Rustig. Erg rustig in de blogwereld. De plaatjes willen weer ff niet en de praatjes rollen ook niet met het gewenste gemak uit het toetsenbord. Dat is mijn kant van de zaak. De andere, publieke kant heeft meer nog dan ik last van zomerflauwte. Ja, je blijft het signaleren, ook al is het niet het doel van het blog. De mogelijkheid van lezen bestaat en (dus?) gebeurd het ook. Maar dat dus (!) in zeer wisselende mate. Op zo'n manier, dat het opvalt. De tientallen die het ooit waren, zonder verdwaalde Russen of Amerikanen, zijn het allang niet meer. Er zijn vaste waarden (Duitsland, Frankrijk, Nederland, Roemenië, Verenigde staten), soms intrigerende wisselingen (Duitsland, Oekraïne, Polen) en natuurlijk de toevalstreffers uit de rest van de wereld, maar ook die spoeling wordt dunnetjes.
Is het erg? Wat is erg? Erg is, als er dagen achtereen niemand zou kijken, denk ik, zelfs als het lezen niet de drijfveer voor het schrijven is. Tot op heden is dat niet voorgekomen. Zelfs niet voor één dag. Ook niet als ik Frankrijk buitensluit, wat eigenlijk door Google gedaan zou moeten worden want dat ben ik tenslotte zelf, als ik de boel 'in het echt' nalees voor de laatste correcties. Toch zoiets als behoefte aan aandacht? Waarschijnlijk wel. Zoiets als onder de mensen zijn in een stad. Omringd maar er niet door lastig gevallen worden. Een soort van aangename achtergrondsruis ipv aandacht opeisende muziek. Wat André Rieu voor mij was, maar niet voor de resterende 17.999 bezoekers van die avond. Raar? Ja! Maar wat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten