Ik doe (voor een klein deel) wat gedaan moet worden. Maai gras. Zou een goed gevoel horen te geven. Eindelijk weer bezig. Geen gemok. Dat gevoel ontbreekt. Wat ik voel, lijkt meer op de laatste maaltijd voor je executie. Kan gelukkig niet uit ervaring spreken. Maar toch. Je schoenen poetsen voor je voor het vuurpeleton wordt gezet. Zinloos, volstrekt zinloos. Desondanks probeer je een laatste halm te creëren, waar je je aan kunt vastklampen.
Over de raarheid van de mens zullen we het maar niet hebben. Een paar eieren in de pan, roseetje erbij, koffie toe en terug op het machien. De laatste rondjes voor vandaag en de komende tijd. Het is goed wat ik doe. Ik registreer het resultaat. Het interesseert me alleen geen ene ruk. Straks mag alles weer opnieuw. Zo is het 'altijd' geweest en toch is het anders geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten