Het leek er ff op, maar ik was er duidelijk nog niet. Gebroken nachten? Wat zou het? Vandaag is het weer omgeslagen, ben ik wakker geworden met een onaangenaam besef en gieren sindsdien de zenuwen door mijn lijf. Nou, ik zal niet overdrijven. Het is bewolkt en laat ik het 'gieren' relativeren. Zenuwachtig zijn, omdat het weereens tot je doordringt, dat het op deze wijze niet zo door kan gaan, is voldoende vervelend.
Nu heb ik wel alle oude bekenden gehad, denk ik zo. De kop is uit het zand. Het zand uit de ogen gewreven. De blik helder. Wil ik dat? Nee. Moet het? Ja. Het moment, waarop hier dingen definitief en compleet anders moeten, nadert. Nadert al een tijdje. Tijden. Ontkennen is een sleets middel geworden. Wat niet betekent, dat ik zoveel meer opschiet door de feiten onder ogen te zien. Op de cruciale punten ligt de oplossing buiten mijn bereik. Tenminste wat een redelijke oplossing betreft. Oplossingen zijn er altijd, zoals er ook geen dilemma's bestaan, enkel meer of minder nare beslissingen.
De koffie mag/moet vandaag wonderen verrichten, wil ik niet gelijk door de bodem zakken bij aankomst. Terug naar 'Af', min of meer vrijwillig. D'r zijn ergere dingen in het leven, al waag ik het te betwijfelen of je die zo uit den treure bewust meemaakt in de aanloop naar de (anti-)climax. Dat is me dan wel weer gegund. Dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten