Keukenaanslag

 Het is niet de tijd van het jaar om lang te genieten van een strak schoon en opgeruimd aanrecht. Het is kortom weer een puinhoop in de keuken. De tol die betaald wordt voor twee jam-sessies, een gecontroleerd lekkende sappan, een abrikozentaart en vooral een chaotische aanpak. Geen structuur. Ontbrekend ritme. Meerdere grepen voor één handeling. Dat soort dingen.

 Het einde van de bezigheden is in zicht. Vrg is nu of er straks nog puf genoeg is om ook de noodzakelijke afwas- en opruimslag te maken. Kans is groot, dat dat deel doorschuift naar morgen, wat die dag niet ten goede zal komen. Beter niet dus. Het zou een prestatie van mezelf zijn, als ik dat weet te voorkomen. Het zou een aanwijzing zijn voor het vermoeden, dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.

 Zometeen eerst maar eens een stuk -nog warme- taart nuttigen. Vind van mezelf, dat ik het verdiend heb. Het is me bovendien, op de rommel na, best meegevallen. Af en toe was er zelfs iets van lol in het bezig zijn. Het gaat dus nog steeds vooruit. Houe zo!

Fruitig

 Gisteren op de markt abrikozen en bosbessen (wilde) gekocht. Het gevolg is vandaag een keukendag. Jam, sap, gelei. Zoiets. Misschien zelfs nog een taart of twee. Het mens van de abrikozen wilde ons 10 kilo in de maag splitsen met als enige argument dat het in een plastic kratje makkelijk te transporten was. Tien kilo! Twee kilo voor jam en aanverwanten, een kilo uit het handje, een kilo in/op baksel en dan hou je nog steeds 6 kilo over. Alleen bij het idee komen ze me al de oren uit. Het maar bij twee kilo gelaten.

RIP?

 Weer een bekend gezicht, markant dorpspersoon op de drempel van vertrek. Afgevoerd per ambulance. In coma. Hersenbloeding naar het schijnt. Ik heb het al eens eerder geschreven, maar dat komt naar mijn smaak een beetje vaak voor hier in het dorp. Doktoren zeggen weinig te kunnen doen. Afwachten dus met slechte vooruitzichten. Aangekomen bij de laatste halte van het leven. Keert hij terug of vertrekt hij definitief?

 Een vriendelijke, nuchtere, hulpvaardige en rust uitstralende persoon. Volgens mij jonger dan ik. Niet veel, maar toch. Een jaar geleden bezig geweest met het maken van een graf 'omdat anderen het niet doen'. Je zou het bijna als het tarten van het lot kunnen zien. Toch denk ik zelf ook al een geruime tijd om onze plek op het kerkhof te reserveren en in orde te maken. Dat het de achterblijver niet overvalt zoals mij dat bij Y. is gebeurd.

 Dat wordt dus ws een begrafenis4 over niet al te lange tijd. Dat bij de 6 mndn-dienst aanstaande zondag voor de vrouw van de aannemer. Waart de dood weer rond? De aannemer heeft trouwens alweer een vriendin. 'Virtueel' noemt hij het. Wat hij bedoeld is via het internet. Mariana vindt het maar niks. Te vroeg.

Dubbelganger

 Een dagje Sibiu is een geld en tijd verslindende bezigheid. Vroeg vertrokken en nog niet alles kunnen doen. Ipv 'hup hondenvoer inladen' moest bijv. weer de tuinafdeling bezocht worden. En van het een komt het voorspelbare ander. Wikken en wegen welke planten deze keer mee mogen. Ik kan de keuzes lang niet altijd volgen. Of er plek voor is, is bovendien een vrg voor later. 

 Na de groothandel en de markt, twee van de extra onderdelen, neer geploft bij wat wij dachten dat de heropening van een restaurant was. Max. Ooit aangekondigd als verplaatsing leek het vooral een verdubbeling. Dank Mariana's nieuwsgierigheid weten we nu, dat het verhaal wat ingewikkelder ligt. Iets met einde van een huurcontract en juridisch gestechel om de naam. Wat eerst Max was, is nu The original Max en de verhuisde Max mag geen Max meer heten. Zou ook raar zijn, als je in een stad twee restaurants zou hebben met dezelfde naam maar een andere eigenaar. De verkaste Max schijnt inmiddels een andere naam gekozen te hebben. We gaan het zien.

 De kaart was veelbelovend en, wat niet altijd het geval is, de rust aanwezig om er een uitje van te maken. Tijd was inmiddels aardig ingelopen. Het was al duidelijk, dat we het wensenlijstje niet helemaal zouden halen. Na anderhalf uur nog snel de supermarkt in gedoken en retour platteland.

Tegenstribbelen

 Soms is dwang nodig. Het beter iets dan niets is inmiddels op 3 dagdelen van toepassing. Het werk in de kasbak en de mislukte kaas is geen reden om vanavond niks te doen. Iets, en vlug verdomme! Dat was net na zevenen. De bedoeling was om het uienperceel verder op te schonen. Het is absoluut niet de ramp die het vorig jaar was of zelfs een paar weken geleden, maar er stond alweer genoeg, wat er niks te zoeken had.

 Het kostte enige overredingskracht. Na het linkerdeel gisteren, had ik me vandaag het middendeel bedacht. Het rechterdeel is dan voor ergens in de rest van de week. Na het nodige heen en weer schoorvoetend door de middenbanen geschuifeld en vier stroken ontdaan van onkruid. Het andere eind van het perceel had al snel iets van de finish, die kost wat kost gehaald moest worden. Dat is gelukt. Maar ook geen stap of onkruidje meer. Dat was het iets voor deze avond.

Mislukking

 Helaas geen kaas nummero 3. Hoewel je met zuursel werkt, werkt bijna zure melk dus niet. De ene melkzuurbacterie is de andere niet. Acht ltr melk door het putje. Nog niet helemaal. Wat worgel had moeten worden in een kaasdoek geschept en dat hangt nu uit te lekken. Geen idee hoe je dit zou moeten noemen. Soort van hangop. Het oogt geschift. Smaakt niet zuur, Heeft een vezelachtige struktuur. Misschien zoiets als verse kaas van te maken? Zout, peper, bies- en knoflook? Dan smaakt alles wel.

 Nadeel is, dat het weer direct geconsumeerd moet worden. Net als de yogurt. Daarom net geen pudding gemaakt. Ik wilde conserveren, bewaren. Voor straks, niet voor nu of de komende dagen. Vrg is nu: Waar ging het mis? Vier van de acht ltr hadden een zurige smaak. Het viel al op bij het door de melk roeren van de room. Dag 1 en 2 waren op het randje. Met 3 en 4 niks aan het hand. De volgende keer kan ik dan beter gelijk stoppen.

 Het internet geeft een bewaartijd van 3 dagen (officieel) tot een week bij een temperatuur van 4ºC in de koelkast. Die drie dagen is net een dag te kort. De flessen kunnen niet perfect schoon zijn geweest. En de koelkasten staan hier op 7ºC. Voor de volgende poging de temperatuur omlaag en de flessen met soda spoelen en voor gebruik steriliseren in de oven. Het werkt volgens mij niet om de koe drie dagen niet te melken en dan in één keer acht ltr uit de uiers te trekken.

Flitsend

 Zes uur, naast het bed. Dat straalt onwillkeurig daadkracht uit. We doen maar ff of dat werkelijk het geval is. Een uur wakker liggen en dan alsnog in de benen is niet echt stimulerend. Lange dag vandaag. De kasbak wacht op een volgende poging het ding schoon te krijgen. Inmiddels schiet op de geschoonde plekken alweer het onkruid op. Schoffelen. Harken. Desnoods spitten. Maar vooral toch het resterende meterhoge spul ontwortelen. Zien of we dat tot het middag uur volhouden.

 De middag is in principe voor kaas nummero 3 gereserveerd. Veel loze tijd wachtend op bacterieën, die hun werk moeten doen. Stremsel idem. Dan meerdere bezinktijden en tenslotte het persen. De eerste kaas ziet met z'n coating verdacht echt uit. Het is wachten tot 9 of beter 30 juli om te zien wat het werkelijk geworden is.

 

 Met 4-5 dagen tussenpozen heb ik tegen die tijd 10 kaasjes van een kleine kilo per stuk. Waar moet ik daar qua rijpen mee naar toe? En wat moet ik er überhaupt mee? Ja, eten. Maar een kilo kaas per vier dagen, vol continu, lijkt me wat teveel van het goede. Kan zoiets in de diepvries? Kalvende koeien. Werkverschaffing.

Sprokkelen

 Het zijn -zoals altijd- de kleine dingen, waaraan de vooruitgang valt af te lezen en die je niet uit het oog moet verliezen. Zoals eindelijk eens naar de kapper, schone kleren, nagels knippen, autobanden verwisselen, etc. De kleintjes die moeten opboksen tegen de allesoverheersende moeheid. De strohalmen waar je je aan op moet trekken.

 

 En de tuin natuurlijk. In mijn geval dan. Een baken dat wisselt tussen hoop en wanhoop. De ene dag weer het geloof dat iets van controle mogelijk is. Op een hoop andere momenten de simpele realiteit van woekerend onkruid. Overal bezig, nergens de overhand. Was mooi geweest, als het onkruid net als de doorbloeiers bij de aardbeien een zomerpauze zouden willen inlassen. Vijf perceeltjes zijn min of meer wat het zou moeten zijn. De rest, incl. de kasbak verkeren in diverse stadia van onmogelijkheid.

 Wat lukt, geeft voldoening. Alles daar omheen maakt moedeloos. Maar wie weet. Als de fysieke vooruitgang doorgaat cq enige wkn stand houdt, zou een verrassing mogelijk zijn. In principe is nog een hoop mogelijk qua zaaien/planten. Die boot maar ff afhouden. Opschonen geeft wel kale percelen, wat weer verre van ideaal is. Afdekken. Ik moet iets met afdekken.

Aangemodder

 Dacht dat de siësta langzaam aan wel zijn beste tijd had gehad. Toch weer twee uur vd wereld geweest voor het middaguur en nog anderhalf uur later op de dag. Wonderwel vanavond de tuin gehaald. Niet dat er niks gedaan is, maar na de ochtendsessie alles op een slepende manier. Te moe om goed aan te pakken. Niet moe genoeg om de tijd slapend te doden.

 De dag in vieren gedeeld zijn de middag en de late avond momenten van doelloosheid. Beetje hangen. Soms wat doen. Veel jezelf in de weg zitten. Het uitgestrekte niks. Misschien ietsje minder dan een korte tijd geleden. Je blijft tenslotte hopen en indien nodig jezelf voor de gek houden. Het zijn de ochtend en het begin van de avond, waar ik het op het ogenblik van moet hebben. Fragiel, een verstoring zit in een klein hoekje, maar toch.

Nucleair?

 Bevel van hogerhand tot distributie en gratis verstrekking van jodiumtabletten via de huisarts??? Volgens mij werd dat een paar mndn (wkn?) geleden nog als onnodig beschouwd. Staan ons dingen te wachten, die vooralsnog uit het nieuws zijn gehouden? Op welke ontwikkeling wordt hier voorgesorteerd, die we niet, nog niet mogen weten? Zijn er tekenen dat Poetin zich opmaakt voor rare bokkesprongen? Gaat de mogelijkheid van wapens gebaseerd op westerse technologie ipv verouderd Russisch materiaal de mislukte tsaar in het Kremlin een stap te ver?

 Deze officiële aankondiging gebeurd niet zonder reden. Het is niet, dat de Minister van Gezondsheidszaken bedacht, dat het misschien aardig is om een paar pillen cadeau te doen. Je kunt hier het ene na het andere doemscenario uit afleiden, maar er is iets veranderd wat tot actie noopt zonder dat die verandering benoemd wordt. Heb ik straks eindelijk mijn moestuin onder controle mag ik de opbrengst niet consumeren tenminste wordt dat met nadruk afgeraden.

Bedompt

 Ineens ander weer. Goed voor de tuin, voorkomt een hoop gesleep met de gieter, maar toch. Het lijkt alsof het weer me een steuntje in de rug wil geven voor de niet-tuingerichte bezigheden. Het aanrecht is nog steeds meer een slagveld dan een plek die uitnodigt tot het maken van smakelijke gerechten. Ook de was wacht op mijn inzet. Over de rest zwijg ik maar gevoeglijk.

 De wereld dringt iedere ochtend nog tot me door via het slagveld in Oekraïne en de nooit helemaal verdwenen corona-perikelen. Het idee dat een eind verderop men elkaar loopt te bestoken met raketten en granaten, terwijl ik aan mijn koffie lurk, is iets waar ik niet te lang bij stil moet staan. Corona was even weg, maar rukt nu weer op. Wat gaat het worden? Kun je net weer een beetje vrij reizen/bewegen, hangen de beperkingen alweer in de lucht.

 Het fris en vrolijke was er vanwege mezelf al een beetje af en de buitenwereld helpt daar hard aan mee. Een zorgeloos bestaan. Een na te jagen illusie. Toch zijn die tijden er geweest. Eeuwen geleden, ooit. Geen 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Kruimels zijn het en daar heb je nog het nodige inlevingsvermogen voor nodig.

Afzinken

 Na een goede start gisteren dank het geklooi aan de waterleiding in een landerige bui terecht gekomen. Je wilt maar moet ook er bij zijn, kunt niks doen dan kijken en indien nodig sturen. Dingen blijven liggen, als ze al zonder water gekund hadden. Een soort niet-fysieke moeheid. Een 'het zat-zijn' die de dag dood slaat. Zitten. Drentelen. De muurdruif gesnoeid. Jam gemaakt. Kersen gegeten. Nog meer gezeten. Witte wijn geprobeerd. Smaakt me nog steeds niet. Schaduw opgezocht.

 Nadat het lek gerepareerd en het gat in de bestrating gedicht was, aan de slag gegaan in een poging de verloren dag in te halen. Chaos. Ongestructureerd handelen. Ongeordend ordenen. Na poging nummero tig het verder laten zitten. Morgen is tenslotte weer een dag.

 

 Die dag is nu en is op een zeldzaam beroerde wijze begonnen. Zelden een dag zo ten onder zien gaan voordat de rand van het bed was bereikt. Moe. Afgebrand. Overvol tegenzin. Was het maar maandag. Zoiets krijg je toch niet bedacht ....

Herstel

 Water stroomt weer waar het hoort. Het leven kan verder op bekende wegen. Jammer van de flik in de bestrating. Een plek die je altjd weer zal herinneren aan deze ingreep. Andere verkleuring. Net niet hetzelfde niveau. Een litteken zoals ik er inmiddels meerdere op mijn lijf rijk ben. Het doet afbreuk aan wat eerst aan het perfecte grensde. Je zou eigenlijk de hele bestrating over moeten doen om deze verstoring recht te zetten. Een nw vel over een geflikte ondergrond.

 Na ja, het zij zo. Zal wel weer wennen of ook niet maar daar is verder weinig aan te doen. Hopelijk voorlopig geen ander geintjes van deze soort. Direct aan de slag gegaan met het weer toegankelijk(er) maken van het aanrecht.

Rekkelijkheid

 Het gaat in alle redelijkheid op de meeste terreinen vooruit. Waar het nog hapert is oa de middagmoeheid. Ergens in de loop van de middag, en daar is geen zwak moment voor nodig, overmant me het moe zijn. Of moet ik 'overmenst' zeggen? Het zijn niet standaard drie uur meer. Maar voor minder dan een uur doet de slaap het niet. Ook vandaag weer.

 Had meer willen doen, maar het ontbreken van stromend water maakt dat vanzelfsprekendheden dat ineens niet meer zijn. Geen afwas maar ook niet ff iets af- of omspoelen of de handen wassen als je bijv. uit de tuin komt. Ook koken, waar weer wat animo toe bestaat, moet het doen met de nodige beperkingen. En wat te denken van al die zuivelactiviteiten. Reinheid is daarbij het hoogste gebod. Nog een dag en dan is dat leed weer geleden. Mag ik hopen tenminste. Op naar kaas nummer 3.

Achterop

 Het blog loopt weer achter de feiten aan. Kan goed zijn, kan slecht zijn of er tussenin. Het is vooral rommelig op het ogenblik. Net herstellende ritmes worden verstoord. De tijd schrijdt voort en ik huppel er achter aan. Overdrachtelijk dan, want huppelen op zich is niet mij besteed. Hoewel goed bezig in de tuin, blijft dat dit jaar een sysifusklus. Het onkruid groeit harder dan ik het in de paar uurtjes per dag verwijderd krijg.

 

 Misschien is de tuin te groot. Ik heb het dit jaar al meer dan eens bedacht. Zolang alles op rolletjes loopt is het net te doen. Een kink in de kabel is genoeg om daar voor de rest van het seizoen verandering in te brengen, als daar niet de tijd en de energie is om een inhaalslag te maken. Over al die andere klussen en klusjes ga ik het niet eens hebben.

 

 Nu dat gekaas er weer bij. Nummer twee ligt te drogen terwijl de eerst zijn laklagen krijgt. Ik moet daar een plek voor verzinnen. Het zal maken worden, want die plek is er gewoon niet. Nu ligt het spul op de diepvriezer en dat betekent, dat die diepvriezer nog minder gebruikt wordt dan al het geval was. Zo groeit de berg eerder aan dan dat hij afgegraven wordt

Bloot

 Probleempje is een stap dichter bij de oplossing. Het gat is gegraven en vrijwel direct op de goede plek. Dat was een beetje een gok. Nergens in het systeem zaten er verbindingenstukken. Het lek moest dus 'gewoon' in de buis zelf zitten. Polyethyleen dat spontaan open barst? Het zou niet moeten kunnen.

 Het lek zit precies op het punt waar een gasleiding van hetzelfde materiaal de waterleiding kruist. Mag dat wel? Op elkaar liggende buizen? En als ze zo liggen, een meter onder de grond, wat beweegt er dan waardoor schuring kan optreden en dus slijtage met een lek als gevolg? En waarom wel een lekkende waterleiding maar geen lekkende gasleiding? Of komt dat laatste nog?

 Dit werk is niet door de aannemer gedaan maar door een ander bedrijf, wat het weer uitbesteed had ... De aannemer mopperen. Het is al zolang we hem kennen een dankbaar mopperonderwerp. Eerst wilde hij de reparatie afschuiven naar het gas- en waterbedrijf. Terecht wat mij betrof, maar kwam daar ff later weer van terug. Kan hij straks natuurlijk zeggen, dat hij andermans gepruts heeft moeten oplossen. Zien wat hij er van gaat maken. Zaterdag verder.

'Probleempje'

 D'r stroomt water de wijnkelder in. Een wijnkelder hoort een zekere mate van vochtigheid rijk te zijn, maar die moet hier eerder dmv drainage dan irrigatie instand gehouden worden. Waterstromen zijn nooit de bedoeling geweest. Het is geen opstijgend grondwater, dat anders afgevangen zou worden, maar een driftig begin van een bergbeek, wat plompverloren door de keldermuur naar binnen komt.

 Kleine aanwijzingen waren er de laatste tijd wel. Rare geluiden uit de kraan in bad. Overmatig pompen vanuit de kelder. Maar geen moment aan een breuk in de waterleiding gedacht. Geen opborrelend water of gewoon een natte vlek in de bestrating van de binnenplaats. Hoelang lopen we op die manier het waterbedrijf al te spekken??

 Dat wordt graven. Maar waar? En door wie? Niet door mij. Ik heb die waterleiding niet aangelegd. Dat is gebeurd in 2014. Toen vertoefde ik nog in Franse sferen. De aannemer mag aan de slag. Het zal de bestrating van de binnenplaats geen goed doen.

Kaas_2

 Tussen het kaasmaken door naar de kapper doet de aankomende kaas geen goed. Het is het enige verschil, dat ik kan bedenken, tov de eerste keer. De eerste wei vrijmakende bezinkperiode heeft te lang geduurd. D'r kwam ook bijna het dubbele van wei vanaf. Schijnbaar luistert dat zo nauw. Het is niet wat je de eerste keer al hebt gehad, hoef je de volgende keren niet meer te doen. Misschien valt het nog te corrigeren. De eerste indruk is een minder mooie gladde buitenkant.

 Eerst maar eens persen en dan zien we weer verder. Nog niet onder de reguliere pers. Die moet nog aangepast worden. Ben het daarbij nog niet eens met mezelf op welke manier dat het beste kan. Een tweede pers maken die net anderhalve cm breder is of de bestaande pers een centimeter of twee verbreden op zo'n manier dat de perskop netjes in het midden blijft. Zou mooi zijn als die pers bij poging nummer 3 gebruikt kan worden. Nu is het weer improviseren en dat brengt zo z'n risico's mee.

Ontnuchteren

 Eindelijk enig rationeel tegenwicht tegen de tegenwoordige gektes. De internationale zwembond heeft besloten dat die transgendertypes die zich ineens vrouw voelen niet mogen deelnemen aan de vrouwencompetities. Ze richten maar een eigen competitie op. Dat zal echter niet interessant genoeg zijn, omdat ze dan het voordeel van hun overwicht missen. Rugby en wielerbond waren al zover. Dat de rest snel mag volgen.

 Nu die woke-wolk nog op z'n plek zetten en dan het hele gender-gezeik neutraliseren mn de aanspreekflauwekul. Dat jij je meervoudig voelt is jouw probleem. Het is niet aan de wereld om daar rekening mee te moeten houden of zelfs te bevestigen. Als jij anders wilt zijn dan anderen, is dat best. Wil je een jurk aan? Ga je gang maar laat de rest van wereld (ook) z'n eigen gang gaan. Het is decadentie ten top zonder greintje tolerantie

Afgefakkeld

 Een dag bewust gevuld met k*tklusjes gespeend van iedere denkbare fysieke inspanning en voor het middaguur begint de motor al te haperen. Doorzetten. In de benen blijven. Per saldo betekent dit dat het de rest van de middag een gesleep wordt met de ziel onder je arm. Je haalt het eind van de dag, weet nog iets eetbaars te fabriceren en ploft op bed en bent de volgende uren van de wereld. Een pré-nachtrust siësta. Brengt jezelf nog een laatste maal in de benen voor een klein uurtje en duikt de nacht in voor een comateuse slaap tot half zeven in de ochtend met een arm waarvan het bijna een minuut duurt voordat die weer een teken van leven wil geven. En fit? Ben je belazerd. Omdraaien ligt meer voor de hand dan opstaan.

+/-

 Geen idee of ik de dag van gisteren 'goed' kan noemen. Uitgevuld was ie in elk geval. Helaas slechts deels met nuttige activiteit, hoewel in alle drie de dagdelen iets gedaan. Het mindere zit 'm in de tussenliggende perioden. Probeer ik me op de been te houden, zit ik me uren zelf in de weg. Geef ik toe en ga liggen verdampen zo weer 2-3 uur waar een uurtje de bedoeling was.

 Het gaat nog steeds in opgaande lijn, al blijft de rug een zwakke plek en is mijn conditie rampzalig. Afwisseling is belangrijk èn vooral niks forceren. Vrees dat de tijd voorbij is, dat het lijf naar mij moest luisteren. Het is nu omgekeerd en dat bevalt me niks.

Vieren

 Onbedoeld in slaap vallen. Het is misschien ook teveel gevraagd om je na de afgelopen tijd ff voor de lekker op bed uit te strekken. Bed. Plat. Pavlov. Van de wereld. Niet een paar minuten maar geslagen twee uur. Direct de middag de middag gelaten en een lunch buiten de deur genoten. Daar is Mariana altijd wel voor te porren.

 Prachtige dag en nog meer, misschien wel prachtigere dagen in het verschiet. Op een terras van het uitzicht genoten. Prachtig groene heuvels en dalen met hier en daar een dorpje. Blik richting Cincu, een internationaal militair (NAVO) oefengebied. Het zal er druk zijn nu met het oorlogsgeweld in het buurland.

 Op de gekozen plek staat een feesttent voor trouwerijen en andere feesten, die hier zelden klein en intiem worden gevierd. Van die honderden gasten waren er ook een paar in het hotelgedeelte blijven slapen en kwamen successievelijk boven water. Direct herkenbaar aan veel te nette kleding voor moment en plek. De pizza smaakte wonderwel goed. Straks de hondenronde en dan hebben we de zondag weer gehad.

Actief

 Dat was een lange dag gisteren. 'Dat het nog kan', moest ik onwillekeurig denken. Kaas en F1 een stimulerende combinatie? Vandaag dan maar weer? Kom daar 6 ltr melk tekort voor. Bovendien slaat het natuurlijk nergens op. De kaas mag zometeen in een pekelbad. Duurde ff voordat ik dat spul, wat ik vorig jaar aangemaakt heb, als zodag herkende bij het zoeken. Anderhalve ronde langs alle mogelijke plekken waren nodig, voordat ik de moeite nam om het stickertje te lezen dat op de gevulde 5-L fles zat en een eind maakte aan het gezoek.

 

 Bederven kan zoiets (200 gr zout/liter) nauwelijks. Toch drijft er iets onbestemds op het oppervlakt naast enig gekristaliseerd zout, maar dat was te verwachten. Dat onbestemde niet. Kan toch moeilijk iets in een fles gekropen zijn, die afgesloten is met een schroefdop.

 

De kaas heeft in het zoutbad 10-12 uur te gaan incl. af en toe keren. In die tijd kan ik (oa) de rommel in de keuken opruimen. Voor de rest misschien iets met het aanslingeren van de wasmachine en me vooral nog ff gedeisd houden. Zien of de antibiotica zin maakt of niet.

Kaas

 Vandaag nog geen bed gezien. Dat mag een grote stap vooruit heten. Of het ook lukt om de kwalificatie voor de F1-race van morgen te volgen, is twijfelachtig. Die begint pas om 23:00. Niet echt schokkend als dat niet mocht lukken. Omdat Leclerc, die dit jaar vrijwel alle pole-posities heeft veroverd, ongeacht z'n resultaat van de laatste plek in de startopstelling moet vertrekken, zou Verstappen eindelijk die eerste vertrekplek voor morgen zeker moeten kunnen stellen.

 Eigenlijk had ik het al uitgesloten, dat ik nu nog in de benen zou zijn. Het grootste deel van de dag bezig geweest met het omzetten van ruim 8 liter koeverse melk in een kaas van 900 gram. Verse kaas, maar wel geperst. Het is allemaal minder ingewikkeld dan het lijkt. Het is eigenlijk een kantoorklerken bezigheid. Zoveel liter, drie verschillende temperatuurstadia, druppels tellen, eindeloos roeren, wei afscheppen en dan heb je het wel zo'n beetje gehad. Het grootste deel van de tijd zit je te wachten. Het kost tot het persen een middag.

 Dat persen heb ik geïmproviseerd, omdat de kilo-mal niet tussen de staanders van de pers past die ik heb aangeschaft. Hobbyisten maken blijkbaar een kleiner formaat kaas, terwijl een kleine kilo al niet groot is. Al eerder bedacht maar dat kalf zag ik toen niet aankomen. Het geïmproviseer heeft me vandaag een open gebarsten pak melk (en dito zooi), een nat pak suiker en twee kapotte soepborden gekost. Allemaal redenen om het wat minder amateuristisch aan te pakken.

 Morgen pekelen, dan een paar dagen drogen, vervolgens coaten en dan laten rijpen. Drie weken voor jonge kaas, 6 voor jongbelegen. De kaas zou type gouda moeten zijn. Ben weer benieuwd wat dit gaat opleveren. Start oogt veelbelovend, maar dat zegt natuurlijk weinig over de smaak.

Overdoen

 Eens zien of vandaag lukt wat gisteren niet wilde. Eerst maar eens een partij antibiotica scoren en dan zien we verder. Dank Mariana's koe en kalf staan inmiddels 8 liter melk in de koelkast waar ik iets mee moet. Dat lijkt verdacht veel op het in wording zijn van een eerste poging tot kaas maken. Griesmeelpudding heb ik ff genoeg gehad en yogurt hebben we nog meerdere potten staan. Het is nog net niet zo erg als met de aardbeien, die ons inmiddels bijna de oren uit komen. Ik ga het definitief bij 30-40 planten houden. Is meer dan genoeg. En van die eenmaaldragende zie ik niks meer komen. Welgeteld één aardbei hebben die opgeleverd.  Die kunnen na 2 pogingen gewoon linea recta naar de compost hoop.

 Maar er is meer, veel meer te doen. Drie dagen uit de roulatie levert zo voor meer dan een week inhaalwerk op. Een week die je ws niet krijgt, omdat de volgende afknapper gegarandeerd geen week op zich laat wachten. Zo bouw je een groeiende achterstand op, die ooit op de een of andere manier weggestreept moet worden. Een beetje als het teveel aan nullen bij gierende inflatie.

Mislukt

 Alweer 5 extra slaapuren verdeeld over twee étappes. Het gaat inmiddels iets beter maar het hoofd blijft een ramp met de bekende gevolgen voor het zicht een de manier van voortbewegen. Zelfs als ik lig draait alles, vaak in vele kleuren. Het maakt moedeloos, smoort elke aanzet tot motivatie in de knop. Als ik opsta van stoel of bed, wankel ik. Als ik ga liggen in bed of op de grond draait het voor mijn ogen, ook als die dicht zijn.

 Schijnbaar nog niet genoeg ellende verzameld. Wat kan nog meer. Komt het een voort uit het ander of zijn het losstaande mankementen. Alles is toch met alles verbonden. Helemaal losstaande zou dus niet moeten kunnen.

Opknappen?

  Gaan we na twee verloren dagen de draden weer oppakken. Moet zeggen dat het niet zo aanvoelt. Het hoofd trekt nou de kar. Last van fel licht mn op lichtgekleurde oppervlakten en een loop alsof ik teveel gedronken heb, terwijl ik al mndn niet of nauwelijks iets alcoholisch genuttigd heb. Niet de omstandigheden dat je energiek de spade over de schouder legt en fluitend de tuin in trekt. Eerst maar eens zien, dat we in de benen blijven, al is het zwalkend, ipv de wereld horizontaal aan me voorbij te laten gaan.

Afgeknapt

 Vandaag is het niks beter. Integendeel. Na de hondenronde retour bed. 4 uur vd de wereld. De prestatie voor vandaag was het maken van een mislukt aardbeienesorbet. Aansluitend het bed weer opgezocht. Na drie uur de avondmaaltijd verzorgd. Zometeen weer plat. Noem het maar normaal. Ik kan er niks mee.

Afknapper

 Met dagen als vandaag ga ik het deze zomer niet redden.

Oorlog-25

 Houdt het me minder bezig? Dat zeker, maar het is niet uit beeld verdwenen. Met inmiddels 100'den doden en/of gewonden per dag wordt een generatie gedecimeerd, die straks hard nodig is bij de wederopbouw. De NAVO heeft nu blijkbaar het standpunt ingenomen dat Rusland moet verliezen. Kan Zelensky zijn wensenlijstje inleveren voor zware wapens. 1000 stuks van dit, 1000 van dat. 500 van die en doe ook maar 500 van die ander.

 Het is allang geen oorlog meer tussen Rusland en Oekraïne, als het dat ooit al geweest is. Officieel zijn er dan wel geen NAVO-manschappen bij betrokken maar het materieel uit NAVO-depots stroomt rijkelijk richting het slagveld in de Oekraïne en dan gaan nu ook de deuren van de opslag van het zware materieel open. Straks wordt het een aanval op Rusland ipv een inval in Oekraïne. Oekraïne heeft na afloop een hoop terug te betalen. Las onlangs ergens, dat Groot-Brittanië hun schuld aan de VS uit de IIeWO pas recentelijk geheel heeft afgelost. Dan praat je dus over 60-70 jaar na de oorlog en toen gingen er geen raketten van een miljoentje over de toonbank.

 Het materieel moet naar het slagveld getransporteerd worden. Manschappen moeten voordien opgeleid worden in het gebruik. De tijd speelt een behoorlijke rol in het geheel. Vandaag wordt iets beloofd maar geleverd wordt pas na wkn en soms pas mndn. Ondertussen vallen de soldaten bij de bosjes. Iedere dag weer. En dan vergeet ik voor het gemak ff de burgerdoden. De omvang van de ramp wordt er voor mij niet overzichtelijker op.

Behelpen

 Na de lasagna twee uur geslapen als een blok. Telt dat ook als activiteit? Dat was de tweede sessie voor vandaag. 4 uur! Het blijft me verbazen. Kan moeilijk anders dan verre van normaal zijn. En nu fris als een hoentje? Ben je gek. Ik kan zo weer slapen en ga dat doen ook. Eerst een heet bad en dan masseren met een gel. Meer psychosomatotisch dan dat het volgens mij feitelijk helpt. Anderzijds heb ik het nu een paar dagen niet gedaan 'et voilà'; het kraakt en piept weer.

 

 Misschien iets anders doen morgen? Moeilijk. Het is onkruid, onkruid en nog eens onkruid. Wat toch veronderstelt, dat je enigszins dubbelgeklapt boven de grond hangt en meterlang groen met wortel en al uit de grond trekt. Dat gaat je met een schoffel niet lukken. Dat is de ellende van achterstand inhalen. Omdat je er niet op tijd bij kon zijn, ben je veroordeeld tot extra werk. Plantjes krimpen niet. Is ook meestal niet de bedoeling. Bij onkruid zou ik een uitzondering willen maken.

Aanmodderen

 Goed opgeschoten in de kasbak vanochtend. Nog wel werk voor 2-3 dagen voordat ik het vullen kan aanpakken. Zittend op zo'n thermoblok, of hoe zo'n uit de kluiten gewassen baksteen vol gaten ook mag heten, is het langer vol te houden dan op de hurken. Uiteindelijk is het toch de rug weer die aan de bel trekt voor het einde van de 'schiecht'. Niet omdat het onkruid trekken nou zo'n fysiek zware bezigheid zou zijn. Het is meer de houding dan de handeling. Mag wel oppassen, dat ik niet in eenzelfde toestand verzeild raak als diverse wkn geleden en per saldo nauwelijk meer kan bewegen.

 Verstandig geweest en behalve een pauze gemaakt ook na ruim twee uur bezig zijn er mee gekapt. Siësta! Weer zonder problemen een paar uur geslapen. Aansluitend de pudding-, ijs- en yogurtpuinzooi in de keuken aangepakt. Dus (!!) ook in de middag bezig geweest. Dat is zeker geen regel geweest de afgelopen tijd. Nu vanavond nog en ik mag tevreden zijn, al blijft het irritant, dat ik niet kan doen wat ik zou willen.

Beter?

 Gisteravond een tweede poging ondernomen om yogurt met yogurt te maken. De vorige keer zonder verhitting en een paar eetlepels kefir. Deze keer met verhitting (80º), eetlepel suiker per ltr en een bioyogurt als starter. Moeilijk te zeggen of het aan de verschillende starters lag, geen idee wat het precieze verschil tussen kefir en yogurt is, of aan de verhitting met extra voedsel (suiker) voor de bacteriën. Het resultaat oogde beter.

 Na verwarmen afgekoeld tot 45º in een gootsteen vol koud water, yogurt toegevoegd, goed geroerd en in de oven gezet op 45º. Vanochtend, na acht uur in de oven een mooi op het oog glad versteven mengsel. Smaak een beetje zoet. Restsuiker? Mag minder dus de volgende keer. Na eens stevig roeren met een garde werd de gelei-achtige massa mooi glad en vloeibaar. Had dikker gemogen.

 De helft zo in kleine plastic emmertjes in de koelkast gezet en de rest in een met kaasdoek bekleedde passevite gegoten. Dat mag uitlekken cq indikken. Wel vloeibaar zien te houden zonder er de hele tijd met de neus bovenop te staan.

Melk

 Huishoudelijk dagje. Afwas voor een groot deel weggewerkt en vervolgens direct weer vuil gemaakt. Griesmeelpudding gekookt. Griesmeelpudding met opgeklopt eiwit. Je moet wat als de koe van Mariana ineens een kalf in de wereld zet. Niet zo raar met een loslopende stier in de wei waar het dier graast. Vijf jaar of zo zal de koe zijn. Mag hopen, dat de stier de moeder niet lastig valt. Ik denk niet, dat die het werpen van een kalf gaat overleven.

 

 De koe, die een mnd geleden of zo het kalf kreeg, kostte haar jaren geleden al bijna de kop. En het is die koe, Resi, waardoor Mariana het maar niet over haar hart krijgt om de beesten te verkopen. Die is voor weinig meer geschikt dan slachten en dat krijgt Mariana niet over haar hart. Daarvoor heeft ze jaren iemand betaald om het werk rondom beest/beesten te doen en doet ze dat nu zelf. Economisch gezien een dure koe, maar ik snap het wel. Nu is het wachten tot ze erbij neervalt en dan wordt ze weggesleept en ergens achteraf in een dal op de heuvel gedropt. Voer voer kraaien, honden en maden. Weet niet wat beter is, ook emotioneel gezien.

 

 Maar melk dus. Koeien worden aan het kalven gehouden vanwege de melk. Het jong, een stierkalf en dus geen lang leven beschoren, is niet weggehaald, mag zich te buiten gaan aan moeders melk maar er schieten altijd een paar liter over. In mijn koffie, ik heb het meermaals op diverse manieren geprobeer, smaaakt het me niet. Als pudding is het goed te doen en sinds kort proberen we yogurt of kefir te maken. Weggooien is ook weer zoiets en ook Iancu's consumptie is met zijn dood weggevallen. Zo komen we straks nog bij het kaas maken! Wat ik je brom.

Stommigheid

 Pillen. Ik weet er niet alles maar wel veel van en mn dan van de manier waarop ze verpakt zijn. De ene keer 28 stuks in een doosje, de andere keer 30. Dan weer alles op één strip of verdeeld over 2, 3 of 4 strips. Bij dagelijks gebruik van meerdere van die verschillen is het ff goed nadenken hoe je een systeem weet te verzinnen dat controleerbaar is of je niks vergeten bent. Daar zijn allerlei zg handige doosjes voor verzonnen, maar dat levert alleen extra werk op.

 

 Mijn vergeetmoment is de avond. Zeker nu het tussen de lakens kruipen kan variëren van 19 tot 00 uur. Maar ook daar is 's morgens maar een snelle blik nodig om te zien of ik geslikt heb wat er te slikken was. Echt mis gaat het op lulligere manieren. Zo was deze week een hele strip zoek van een soort dat z'n maandquotum verdeeld over twee strips. Dan sta je ff stom te kijken. 

 Het was ochtend maar na de honden, dus geen veslapenheid die de schuld kon krijgen. Het halve aanrecht omgeploegd, maar niks. Enige mogelijkheid was dat de tweede strip met doos en al in het vuilnis is beland. Het was een maandwisseling en dan ruk ik meerdere verpakkingen open en gooi de meeste daarvan weg. Laat nou deze week de ophaaldienst onze recycle-container geweigerd hebben, vanwege  papier en karton wat ze willen dat je apart aanlevert. De laatste leging was twee wkn geleden. Dat is 14 dagen, bijna één strip pillen terug. Met een beetje geluk ...... de container omgekiept en helemaal op de bodem lag het verduvelde doosje mèt inhoud. Gelukkig is die container volledig droog en de pillenstrip geplastificeerd. Tevreden dat het systeem weer klopte.

Voortzetten

 Ff doorbijten anders komt er vandaag weer niks van. Niet dat ik verplichtingen heb, maar verlies van routines werkt altijd weer op onvoorspelbare wijze door op andere vlakken. Een sparringpartner is het blog al tijden niet meer, daarvoor in de plaats is een zeker volgen op afstand gekomen. Mezelf gadeslaan en (helaas) gebeurt dat vaak hoofdschuddend. En wat je opmerkt maar niet registeert, gaat verloren. Kan goed uitkomen en voor hetzelfde geld strontvervelend zijn door een herhaling van zetten met een 'O ja'- moment ergens tussendoor.

 

 Niet dat die momenten geheel te voorkomen zijn. Maar er is genoeg om je over te verbazen of gewoon mee bezig te zijn. Over het verouderen bijv. of de wijze(n) waarop het lijf je ineens in de steek kan laten, tijdelijk of à la 'wen d'r maar aan'. Zo ook de moeite die het kost om steeds weer op te starten. Die accu heeft zijn beste tijd volgens mij wel gehad. Vergelijkbaar met het advies om in beweging te blijven als je kreupel van de pijn het bed liever niet verlaat.

 De regelmaat bij de houtverwerking de komende week proberen door te trekken in de tuin. Onkruid, natuurlijk, en het vullen van de kasbak (eindelijk) als het onkruid daar verdwenen is. Dat gaan we dan als het zagen maar in de ochtenduren doen. De rest van de dag is dan voor andere tuinsores als de sterren goed staan en wat energie overschiet.

Leeg

 Dat wordt weer een zevenuurtje vandaag! Hoewel, dan moet ik wel opschieten. Geen siésta, dan krijg je dat. De 'lijdensweg' van het hout is geleden en dat incl. opruimen van het zaagsel cq de houtsnippers. Toen had ik het ook gehad. Ws meer van het totale traject dan van de ochtend alleen. De rest van de dag in het spaarstandje doorgebracht. Niks tuin, maar ook geen siësta, dus. Zometeen een beetje koken en dan kan ik met wat goede wil net de rand van het bed halen.

Nablaten

 Op het internet wordt wat afgepapegaaid, zeker op kookwebsites en ongetwijfeld op een hoop plekken meer. Eén van die papegaaiingen is het op de kop zetten van net gevulde jampotten. Zou iedereen die dat advies kopieërt de reden weten? Is er überhaupt een fatsoenlijke reden? Toch maar 'ns gezocht of ergens iets staat wat me kan overtuigen. Mijn potten trekken nl probleemloos vacuüm als ik ze rechtop laat staan. Bovendien blijven rand en binnenkant van de deksel op die manier schoon.

 

 Het advies om de boel op de kop te zetten gaat meestal zonder uitleg gepaard. Weckenonline.eu geeft wel een verklaring:

 Doordat je de jampot omdraait gaat de zuurstof naar boven. In dit geval gaat de zuurstof naar de bodem van de jampot omdat de jampot op de kop staat. Daardoor zit er alleen zuurstof aan de zijde waar deze niet kan ontsnappen en op het heetste gedeelte van de jampot, zodat alle eventueel nog in de zuurstof aanwezige bacteriën doodgaan.

 

 Met vacuüm trekken heeft het dus niks te maken en bacteriën in de zuurstof is regelrechte onzin. D'r zal lucht bedoeld worden. Meer een kwestie van je eigen werk niet vertrouwen dus. Ik hou het op wat ook op Landleven.nl staat:

 

 Vaak wordt aangeraden de hete potten op de kop en na 5 minuten weer rechtop te zetten. Dat is een prima advies, maar niet strikt noodzakelijk. Je kunt de potten ook rechtop laten staan en rustig laten afkoelen. Voordeel: de deksels blijven aan de binnenkant mooi schoon. Dat oogt beter.

Verandering?

 Een nwe fase? Het bloggen gewoon vergeten? Gisteren een goed gevulde lange dag als excuus. Wat doen we vandaag? De kracht mag dan in de herhaling zitten maar verveling is een goede tweede. Niet zozeer in het doen als wel achteraf bij het overzien van wat gedaan is. Ik drink al een paar dagen geen koffie in de ochtend. Dat is wereldschokkend en zet natuurlijk aan tot diepgravende gedachten. Geen idee waar ze gebleven zijn die gedachten. Dan wordt het natuurlijk moeilijk om het daar over te hebben.

 Eigenlijk zou ik nu in de kasbak moeten zitten en druk zijn met onkruid uittrekken. Ik kan me er niet toe aanzetten. Ook het idee, dat het dit weekeinde incl. vandaag zou gaan regenen maar dat (nog) niet doet, stimuleert niet. Een spat gevoeld vandaag. Daar is het bij gebleven. En dan geen gebruik maken van de gelegenheid, waar je niet op hebt gerekend ... Foei!

Zoek

 Denkend zoeken of zoekend denken? De band van een van de kruiwagens is lek. Stevig gat op een vreemde plek, want niet loopvlak. Nu ben ik twee sets Simson-bandplak rijk, maar weet bij God niet waar ik die zou moeten zoeken, laat staan vinden. Heb het idee, dat ik er hier al een keer gebruik van heb gemaakt. Wat zou betekenen, dat het ergens zichtbaar zou moeten liggen en niet weggeborgen in de kratten met gereedschap. Tenminste één set dan.

 

 Al twee rondes langs mogelijke plekken gemaakt. Helaas tweemaal niks. Vrees dat ik in de kratten moet gaan graaien.

Actiever

 Je moet er oog voor hebben, het gaat traag maar de vooruitgang stokt niet. Er ontstaat weer ruimte voor extra's. Meer dan geworstel en toegeven aan de aantrekkingskracht van plat gaan. Nachten worden korter, avonden langer. Dagen beginnen eerder, al was half vijf me een beetje te gek vanochtend. Neemt niet weg dat er 's middags vooralsnog een aantal uur wordt geslapen.

 

 Ik mis het doordieselen. De limiet ligt op een uur of twee bezig zijn. Dan heb ik het gewoon gehad of steekt het lijf een stok tussen de spaken. Een sessie 's morgens en een sessie na de avondronde met de honden en voordat de muggen vervelend worden. Dat was het de afgelopen dagen, waarbij de avond niet gegarandeerd was. Vandaag ook 's middags iets meer gedaan dan duf rondgehangen. Dat heet dan vooruitgang ..

Verbetering?

 Twee tankjes, bijna twee uur gezaagd zonder noemenswaardige problemen. Het gaat vooruit. Ik zou het niet vrij naar Raymond van het Groenewoud 'Verbazend goed' willen noemen. Je leert om met kleine stapjes tevreden te zijn. Nog twee ochtenden. Dat is dan incl. opruimen van de dikke laag zaagsel. Grof spul, nwe ketting.

 

 Ik ga het nog wel merken. Hoop dat er wat energie over is gebleven voor een huishoudelijke middag èn natuurlijk iets met de tuin in de avond. Mij lijkt, dat ik daar de boog niet mee overspan.

Overdreven

 Het duurde ff voordat ik het door had. Tijdens het verplaatsen van de stukken boomstam werd ik door iemand geroepen. Niet bij naam maar door aandacht te trekken en gebaren. De man bleef aardig op afstand. Het was wat wij de vuilnisman noemen, omdat hij een korte tijd directeur van de lokale afvalverwerking is geweest. We hebben de laatste tijd meer met die man te maken dan ons lief is. De honden lopen door zijn tuin, omdat zijn afrastering meer gaten kent dan een beetje Emmentaler. Ze lopen er dwars door en staan dan te blaffen tegen de hond van zijn buren, waar de afrastering beduidend steviger is.

 Hij vind dus dat wij de honden (mn Rosa en Bobby) uit zijn tuin moeten houden en niet dat hij zijn afrastering moet herstellen. Ik weet niet, daar zit iets krom. Het is de politie zeggen, dat ze inbrekers moeten weghouden ipv voor fatsoenlijk hang- en sluitwerk te zorgen. Maar goed we hebben, net als voor het hout, al een paar keer de politie aan de deur gehad vanwege die toestand en hij dreigt de honden te doden, als we ze niet weg weten te houden. De ene keer met gif, de andere keer met klemmen. Het is geen lekker ventje. De moeder van de dames heeft hij met gif uit het leven geholpen.

 Vandaag moest ik 'ns meekomen om met eigen ogen de ravage te aanschouwen die de honden maken. Ik was op het ergste voorbereid, zocht al lopende naar woorden maar kon ter plekke nauwelijks mijn lach inhouden. D'r was een vaag loopspoor in hun aardappelakkertje te zien. Morgenvroeg is dat verdwenen. Maar het komt erger. Vorig jaar hadden de honden 6 aubergineplantjes vertrapt. Wel 6!! Wat een rampzalig verlies. Had hun graag 2 kilo aubergines gegeven als ze het direct aangekaart hadden. Maar goed, ik moet iets. Zijn dreigementen zijn niet loos. Maar wat??

Opwaarts?

 Krabbelen we op of lijkt het maar zo. En zo ja, voor hoelang? Tot meer dan het herordenen van het laatste te verzagen hout is het vandaag niet gekomen. Misschien had het gekund. Misschien was het de betere beslissing om niet alsnog bijv. het onkruid te maaien in de moestuin of wat er voor door moet gaan. Deels bewuste keuze, deels motivatiegebrek. We gaan het morgen zien.

 Vooralsnog heb ik slechts 1,5 ipv 3 uur aan een siësta besteed en ben ik inmiddels twee uur langer in de benen dan de afgelopen dagen, die al voor zevenen in bed eindigden. Je kunt het als vooruitgang zien. Nog twee ochtenden zagen, schat ik zo in en dan mag de tuin weer terug op de eerste plek van de prioriteitenlijst. Nou ja, qua onkruid verwijderen dan. Veel meer zit er voor mijn gevoel niet meer in. Praktisch gezien wel, maar zo praktisch bezie ik het allemaal ff niet.

Oprisping?

 Iets meer mens dan een paar van de voorafgaande ochtenden. Na meerdere nachten van 12 uur en nog wat uurtjes slaap door de dag heen zou d'r weer eens iets van mijn lijf gevraagd kunnen worden? Tijd om de handen uit de mouwen te steken en zien voor hoelang dat goed gaat. De laatste stukken boomstam ordenen zodat ze makkelijk verzaagd kunnen worden. Mocht dat lukken, dan mag ik tevreden zijn. Hoever ben ik gezakt??

 Wel ff doorbijten met beginnen. Je begint aan iets waarvan je bijvoorbaat weet dat het ergens gaande het bezig zijn zeer ws niet meer gaat lukken. Niet de meest enthousiasmerende drijfveer. Ik zal het ermee moeten doen.

Worst

 Na het uitstel van Heart of Russia is nu officieel bekend gemaakt, dat SCS aan de slag gaat/is met wat 'West Balkans' gaat heten. Voormalig Joegoslavië incl. Albanië. Het wordt 'as soon as possible' beloofd. Benieuwd wat dat gaat betekenen. Dit jaar nog?

 En zoals altijd zijn er de enthousiaste reacties maar vooral ook kritiek. De fanschare had Griekenland erbij gewild. Je kunt het als maker maar moeilijk goed doen. Is het niet meer, dan wil men wel anders. Zijn het geen andere landen dan is het meer technisch geneuzel van hen die het simulator deel meer ingevuld willen zien qua besturen van een truck. Dat zijn de spelers met stuur, pedalen en koppeling. Het zal me als toetsenbordvirtuoos aan mijn reet roesten. D'r zijn nu al meer toetsen met een functie dan me lief is. Kilometers maken ipv het juiste geluid bij een handgeschakelde bak of echte deuken na een botsing.

 Benieuwd wat het gaat worden. Of ze bijv. bij Kroatië ook een aantal eilanden meenemen in de kaart met berijbare wegen. En of de landschappen een beetje lijken. Ik ben aardig rondgetrokken in wat nu Slovenië, Kroatie en deels Bosnië-Herzegovina heet. Voor mij was het logischer geweest dit deel voor het Europese deel van Rusland aan te pakken. Qua ligging en aansluiting hadden zelfs Wit-Rusland en Oekranië wat mij betreft voorrang gehad. Maar ik ben SCS niet.

Systeem

 Bijna acht uur op en daarvan alweer 3 geslapen. Het gaat naar mijn idee iets beter dan de afgelopen dagen maar het houdt niet over. Zie me de rest van de middag niet veel paraat maken. Ik denk, dat ik er slim aan doe, om de maaltijd voor vanavond voor te bereiden. Niet dat ik daar pas mee aan de slag wil als het weer bedtijd ipv bezigheidtijd is. Drie uur op, drie uur af. Het is te gek voor woorden. Morgen maar weer mijn huisarts lastig vallen.

Dipje?

 Maandag. Wat gaat de week brengen? Minder duizeligheid? Meer energie? Ik heb zo mijn twijfels maar sta er zeker voor open. Ruimte voor meer dan de noodzakelijkheden. De extra's hebben keer op keer het nakijken. Zoals het nu gaat stevent de zomer alweer hard af op een verloren seizoen. De slag om de tuin lijkt al gewonnen door het onkruid. Het zwembad is nog wintervuil. De serre welhaast een illusie.

Opbrengst

 In een poging tenminste iets te doen de eerste oogst aan aardbeien binnen gehaald. Het is niet een kwestie van een enkeling hier en misschien nog eentje daar, maar het is ook niet (nog niet?) de gewenste overvloed. Een kom van een liter. Een mooie hoeveelheid om af en toe van te snacken, te weinig om jam te maken.

 Het zijn net de eenmaal dragenden, die voor die overvloed hadden moeten zorgen, die het laten afweten. Behalve dat de helft de winter niet door is gekomen, zit er nog geen bloem aan, terwijl ze in feite al vrucht zou moeten dragen. Wel scheuten, massa's scheuten waar ik niet op zit te wachten. Niet bij deze, die moet ik dit jaar wel hebben bij de doordragers om het nwe aardbeienveldje te beginnen. Daarvoor moet wel een perceeltje opgeschoond en omgewerkt worden. Werk aan de winkel .....

Onevenwichtig

 Moe, moe en nog eens moe. Niet zozeer mijn lijf. Het is het hoofd dat aanvoelt alsof het een marathon heeft gelopen. Was ik nou druk geweest met piekeren dan zou ik met het idee nog iets kunnen, maar mijn gedachten zijn magertjes en op de vingers van een hand te tellen. De grijze massa de laatste tijd eerder links laten liggen dan tot overwerken gedwongen.

 Daarbij draait alles nog een keer. Geen optimale omstandigheden om actief te zijn. Het bed komt eerder in aanmerking. Inmiddels is de verhouding bezig zijn en een pas op de plaats maken in het absurde terecht gekomen. Anderhalf uur tegen 2,5 dag.

Minnetjes

 Een dag op, een dag af. Vandaag hakte het er weer stevig in. Nog een aardig end gezaagd maar ergens gaande de tweede tank van het apparaat was het duidelijk, dat ik 'm niet leeg zou zagen. Frustrerend. De rest van de dag draaide de wereld weer voor mijn ogen. Liggen is dan de meest acceptabele activiteit. Beweging, laat staan inspanning is uit den boze.

 Zou wel eens willen weten wat er allemaal aan de hand is. Volgende week maar weer bij het medische circuit aankloppen? Ik voel me dan zo'n zeur. Het is geen vinger die gehecht moet worden of een puist die aan uitdrukken toe is. D'r is niks aan me te zien. Allemaal vage toestanden, vervelende gevoelens, hinderlijke belemmeringen. Nauwelijk eenduidigheid. Geen voor mij voor de hand liggende oplossing. Leven is altijd wel afzien, maar zo letterlijk hoeft het nou ook weer niet.

Herhaling

 D'r is nog wat energie over. Zien dat ik wat te eten weet te fabrieken en dan de tuin in. Kasbak opschonen. Voor derde maal? Of is het al de vierde keer? Ik ben de tel kwijt. Gaat het dit jaar nog van de serre komen? Het ene moment denk ik 'Het moet'. Het andere moment vrees ik van niet. Zelfs niet het vullen? Wie zal het zeggen. Het gesukkel van nu had ik me ook niet bedacht en mag wel minder als er nog iets van die opbouw terecht mag komen. Laat ik voorlopig van het totaalplaatje uitgaan. Opgeven cq zien dat het niet gaat lukken kan altijd nog.

 Na het hout misschien gewoon doorpakken en in de ochtenduren verder met het vullen van de kasbak. Qua temperatuur te doen en steeds hooguit twee uur. Veel beetjes maken ook een berg. Het iedere dag iets principe weer reanimeren. Als het minder gaat is dat één van de eerste zaken die sneuvelt. De zomer lijkt voorlopig nog lang te duren. Dus wie weet.

Iancu

 Hoe oud hij werkelijk was, heeft Mariana me nooit precies kunnen vertellen, maar de 15 jaar zal hij gepasseerd zijn. Vannacht of vanochtend heeft hij z'n laatste adem uitgeblazen. Iancu is dood. De hond die we sinds de dood van Mariana's moeder verzorgd hebben in 24. Hij moest ff aan mij wennen na mijn verschijning hier in Coves. Maar binnen een paar bezoekjes konden we het aardig met elkaar vinden.

 

 Waar de aandacht van de anderen, incl. Mariana beperkt bleef tot het toewerpen van oud brood en het voeren van kliekjes, haalde ik hem aan. Daar moest het dier aan wennen, maar het beviel hem snel en best. Dat is zo gebleven. Ook de hondenbrokken, die Mariana's moeder steevast 'koekjes' bleef noemen zijn een bijdrage van mij geweest. Zijn fysieke conditie ging er de eerste tijd van mijn aanwezigheid hard op vooruit. Zijn vacht kreeg weer glans en de schurftinfectie werd minder maar is nooit helemaal verdwenen.

 Een vechtersbaas als weer ergens een teef loops was. Als littekens de man maken, was hij een echte vent. Heeft, zeker de laatste jaren, menig antibioticakuur gekost om hem op de been te houden. Zag de laatste tijd weinig meer. Reageerde pas op mij als hij mijn stem hoorde. Lopen ging steeds moeilijker. Hij was de laatste mndn zichtbaar de oude man. Wat hem niet van het lopen achter loopse dametjes af hield. Geleefd tot aan de laatste snik.

Wegstrepen

 Vergeleken met gisteren ben ik nog kwiekfideel na een uur of twee zagen. Het bezig zijn was er qua gevoel niet minder slopend om. Moeilijk voorstelbaar nog steeds hoe hard een beetje inspanning er tegenwoordig inhakt. Als iemand me dat een paar jaar geleden voorspeld had, had hem of haar eens stom aangekeken.

 Als ik iemand een tijd niet gezien heb en de persoon bij herverschijning duidelijk minder kwiek door het leven sjouwt, denk ik 'Wat is die oud geworden'. Daar moest ik tijdens het verzagen van de boomstamstukken aan denken. Wat ik denk, denken anderen natuurlijk ook. Mijn overduidelijk minder soepele manier van werken zal in het dorp niet onopgemerkt blijven. Moet ik daar iets mee? Lijkt me niet. Ik zou niet weten wat en als er al wat is, zou ik het ws niet kunnen. Het zijn deuren die gesloten worden en niet meer te openen zijn. Er is geen weg terug naar jongere jaren. Maar het gaat hard. Bijna niet bij te houden.

Uitgebreid

 Na de uren die ik gisteren al door de dag heen heb geslapen een 12-urige nacht volbracht. Slapend wel te verstaan. En als ik nou zou zeggen, dat ik vanochtend fit en fris mijn bed uit kwam dan zou ik liegen. Normaal kun je het niet noemen. Maar wat is het normaal in mijn huidige bestaan? In een paar jaar tijd is veel veranderd.

 Als dit het gaat worden waarmee ik het moet doen, dan is achteraf gezien de keuze voor het renoveren van een huis op het platteland een slechte geweest. Dan was een flat rondom wat nu shopping City heet een betere geweest. Stukken goedkoper ook. Maar van achteren kun je een koe in z'n kont te kijken. Wat heb je eraan? Het is bovendien niet 1, 2, 3 ongedaan te maken. Wie weet gaat het allemaal wel meevallen.

Uitbreiding?

 Anderhalf uur inspanning, vier uur bijkomen. Kan niet zeggen, dat ik er op vooruit ga. Geen onwillige spieren. Zelfs geen rug die meer bokt dan de afgelopen wkn al het geval was. Het is een algeheel gevoel van malaise dat zich in me breed maakt. Oa duizeligheid en die kan toch echt niet meer van de pijnstillers komen. En een moeilijk te verklaren vermoeidheid. Het past niet in het gaanbare plaatje. Een nwe uitdaging erbij of een omscholing van bestaande ongemakken?

 Ik kan het toch zo zat zijn. Niemand om aansprakelijk te stellen. Zelfs mijn persoontje gaat in deze vrijuit. Wat is het? Waar komt het vandaan? Waarom al die dwarsliggerij? Net of het lijf d'r genoeg van heeft maar de knoop nog niet definitief durft door te hakken.

 Het is inmiddelds een uur later en het/ik trek een beetje bij. Vijf verloren uren. Hout waar ik na het herstapelen niet aan het zagen ben toegekomen. Een afwas die weer is blijven staan. Koken wat er niet van is gekomen. Ik zou zo weer kunnen slapen. Wordt dit mijn leven? Moet ik het hier mee doen? Valt er wat aan te verbeteren? Wanneer? Op welke manier? Of wordt het veranderen, aanpassen, schikken, leren leven met? Ik heb vrolijkere vooruitzichten gekend.

Inkrimpen

 Ha, weer opruiming in de kantlijn. Mei'22 het voorlopig dieptepunt in de recente blogbijdrages. Het kan nog minder, dat is in de begintijd bewezen. Ergens in de pré-historie van mijn huidige bestaan. Maar we komen in de buurt. Eén oprisping per dag. Het mag een aanfluiting heten. Maar goed, wat wil je. Enkel en alleen met mezelf bezig zijn, daar valt niet zoveel over te verhalen. De herhaling van de gewenste dagelijkse sleur en het niet realiseren daarvan ... Een live verslag van een punnikwedstrijd is spannender.

 

 Onkruid, onwil, onderrug, onbestendigheid en onrust. Van afwas naar aardbeien. Vandaag na bijna een jaar de straatkant bevrijden van de nog te verzagen houtopslag. Deels dan. De politie begint nu vervelend te worden. Dus een beetje goede wil tonen kan geen kwaad. Zien wat ik er ism mijn rug van weet te bakken. Maar vast het ergste vrezen dan valt het misschien wel mee. Wat prettig zou zijn, want het is werk voor meerdere dagen.