Van spontaan aan de slag gaan, is nog steeds geen sprake. Bij voldoende dwang is iets van bereidwilligheid tot actie te bespeuren, maar zo snel als mijn concentratie vermindert of wegdraait, is de zaak weer bekeken ook. Nu kan ik me zelf tegenvallen, wat ik ook doe, maar dat lost verder niets op. Wat inmiddels tot de standaard behoort is gedaan. Het zes minnetje is binnen en de motivatie voor meer is ver te zoeken. De ingeschatte kosten overschaduwen hier ruimschoot de veronderstelde baten.
Het is jammer, dat iedere stap extra dezelfde investeringen vergt als elke stap vanaf 2007 heeft gekost. Geen schaalvoordeel te bekennen. Nou ok, de braakneigingen behoren tot het verleden. Vorig jaar was ik om deze tijd zelfs een stuk verder, dus helemaal zijn tot waar ik me al doorgeslagen had, klopt niet eens. Staat tegenover dat ik beduidend minder aanwezig ben. Wat weer niet weg neemt, dat een hoop tijd verloren gaat aan 'willen wat moet' zonder dat het er van komt, terwijl dat best had gekund.
Laat ik het bij realiseren houden en het analyseren laten voor wat het is. D'r hangt zoveel in de lucht. Zelfs het nodige positieve. Die positieve zaken weten echter niet het gewenste gewicht in de schaal te werpen om de alsmaar slepende verkoop niet zo'n molensteen te laten zijn. Maar wie weet, staat een storm van verrassingen om het hoekje te wachten en houdt alles en iedereen om me heen zijn/haar adem in om het mij niet te laten merken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten