Frankrijk en ik passen niet, niet meer. We groeien uit elkaar. Samen door die ene deur is nooit soepeltjes gegaan, maar nu zitten we met regelmaat gewoon klem. Ochtendriedel in alle rust afgehandeld. De vage contouren van de dag krijgen vorm en kleur en net op het moment dat ik in de auto wil springen om dingen te doen, valt mijn oog op de klok en ik denk: "Shit!". Nieteens "Merde!", om maar iets te noemen. Bijna midi en voor ik op een van de plekken ben, om te doen wat gedaan moet worden, is de boel gesloten .... Supermarkt en bar/restaurant uitgezonderd. Zo kort na het ontbijt echter geen behoefte aan beide alternatieven.
Grrr. Opgang gekomen en voor je lekker op toeren bent alweer terug-, om-, afschakelen. Nu iets dat ongeveer twee uur in beslag neemt of indien langer duurt makkelijk onderbroken kan worden. Hier heb ik toch zo de schurft an. Alleen de stad in gaan met z'n tweeën voor dat ene ding en voordat je het weet van links naar gesleept worden, omdat dat dit nog ff moet, dat vergeten was en omdat we er toch zijn dat andere ook wel ff meegenomen kan worden, is erger. Dan plof ik. Plofte ik. Door de jaren heen leer je en tegenwoordig zaag ik vooraf door en indien dat alsnog het gewenste effect niet heeft, dan plof ik, maar dan neer op een terras en wens het ongeleide projectiel veel succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten