Anderhalf uur inspanning, vier uur bijkomen. Kan niet zeggen, dat ik er op vooruit ga. Geen onwillige spieren. Zelfs geen rug die meer bokt dan de afgelopen wkn al het geval was. Het is een algeheel gevoel van malaise dat zich in me breed maakt. Oa duizeligheid en die kan toch echt niet meer van de pijnstillers komen. En een moeilijk te verklaren vermoeidheid. Het past niet in het gaanbare plaatje. Een nwe uitdaging erbij of een omscholing van bestaande ongemakken?
Ik kan het toch zo zat zijn. Niemand om aansprakelijk te stellen. Zelfs mijn persoontje gaat in deze vrijuit. Wat is het? Waar komt het vandaan? Waarom al die dwarsliggerij? Net of het lijf d'r genoeg van heeft maar de knoop nog niet definitief durft door te hakken.
Het is inmiddelds een uur later en het/ik trek een beetje bij. Vijf verloren uren. Hout waar ik na het herstapelen niet aan het zagen ben toegekomen. Een afwas die weer is blijven staan. Koken wat er niet van is gekomen. Ik zou zo weer kunnen slapen. Wordt dit mijn leven? Moet ik het hier mee doen? Valt er wat aan te verbeteren? Wanneer? Op welke manier? Of wordt het veranderen, aanpassen, schikken, leren leven met? Ik heb vrolijkere vooruitzichten gekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten