisseling blijven gegarandeerd. Eén van de laatste terreinen, waar ik tot op heden met een boog omheen gelopen ben, is de digitale kant van het oude bestaan. Aan websites werken was leuk, aan websites werken loonde meer dan de nachtelijke uren, die het kostte. Langzaam opgebouwd door de eerste jaren heen, werd ook daar 2006 de noodzaak onder de zorgvuldige opbouw weggeslagen. Net als ter plekke dendert die dreun eigenlijk nog steeds door, kets en komt terug. Verschil met daken, muren en bomen is, dat de digitale wereld niet doorzakt, instort of omvalt. Eigenlijk hou ik wel erg van die digitale wereld.
Neemt niet weg, dat de opzet van jaren geleden, toen gestrand en sindsdien geen nieuwe inhoud gekregen, toe is aan opruimen, afstrepen, wegwezen. Elf websites met idee en bedoeling. Het merendeel kan terug op de markt qua domeinnaam. Zaten een paar leuke, en een paar gevoelsmatige waardevolle exemplaren bij. Nooit goed in afscheid nemen geweest. Ook digitaal niet, blijkt.
Masvieux.com wordt hopelijk ooit verkocht, Un-des-plus-beaux-sites-de-france.fr is volgen mij wel geld waard, enkele godinFrankrijk-versies kunnen gewoon weg. Bij een of twee aarzel ik, een paar nieuwe heb ik op het oog en dan blijft het zooitje steken op 4 of 5 websites. Zonder nieuwe commerciële aspiraties lijkt me dat meer dan mooi genoeg.
Neemt niet weg, dat de opzet van jaren geleden, toen gestrand en sindsdien geen nieuwe inhoud gekregen, toe is aan opruimen, afstrepen, wegwezen. Elf websites met idee en bedoeling. Het merendeel kan terug op de markt qua domeinnaam. Zaten een paar leuke, en een paar gevoelsmatige waardevolle exemplaren bij. Nooit goed in afscheid nemen geweest. Ook digitaal niet, blijkt.
Masvieux.com wordt hopelijk ooit verkocht, Un-des-plus-beaux-sites-de-france.fr is volgen mij wel geld waard, enkele godinFrankrijk-versies kunnen gewoon weg. Bij een of twee aarzel ik, een paar nieuwe heb ik op het oog en dan blijft het zooitje steken op 4 of 5 websites. Zonder nieuwe commerciële aspiraties lijkt me dat meer dan mooi genoeg.
Zondaden
Melk gescoord en nog wat omnivore zaken. De komende week geen hongersnood. Rest de rest van de dag. Onder het voorspel tot consumeren de ingebruikname van een Kächner begeleid. Moderne media maken mogelijk wat een paar jaar geleden nog het voorvoegsel "on" had gehad, maar mij niet per definitie blijer. Cursusje "Nee" zeggen heb ik nooit nodig gehad, maar de uitspattingen dwingen tot heroriëntatie. Wordt weer tijd voor een rondje duidelijkheid omtrent mijn storingsbehoefte. Het kan dan wel bekoren, maar geen 24-uurs toegang tot mijn ogen en oren!!
Contemplatie
Een dagje cirkeltjes lopen, bank hangen, in- en uitademen, kaarsje branden, Cd's draaien, mantra's opdreunen, tegen bomen leunen, mijn gids oproepen, de sterren en planeten raadplegen, Jomanda bellen, Tarot leggen, cijfers goochelen, botjes dobbelen, ingewanden van een kip lezen, het universum aanroepen, babbelen met God, Allah, Boeddha, Brahma, etc. ... of toch maar gewoon weer aan de afwas??
Spits
Een nachtje slaap heeft geen wonderen verricht. Het was meer een erg bizarre toestand, maar dat terzijde. Belangrijker was de afwezigheid van bergenverzettende kaboutertjes. De wereld is gewoon die van gisteren. Geen veranderde inzichten. Dezelfde afkeer van schijnbaar onvermijdelijke consequenties.
Vanochtend maar begonnen met het gemakkelijkste deel en een compacte, wervende maar ook eerlijke tekst geschreven. Is vast nog niet de eindversie maar meer dan het geraamte. Strepen, verdraaien, misschien nog wat kleine toevoegingen, heen en weer laten rollen door mijn hoofd en dan de boer op. Mocht dat niks opleveren, dan blijft alleen verloten nog over.
Vanochtend maar begonnen met het gemakkelijkste deel en een compacte, wervende maar ook eerlijke tekst geschreven. Is vast nog niet de eindversie maar meer dan het geraamte. Strepen, verdraaien, misschien nog wat kleine toevoegingen, heen en weer laten rollen door mijn hoofd en dan de boer op. Mocht dat niks opleveren, dan blijft alleen verloten nog over.
zaterdag 23 november 2013
Verleiden
De reclames, die iedere week weer in je bus vallen ondanks de "No Pub" sticker, wie doet daar iets mee? Laatst bleek een vriendin die dingen van voor naar achter, maar vooral hélemaal door te bladeren en haar aankoopgedrag daar deels op af te stemmen. Ik herinner me van vroeger, dat thuis grapjes gemaakt werden over een buurvrouw, die een avond kon vullen met de verhalen over wat ze niet waar een paar cent goedkoper had weten te bemachtigen dan elders, dank het uitpluizen van eenzelfde soort folders. De kilometers die manlief (zuchtend naast haar gezeten) daarvoor eerst op de fiets en later met de auto moest afleggen, kwamen alleen ter sprake, als het stel vertrokken was.
Ook mijn moeder moest op de centen (letterlijk!) letten en ging op een gegeven moment alleen nog maar in Duitsland boodschappen doen, maar niet in 10 verschillende winkels om een dubbeltje te besparen. Aan mij is dat gedoe helemaal nooit besteed geweest. Ik ben geen merk-o-fiel, let steeds meer op kwaliteit, maar heb vooral een hekel aan het aflopen van tig verschillende winkels. Dus, een soort natuurlijke supermarktfan, als de afmetingen niet te groot worden. Maar ik koop alleen, wat ik bedacht hebt te willen. Laat me nauwelijks leiden door reclames, tenzij het iets betreft, wat ik toch al wilde kopen.
En dan gaat dit nog over dagelijks noodzakelijk geacht spul. Maar zo'n boekje, wat deze week bij het cd-pakket van Bol.com zat, vol met overbodigs .... dat is dus echt verspild papier, wat mij betreft. Aan de speelgoedgidsen rond Sinkerklaas en Kerst kon ik me wel vergapen, kan dat eigenlijk nog steeds, maar dat is niet (meer) om te krijgen of te kopen, meer ter verbazing van alles wat er op dat terrein bestond en bestaat. Zo kan Google hun reclames zo verfijnen als ze willen, zolang ze geen weet hebben, wat ik werkelijk wil, laat het me allemaal compleet Siberisch.
Ook mijn moeder moest op de centen (letterlijk!) letten en ging op een gegeven moment alleen nog maar in Duitsland boodschappen doen, maar niet in 10 verschillende winkels om een dubbeltje te besparen. Aan mij is dat gedoe helemaal nooit besteed geweest. Ik ben geen merk-o-fiel, let steeds meer op kwaliteit, maar heb vooral een hekel aan het aflopen van tig verschillende winkels. Dus, een soort natuurlijke supermarktfan, als de afmetingen niet te groot worden. Maar ik koop alleen, wat ik bedacht hebt te willen. Laat me nauwelijks leiden door reclames, tenzij het iets betreft, wat ik toch al wilde kopen.
En dan gaat dit nog over dagelijks noodzakelijk geacht spul. Maar zo'n boekje, wat deze week bij het cd-pakket van Bol.com zat, vol met overbodigs .... dat is dus echt verspild papier, wat mij betreft. Aan de speelgoedgidsen rond Sinkerklaas en Kerst kon ik me wel vergapen, kan dat eigenlijk nog steeds, maar dat is niet (meer) om te krijgen of te kopen, meer ter verbazing van alles wat er op dat terrein bestond en bestaat. Zo kan Google hun reclames zo verfijnen als ze willen, zolang ze geen weet hebben, wat ik werkelijk wil, laat het me allemaal compleet Siberisch.
Dag
Goh, het is zaterdag. Heb ik me dat nog niet eerder bedacht? Was slim geweest, als ik boodschappen had gedaan. Nu kan consuminderen geen kwaad, maar om morgen mijn avondmaaltje al jagend te moeten verzamelen, trekt me niet echt. Supermarché, dus. Betekent 'en passent' morgen niet uitslapen èn niet naar de kerk. Maar goed ook, de pastoor zou niet weten wat ie ziet. Gelukkig is er nog net genoeg melk om de dag niet chagerijnig te hoeven beginnen.
Hoewel ....de uitdaging is om niet chagerijnig in mijn bed te belanden. Geen vrolijk makende dag. Inzichten zonder oplossingen geven geen uitzichten. Schiet niet op dus. Kunnen we weer kauwen tot er iets uitkomt. Niet dat er zoveel te kiezen valt. Meer een kwestie van het verzet uitputten tot overgave. Zolang met de kop tegen de muur bonken, dat je het verschil tussen pijn en geen pijn kwijt bent. Denk je, dat je alles gehad hebt ... Een laatste slok van een overheerlijke espresso en dan vergeven van bittere drap ... Een omelette van zes eieren en het zesde ei is rot ... Een prachtig boek, dat zich op de laatste pagina's tot pulp degradeert ... Hoe was het ook weer? O ja, adem in .... adem uit, in ... uit.
Hoewel ....de uitdaging is om niet chagerijnig in mijn bed te belanden. Geen vrolijk makende dag. Inzichten zonder oplossingen geven geen uitzichten. Schiet niet op dus. Kunnen we weer kauwen tot er iets uitkomt. Niet dat er zoveel te kiezen valt. Meer een kwestie van het verzet uitputten tot overgave. Zolang met de kop tegen de muur bonken, dat je het verschil tussen pijn en geen pijn kwijt bent. Denk je, dat je alles gehad hebt ... Een laatste slok van een overheerlijke espresso en dan vergeven van bittere drap ... Een omelette van zes eieren en het zesde ei is rot ... Een prachtig boek, dat zich op de laatste pagina's tot pulp degradeert ... Hoe was het ook weer? O ja, adem in .... adem uit, in ... uit.
Verkopen
Het is me niet gegund om deze inmiddels vervloekte plek te verlaten zonder ook nog eens aan de slag te moeten met de zaken, die door de manier waarop het allemaal gelopen is, mij al jaren een nare rotsmaak en erger ongemak opleveren. Het groot onderhoud kan ik niet meer negeren, maar vandaag bij het zoveelste gesprek met de makelaar beseft, dat ook de verkoop niet gaat lukken, als ik me daar niet zelf tegen aan ga bemoeien. En dat, dat, dat is echt het laatste wat ik wil.
De discussies met Yoland, het geëmmer van al die would-be geïnteresseerden, die ver boven hun vermogen rondkijken en vinden dat ik mijn vraag aan hun mogelijkheden moet aanpassen. De eindeloze vragerij terwijl allang duidelijk is, dat ze het niet gaan kopen. De onbeschoftheid waarmee ze urenlang onderhouden en gefêteerd willen worden. Ik word onpasselijk, fysiek onpasselijk, als ik er voorzichtig naar terugblik. Ik vrees, dat ik de komende tijd niet voor veel genot ga zorgen.
Een eerlijke en toch wervende tekst schrijven is niet het probleem. Serieus geïnteresseerden per email te woord staan, is ook nog acceptabel, maar daarna houdt het op. Rondleiden is niet aan mij, maar daar mag de makelaar dan voor opdraaien. Erger zijn al die types, die niet serieus zijn. Ik pik ze er meestal direct uit .... en dan vriendelijk blijven .... Het is zoiets als "Braaf hondje" zeggen tegen de herder terwijl je hem over de kop aait als hij zijn tanden vol in je kuiten heeft gezet. Nee. Ik heb dat geprobeerd en ga me niet weer prostitueren.
De discussies met Yoland, het geëmmer van al die would-be geïnteresseerden, die ver boven hun vermogen rondkijken en vinden dat ik mijn vraag aan hun mogelijkheden moet aanpassen. De eindeloze vragerij terwijl allang duidelijk is, dat ze het niet gaan kopen. De onbeschoftheid waarmee ze urenlang onderhouden en gefêteerd willen worden. Ik word onpasselijk, fysiek onpasselijk, als ik er voorzichtig naar terugblik. Ik vrees, dat ik de komende tijd niet voor veel genot ga zorgen.
Een eerlijke en toch wervende tekst schrijven is niet het probleem. Serieus geïnteresseerden per email te woord staan, is ook nog acceptabel, maar daarna houdt het op. Rondleiden is niet aan mij, maar daar mag de makelaar dan voor opdraaien. Erger zijn al die types, die niet serieus zijn. Ik pik ze er meestal direct uit .... en dan vriendelijk blijven .... Het is zoiets als "Braaf hondje" zeggen tegen de herder terwijl je hem over de kop aait als hij zijn tanden vol in je kuiten heeft gezet. Nee. Ik heb dat geprobeerd en ga me niet weer prostitueren.
vrijdag 22 november 2013
Doorbijten
Ok, alle zijpaden en andere vluchtwegen uitgekauwd, buitenlandse bouw bijna in de winterstop, wordt het tijd om mezelf weer bij de oren te pakken. Tijd voor een CD'tje van André Hazes. Lekker kwijlen over zelfveroorzaakt leed, misplaatste gekrenktheid en zonderlinge zieligheid. Het was zo mooi geweest, als de laatste stappen terug me bespaard waren gebleven. Maar helaas. Niet. Dus niet slechts deels, maar alle bittere brokken zullen doorgeslikt moeten worden.
Weer een winter, weer nattigheid, weer kou. Soit, die kou. Niet prettig, maar te doorstaan. Als ik geen hout voor de kachels maak, is het gewoon lijden. Blijkbaar iets wat ik mezelf aan moet doen. Maar die nattigheid ... nog meer instortende daken en muren? Mocht ik dat niet willen, zal ik toch echt die laatste bergen moeten egaliseren, de beren verjagen en aan de slag gaan.
De grens is goed verschoven, maar absoluut niet verdwenen. Het verzet heeft stand gehouden. Over iedere stap terug is gemarchandeerd. Ingeleverd, uitgewisseld, water bij de wijn gegoten, kwalijke compromissen gesloten, omgekocht, smeergelden geschoven maar verdwenen is niks. Een stukje opgeschoven. Iedere keer weer, hopend dat het genoeg zou zijn, wat keer op keer valse hoop is gebleken. Toegeven aan chantage is een weg zonder aankomst. Bloot die billen!! En dat in de winter .....
Weer een winter, weer nattigheid, weer kou. Soit, die kou. Niet prettig, maar te doorstaan. Als ik geen hout voor de kachels maak, is het gewoon lijden. Blijkbaar iets wat ik mezelf aan moet doen. Maar die nattigheid ... nog meer instortende daken en muren? Mocht ik dat niet willen, zal ik toch echt die laatste bergen moeten egaliseren, de beren verjagen en aan de slag gaan.
De grens is goed verschoven, maar absoluut niet verdwenen. Het verzet heeft stand gehouden. Over iedere stap terug is gemarchandeerd. Ingeleverd, uitgewisseld, water bij de wijn gegoten, kwalijke compromissen gesloten, omgekocht, smeergelden geschoven maar verdwenen is niks. Een stukje opgeschoven. Iedere keer weer, hopend dat het genoeg zou zijn, wat keer op keer valse hoop is gebleken. Toegeven aan chantage is een weg zonder aankomst. Bloot die billen!! En dat in de winter .....
Bucătărie
De kleuren, kastdeurtjes, handvatten, dekbladen, kranen en vooral de inbouwapparatuur komen me de neus uit. Je kunt er inmiddels een aardige vierwieler voor kopen. Wat een wereld, als je niet voor een samengeraapte, maar voor een consistent vormgegeven keuken wilt gaan. Mocht wel eens, dacht ik. De eerste keer in mijn leven. En direct laatste keer, want ik mag hopen, dat het zooitje enige decennia meegaat. Dat is het prijskaart me wel verschuldigd.
Geeneens Poggepohl met Gaggenau, maar ook geen Ariston of Franke. Gewoon simpele dingen als Bosch, Siemens en hier en daar Miele in een staketsel van spaanplaat met een camouflerende buitenkant ....Dat je daar zoveel korting op kunt geven snap ik wel.
Maar dan ben je er niet. Lang leve Europa, maar niet heus. Ieder land heeft zo zijn eigen versies van de apparatuur. Andere codes, andere specs, meer of minder luxe, etc. Maakt niet uit, dat het hetzelfde merk is. En dan denk je, dan haal je het toch bijv. uit Frankrijk vandaan, maar zo werkt het dus niet. Denkt men... Denk dat men hier moet omdenken. Weet haast zeker, dat ze dat gaan doen.
Geeneens Poggepohl met Gaggenau, maar ook geen Ariston of Franke. Gewoon simpele dingen als Bosch, Siemens en hier en daar Miele in een staketsel van spaanplaat met een camouflerende buitenkant ....Dat je daar zoveel korting op kunt geven snap ik wel.
Maar dan ben je er niet. Lang leve Europa, maar niet heus. Ieder land heeft zo zijn eigen versies van de apparatuur. Andere codes, andere specs, meer of minder luxe, etc. Maakt niet uit, dat het hetzelfde merk is. En dan denk je, dan haal je het toch bijv. uit Frankrijk vandaan, maar zo werkt het dus niet. Denkt men... Denk dat men hier moet omdenken. Weet haast zeker, dat ze dat gaan doen.
donderdag 21 november 2013
iFoon
Was ik met de auto geweest, ik was misschien terug gereden, maar nu? Nee. Nog niet van de oprit af maar toch de nodige honderden meters van mijn iPhone verwijderd, had ik werkelijk geen zin om op mijn schreden terug te keren. Dan maar op naar een nieuwe ervaring.
Kort na Yoland's dood mijn eerste mobiele telefoon gekocht. Een heuse Nokia 8086. Twee beeldschermpjes, kleur, mocht ik gewild hebben internet, de wondere wereld van SMS/MMS en bovenal de geruststelling, dat ik in geval van nood zelf de betreffende nummers kon bellen.Overal. Al bleek dat laatste op eigen terrein vaak een illusie en is dat nog steeds zo.
De eerste versie kwam in de klepelmaaier terecht en heeft daarna nog jaren als batterij-oplader gediend. De identieke opvolger, het vinden daarvan was een verhaal opzich, kwam per internet en heeft een kleine drie jaar geleden z'n plek moeten afstaan aan de iPhone. Ik heb de 8086 nog steeds, het ding functioneert gewoon, maar wat doe je er verder mee??
Een mens went aan alles en aan gemakken heel erg snel. Sms heeft in de iPhone-era het loodje gelegd, bellen doe ik nog steeds nauwelijks, internet veel maar dan als medium voor enkele spelletjes, WhatsApp èn Evernote, mijn digitale aantekeningenboekje met cloudcontact naar Pc, iPad, etc. En deze laatste twee mogelijkheden miste ik ook gisteren, toen ik bezweet maar voldaan, in St. Yrieix in de Chinees had plaats genomen voor de lunch..... "Vroeger" had ik dan altijd wel iets van een pen en papier bij me, of de krant. Nu niks en geen andere klant in de zaak om te bespieden. Zo'n plafond gaat dan snel vervelen.
Kort na Yoland's dood mijn eerste mobiele telefoon gekocht. Een heuse Nokia 8086. Twee beeldschermpjes, kleur, mocht ik gewild hebben internet, de wondere wereld van SMS/MMS en bovenal de geruststelling, dat ik in geval van nood zelf de betreffende nummers kon bellen.Overal. Al bleek dat laatste op eigen terrein vaak een illusie en is dat nog steeds zo.
De eerste versie kwam in de klepelmaaier terecht en heeft daarna nog jaren als batterij-oplader gediend. De identieke opvolger, het vinden daarvan was een verhaal opzich, kwam per internet en heeft een kleine drie jaar geleden z'n plek moeten afstaan aan de iPhone. Ik heb de 8086 nog steeds, het ding functioneert gewoon, maar wat doe je er verder mee??
Een mens went aan alles en aan gemakken heel erg snel. Sms heeft in de iPhone-era het loodje gelegd, bellen doe ik nog steeds nauwelijks, internet veel maar dan als medium voor enkele spelletjes, WhatsApp èn Evernote, mijn digitale aantekeningenboekje met cloudcontact naar Pc, iPad, etc. En deze laatste twee mogelijkheden miste ik ook gisteren, toen ik bezweet maar voldaan, in St. Yrieix in de Chinees had plaats genomen voor de lunch..... "Vroeger" had ik dan altijd wel iets van een pen en papier bij me, of de krant. Nu niks en geen andere klant in de zaak om te bespieden. Zo'n plafond gaat dan snel vervelen.
woensdag 20 november 2013
Hellen
Over de gehele breedte wijst de beweging inmiddels weer naar voren. Met name de dodelijke overdaad aan fouten gedachten is een halte toe geroepen. Op dat vlak zijn de constructievere troepen aan de oprukkende hand. Vandaag weer flarden van iets, dat veel weg had van het oude gevoel, waarmee ik hier ooit bezig ben geweest. Mogelijkheden en kansen ipv beren en bergen.
Niet dat ik daar nu nog op zit te wachten, wat deze plek betreft. Dit station is gewoon gepasseerd. Zo'n schift is echter nooit verkeerd en kan ik overal gebruiken. Had me al eerder bedacht, dat ik me met mijn huidige motivatie niet alleen op deze plek voor mijn voeten zou lopen ... Verder dus, weer een horde die genomen gaat worden.
Niet dat ik daar nu nog op zit te wachten, wat deze plek betreft. Dit station is gewoon gepasseerd. Zo'n schift is echter nooit verkeerd en kan ik overal gebruiken. Had me al eerder bedacht, dat ik me met mijn huidige motivatie niet alleen op deze plek voor mijn voeten zou lopen ... Verder dus, weer een horde die genomen gaat worden.
Actie
Sporten, bewegen zonder duidelijk noodzaak heeft een groot nadeel! Het kost tijd. Sprinten of andere explosieve inspanningen zijn mij per cardiologisch decreet verboden. Ik moet het op de langere baan zoeken, wat ik trouwens altijd al gedaan heb. Ff 10 km lopen doe je niet, zeker als het lopen niet hard mag. Anderhalf uur ben je er zo aan kwijt.
Voor die 90 minuten, maak er met voorbereiding en nasleep twee uur van, is een lijst van andere bezigheden, die in noodzaak en nut niks onderdoen voor het soepel houden van de spieren en het op peil houden van de conditie. Het welbekende 'moeten' en soms ook het 'willen' maakt, dat je het gesport vaak, te vaak aan de kant schuift, terwijl aan de andere zijde uiteindelijk niks gebeurt.
Dus doen, dacht ik vandaag. En misschien voel ik me, als ik bezig ben, schuldiger, dan bij het doen van de afwas, maar het is stukken lekkerder. Al zou een marathon teveel van het goede zijn.
Voor die 90 minuten, maak er met voorbereiding en nasleep twee uur van, is een lijst van andere bezigheden, die in noodzaak en nut niks onderdoen voor het soepel houden van de spieren en het op peil houden van de conditie. Het welbekende 'moeten' en soms ook het 'willen' maakt, dat je het gesport vaak, te vaak aan de kant schuift, terwijl aan de andere zijde uiteindelijk niks gebeurt.
Dus doen, dacht ik vandaag. En misschien voel ik me, als ik bezig ben, schuldiger, dan bij het doen van de afwas, maar het is stukken lekkerder. Al zou een marathon teveel van het goede zijn.
Baby
Naast al die dubbele, driedubbele en grotere flessen heb je in de Champagne ook het formaat 'Baby'. Iets van 0,2 liter, dus een fles met de inhoud van een glas. Ik moest daaraan denken, toen ik vandaag las; "De tien grootste verslavingsinstellingen luiden (...) de noodklok." En waarover? Over zwangere vrouwen, die het lef hebben tegen alle adviezen in hun nageslacht aan de invloed van alcohol bloot te stellen. Concentratiestoornissen of verminderde groei KAN o.a. het gevolg zijn.
Gut, gut, gut .... tegenwoordig ook al comazuipende aanstaande moeders of praten we over de vrouwen, die al die overmatige regelzucht mbt wat er in hun buik groeit weten te relativeren? Waar is het "Baas in eigen buik" gebleven??
Aangezien mij geen artikelen, programma's of andere noodkreten bekend zijn, behalve die van de verslavingsinstellingen en die zijn toch, wat zou ik zeggen, niet geheel objectief, lijkt me dit de zoveelste overdreven poging tot bedilzucht. Je vraagt tenslotte een bakker ook niet naar de kwaliteit van het brood in de supermarkt. En als, zou ik raar opkijken, als hij daar een goed woord voor over zou hebben.
Hoe wil je nou in godsnaam aan de ene kant, dat de mens meer en meer zijn of haar eigen verantwoordelijkheden neemt, als je aan de andere kant als overheid en meeliftende instanties over iedere scheet iets te zeggen meent te hebben?? Bovendien .... in Nederland zijn de mensen lang zat.
Gut, gut, gut .... tegenwoordig ook al comazuipende aanstaande moeders of praten we over de vrouwen, die al die overmatige regelzucht mbt wat er in hun buik groeit weten te relativeren? Waar is het "Baas in eigen buik" gebleven??
Aangezien mij geen artikelen, programma's of andere noodkreten bekend zijn, behalve die van de verslavingsinstellingen en die zijn toch, wat zou ik zeggen, niet geheel objectief, lijkt me dit de zoveelste overdreven poging tot bedilzucht. Je vraagt tenslotte een bakker ook niet naar de kwaliteit van het brood in de supermarkt. En als, zou ik raar opkijken, als hij daar een goed woord voor over zou hebben.
Hoe wil je nou in godsnaam aan de ene kant, dat de mens meer en meer zijn of haar eigen verantwoordelijkheden neemt, als je aan de andere kant als overheid en meeliftende instanties over iedere scheet iets te zeggen meent te hebben?? Bovendien .... in Nederland zijn de mensen lang zat.
dinsdag 19 november 2013
Stiekum
Formeel een papier ondertekend, dat ik het spul niet in de verkoop doe voor de derde donderdag van de maand november in het jaar 2013. Nu ben ik helemaal niet van plan er ook maar een druppel van te verkopen en over het tijdstip waarop het gedronken mag worden, stond niks in het papier ... Dus proost. Als altijd weer die bekend overmatige bessengeur en -smaak, prachtige kleur en iets van een zoetje ..... Proest!!!
Het gaat hier natuurlijk over de Beaujolais primeur. Niet al die andere primeurs die tegenwoordig in het kielzog van de Beaujolais-versie meeliften. Gewoon strikt de enige, echte, steeds weer twijfelachtige hoofdpijnveroorzaker. Het net wijn geworden druivensap, dat ooit in een race naar Parijs werd gereden, als je de verhalen mag geloven. In zo'n gammele Citroën H, HY of HZ bestel- cq. laadbus met ribbelvorminge carosserie zal dat 'racen' wel niet zo'n vaart hebben gelopen. En dan zal de lading onderweg vast op zijn verdere ontwikkeling zijn getest. Toen had nog niemand van de kwade kanten van alcohol in het verkeer gehoord. Zoals mijn oom altijd zei: "Ik word er scherper van en krijg een vastere hand...."
Het gaat hier natuurlijk over de Beaujolais primeur. Niet al die andere primeurs die tegenwoordig in het kielzog van de Beaujolais-versie meeliften. Gewoon strikt de enige, echte, steeds weer twijfelachtige hoofdpijnveroorzaker. Het net wijn geworden druivensap, dat ooit in een race naar Parijs werd gereden, als je de verhalen mag geloven. In zo'n gammele Citroën H, HY of HZ bestel- cq. laadbus met ribbelvorminge carosserie zal dat 'racen' wel niet zo'n vaart hebben gelopen. En dan zal de lading onderweg vast op zijn verdere ontwikkeling zijn getest. Toen had nog niemand van de kwade kanten van alcohol in het verkeer gehoord. Zoals mijn oom altijd zei: "Ik word er scherper van en krijg een vastere hand...."
Staccato
Steviger in mijn vel. Rustiger in mijn hoofd. Redelijk uitgeslapen. Een verre van ideale nacht. Onwillig enthousiasme. Opgestijfde olijfolie.
Vandaag uren verspillen aan pillen. Vijf minuten per patient, en dat verplicht, zal vast vaak te kort schieten. Een half uur aan de andere kant is ruim teveel, mn voor al die lui, die voor je aan de beurt zijn...
Maar .... de afwas is gedaan!
Vandaag uren verspillen aan pillen. Vijf minuten per patient, en dat verplicht, zal vast vaak te kort schieten. Een half uur aan de andere kant is ruim teveel, mn voor al die lui, die voor je aan de beurt zijn...
Maar .... de afwas is gedaan!
maandag 18 november 2013
Misplaatst
Bezig met dingen waarvan ik vind, dat ze niet meer op mijn bordje horen, wordt er aan de andere kant van Europa gewerkt aan zaken, waar ik met mijn neus bovenop zou willen zitten. Het kan raar lopen in het leven. Misschien te banaal voor een conclusie, maar waar....
Onvermogen
Afstoten en aantrekken. Niet meer willen, maar vinden dat het moet ... Er op af stappen en weer weglopen. Nee, niet de afwas, de rest van het huishouden of het grasmaaien maar het opruimen en het groot onderhoud. Het is als weten, dat iets fout zit, maar geen medische hulp zoeken. Je weet, dat dit mis gaat. Het is enkel de vraag wanneer. Ondertussen draai je kringetjes, komt dichterbij, hebt het gevoel, dat je je er eindelijk toe kunt zetten en dan ketst de boel weer af op nauwelijks verklaarbare gronden, alsof je tegen een onzichtbare wand oploopt, die je weleens in Sf-films gepresenteerd krijgt.
Boem, op je gat en ongetwijfeld een stomme grimas op je gezicht. Dan opkrabbelen en voorzichtig vooruit, tastend met je rechterhand naar wat je niet ziet en de linker naar achter om een volgende val te breken. En dan niks vinden .... je rug rechten, de pas erin en... BOEM! Daar ga je weer. Nu ga je een paar passen terug, neemt plaats op een toevallig rondslingerende kei, wrijft over de langzaam opzwellende bult op het voorhoofd en kijkt verdwaasd naar waar niets te zien is. De ene keer begin je opnieuw en de andere keer hou je het voor gezien. Maar of je nu vroeger of later weer probeert, de plek varieert maar het resultaat blijft hetzelfde.
Boem, op je gat en ongetwijfeld een stomme grimas op je gezicht. Dan opkrabbelen en voorzichtig vooruit, tastend met je rechterhand naar wat je niet ziet en de linker naar achter om een volgende val te breken. En dan niks vinden .... je rug rechten, de pas erin en... BOEM! Daar ga je weer. Nu ga je een paar passen terug, neemt plaats op een toevallig rondslingerende kei, wrijft over de langzaam opzwellende bult op het voorhoofd en kijkt verdwaasd naar waar niets te zien is. De ene keer begin je opnieuw en de andere keer hou je het voor gezien. Maar of je nu vroeger of later weer probeert, de plek varieert maar het resultaat blijft hetzelfde.
Soms ...
Zoooo, dit was dan november. Moeten jullie voor de rest van de maand helaas een andere tijdsbesteding zoeken of in het geval van de spookjes een andere ontmoetingsplek. Hihihi. Nou allemaal heel hard roepen: "Nee, niet doen. Alsjeblief." en mijn ego stapt weer trots met opgepoetst blazoen de komende weken tegemoet.
Was het maar zo makkelijk. Kon ik mijn leven maar iedere dag bijeenschrijven als de stukjes op het blog. Zou een geheel ander bestaan zijn. Als straks de blok van mijn been is verwijderd, komen mijn mogelijkheden aardig in die richting, al zal het een illusie zijn, dat er geen 'moeten' meer zou bestaan.
Ach, laat maar zitten ook. Net zo zinloos als de rest. Koffie, lopen en verder waar de tank gisteren leeg was.
Was het maar zo makkelijk. Kon ik mijn leven maar iedere dag bijeenschrijven als de stukjes op het blog. Zou een geheel ander bestaan zijn. Als straks de blok van mijn been is verwijderd, komen mijn mogelijkheden aardig in die richting, al zal het een illusie zijn, dat er geen 'moeten' meer zou bestaan.
Ach, laat maar zitten ook. Net zo zinloos als de rest. Koffie, lopen en verder waar de tank gisteren leeg was.
Ochtendgebed
Aan de slag moeten voor mijn eerste koffie, dat bevordert niet mijn welwillendheid. Vandaag geen hondenkots maar een vloedgolf aan ongewenste gedachten, die in de juiste banen dwz naar de zijkant van het speelveld moet worden gemanoeuvreerd, alvorens het spel van de dag kan beginnen. Het heeft nog steeds weinig aanvallends mijn tactiek, maar als me dan ook nog een partij onmogelijkheden voor mijn voeten loopt, kan ik het helemaal vergeten.
Noem het demonen, al doe je ze dan teveel eer aan, maar qua hardnekkigheid hebben mijn gedachten en die gedrochten wel iets van elkaar weg. Het zijn gepasseerde stations, die zich desondanks steeds weer in de picture proberen te spelen. Het zijn dingen die ooit op de lijst 'te doen' zijn gezet, nooit gedaan zijn, maar ook niet van de lijst zijn verdwenen. Dingen die stuk voor stuk beter gedaan hadden kunnen zijn. Dingen die je afstreept, omdat het er niet meer inzit. Het geeft geen goed gevoel en die dingen blijven dus ook wringen. En op een of andere wijze wringt dat bij de overgang naar de winter erger dan in de rest van het jaar. Zien dat ik de juiste banen weet te vinden. Ervaring leert. Nu de vruchten nog.
Noem het demonen, al doe je ze dan teveel eer aan, maar qua hardnekkigheid hebben mijn gedachten en die gedrochten wel iets van elkaar weg. Het zijn gepasseerde stations, die zich desondanks steeds weer in de picture proberen te spelen. Het zijn dingen die ooit op de lijst 'te doen' zijn gezet, nooit gedaan zijn, maar ook niet van de lijst zijn verdwenen. Dingen die stuk voor stuk beter gedaan hadden kunnen zijn. Dingen die je afstreept, omdat het er niet meer inzit. Het geeft geen goed gevoel en die dingen blijven dus ook wringen. En op een of andere wijze wringt dat bij de overgang naar de winter erger dan in de rest van het jaar. Zien dat ik de juiste banen weet te vinden. Ervaring leert. Nu de vruchten nog.
zondag 17 november 2013
Bijou
Extra klusje voor vandaag ... Het definitieve verdwijnen van Bijou accepteren. Geen
geroep, geen gefluit, geen gezoek meer. Afspraak bij de dierenarts
gisteren gecanceld. Het aparte voer naar de drie overblijvers geschoven. Zal zeker nog weleens rondkijken als ik de komende weken in de schuren kom of bezig ben. Ze zal zeker weten ergens op het terrein liggen, honkvast als ze was.
Veertien jaar is nou niet wat je noemt een respectabele leeftijd, maar nog altijd jaren meer dan haar broer en een van haar kids die in 2003 of 4 door de honden naar de overkant zijn geholpen. Ik had haar graag begraven en bij haar laatste uren geweest, net zoals ze mijn nabijheid opzocht toen de jonkies moesten komen. Nee, dit is geen sentimentaliteit, die is gewoon geen fatsoenlijk afscheid. En dat niet voor de eerste keer. Dus aan de afwas, maar dan rouwend.
Veertien jaar is nou niet wat je noemt een respectabele leeftijd, maar nog altijd jaren meer dan haar broer en een van haar kids die in 2003 of 4 door de honden naar de overkant zijn geholpen. Ik had haar graag begraven en bij haar laatste uren geweest, net zoals ze mijn nabijheid opzocht toen de jonkies moesten komen. Nee, dit is geen sentimentaliteit, die is gewoon geen fatsoenlijk afscheid. En dat niet voor de eerste keer. Dus aan de afwas, maar dan rouwend.
Sprokkelen
De eerste plaagstoot van de winter komt eraan en ik heb nog geen hout voor in de kachel gezaagd. Nog ff en alle activiteiten kunnen de kast in tot maart of april. Kun je wel leuk ieder jaar een uitgebreid lijst maken van wat moet gebeuren, maar op 1 of 2 winters na, is dat hier nog nooit gelukt. Dus waarom nu? Zonder lijst gebeurt er misschien wel meer en in ieder geval niet minder dan gepland.
Zolang het zicht op het definitieve vertrek ontbreekt, zal het zooitje wel blijven slepen. De nieuwe stek wordt op z'n vroegst begin zomer en misschien pas op het eind ervan. Ook uit die hoek dus geen aantrekkelijke verleidingen. Hier ligt een eind verderop nog een extra plek, die de deur uit zou kunnen en waar ik me op de een of andere manier niet toe kan aanzetten om mee bezig te zijn. Misschien tijd om het mechanisme te keren en de verkoop te starten voordat de plek is geschoond, dan moet ik wel .... Zou je tenminste denken. Hoewel ik me langer ken dan vandaag, moeten we dat toch maar eens proberen.
Zolang het zicht op het definitieve vertrek ontbreekt, zal het zooitje wel blijven slepen. De nieuwe stek wordt op z'n vroegst begin zomer en misschien pas op het eind ervan. Ook uit die hoek dus geen aantrekkelijke verleidingen. Hier ligt een eind verderop nog een extra plek, die de deur uit zou kunnen en waar ik me op de een of andere manier niet toe kan aanzetten om mee bezig te zijn. Misschien tijd om het mechanisme te keren en de verkoop te starten voordat de plek is geschoond, dan moet ik wel .... Zou je tenminste denken. Hoewel ik me langer ken dan vandaag, moeten we dat toch maar eens proberen.
Verlangen
Gaat het dan vandaag gebeuren? De ommezwaai? Voel ik het aan mijn water of is dat wishfull-thinking? Het weer is nog steeds ok, een hele redelijke tweede helft van de nacht achter de rug en ik bespeur vage aanzetten tot wat mogelijkerwijs bij nadere beschouwing omschreven zou kunnen worden als iets dat in de verste verte de contouren vertoont van enthousiasme. Ik ga me snel in de watten leggen.
Koffie meneer?
Koekje erbij?
Verder nog wensen?
Nou, nu je het vraagt ......
Nee, nu niet lullig gaan doen. Die tweede bak leut d'rin, een frisse neus halen, muziekje opzetten en in elk geval die afwas slechten. Dan maar met wat minder liefde.
Je ziet, ik doe moeite ...
Koffie meneer?
Koekje erbij?
Verder nog wensen?
Nou, nu je het vraagt ......
Nee, nu niet lullig gaan doen. Die tweede bak leut d'rin, een frisse neus halen, muziekje opzetten en in elk geval die afwas slechten. Dan maar met wat minder liefde.
Je ziet, ik doe moeite ...
zaterdag 16 november 2013
Môggu
Ontwaken met het verwijderen van de maaginhoud van een van de honden, rijkelijk verdeeld over de beschikbare vloer, werkt niet in het voordeel van enthousiasme-versterking. De geur van zure melk, de kleur van curcuma en de consistentie van snot. De trut kon kiezen uit vloerbedekking, parket en een tegelvloer en heeft in haar wijsheid besloten de laatste over te slaan.
Zund toch, had ik zo lekker geslapen, ben goed wakker geworden en had me toch een trek in een bak koffie. Dat plaatje is inmiddels wat naar beneden bijgesteld. Aan die bijna zes aaneengesloten uren slaap verandert gelukkig niets, de koffie smaakt daarentegen slechts matigjes en het goede gevoel, waarmee ik wakker werd, kijkt afwachtend om het hoekje.
Weekend, zon, nog steeds geen vierde kat, betere vulling van mijn vel dan afgelopen dagen .... Wat nu? Vooral niks overhaasten. Zien wat zich aandient en de overdaad aan onmogelijkheden op gepaste afstand houden. Mocht dat vandaag lukken, dan mag ik niet klagen en moet wat anders verzinnen om de volgende stukjes te vullen.
Zund toch, had ik zo lekker geslapen, ben goed wakker geworden en had me toch een trek in een bak koffie. Dat plaatje is inmiddels wat naar beneden bijgesteld. Aan die bijna zes aaneengesloten uren slaap verandert gelukkig niets, de koffie smaakt daarentegen slechts matigjes en het goede gevoel, waarmee ik wakker werd, kijkt afwachtend om het hoekje.
Weekend, zon, nog steeds geen vierde kat, betere vulling van mijn vel dan afgelopen dagen .... Wat nu? Vooral niks overhaasten. Zien wat zich aandient en de overdaad aan onmogelijkheden op gepaste afstand houden. Mocht dat vandaag lukken, dan mag ik niet klagen en moet wat anders verzinnen om de volgende stukjes te vullen.
vrijdag 15 november 2013
Los
Vandaag had een select dozijn van 's werelds meest na-gekwijlde lingerie-modellen zonder die laatste stukjes overbodig textiel om me heen kunnen huppelen, het had mijn lijf niet in beweging gekregen. Was ik gedwongen geweest om het vakkundig fileren van een soortgenot te moeten moeten aanschouwen, ik had het verveeld weggewuift. Niet alleen de wereld was me teveel, het gold ook voor mezelf.
De hele dag heeft er een glaswand tussen mijn registratievermogen en de waarneembare werkelijkheid gezeten. Zelfs tussen mij en mezelf. Niks raakte me zonder zelf verdwaasd te zijn. Geen maatjes met mezelf vandaag. Eigenlijk niet eens contact. Rondgelopen alsof ik uit de dood was teruggekeerd en niemand notie van me nam, me waarschijnlijk niet eens zag.
En dan de fout maken om in de grootst mogelijk grote hypermarché terecht te komen, waar ik maar zelden kom en als, dan voor één van de aanpalende winkeltjes, nooit de supermarkt zelf. Nee, ik liep de vervreemding gewoon naar binnen en heb me daar bijna een uur lopen vergapen met mijn handen in de zakken, onderwijl proberen te beseffen, dat deze extreemste vorm van consumatisme normaal is voor de massa mensen, die er, in wat toch een crises heet te zijn, rondloopt en hun winkelwagens volplempen. Het deed me ff denken aan de A1 terminal van Charles de Gaulle, maar dan volgestouwd met boordevolle winkelrekken. Dit heeft met een hoop te maken, maar niets uit te staan met normaal.
De hele dag heeft er een glaswand tussen mijn registratievermogen en de waarneembare werkelijkheid gezeten. Zelfs tussen mij en mezelf. Niks raakte me zonder zelf verdwaasd te zijn. Geen maatjes met mezelf vandaag. Eigenlijk niet eens contact. Rondgelopen alsof ik uit de dood was teruggekeerd en niemand notie van me nam, me waarschijnlijk niet eens zag.
En dan de fout maken om in de grootst mogelijk grote hypermarché terecht te komen, waar ik maar zelden kom en als, dan voor één van de aanpalende winkeltjes, nooit de supermarkt zelf. Nee, ik liep de vervreemding gewoon naar binnen en heb me daar bijna een uur lopen vergapen met mijn handen in de zakken, onderwijl proberen te beseffen, dat deze extreemste vorm van consumatisme normaal is voor de massa mensen, die er, in wat toch een crises heet te zijn, rondloopt en hun winkelwagens volplempen. Het deed me ff denken aan de A1 terminal van Charles de Gaulle, maar dan volgestouwd met boordevolle winkelrekken. Dit heeft met een hoop te maken, maar niets uit te staan met normaal.
Nou ja!
Als nou zelfs de afwas niet willen lukken, ga ik maar in meer of minder overdrachtelijke wijze wandelen .... of beter fietsen. Wat een flut gekwakkel weer om opgang te komen. Aangezien echter oppeppen of anderszins forceren de afgelopen dagen geen serieuze versnelling heeft weten te bewerkstelligen in het tergend trage opstartproces, zal ik de boel maar weer aan de interne autonomie van het mechanisme overlaten. We merken wel weer als de eerste flarden van naar enthousiasme neigende motivatieve stuipjes ten tonele verschijnen. Uiteindelijk gaat dit wel weer voldoende vervelen om de vaart erin terug te brengen. Tot die tijd de betere bezigheidstherapeutische invulling van de zee aan tijd. En daar ben ik eigenlijk best goed in....
donderdag 14 november 2013
Sporen
"Gezeten in de puinhopen hield hij nochalant de werkelijkheid op afstand." Zo voelt het aan. Het is me weer gelukt. Best knap eigenlijk. Zo hou je jezelf bezig en hebt bovendien het idee, dat wat je doet niet van enige noodzaak is gespeend. Afwassen, opruimen, administratie .... de heilige drie-eenheid van mijn onvermogen de kar soepel te laten lopen, nu hij alweer een tijdje op de rails staat.
Wil natuurlijk vast teveel en liefst alles ineens èn vanzelfsprekend gisteren klaar. Geen zin meer in het gevegeteer, dat ik jaren heb gedaan. Ook mijn neus meer dan vol van al die om aandacht en energie schreeuwende overblijfselen uit het verleden. Het zijn dan misschien wel rails, waarop ik sta, maar niet de gewenste. Dit is dood spoor.
Ergens die draad van het doorhakken en afkappen verloren. Moeilijk uit te leggen die hardnekkigheid van oude patronen, verleidelijke vanzelfsprekendheden en dreinende verantwoordelijkheden. Wederom verstrikt in wat is geweest ipv wat komen gaat. Zelfs hierbij is het vallen en opstaan, wat de klok slaat. Dan maar weer de afwas??
Wil natuurlijk vast teveel en liefst alles ineens èn vanzelfsprekend gisteren klaar. Geen zin meer in het gevegeteer, dat ik jaren heb gedaan. Ook mijn neus meer dan vol van al die om aandacht en energie schreeuwende overblijfselen uit het verleden. Het zijn dan misschien wel rails, waarop ik sta, maar niet de gewenste. Dit is dood spoor.
Ergens die draad van het doorhakken en afkappen verloren. Moeilijk uit te leggen die hardnekkigheid van oude patronen, verleidelijke vanzelfsprekendheden en dreinende verantwoordelijkheden. Wederom verstrikt in wat is geweest ipv wat komen gaat. Zelfs hierbij is het vallen en opstaan, wat de klok slaat. Dan maar weer de afwas??
Uitzwaaien?
Anders was stukken beter geweest. Helaas wijzen alle tekenen langzamerhand in de foute richting. Het is niet de eerste keer, dat ze een aantal dagen niet present is, maar na vier dagen nog steeds niet verschijnen is uitzonderlijk. Voeg dat bij het onlangs geconstateerde nierfalen en ik vrees, dat ik me op een definitieve afwezigheid mag voorbereiden.
Het idee, dat ze ergens suf en duf het leven ligt te laten of heeft verlaten is weinig aantrekkelijks. Op de meest voor de hand liggen plekken heb ik al gekeken en alhoewel ik nog niet schor ben, kan mijn geroep haar niet zijn ontgaan, als de oren nog functioneren. Had haar liever zelf onder de grond gestopt bij de andere twee katten en honden die van hieruit naar de eeuwige jachtvelden zijn vertrokken.
Of zal ze niet toch .... Het is tenslotte een vrouwtje. Ach, het zal nog wel een paar weken door blijven sudderen, mocht ze niet verschijnen. En dan zijn er nog maar drie ... alles went, alles slijt. Zijn dat de ervaringen die me nog resten?
Het idee, dat ze ergens suf en duf het leven ligt te laten of heeft verlaten is weinig aantrekkelijks. Op de meest voor de hand liggen plekken heb ik al gekeken en alhoewel ik nog niet schor ben, kan mijn geroep haar niet zijn ontgaan, als de oren nog functioneren. Had haar liever zelf onder de grond gestopt bij de andere twee katten en honden die van hieruit naar de eeuwige jachtvelden zijn vertrokken.
Of zal ze niet toch .... Het is tenslotte een vrouwtje. Ach, het zal nog wel een paar weken door blijven sudderen, mocht ze niet verschijnen. En dan zijn er nog maar drie ... alles went, alles slijt. Zijn dat de ervaringen die me nog resten?
woensdag 13 november 2013
Vrouwlief
Negentien stukjes in november brengen me naar de negentiende in dezelfde maand: de verjaardag van de eerste, heuse vrouw in mijn leven na mijn moeder. Diverse fata morgana's, waarvan enkele zeer hartnekkigen, waren het dus toch niet en zij zou de een en alles voor de rest van mijn leven zijn. Na een jaar of tig, wat dan netjes verkering heette, heeft de huwelijkse staat krap negen maanden stand gehouden. Slecht voor de statistieken. We hadden er net een geworpen kunnen hebben, maar gelukkig is dat er nooit van gekomen.
Ze wilde verder 'met ons allebei' waarbij ze niet hinte op meervoudige persoonlijkheden aan mijn kant. Nu wilde ik zelfs toen al de mensheid best wel voorbij mijn voordeur tolereren, maar in bed kon en kan ik me daar niks bij voorstellen. Soms is het gewoon 'alles of niets'. Voor haar was het dus, wat mij betreft: "Jammer, maar helaas".
De zaken zonder conflicten proberen af te handelen, hoewel de verplichte rechtvertegenwoordiger, die helaas een vrouw bleek te zijn, daar nog stevig in heeft zitten stoken. Ook nadien nog een tijd de schone schijn opgehouden. De nieuwe 'ik' was in de omgang best een leuke vent, maar haar aantrekkingskracht was overmatig verwaterd. Ze hebben een stel koters de wereld in geschopt en daarna het hele verhaal weer van voren af aan.
Toevallig een jaar of twee geleden ineens een contactpoging uit haar richting ivm een wel erg vreemd verzoek. Niks geen interesse in mij of wat dan ook, dus, ze had me nodig. Blijkbaar geef ik sommige mensen het idee, dat ze me (iedere keer opnieuw) kunnen gebruiken.
Ze wilde verder 'met ons allebei' waarbij ze niet hinte op meervoudige persoonlijkheden aan mijn kant. Nu wilde ik zelfs toen al de mensheid best wel voorbij mijn voordeur tolereren, maar in bed kon en kan ik me daar niks bij voorstellen. Soms is het gewoon 'alles of niets'. Voor haar was het dus, wat mij betreft: "Jammer, maar helaas".
De zaken zonder conflicten proberen af te handelen, hoewel de verplichte rechtvertegenwoordiger, die helaas een vrouw bleek te zijn, daar nog stevig in heeft zitten stoken. Ook nadien nog een tijd de schone schijn opgehouden. De nieuwe 'ik' was in de omgang best een leuke vent, maar haar aantrekkingskracht was overmatig verwaterd. Ze hebben een stel koters de wereld in geschopt en daarna het hele verhaal weer van voren af aan.
Toevallig een jaar of twee geleden ineens een contactpoging uit haar richting ivm een wel erg vreemd verzoek. Niks geen interesse in mij of wat dan ook, dus, ze had me nodig. Blijkbaar geef ik sommige mensen het idee, dat ze me (iedere keer opnieuw) kunnen gebruiken.
Poging
Al de ergernissen en irritaties .... in een hoek ermee en terug naar de gewone dingen van de dag. Zou leuk zijn, maar zo werkt het natuurlijk niet. Als je mensen vraagt iets te doen, die lui daarmee accoord gaan en je dan uiteindelijk niet krijgt wat je vraagt of de compensatie niet meer klopt, dan geeft dat een soort irritatie waar geen oplossing voor bestaat. Je blijft zitten met iets, wat je niet wilt en/of voelt je verneukt. Nou is over dat laatste nog heen te stappen, maar om de rest van je leven iedere dag weer geconfronteerd te worden met dat wat je niet wilde, is toch echt een stap verder dan onverteerbaar.
De stoom stuitert nog uit mijn oren. Volgens mij is dit ongezonder voor mij dan een marathon lopen. Je zou zo de mogelijke dood van je lievelingskat uit het oog verliezen. Dat met de juiste perspectieven wil duidelijk nog niet zo lukken. Terug naar de startblokken en concentreren op de volgende poging.
De stoom stuitert nog uit mijn oren. Volgens mij is dit ongezonder voor mij dan een marathon lopen. Je zou zo de mogelijke dood van je lievelingskat uit het oog verliezen. Dat met de juiste perspectieven wil duidelijk nog niet zo lukken. Terug naar de startblokken en concentreren op de volgende poging.
De-alcoholiseren
Inmiddels mag ik bijna weer autorijden. Niet dat ik de hele dag thuis heb gezeten, maar ben wel blij dat de sterke arm nergens stond te grossieren in blaaspijpjes. Hypocriet of ik schiet! Ging gisteren voorspelbaar de mist in. Het verandert geen zak, maar ff dat gordijn dichttrekken tussen mij en de wereld doet goed.
Vandaag 'scherven' rapen, de alcoholnevelen laten verdampen en alles weer in redelijke perspectieven rukken. Eigenlijk verbaast het me dat het hele zooitje niet voor meer problemen zorgt. Onwillige aannemers, uren-spijbelende locale werkers, zeer waarschijnlijk ergens een dooie kat, terugkeer hier, de aanrollende winter, ongrijpbare makelaars, etc. Je zou er toch gek van moeten worden volgens mij. Of ben ik het al?
Vandaag 'scherven' rapen, de alcoholnevelen laten verdampen en alles weer in redelijke perspectieven rukken. Eigenlijk verbaast het me dat het hele zooitje niet voor meer problemen zorgt. Onwillige aannemers, uren-spijbelende locale werkers, zeer waarschijnlijk ergens een dooie kat, terugkeer hier, de aanrollende winter, ongrijpbare makelaars, etc. Je zou er toch gek van moeten worden volgens mij. Of ben ik het al?
dinsdag 12 november 2013
Werkdag
Snot, druppelend op het toetsenbord, heeft vast iets smerends maar weinig stimulerends. Het kan d'r vandaag nog wel bij. Hebben we gelijk ff alles gehad. Kan morgen hopelijk de streep door de rekening en het geklungel aan de kant. Vanavond en ongetwijfeld vannacht een hoop broeien en broeden. De bacillen killen en de juiste ideeën opvrijen.
Het is nog ff wachten op de plaatjes en dan gaan we weer aan de slag met de onverenigbaarheid van de wederzijdse maar weinig gemeenschappelijke vanzelfsprekendheden. Luisteren kan iedereen, maar horen wat er gezegd wordt, is een soort van gave, die helaas slechts aan weinigen is voorbehouden en daaronder vallen aannemers vaak niet. Niet de mijne nu, die Frankrijk een paar jaar geleden niet en ook in Utrecht was het behelpen.
Niet alleen de politiek maar ook de bouw is vergeven van compromissen. Wat zou het toch verdomd prettig zijn om die afschuwelijke middelingen vooraf te kunnen sluiten ipv je d'r achteraf steeds weer bij neer te moeten leggen.
Het is nog ff wachten op de plaatjes en dan gaan we weer aan de slag met de onverenigbaarheid van de wederzijdse maar weinig gemeenschappelijke vanzelfsprekendheden. Luisteren kan iedereen, maar horen wat er gezegd wordt, is een soort van gave, die helaas slechts aan weinigen is voorbehouden en daaronder vallen aannemers vaak niet. Niet de mijne nu, die Frankrijk een paar jaar geleden niet en ook in Utrecht was het behelpen.
Niet alleen de politiek maar ook de bouw is vergeven van compromissen. Wat zou het toch verdomd prettig zijn om die afschuwelijke middelingen vooraf te kunnen sluiten ipv je d'r achteraf steeds weer bij neer te moeten leggen.
Maal
Siësta!
Het mag lije.
Na de room
met aardbeien,
het verteren.
De koffie,
of een evenknie
begeren.
Dan het bakkeleien,
slinks en vroom.
Laat betijen
en besta!
Het mag lije.
Na de room
met aardbeien,
het verteren.
De koffie,
of een evenknie
begeren.
Dan het bakkeleien,
slinks en vroom.
Laat betijen
en besta!
Mijdtijd
Het is weer zover. De instinctmatige behoefte om uit de buurt van soortgenoten te blijven krijgt weer handen en voeten. Behalve het overbodige gezeur ontwijkt je in deze tijd van het jaar ook een hele waaier aan bacillen en ander ongewenste ongedierte.
Boodschappen doen, een koffie scoren of je vervoermiddel verzorgen besmet je in luttele tijdspanne met genies en gesnotter. Papieren zakdoekjes kunnen standaard op de boodschappenlijst, de kledders van de muren halen vergt uren en eenmaal uitgeproest kost het klauwen aan energie om het leeggewrongen lijf terug in ogenschijnlijk stabiele staat te krijgen.
Een lamme arm van het persen van sinasappelen en citroenen, een klef-kleverig mond van de honing en dan die final knock-out met een glaasje van in eigen beheer gestookte alcohol. Het kost wat, maar dan ben je er ook weer. Misschien toch maar een mondkapje de volgende keer?.
Boodschappen doen, een koffie scoren of je vervoermiddel verzorgen besmet je in luttele tijdspanne met genies en gesnotter. Papieren zakdoekjes kunnen standaard op de boodschappenlijst, de kledders van de muren halen vergt uren en eenmaal uitgeproest kost het klauwen aan energie om het leeggewrongen lijf terug in ogenschijnlijk stabiele staat te krijgen.
Een lamme arm van het persen van sinasappelen en citroenen, een klef-kleverig mond van de honing en dan die final knock-out met een glaasje van in eigen beheer gestookte alcohol. Het kost wat, maar dan ben je er ook weer. Misschien toch maar een mondkapje de volgende keer?.
Gezeik
Tijd voor een potje psychologische afwateren. Jammer voor Amerika en wat Europese diaspora, maar ik ga het blog niet als pot gebruiken. Schietgebedjes, adem-in/adem-uit en vooral afwassen, altijd weer afwassen .... en dan gaat het leven verder alsof niks aan de hand is geweest. Op naar het volgende debacle.
maandag 11 november 2013
Vanouds
De dag maar eens beginnen met "Jagen & Verzamelen". Wat dat betreft is er weinig veranderd sinds de ijstijden of zelfs vroeger. Het enige verschil is, dat het wild en de bessen voor me klaar worden gelegd in de winkelrekken. Geen of nauwelijks onzekerheid dus en absoluut geen dagenlang onderweg zijn, al is de zekerheid omtrent de winkels vandaag twijfelachtig.
Wat in het zuiden van Nederland het begin van de Carnaval betekent, is hier het einde van de Ie WO. Dat betekent ook hier kannonengebulder en sjerpen en banieren in vele kleuren, maar met een andere nuance. En, wat belangrijker is, gesloten winkels na twaalven, mochten ze al open zijn. Toch een beetje spoorzoeken .... Fluks, dus, in looppas .... naar de auto.
Wat in het zuiden van Nederland het begin van de Carnaval betekent, is hier het einde van de Ie WO. Dat betekent ook hier kannonengebulder en sjerpen en banieren in vele kleuren, maar met een andere nuance. En, wat belangrijker is, gesloten winkels na twaalven, mochten ze al open zijn. Toch een beetje spoorzoeken .... Fluks, dus, in looppas .... naar de auto.
Allez!
There we go again. Het heeft wel iets weg van een werkweekritme, maar dan met een wat langere cyclus dan 7 dagen. In die betekenis is het vandaag dan dubbel maandag. Net het 'weekeinde' achter de rug en nu de schouders weer onder het minder gewenste, maar helaas noodzakelijke deel. Eerst dan maar eens een potje werkoverleg met mezelf en dat kan natuurlijk niet zonder de zoveelste bak koffie.
Taken indelen naar weersomstandigheden, daar gaat het zo'n beetje op neerkomen. Humeur of motivatie zijn geen factoren van betekenis meer. De enige dwarsligger blijft 'de zin' van bepaalde bezigheden. Steekpenningen idvv snoepreisjes, etentjes en cadeautjes zullen de komende weken en maanden wel nodig blijven. Het is natuurlijk vestzak - broekzak, maar het werkt en dat is toch het enige wat telt.
Taken indelen naar weersomstandigheden, daar gaat het zo'n beetje op neerkomen. Humeur of motivatie zijn geen factoren van betekenis meer. De enige dwarsligger blijft 'de zin' van bepaalde bezigheden. Steekpenningen idvv snoepreisjes, etentjes en cadeautjes zullen de komende weken en maanden wel nodig blijven. Het is natuurlijk vestzak - broekzak, maar het werkt en dat is toch het enige wat telt.
Hints??
Het was een beetje als bij de terugkeer op de ochtend na de storm eind 1999. Dit keer was het niet een omgevallen boom, die de toegangsweg tot het domein versperde maar het omgevallen naam- en reclamebord. En van wegversperren was nauwelijks sprake want een of andere vriendelijkert had de restanten van de constructie reeds in de berm geschoven. Toch zal het ding door ietsje meer dan een zuchtje wind gevloerd zijn, gezien de omgevallen bomen en links en rechts naar beneden gekomen takken. Allemaal doodspul maar teveel ineens voor een spontane actie.
Het ding hing al een jaartje scheef te wezen en heeft het vele malen langer uitgehouden dan ingepland. Toch een typisch moment. Ik afwezig. Plotseling weer kopersinteresse. Een nieuwe woonstek in de maak. Besloten om volgend jaar hoe dan ook van hier te vertrekken... Mag ik nu dan aannemen, dat ook de 'hogere machten', die trainerende omstandigheden hun belemmerende bemoeienis bij deze hebben ingetrokken? Eindelijk de weg vrij voor wisseling en vertrek??
Het ding hing al een jaartje scheef te wezen en heeft het vele malen langer uitgehouden dan ingepland. Toch een typisch moment. Ik afwezig. Plotseling weer kopersinteresse. Een nieuwe woonstek in de maak. Besloten om volgend jaar hoe dan ook van hier te vertrekken... Mag ik nu dan aannemen, dat ook de 'hogere machten', die trainerende omstandigheden hun belemmerende bemoeienis bij deze hebben ingetrokken? Eindelijk de weg vrij voor wisseling en vertrek??
zondag 10 november 2013
Sturing
Het voelt als chaos, maar dat is het niet. Of misschien ook wel. Het is verbrokkeld, versplinterd. De onderdelen zijn er, de blauwdruk zwerft ergens in mijn hoofd, alles en iedereen trekt eraan, voegt bijeen, bouwt, gooit overhoop, draagt nieuwe ideeën aan. Er is echter slechts één resultaat, dat telt: het mijne! Kleine complicatie .... anderen moeten het doen.
Tegenstrijd
Afstand creëren, hebben, voelen, benodigen ... Alles loopt heerlijk door elkaar. Alle elementen zijn aanwezig maar wonderlijkerwijze valt niks op z'n plek. Hebben waar je het niet wilt, creëren waar het niet kan, dat voelen laten we maar ff zitten. Één ding is echter volkomen duidelijk: nodig heb ik het zowel "graag" als "liever niet".
(Af)wachten
Wachten op begrip, wachten op materiaal, wachten op resultaat, wachten op .... noem het maar op. Wat een week. En je mag drie keer raden, waar ik een enorme hekel aan heb ...
Boemen
Boem! Wat het was, ik weet het niet maar het rukte me uit mijn slaap. De droom? Geen herinnering. Geluid? Onwaarschijnlijk want lag aan de achterkant. Iemand boven me uit bed gevallen? Wie weet. Waarschijnlijk niks van dat alles. Gewoon een psychologische truc om me voor het afgaan van de wekker bij mijn positieven te brengen. De ene keer een bel, dan weer een knal of een mooie zware dreun van een grote kerkklok. Niet traceerbaar maar altijd op tijd: 03:42 met de wekker op vier uur.
Boem! Vertrokken met een heldere sterrenhemel, en als ik de info mag geloven met ijs op de vleugels, want dat moest ontdooit worden. Aangekomen met een tot bijna op de grond reikend grijsgrauw en lekkend wolkendek. Bij de voorbereidingen voor het vertrek de trui in de koffer gestop vanwege de aangename temperatuur zelfs in die vroege ochtend en in Frankrijk dat ding als eerste d'r weer uit- en aangetrokken met een sjaal erbij.
Boem! Zondagmiddag. Na een zeer relaxte reis op de autosnelweg de laatste 35 km zo ongeveer in mijn eentje gereden. Als ik 10 rijdende auto's heb gezien is het veel geweest. Frankrijk op zondag tussen 12 en vier heeft altijd al iets onwezenlijks, maar nu leek het alsof een neutronenbom was gevallen. Ik waande me alleen op de wereld, zelfs in de stad. Helaas weet ik beter.
Boem! Daar zitten we weer. Veel gras om me heen, een paar omgevallen bomen rijker, de wezenloze blik bewaar ik nog ff tot morgen, misschien besef ik voor die tijd nog wat ik hier eigenlijk doe.
Boem! Vertrokken met een heldere sterrenhemel, en als ik de info mag geloven met ijs op de vleugels, want dat moest ontdooit worden. Aangekomen met een tot bijna op de grond reikend grijsgrauw en lekkend wolkendek. Bij de voorbereidingen voor het vertrek de trui in de koffer gestop vanwege de aangename temperatuur zelfs in die vroege ochtend en in Frankrijk dat ding als eerste d'r weer uit- en aangetrokken met een sjaal erbij.
Boem! Zondagmiddag. Na een zeer relaxte reis op de autosnelweg de laatste 35 km zo ongeveer in mijn eentje gereden. Als ik 10 rijdende auto's heb gezien is het veel geweest. Frankrijk op zondag tussen 12 en vier heeft altijd al iets onwezenlijks, maar nu leek het alsof een neutronenbom was gevallen. Ik waande me alleen op de wereld, zelfs in de stad. Helaas weet ik beter.
Boem! Daar zitten we weer. Veel gras om me heen, een paar omgevallen bomen rijker, de wezenloze blik bewaar ik nog ff tot morgen, misschien besef ik voor die tijd nog wat ik hier eigenlijk doe.
woensdag 6 november 2013
Babylon
Roemeens, Italiaans, Russisch, Duits, Frans, Engels en Nederlands..... Zeven talen maar helaas geen enkele overlap. Uiteindelijk overgestapt op het Pictograms: tekenen en miniatuurmodellen maken van het gewenste. Het 'snel en simpel' van de aannemer tegenover het 'meer moeite en mooier' van mij.
Het is wennen als meerdere mensen -dankzij de regen- niks beters te doen hebben, dan je op je vingers te kijken. Gelukkig tijdens het publieke gepiel maar één keer geprobeerd om met de hamer mijn duim te pletten en prettig genoeg lukte dat nauwelijks.
Het resultaat was ogenschijnlijk overtuigend. Dit gecombineerd met veel handen- en voetenwerk, een stevig partij giswerk en een dosis hopen en bidden geeft de bouwende burger weer moed. Het lijkt zowaar weer te gaan lukken. Nu zien of dat werkelijk zo is.
Het is wennen als meerdere mensen -dankzij de regen- niks beters te doen hebben, dan je op je vingers te kijken. Gelukkig tijdens het publieke gepiel maar één keer geprobeerd om met de hamer mijn duim te pletten en prettig genoeg lukte dat nauwelijks.
Het resultaat was ogenschijnlijk overtuigend. Dit gecombineerd met veel handen- en voetenwerk, een stevig partij giswerk en een dosis hopen en bidden geeft de bouwende burger weer moed. Het lijkt zowaar weer te gaan lukken. Nu zien of dat werkelijk zo is.
Reizen
Zo'n reis van de ene kant van Europa naar de andere kant lijkt heel wat, maar in Peking ben je dan bij lange na nog niet en volgens mij is dat nieteens de helft van een rondje aardbol. Toch voelt het anders aan, als ik na bijna twee dagen op plaats van bestemming aankom. Hoe zou dat zijn als je de benenwagen zou nemen? Tien tot twaalf weken onderweg. Door de Cantal, Rhône-dal, Alpen, langs de Italiaanse lago's, de Adria bij Triëst, Slovenië, Kroatië, Hongarije en Servië. Altijd al eens een stevig stuk willen lopen, maar dan niet op de platgetreden paden naar Santiago of een van de vele wegen naar Rome..... Zonder honden zou ik het wel weten. Of is dat slechts de standaard smoes? Wie weet!
Triest
Moet ik me nu gevleid voelen of meer iets van teleurgesteld? Geen input betekent heel duidelijk ook afwezigheid van interesse? En dan bedoel ik niet de Amerikaanse of Russische versie. Waarschijnlijk is dat met dank aan de feeds. Ik heb dat geloof al eens geconstateerd. De feeds maken nieuwsgierigheid mogelijk, zonder dat je voor nop je licht moet opsteken. Wat mij betreft mogen die dingen afschaffen. Vrees echter, dat ik in deze weinig medestanders zal vinden. Zit dus niks anders op dan de feeds te voeden. Wat dan, als je niet uitkijkt tot het idee kan leiden, dat je je verplicht voelt tot produktie. Misschien stimuleert dat sommigen, mijn ervaring heeft meer iets dodelijks. Dan maar een Lazerusje doen?
vrijdag 1 november 2013
Feesten
Geen Nederland .... niet in het weekend, maar op de dag zelf: 1 November. Allerheiligen!! Bingo. Hoevaak zou ik me in de afgelopen 14 jaar hebben vergist en voor gesloten winkeldeuren hebben gestaan? Veertien keer? Zo erg zal het wel niet zijn. Yoland was beter in dit soort zaken. Maar de afgelopen zes jaar was het zeer waarschijnlijk wel raak. Het zijn niet de dingen, die houvast vinden in mijn geheugen. De eerste Mei, die zit er vanwege de contradictie wel ingeramd, maar de rest blijft tobben. Over tien dagen is het weer raak. De dag dat ik net terug ben, ligt alles op z'n gat vanwege de "Grand Guerre". Volgens mij is de laatste loopgravenoverlevende vorig jaar naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Mooi moment om te stoppen toch?? Ach, ze doen maar. Als ze nou die feestdagbeperkingen zouden opheffen, zou ik er al een stuk minder moeite mee hebben. En volgens mij is 8 November ook wat, of was dat 8 Mei, hoe het ook zij, ik ben er dan mooi niet.
Geen chocola dus en geen mannetje-mannetje USB-kabel .... Nou niet de dingen, waar de wereld aan ten onder zal gaan. De aanwezigheid in het stadse dorpje dan maar anderszins in gevuld en de lunch buiten de eigen keuken genoten. Vervolgens de auto schoongespoten, hondenkoffertjes gevuld en nu aan de slag met de laatste in- en opruimroutines. Da doeiiii, ik ga een weekje regen mislopen. Da's nou toch zoooooooo jammer, zeg.
Geen chocola dus en geen mannetje-mannetje USB-kabel .... Nou niet de dingen, waar de wereld aan ten onder zal gaan. De aanwezigheid in het stadse dorpje dan maar anderszins in gevuld en de lunch buiten de eigen keuken genoten. Vervolgens de auto schoongespoten, hondenkoffertjes gevuld en nu aan de slag met de laatste in- en opruimroutines. Da doeiiii, ik ga een weekje regen mislopen. Da's nou toch zoooooooo jammer, zeg.
Paddo's
Je wordt er rustig van. Een ervaring, die ik met een gerust hart kan delen. Import is overbodig en als de eisen niet te hoog opgeschroefd worden, is er in iedere jaargetijde wel wat te vinden. Maar de herfst is natuurlijk het hoogseizoen voor de paddestoelen.
Je snapt, we hebben het niet over psychedelische toestanden, maar het zoeken naar culinair genot. Een aan die schimmelprodukten toegedichte eigenschap, waar ik zo mijn vraagtekens bij durf te zetten. Maar ok, een cantharel hier, wat eekhoorntjesbrood daar, een weidechampignon, verpulverde trompette des morte of hoorn des overvloeds door de soep, een pied de mouton of last but not least een Amanite des Cesars op z'n tijd is niet verkeerd. Meer smaken zijn er hier niet te vinden, niet door mij tenminste. Maar het kilogewijze verzamelen van het spul is niet aan mij besteed, dan hangt het me al snel de neus uit, net als de de hemel ingeprezen wildschotels of de volvette ganzelever.
Alles op zijn tijd en lang leve de afwisseling, maar daar ging het hier helemaal niet om. Het ging om het zoeken en verzamelen. Om de tijd die je je neemt om door het bos te zigzaggen. Het zwaar onthaastende effect, dat uitgaat van het afspeuren van bodem. Heerlijk!!
Je snapt, we hebben het niet over psychedelische toestanden, maar het zoeken naar culinair genot. Een aan die schimmelprodukten toegedichte eigenschap, waar ik zo mijn vraagtekens bij durf te zetten. Maar ok, een cantharel hier, wat eekhoorntjesbrood daar, een weidechampignon, verpulverde trompette des morte of hoorn des overvloeds door de soep, een pied de mouton of last but not least een Amanite des Cesars op z'n tijd is niet verkeerd. Meer smaken zijn er hier niet te vinden, niet door mij tenminste. Maar het kilogewijze verzamelen van het spul is niet aan mij besteed, dan hangt het me al snel de neus uit, net als de de hemel ingeprezen wildschotels of de volvette ganzelever.
Alles op zijn tijd en lang leve de afwisseling, maar daar ging het hier helemaal niet om. Het ging om het zoeken en verzamelen. Om de tijd die je je neemt om door het bos te zigzaggen. Het zwaar onthaastende effect, dat uitgaat van het afspeuren van bodem. Heerlijk!!
Volgende ...
Tijd om de kantlijn op te schonen. De produktie van oktober hupsakee achter één lullig regeltje en het circus kan weer bij 1 beginnen. Cirkels en kringetjes, het leven hangt ervan aan elkaar, gevangen in die ene grote rondgang van verschijnen via verwijlen naar verscheiden.
Vrijdag, begin november, de winkels vol gestouwd met potchrysanten, die over een paar dagen de kerkhoven sieren ... als er zo royaal met de pek wordt gestooid, kan enige besmeuring nauwelijks worden voorkomen. Ik heb mijn werk gedaan. Normaal gesproken zou ik een kaarsje opsteken in het hoekje, dat hier in huis voor Yoland is gereserveerd. Ik zal het dit jaar wat later opsteken. Een huis verlaten waar een kaars staat te branden, lijkt me vragen om problemen.
November dus. Het moment om de restanten van de afgelopen maanden bijeen te vegen, zien wat voor (her-)gebruik in aanmerking komt, bedenken wat anders en/of beter moet, nieuwe plannen ontvouwen en dan de lange winteravonden het zooitje bebroeden tot het voorjaar op de deur klopt. Het levensvatbare deel mag dan aan de volgende ronde beginnen. Weer eentje.
Vrijdag, begin november, de winkels vol gestouwd met potchrysanten, die over een paar dagen de kerkhoven sieren ... als er zo royaal met de pek wordt gestooid, kan enige besmeuring nauwelijks worden voorkomen. Ik heb mijn werk gedaan. Normaal gesproken zou ik een kaarsje opsteken in het hoekje, dat hier in huis voor Yoland is gereserveerd. Ik zal het dit jaar wat later opsteken. Een huis verlaten waar een kaars staat te branden, lijkt me vragen om problemen.
November dus. Het moment om de restanten van de afgelopen maanden bijeen te vegen, zien wat voor (her-)gebruik in aanmerking komt, bedenken wat anders en/of beter moet, nieuwe plannen ontvouwen en dan de lange winteravonden het zooitje bebroeden tot het voorjaar op de deur klopt. Het levensvatbare deel mag dan aan de volgende ronde beginnen. Weer eentje.
Abonneren op:
Posts (Atom)