Overlevering

 "Tijd om wat te gaan doen", dacht hij bij zichzelf, leunde achterover en liet zijn blik met het niets versmelten.
 ......
 "Druk doende met niksdoen is een zware dagtaak", ging door zijn hoofd, terwijl hij de werkzaamheden voor de rest van de middag plande.
 ......
 Maakt het de wereld wat uit, wat ik doe. Maakt het een wereld van verschil, als ik iets doe of het nalaat? Het verstoort hooguit het bestaan van mezelf en een paar handenvol anderen. Een rimpeling, waarvan de verstoring uitdijt in het niets. Uit het niets gekomen en erin verdwenen. Zoiets als van stof naar stof.

 Maar stel, ik zou geen 135 maar een miljoenvoud meer volgers hebben op mijn inmiddels inactieve twitteraccount. Wat dan? Meer dan een wat grotere rimpel en een tijdelijk repeterende uitdijing levert zoiets niet op. Tenzij je natuurlijk van die nabestaanden hebt, die rechtzaken beginnen over de meest onzinnige zaken. Dat levert nadruppelend gerimpel op. Maar dan?

 Vergetelheid. Ok. Maar dat is niet het probleem. Vergeten is als scheten, als het niet gebeurt, heb je er meer last van. Nee, daar zit het niet in. Dat is maar een gevolg. Een gevolg van een bestaan in volstrekte willekeur. Dat is -volgens mij- waarom nageslacht de wereld ingestampt wordt. "Soort in stand houden" ... amehoela. Als dat het doel was, zouden er kinderfarms bestaan. Nee, daar trap ik niet in. Wat je doet, is jezelf in stand houden door anderen, die noch anders kunnen noch beter weten, ongevraagd op te zadelen met de herinnering aan jou. Waarbij volgens mij net als bij publiciteit geldt: goed of slecht, maakt niet uit, als het maar het gebeurt. Maar zelfs dan .... van uitstel komt afstel. Niet dan? En is dat erg? Nee. Verbaas me alleen over al die drukte vooraf.

 Hij keek de ijsvogel na, die hem uit z'n gepeins had opgeschrikt, schonk nog eens in en verdiepte zich in de kwartfinales. "Wat is voetbal toch een over het paard getilde flutsport", dacht hij en vulde zijn voorspelling in op het gokformulier.