Een dag op, een dag af. Vandaag hakte het er weer stevig in. Nog een aardig end gezaagd maar ergens gaande de tweede tank van het apparaat was het duidelijk, dat ik 'm niet leeg zou zagen. Frustrerend. De rest van de dag draaide de wereld weer voor mijn ogen. Liggen is dan de meest acceptabele activiteit. Beweging, laat staan inspanning is uit den boze.
Zou wel eens willen weten wat er allemaal aan de hand is. Volgende week maar weer bij het medische circuit aankloppen? Ik voel me dan zo'n zeur. Het is geen vinger die gehecht moet worden of een puist die aan uitdrukken toe is. D'r is niks aan me te zien. Allemaal vage toestanden, vervelende gevoelens, hinderlijke belemmeringen. Nauwelijk eenduidigheid. Geen voor mij voor de hand liggende oplossing. Leven is altijd wel afzien, maar zo letterlijk hoeft het nou ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten