Het zijn -zoals altijd- de kleine dingen, waaraan de vooruitgang valt af te lezen en die je niet uit het oog moet verliezen. Zoals eindelijk eens naar de kapper, schone kleren, nagels knippen, autobanden verwisselen, etc. De kleintjes die moeten opboksen tegen de allesoverheersende moeheid. De strohalmen waar je je aan op moet trekken.
En de tuin natuurlijk. In mijn geval dan. Een baken dat wisselt tussen hoop en wanhoop. De ene dag weer het geloof dat iets van controle mogelijk is. Op een hoop andere momenten de simpele realiteit van woekerend onkruid. Overal bezig, nergens de overhand. Was mooi geweest, als het onkruid net als de doorbloeiers bij de aardbeien een zomerpauze zouden willen inlassen. Vijf perceeltjes zijn min of meer wat het zou moeten zijn. De rest, incl. de kasbak verkeren in diverse stadia van onmogelijkheid.
Wat lukt, geeft voldoening. Alles daar omheen maakt moedeloos. Maar wie weet. Als de fysieke vooruitgang doorgaat cq enige wkn stand houdt, zou een verrassing mogelijk zijn. In principe is nog een hoop mogelijk qua zaaien/planten. Die boot maar ff afhouden. Opschonen geeft wel kale percelen, wat weer verre van ideaal is. Afdekken. Ik moet iets met afdekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten