Gisteren niks gedaan dat met 'moeten' te maken had en prompt is het vandaag weer een kwestie van 'er tegen aan hikken". Zou het zo werken? Vast wel een beetje. Het zijn die draadjes, die niet mogen breken. Als je ze in je handen weet te houden, hoef je je niks af te vragen. Liggen ze op de grond, is actie nodig. Actie. Reactie. Tegenactie. Tegenwerking. Afkeer. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ben wat dat betreft eigenlijk al een aardig end op weg.
Maar goed. Stimuleren en sturen maar weer. Ik krijg mezelf nog wel op het grasmaaimonster. Dat zal het punt niet wezen. Dat ik daarvoor uitgebreid op mezelf moet inlullen, valt me gewoon tegen. Iedere keer weer. Iedere keer weer die heisa om over de drempel te komen. Voelt meer aan als een stormbaan, dan het feitelijk omdraaien van het contactsleuteltje en rijden maar.
Niet meer over lullen. Ouwe kleren aan, dito schoenen. Oliepeil controleren. Benzine bijvullen. En gaan met het ding. Over twee à drie uur heb ik de draadjes, waar ze moeten zijn. Dan is dit gezeur voor een paar dagen van de baan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten