Vergeleken met gisteren ben ik nog kwiekfideel na een uur of twee zagen. Het bezig zijn was er qua gevoel niet minder slopend om. Moeilijk voorstelbaar nog steeds hoe hard een beetje inspanning er tegenwoordig inhakt. Als iemand me dat een paar jaar geleden voorspeld had, had hem of haar eens stom aangekeken.
Als ik iemand een tijd niet gezien heb en de persoon bij herverschijning duidelijk minder kwiek door het leven sjouwt, denk ik 'Wat is die oud geworden'. Daar moest ik tijdens het verzagen van de boomstamstukken aan denken. Wat ik denk, denken anderen natuurlijk ook. Mijn overduidelijk minder soepele manier van werken zal in het dorp niet onopgemerkt blijven. Moet ik daar iets mee? Lijkt me niet. Ik zou niet weten wat en als er al wat is, zou ik het ws niet kunnen. Het zijn deuren die gesloten worden en niet meer te openen zijn. Er is geen weg terug naar jongere jaren. Maar het gaat hard. Bijna niet bij te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten