Vijf voor half negen. In de ochtend! Koffie gedronken, op de begane grond stof gezogen èn de keukenvloer gedweild. Ga daar eens aanstaan! Mag ik nou tevreden zijn? Zou me netjes staan, denk ik. Maar laat ik niet met mezelf in discussie verzeild raken. Daar is het veel te vroeg voor. Het fysieke zweet is voldoende voor het moment.
Nu was opvouwen, pakken, bed afhalen en onder de douche. Een zaterdagochtend die de rest van de week te kakken zet. Een uiterzonderlijk moment waarop "wat moet, dat moet" op begrip stuitte.
En dan zit je op je knieën Karate kid na te doen op de keukenvloer, het zweette druppelt op de schone vloer en het enige, waar je aan kunt denken, is: "Stel je nou eens voor, dat ik nu doodga! Aan welke een banale bezigheid heb ik dan mijn laatste momenten zitten te verspillen? Dweilen!! Keukendeur staat open. De katten zullen om voer mekkeren. René komt over een dag of drie voor de katten en zal me vinden .... voorovergezakt, gelegen in het smerige water van de omgekiepte emmer." Goeiemorgen, zo kennen we elkaar weer. Dat gaat een fijne dag worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten