Tot twee keer toe ontglipt een idee, hetzelfde idee mijn verwoording. Dan twijfel je toch een beetje aan jezelf. Het is als dromen, die je nog 'helemaal' bijstaan als je wakker wordt, maar helaas geen enkel beeld dat wil bevestigen. Aftakelen, het heeft wel iets, maar leuk is anders. Je moet je er vooral op focussen, dan wordt wit nog zwart. Neemt niet weg, dat een soort van laatste ronde wel is begonnen.
Het klopt, niemand heeft het je gevraagd. Maar dat wist je. Je wist, dat het zo zou werken. Net zo als je altijd heb geweten, dat je enige zekerheid je vertrek was. Maar hó, hó .... niet nu al! Zo werkt het toch? Niet dan?
Ach, het heeft echt niet alleen vanochtend aan het dweilen gelegen. Zo gaat het met regelmaat. Met een zeer frequente regelmaat. Als ik iets doe sinds 2007, dan is het wel racen tegen de klok. Fout! Helemaal fout. Ik weet het. Maar toch.
Overal dood. Overal verderf. Alles eindig. Ieder moment. Leven ten voeten uit. Maar niet leefbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten