Moe, moe en nog eens moe. Niet zozeer mijn lijf. Het is het hoofd dat aanvoelt alsof het een marathon heeft gelopen. Was ik nou druk geweest met piekeren dan zou ik met het idee nog iets kunnen, maar mijn gedachten zijn magertjes en op de vingers van een hand te tellen. De grijze massa de laatste tijd eerder links laten liggen dan tot overwerken gedwongen.
Daarbij draait alles nog een keer. Geen optimale omstandigheden om actief te zijn. Het bed komt eerder in aanmerking. Inmiddels is de verhouding bezig zijn en een pas op de plaats maken in het absurde terecht gekomen. Anderhalf uur tegen 2,5 dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten