Ineens ander weer. Goed voor de tuin, voorkomt een hoop gesleep met de gieter, maar toch. Het lijkt alsof het weer me een steuntje in de rug wil geven voor de niet-tuingerichte bezigheden. Het aanrecht is nog steeds meer een slagveld dan een plek die uitnodigt tot het maken van smakelijke gerechten. Ook de was wacht op mijn inzet. Over de rest zwijg ik maar gevoeglijk.
De wereld dringt iedere ochtend nog tot me door via het slagveld in Oekraïne en de nooit helemaal verdwenen corona-perikelen. Het idee dat een eind verderop men elkaar loopt te bestoken met raketten en granaten, terwijl ik aan mijn koffie lurk, is iets waar ik niet te lang bij stil moet staan. Corona was even weg, maar rukt nu weer op. Wat gaat het worden? Kun je net weer een beetje vrij reizen/bewegen, hangen de beperkingen alweer in de lucht.
Het fris en vrolijke was er vanwege mezelf al een beetje af en de buitenwereld helpt daar hard aan mee. Een zorgeloos bestaan. Een na te jagen illusie. Toch zijn die tijden er geweest. Eeuwen geleden, ooit. Geen 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Kruimels zijn het en daar heb je nog het nodige inlevingsvermogen voor nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten