Matineus?

 De laatste avond van juli. Vanaf morgen vroeger mijn nest uit rollen. Dat lijkt me een aardig idee. Ondanks de wat minder complete nachten is het nog steeds redelijk tot goed slapen met bijbehorend lange nachten. Ik bedoel bedverblijf. De nachten zelf worden niet langer of korter door mijn geslaap. Het deel van de dag, dat zwaar moet inleveren, is de ochtend. Voor een korte periode geen enkel probleem, maar ergens begint het altijd weer te wringen.

 Een ideale ochtend omvat koffie, wandelen/lopen, geschrijf en wat geklooi in het huishouden. Wil ik dat zonder opgejaagd gevoel voor elkaar krijgen, vrees ik echter inmiddels, dat ik ergens in de buurt van zes uur tussen de lakens uit moet komen. Niks op tegen, op zich. Heb de vroege ochtenden al meermaals geprezen, maar dan wel als uitzondering. Een gewoonte zie ik het zo snel niet worden.

 Maar goed, tussen bij zessen en na negenen zit volgens mij ruimte genoeg voor een acceptabel èn werkzaam compromis. Acht uur lijkt me een zwakte bod en bij zevenen te hoog gegrepen voor het moment. Slaan we af op half acht? Is toch gauw een kleine afwas of een extra rondje meer met een tweede kop koffie, die nu geregeld sneuvelt, omdat het middaguur al in het zicht komt. Zien wat ervan terecht komt. Schuiven we de avond weer voor ons uit.

Aantallen

 Rustig. Erg rustig in de blogwereld. De plaatjes willen weer ff niet en de praatjes rollen ook niet met het gewenste gemak uit het toetsenbord. Dat is mijn kant van de zaak. De andere, publieke kant heeft meer nog dan ik last van zomerflauwte. Ja, je blijft het signaleren, ook al is het niet het doel van het blog. De mogelijkheid van lezen bestaat en (dus?) gebeurd het ook. Maar dat dus (!) in zeer wisselende mate. Op zo'n manier, dat het opvalt. De tientallen die het ooit waren, zonder verdwaalde Russen of Amerikanen, zijn het allang niet meer. Er zijn vaste waarden (Duitsland, Frankrijk, Nederland, Roemenië, Verenigde staten), soms intrigerende wisselingen (Duitsland, Oekraïne, Polen) en natuurlijk de toevalstreffers uit de rest van de wereld, maar ook die spoeling wordt dunnetjes.

 Is het erg? Wat is erg? Erg is, als er dagen achtereen niemand zou kijken, denk ik, zelfs als het lezen niet de drijfveer voor het schrijven is. Tot op heden is dat niet voorgekomen. Zelfs niet voor één dag. Ook niet als ik Frankrijk buitensluit, wat eigenlijk door Google gedaan zou moeten worden want dat ben ik tenslotte zelf, als ik de boel 'in het echt' nalees voor de laatste correcties. Toch zoiets als behoefte aan aandacht? Waarschijnlijk wel. Zoiets als onder de mensen zijn in een stad. Omringd maar er niet door lastig gevallen worden. Een soort van aangename achtergrondsruis ipv aandacht opeisende muziek. Wat André Rieu voor mij was, maar niet voor de resterende 17.999 bezoekers van die avond. Raar? Ja! Maar wat?

Uitknop

 Bezig zijn, redelijk gestemd zijn en het toch in de shit zitten ... Ik kan het weer!! De ellende vliegt me nu aan op meta-niveau. Klinkt prachtig, niet? In elk geval terug daar waar het hoort, losgekoppeld van het dagelijkse doen en laten. Met een knop ertussen, die ik indien nodig kan omdraaien. Terugspringen doet ie helaas uit eigener beweging, maar dat is altijd al zo geweest. Lijkt me een aardig idee om van nu af aan, deze verdeling aan te houden. Ergens tussen de koffie en het wandelen door moet het mogelijk zijn, om 's ochtend die knop een ram te geven.

 Overdag tenminste rust en vergeten. Het strijdtoneel verschuift naar de avond en de nacht. Niks nieuws, daar verziekt het ook nu met enige regelmaat de boel. Maar goed, helemaal niks, kan niet meer. Het effect van 'de kop in het zand' verliest z'n zin als je op het spoor staat en de trein nadert in de verte.

Zinnigheid

 Slechte dag, maar bezig. Maffe combinatie. Opruimen. Regelen. Repareren. Van die kleine dingen waar een hoop tijd aan verloren gaat. Bovendien niet één mijn favoriete bezigheden als een van de bezigheden hier ter plekke al überhaupt gelauwerd zou kunnen worden met 'favoriet'. Wat weldegelijk het geval is. Zo'n ramp is het hier nou ook weer niet. Dat is mijn stemming ff wel, zo'n ramp, en dan is het beter om de bui in stilte over te laten waaien. Daar had ik echter geen zin in. Maar wanneer heb ik dat bij wat wel?

 Schrijven, koken, slapen en heel soms een beetje grasmaaien en aanverwante bezigheden. Met de rare kronkel, dat wat als eerste in mij opkomt voor het grootste deel bestaat bij de gratie van het feit, dat ik mijn dagen veelal doorworstel. Maar met alleen koken en slapen zou ik mijn dagen ook kunnen vullen, als het koken tenminste niet alleen voor mezelf is bedoeld. Rondom het opentrekken van een blik kun je een heel ritueel verzinnen, maar of je daar een dag mee gevuld krijgt, waag ik te betwijfelen. Dat werkt anders, als je anderen met een culinair getint idee wilt verrassen.

 Daarbij zijn tuinieren en klussen bepaald geen verkeerde bezigheden. Gecombineerd met deze plek hebben ze helaas hun aantrekkingskracht verloren, zoals een hoop andere zaken ook. Dat komt wel weer, blijven we hopen. Eerst weg hier. Maar goed daar ging het vandaag al de hele dag om. En morgen weer, maar minder. Hopelijk.

Voorbereiden

 Uit welke hoek schrapen we de opbeurende berichten vandaan? Is er nog iets onder handbereik wat op eenvoudige wijze omgebouwd kan worden en als stut kan dienen? Slijten. Wennen. Accepteren. Bij neerleggen. Het gebeurt. Het moet. Het zou kunnen. Lijkt me verkeerd. Maar wat nu? Welke alternatieven zijn nog niet gebruikt of geschikt voor recycling? Is iets te verzinnen wat tot op heden aan mijn aandacht is ontglipt?

 Één noodscenario heb ik nog op de plank liggen. Jezelf voor het blok zetten is tenslotte niet het slimste wat je kunt doen. Het gedwongen uitspelen van je laatste troef, getuigd echter ook niet van kracht. Na die ene achter de hand gehouden uitstelmogelijkheid valt werkelijk de allerlaatste, zichtbare deur achter me in het slot. Een weinig aantrekkelijk vooruitzicht. Wil ik weten wat me aansluitend te wachten staat? Iets zegt me, dat ik daar geen behoefte aan heb. Voor wanhoop is het nog te vroeg, maar misschien is het een idee om er alvast mee te oefenen?

Landen

 Het leek er ff op, maar ik was er duidelijk nog niet. Gebroken nachten? Wat zou het? Vandaag is het weer omgeslagen, ben ik wakker geworden met een onaangenaam besef en gieren sindsdien de zenuwen door mijn lijf. Nou, ik zal niet overdrijven. Het is bewolkt en laat ik het 'gieren' relativeren. Zenuwachtig zijn, omdat het weereens tot je doordringt, dat het op deze wijze niet zo door kan gaan, is voldoende vervelend.

 Nu heb ik wel alle oude bekenden gehad, denk ik zo. De kop is uit het zand. Het zand uit de ogen gewreven. De blik helder. Wil ik dat? Nee. Moet het? Ja. Het moment, waarop hier dingen definitief en compleet anders moeten, nadert. Nadert al een tijdje. Tijden. Ontkennen is een sleets middel geworden. Wat niet betekent, dat ik zoveel meer opschiet door de feiten onder ogen te zien. Op de cruciale punten ligt de oplossing buiten mijn bereik. Tenminste wat een redelijke oplossing betreft. Oplossingen zijn er altijd, zoals er ook geen dilemma's bestaan, enkel meer of minder nare beslissingen.

 De koffie mag/moet vandaag wonderen verrichten, wil ik niet gelijk door de bodem zakken bij aankomst. Terug naar 'Af', min of meer vrijwillig. D'r zijn ergere dingen in het leven, al waag ik het te betwijfelen of je die zo uit den treure bewust meemaakt in de aanloop naar de (anti-)climax. Dat is me dan wel weer gegund. Dat wel.

Breekpunt

 Gisteren niks gedaan dat met 'moeten' te maken had en prompt is het vandaag weer een kwestie van 'er tegen aan hikken". Zou het zo werken? Vast wel een beetje. Het zijn die draadjes, die niet mogen breken. Als je ze in je handen weet te houden, hoef je je niks af te vragen. Liggen ze op de grond, is actie nodig. Actie. Reactie. Tegenactie. Tegenwerking. Afkeer. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ben wat dat betreft eigenlijk al een aardig end op weg.

 Maar goed. Stimuleren en sturen maar weer. Ik krijg mezelf nog wel op het grasmaaimonster. Dat zal het punt niet wezen. Dat ik daarvoor uitgebreid op mezelf moet inlullen, valt me gewoon tegen. Iedere keer weer. Iedere keer weer die heisa om over de drempel te komen. Voelt meer aan als een stormbaan, dan het feitelijk omdraaien van het contactsleuteltje en rijden maar.

 Niet meer over lullen. Ouwe kleren aan, dito schoenen. Oliepeil controleren. Benzine bijvullen. En gaan met het ding. Over twee à drie uur heb ik de draadjes, waar ze moeten zijn. Dan is dit gezeur voor een paar dagen van de baan.

Touristiek

 Tourisme is iets raars. Of moet ik zeggen: Is iets raars geworden? Als je je er zelf aan overgeeft, sta je daar niet zo snel bij stil. Werk je erin, dan neem je de uitspattingen voor lief. Loop je er tegen aan op een zondagmiddag in juli in de Dordogne, dan is het een mengeling van lach- en afschrikwekkends.

 In feite is er niks dat past. Het is stadse onbeholpenheid of zelfs een neiging tot verhevenheid tov de dorpse eenvoud. Het is vooral niet zoals elders de rest van het jaar. Het is een tijdelijk zwak voor prullaria. Een algehele afwezigheid van smaak. De verheerlijking van dingen waar je de rest van het jaar niet aan moet denken. En natuurlijk die afschuwelijke kuddementaliteit van 'lekker doen, wat al die anderen ook doen'. Hup in de plastic kano met zuurkoolvat voor de spullen die droog moeten blijven maar met de smartfoon in de hand ... Hoeveel mobieltjes zouder er deze zomer hun waterdoop krijgen? Geen idee, maar het zullen de nodige zijn, als je ziet hoeveel lui de rest van de middag in hun natte kloffie door het dorp tjokken.

 Heerlijk! Wat een lol! Wat heerlijk anders! Vakantie!. Avontuur. Lekker gek doen. Twee weken per jaar. Nu plenzen in het water en straks weer sleetje rijden. Dat de werkelijkheid anders is, hoor je aan het gemor links en rechts. In Engels of Nederlands. Je ziet het aan de weinig vrolijke gezichten en de afstand die mensen tot elkaar houden als ze overduidelijk bij elkaar horen. Ik besteld dan nog een koffie en zak iets verder onderuit op het terras. Tourisme? Een zegen!

Enthousiasme

 Een van de dingen, waar je me niet snel op zult betrappen, is zoiets als 'enthousiasme' en dan mn de uitbundige variant daarvan. Voor mensen, die al bij het eerste greintje enthousiasme vlaggenzwaaiend op de dakken klimmen, is dat ff wennen. Zelfs verwarrend. Een overbodige reactie, waar ik soms begrip voor aan de dag wil leggen. Net zo als ik wel al 100'den keren heb uitgelegd, dat 'niet lachen' niet automatisch gelijkgesteld moet worden aan 'chagerijnig zijn'.

 Al dat overdadig geëtaleer van emoties is vermoeiend. Vermoeiend om te doen. Bij lachen gebruik je meer spieren, dan als je gewoon ontspannen de wereld in blikt. Om van de energie maar te zwijgen, die al die kreten en zwaaiende armen kosten om het enthousiasme kracht bij te zetten. Zoals ik al zei, je zult me niet snel de energie op deze wijze zien verspillen.

 Dat sluit helaas niet uit, dat ik wel geconfronteerd wordt met de uitingen van anderen. "Oooo, kijk eens hier!" "Prachtig, heb je dat gezien!" "Wat een mooie kleuren." 'Kijk, kijk. Daar die oldtimer." "Oooo, Aaaa, Eeee ...." "Tjeetje, wat lekker. Moet je proeven." "Kijk! Vissen." "Hahahaha, zie je die mensen daar in de boot?" (Op fluistertoon) "Sssst, niet kijken, maar achter je zit een miep te huilen." "Hhmmmm, wat is de zon toch lekker." Eindeloos etc. Ook vermoeiend, dus.

Vertrouwd

 Nou zijn we weer helemaal thuis. De halve nacht wakker gelegen, omdat het ene deel van het lijf het andere verhindert fatsoenlijk te functioneren. Gelukkig was de gedachtenwereld te loom om zich mee te laten slepen. Die was druk met Mick Jagger en de logica van een nieuw leren jasje voor elk optreden. Tja, laten we het erop houden, dat mij niks gevraagd werd in deze.

 Alle oude patronen vol terug in functie. De weldadige afstand heeft wel geteld een week geduurd, als ik de dagen in Maastricht meetel. Die waren ook alles behalve verkeerd. Kan ik me nu weer buigen over de mogelijke oorzaak. Wat is anders? Wat was anders? Wat zijn de veranderingen? Hoe grijpt wat waar wanneer op in? Of moet ik er maar gewoon in berusten? Een in het oogspringende combinatie is niet aanwijsbaar. Ja, meestal hier. Maar slechts 'meestal'. Zou ook wel erg raar zijn, want je sleept jezelf tenslotte overal mee naar toe. Toch zou ik de boel iets beter willen begrijpen. Gaan liggen voor je valt is tenslotte altijd beter dan onaangekondigd op je smoelwerk landen of uit voorzorg niet meer opstaan.

Foutjes

 Moet ik de actualiteit nou werkelijk serieus gaan nemen? Rusland/Oekraïne en Syrië/Islam?? Israël/Hamas laat ik maar buiten beschouwing. Behalve dat alles en iedereen daar bergen boter op het hoofd heeft, zit de kern van het probleem in de stichting van de staat Israël. Ik zie die staat niet zo snel weer verdwijnen, als ie gecreëerd is. Dat probleem houdt zich dus zelf in stand.

 De beide andere brandhaarden laten in principe meer ruimte voor het gebruik van het gezonde verstand. Als je echter ziet welk een gebrek aan gebruik van dat verstand tentoon is en wordt gespreid, dan zakt je toch wel de broek af.

 Je zou enerzijds verwachten, dat 'Het Westen' inmiddels een dictator van kilometers afstand weet te herkennen. Dat beeld blijkt echter eenvoudig te vertroebelen als gasbelangen in het spel zijn. De fluwele handschoen. Fout, maar de kapitalistisch maatschappelijke principes indachtig is die fout nog te begrijpen. Waarom die fluwele handschoen nog steeds gehanteerd wordt bij bevolkingsgroepen, die zich steeds openlijker tegen de maatschappij verzetten, waar ze hun goede en (te) gemakkelijke leventje aan te danken hebben, ontgaat mij echter in z'n geheel. Wat een orginele Nederlander niet mag, moet een importversie ook niet toegestaan worden. Ongeacht welke generatie ze vertegenwoordigen. Graag een beetje veel minder begrip, misplaatst inlevingsvermogen en doorgeschoten beschaving.

Recordjacht

 De vierde achtereenvolgende nacht van ruim tien uur zonder noemenswaardige onderbrekingen ... Wat heb ik gedaan? Wat doe ik? Waar heb ik het aan te danken? Niet dat ik nu barstend van de energie naast mijn bed spring, als ik de ogen open. Maar ook geen tegendeel. Gewoon van dat gemiddelde weinig bijzonders. Een bevestigende blik op de wekker. Een beetje, heel klein beetje rekken. Dat zou beter moeten kunnen. En vervolgens met gepaste tegenzin de benen in de juiste volgorde naast het bed zetten.

 Weer een dag. Een zondag voor de afwisseling. Een zonnige zondag. Gaan we ons laten verleiden? Gaan we stug en sterk voor werk? Buiten? Binnen? Weten we het te combineren? Het verdere verloop van de dag zal het leren. Eerst koffie. Nagenieten van de nacht. De voorpret voor wat misschien komen gaat, mag zich warmlopen aan de zijlijn.

 Ondertussen rondje meer en andere routines. Niks bijzonders in de actualiteiten. De zoveelste keer in de laatste weken 'excuses' uit het toetsenbord van de ombudsvrouw van de Volkskrant. Een ingetogen relativerende Joep bij het NRC. Bij Geenstijl houden ze steeds duidelijker weekend na de portie bloot op vrijdagmiddag. En gelijk hebben ze. Het is tenslotte zondag.

Werkdag

 Moe. Lekker lichamelijk. Vier uur fysiek werk. Kniebuigingen en ander rek- en strekwerk in het kader van het streven naar onkruidvrije terrassen. Het schiet niet op, maar gaat vooruit. "Iedere dag iets" werkt, al stop ik de energie niet iedere dag in het onkruid. Vrees bijvoorbeeld, dat mijn rug morgen het werk weigert.

 Maar dat is morgen. Nu naar binnen en als zo vaak bij die overgang van buiten naar binnen raakt het histamine-evenwicht ontregelt. Vraag me niet hoe het werkt, maar minder storingselementen werkt net zo irriterend als een teveel ervan. Gevolg? Een niesbui. Gevolg? De resten van deze dag mogen nu bijeen geveegd worden. Was ik nog iets van plan geweest, wat gelukkig niet het geval is, dan had ik het nu kunnen vergeten.

 Een glaasje rosé gaat nog wel lukken. Koken stelt al twijfelachtiger eisen, maar zou moeten kunnen. Eerst maar eens de kop onder de douche steken. Dat wil de ergste belabbering nog weleens wegspoelen. Het heerlijkst zou nou een massage zijn. Lullig dat dat een van die dingen is, waar je solo niet komt, waar je gekneed zou willen worden. Van koken zou dan trouwens niks meer komen. Zou ik dat erg vinden? Denk het niet.

Vooruit

 Na de derde opeenvolgende kalme nacht gevuld met een diepe, maar alles behalve droomloze slaap is het de vraag of nu ook de nachten van mijn herstellijst afgestreept kunnen worden. Lijstje, moet ik zeggen, want er staat weinig meer op. Helemaal leeg zal het nooit worden, schat ik zo in. Er zijn zaken, die zijn gewoon definitief veranderd. Veranderd maar hanteerbaar en dat is te doen. De punten die bij tijd en wijle op weinig voorspelbare wijze voor nare verrassingen blijven zorgen, zijn stukken vervelender. Zou dan ook graag willen dat die zaken geen blijvertjes blijken. Maar wanneer kun je zoiets zeggen.

 Mij leek ooit een jaar wel een mooie verwerkingtijds voor de ergste schrik en zijn gevolgen. Je hebt niet voor niks zoiets als een zesweken- en een jaardienst. Dat zijn er echter een stuk of vijf geworden incl. het besef dat 'alles terug naar het oude' een illusie is. In oktober wordt het zeven jaar en laten ze in Roemnië naast de zesweken- en jaardienst ook een zevenjaars herdenkingsmoment hebben.... Het zal niet uit de lucht gegrepen zijn.

 Alles bij elkaar maar goed, dat je dit niet vooraf beseft en het nadien ook redelijk snel weer vergeet. Klinkt misschien cru, zeker dat vergeten, maar alles om je heen èn in je, gaat verder. Niks staat stil. En reizen doe je, zoals bekend, het beste licht bepakt.

Zingeving

 Kan niet zeggen, dat het schone bureau inspireert. Zou ook erg raar zijn, als dat wel het geval was geweest. Inspiratie is iets dat broeit en gist, dat ontstaat uit wat vergaat. Als iets inspiratie killt is het wel orde en netheid. Niet regelmaat of rust, die zijn net weer nodig. Gelukkig gaat dit blog niet over mijn huiselijke beslommeringen en al helemaal niet over wat uit die beslommeringen wel of niet boven weet te komen. Ook met een schoon bureau blijft het rommelen en rotzooien in mijn hoofd.

 Zou ik het anders willen? Ik geloof van niet. Soms heb je van die dagen, die voorbij glijden zonder een spoor achter te laten. Geen verkeerde dagen. Ze hadden er simpelweg ook niet kunnen zijn. Het verschil zou je niet bemerkt hebben. Een beetje zinloze dagen dus. Het rare is, dat echt zinloze dagen, vaak dagen zijn, die de revue niet ongemerkt passeren. Het kortom dagen zijn, die zin maken ... De zin van het zinloze. De tegenstrijdigheid van het éénduidige.

 Dat het leven een rare toestand is, ik dat tenminste vind en denk, mag bekend zijn. Hoe langer ik er mee bezig blijf, hoe duidelijker dat wordt. Niet de grote vraagtekens werken bevestigend, hoe raar die ook mogen zijn. Het zit 'm in de details. In het geklooi en gemodder met jezelf. In de draai, waarvan je accepteert, dat ie aan jou wordt gegeven. In de als vanzelfsprekend beschouwde niet-vanzelfsprekendheden. Soms zou ik willen zien wat gebeurt, als je de stekker uit het systeem trekt. Alleen soms.

Viespeuk

 Gebrek aan schoonmaken laat je een grens passeren, waar voorbij de weg terug beter vergeten kan worden. 'Niet aanraken' is het devies en de verantwoording voor het achterwege laten van het gepoets. Ondanks mijn JanSteen-bestaan zijn plekken als deze dun gezaaid in deze tent. De computerplek is er zo een. Beter gezegd; was er zo een.

 Aanpakken op eigen risico. Een paar keer doorbijten was nodig. En of het de criteria van mijn moeder zou doorstaan? Misschien die van vandaag de dag, maar zeker weten niet die van enige decennia geleden. Vergeleken echter met een paar uur geleden is de plek meer dan 100% vooruitgegaan, qua reinheid. Dat kan dan theoretisch gezien misschien niet, maar het effect is echt wel meer dan met 100% is te beschrijven. Als jezelf al een beetje moet griezelen van je eigen rotzooi en kokhalzen voor je gevoel dichtbij de beschrijving van je weerstand komt, dan was het echt vies. Èn dat was het. Gelukkig 'was'.

Domkop

 Een bedrijf hebben, je uitgebreid via sites als pinterest presenteren en bij navraag emails wekenlang niet beantwoorden .... dan doe je iets verkeerd of het gaat je te goed. Dit is al niet best, maar goed iedere ondernemer zijn, nee natuurlijk (!) weer haar filosofie. Erger wordt het als na diverse pogingen de boel alsnog aan de praat te krijgen, want d'r is iets wat ik wil hebben, ineens wordt gedaan alsof voorwaarden aan het klant-zijn worden gesteld. Voorwaarden, die ik nergens heb kunnen vinden èn die me niet zijn verteld. Dat is ronduit kwalijk.

 Ik ken dat alleen van de restaurants, die zich bij tijd en wijle te goed vinden voor de manier, waarop jij uitziet als je binnen stapt. Als er buiten een bordje hangt dat 'gepaste kleding' op prijs wordt gesteld, kun je dat met alle risico vandien negeren. Hangt dat er niet, wens ik niet gewogen te worden. Heb dan gewoon het lef om direct te vragen of ik wel kan betalen of mij ongevraagd de deur te wijzen. En zo niet, hou je kop en behandel mij als ieder ander.

 Ik ga geen namen noemen. Dan duik ik qua niveau nog onder het gebodene. Mijn tegels zullen echter geen cementtegels uit Utrecht worden ...

Ontbijt

 Langzaam. Traag. Stroperig. Kauwgum ..... máár bezig. Tenminste gisteren. Iedere dag weer een verrassing? Ik hoop het niet. Neemt niet weg, dat de ervaring heeft geleerd, dat het voorlopig nog alle kanten op kan. Vrolijk verder, dus. Stap voor stap. Meer onkruid, meer gras. Meer stof, eindelijk inpakken. Zoiets. De grootste winst zit voorlopig in de hervonden routines. Routines in eigen beheer en naar eigen believen. Katten, honden, koffie, (digitale) krant, etc.

 Drijfveren en dwarsliggers benodigen nog enige afstemming. Het 'eeuwige' op afstand houden van invloeden, die je niet kunt beïnvloeden. De dreiging, die je niet kunt ontkennen, maar die je ook niet de kans moet geven om je lam te leggen. De kunst van het optijd de kop in het zand steken en wanneer nodig en/of mogelijk 'm d'r weer uit omhoog te halen. De wereld recht in de ogen kijken en tegelijkertijd voor een deel ontkennen. Is dat leven? Blijkbaar.

Aanpak

 Niet in filosofisch gepeins verzinken aub. Niet de daadkracht de gelegenheid geven weg te glippen. Doen en niet denken. Ok, d'r is teveel te doen en minstens zoveel om over na te denken. Het eerste geeft echter in alle bescheidenheid resultaat, dat kan ik van het (be)denken tot op heden niet zeggen. Bij de laatste activiteit blijft het (af)wachten geblazen.

 Het is een beetje als bij liften. Is de plek goed? Je zult het je het eerste uur niet afvragen. Voor sommigen ligt die limiet zelfs op vijf minuten. Maar dan? Verkassen of volhouden? Levert verplaatsing een grotere kans op of begint het aftellen dan weer van voren af aan? Het ergste is om van een plek weg te gaan en onderweg of op de nieuwe stek te zien, dat een auto stopt voor een lifter, die net staat, waar jij uren hebt staan duimendraaien.

 Het zegt allemaal zo weinig of veel, als je zelf bereid bent om 'hinein zu interpretieren'. En dan heb ik het nog niet gehad over die oude Lada. Stap je daar in of laat je die kans schieten in de hoop iets snels van Duitse makelij aan de haak te slaan. Vragen. Keuzes. Beslissingen. Ik ga maar eens aan de slag, dat geeft in elk geval de indruk, dat het wachten minder lang duurt ...

Arrivé

 Terug. Thuis. Woorden die de lading maar deels dekken. Omschakelen. Dat feit staat als een huis. Zien wat we er deze keer van bakken. Bekende routines, da's een voordeel. Onveranderde uitgangspunten, da's minder. Iets meer tijd dan een week of tien dagen. Da's is mooi meegenomen. Maar niet alleen. Dat kost extra tijd. Hetzelfde als altijd maar net weer even anders. Een nieuwe mal is gewenst. Een ander figuurtje.

 D'r mist nog een kat. Straks de honden ophalen. Post door bladeren. Wat telefoontjes plegen. De gaten in de begroting dichten. Koelkasten vullen en dan is het moment van "aan de slag gaan" niet meer te vermijden. "Gras & meer". Het terugkerende thema op deze plek, met het verneukeratieve, allesomvattende 'meer'.

 Voel me vanochtend als een schipbreukeling op een onbewoond eiland. Ik klauter een beetje in conflict met mezelf de altijd aanwezige berg omhoog. "Heeft het nog zin?", schiet door mijn hoofd, terwijl ik omhoog loop over het niet-aanwezige pad. Weer de hele 360º einder afturen om te constateren, dat niks te zien is. Niks te zien is, dan wat er altijd te zien is, op het moment, dat ik kijk. Om vervolgens in de dagelijkse dubio te vervallen; blijf ik turen of ga ik wat anders doen??

Vakantie

 Genoeg te vertellen. Misschien ook wel om te schrijven. Wat ontbreekt is de rust om het neer te tikken. Lang genoeg 'gedwongen' onder de mensen geweest. Tijd om me terug te trekken in mijn afgelegen stulpje. Een wonderlijk en bovendien zeer wisselend evenwicht. Wat gedaan moest worden is gedaan. Vandaag geen enkele verplichting anders dan de tijd passeren voor het slapen gaan. Een dag Maastrichtse traagheid. De Zuid-Nederlandse invulling van Franse frivoliteit vermengt met Duitse degelijkheid.

Uitersten

 In minder dan 24 uur van het Roemeense platteland met al zijn kenmerkende gebreken en achterstanden qua voorzieningen naar een omgeving waar de overdaad aan mogelijkheden en service nauwelijks in sterren is uit te drukken. Gelukkig ben ik redelijk shockbestendig, omdat zowel het ene als het andere uiterste weinig indruk op me maakt. Ik pas me aan ... bij behoefte.

 Het gekke is, dat ik me dan uiteindelijk meer kan storen aan een slechte kitvoeg in de badkamer van een hotel dan aan een uitstekende spijker in het plankenzitsel van het landelijke toilet "with a view". Ook de gebrekkige (bij)vulling van de kamerbar irriteert vele malen meer dan het, voor de zoveelste keer ontbrekende brood bij het begin van de maaltijd, waardoor altijd weer iemand, meestal ik, eerst naar de dorpswinkel moet, voordat  aangevallen kan worden. Alleen wat helaas bijna standaard voor irritatie zorgt, is in beide gevallen gelijk zwaarwegend; een slecht functionerende douche. Nu heb je in hotels maar zelden last van het ontbreken van warm water, daarvoor heb ik nog maar weinig, zelfs maar één wat beter hotel meegemaakt, waar de waterdruk voldoende was om voor een goeie douchebeurt te zorgen. Ook nu is dat weer kl.... met een rietje. En eerlijk gezegd, verbaasd me dat.

Violen

 Onverwachts tegen een verrassingsmogelijkheid oplopen is leuk, dubbel leuk. Iemand verrassen is al leuk, maar als de mogelijkheid om dat te doen bijna in je schoot geworpen wordt, is het een verrassing bij een verrassing.

 Zo'n onverwachtse mogelijkheid gooit natuurlijk de boel overhoop. Eerst zien of kaarten te regelen waren. Dat was het geval. Toen zien of d'r interessante kaarten bij zaten. Ook ok. En tot slotte bedenken of je de overdreven prijzen, die gevraagd worden, niet als (extreem) buitensporig ervaart. Wegen, wegen en beslissen. Knopen hakken geeft altijd ruimte en helderheid. Wat eerst gekunsteld lijkt, past ineens naadloos in het plaatje.

 Vanavond dus een belofte ingelost en naar het Vrijthof geweest. Een concert! Geen Stones op Pinkpop of een avondje Marilyn Manson, maar wel het eerste massale concert van mijn leven. Nog steeds mogelijk, dus, eerste keren.

 Je ziet bij de kaarte keuze de verdeling van de vakken op het Vrijthof. Je kent ook het Vrijthof zelf. Maar welk een mensenmassa's daar dan naar toe geloodst worden, daar had ik me vooraf toch geen goed beeld van gevormd. Vanuit het hotel, waar ik verblijf, ging een hele touringcar vol gasten in dezelfde richting als ik. De hele markt stond vol met touringcars en niet alleen Nederlandse bussen. Massaal dus. En met een gemiddelde leeftijd een jaar of tien boven de mijne.

 Het concert zelf ..... Ach. Het is mijn muziek niet. André Rieu is geen Popa Chubby. Het was geen onaardig spektakel, al kwam het me erg routineus over. Maar de kenners waren gecharmeerd en dik tevreden. Interessanter was, om te zien hoe zo'n massa mensen zich eenvoudig laat manipuleren. Hoe ze zich laten opjutten en elkaar opjutten. En dan dat stomme principe van 'staand' applaudiseren en uiteindelijk helemaal niet meer gaan zitten. Uitermate irritant.

Meanderen

 Moe, maar vooral toch 'het' moe. Genoeg van het gezeur en gedoe aan mijn hoofd. Weer het grootste deel van de dag verkletst en verklungeld door het vrijwel ontbreken van enige structuur en organisatie in de dagen hier. Het heeft z'n aantrekkelijke kanten als je niks moet of hoeft, maar verder loopt de aanpak vooral zichzelf voor de voeten. Men rent als koploze kippen van de ene activiteit naar de andere bezigheid zonder enig herkenbare oorzakelijkheid. Het een geeft het ander en liefst verandert de koers nog een paar keer voordat een mogelijk doel bereikt is. Dat is vermoeiend om te volgen. Waarschijnlijk ook niet slim, zoiets onzaligs als een vrouw proberen te begrijpen. Ik probeer echter simpele zaken niet tot 10-jaren plannen uit te laten dijen. Geen wonder dus, dat ik behalve gewoon moe ook de oorzaak zat ben.

 Het begint met een schroef, waarvan de lengte klopt, de dikte acceptabel is, maar de overgang van kop naar steel te dik is. De werklui gaan ondertussen aan de slag. De aannemer pruttelt wat over correcties met een flex. We spreken af om tien uur en ik ga mijn ontbijtkoffie nuttigen. Er is ook iemand die betaald moet worden. Dat kan in een moeite door als we straks -vanwege de wifi- ergens in het dorp zitten. Dacht ik. Om tien uur geen aannemer te zien. Die schade blijft gelukkig tot een kwartier beperkt. Ipv direct vertrekken wordt eerst nog eens de heisa van gisteren over de keuken dunnetjes overgedaan. Alle last second wijzigingen behoeven duidelijk nog bevestiging en voortrollende onderbouwing. Dan zijn er nog wat vragen over de afwerking van het nieuwbouwdeel, die uitmonden in een discussie over de afwerking van de nok van het dak. De link ontging me. Opweg naar de auto moest nog iets met de poort en kogellagers te berde worden gebracht en eindelijk ging het dorpwaarts. Inmiddels bijna twaalf uur. Dorp op z'n kop vanwege een passerende wielerronde. Kopgroep en peleton voorbij zien scheuren. Een hoop motors vooraf en vloot auto's erachter aan. Het had iets aandoenlijks.

 De innerlijke mens piepte en overleg samen laten gaan met het vullen van de maag. Gespreksonderwerpen waren inmiddels aan 'een rondje om de kerk' begonnen. Herkauwen in herhaling. De keukenleverancier aan de telefoon ..... en daar kwam het hele gedoe van gisteren weer omhoog. Ipv direct retour moesten nog spullen gekocht, bekeken en besteld worden. Bij half vier ging het retour en heb ik nog wat electrabuizen van draden kunnen voorzien voor met bier het weekend werd ingeluid. De komende weken is het weer op afstand heen en weer zwalken tussen hoop en vrees.

Stappen

 Laatste werkdag alweer. Electra vordert gestaag. Voorkant krijgt z'n oude gezicht terug. Afwerking van ramen en deuren vordert stap voor stap. Volgende 'grote' stap is water en gas. Vervolgens zal de septictank ongetwijfeld noodzaken tot de nodige voeten in de aarde. Tot slot, globaal gezien, zal de badkamer het puntje op de 'i' zijn. Als die in het zicht komt, zal ik ook het inpakken niet meer uit kunnen stellen. Nou ja, kan altijd natuurlijk. Genoeg onzekerheden, maar de plek kan dan van dat lijstje af.

 Maar nu eerst koffie drinken, kippen verjagen, honden aanhalen en ontspannen in de aanloop naar het voortgangs- en planningsgesprek met de aannemer. Een beetje rust in de komende dagen zou een aardig resultaat zijn. Niet al voor het passeren van de grens alweer verwikkeld zijn in discussies over de eigenzinnige èn éénzijdige interpretatie van werkafspraken. De komende dagen staan andere zaken op de rol. Tijd om sluiers te lichten. Hartverzakkingen te veroorzaken. En nog wat eenmalige toestanden af te handelen resp. te beleven. Wordt lachen. En dan weer grasmaaien..... Gelukkig maar.

Bucătărie

 Niks geen stap van betekenis voor de mensheid, maar een hele vooruitgang in de realisatie van mijn plannen. Het heeft een partij plannen gekost, een tijd wachten vereist, de verbouwing van een half huis veroorzaakt, bovendien bleken contract en realisatie bij levering niet met elkaar overeen te stemmen en als klap op de vuurpijl bleek wat als "onmogelijk" was verkocht zonder al teveel problemen te kunnen. Het ene compenseerde het andere met uiteindelijk een zeer tot tevredenheid stemmend resultaat. De keuken staat.

 De berg dozen, die gisteren naar binnen werd gedragen paste met moeite in twee kamers. Uitgepakt, bij- en in elkaar geschoven is de keuken lekker, maar niet overmatig gevuld. Nu het blad nog, aansluiten wat aangesloten moet worden en als dan gas, water en riolering zijn aangelegd, zou ik de volgende keer theoretisch kunnen koken.

 Voor de eerste keer in míjn leven een nieuwe keuken, geen tweedehands samenraapsel,  waar ik door de aankoop van een huis mee werd opgescheept. Een overbodig afwasmachine, de enige tol die ik heb moeten betalen, twee koelkasten, waar ik de afgelopen jaren aan gewend ben geraakt, twee fatsoenlijke ovens, een slowcooker, ontdooimachine resp. magnetron, twee aparte spoelbakken, waarvan één met een kraan die naar het schijnt reageert op aanraken, electra- en gaspitten, kasten, flessenrekken, naar buiten draaiende kastplanken, géén ingebouwd espresso ding en een berg 'zelfsluitende' lades. Ik zou bijna lyrisch kunnen worden.  Weinig, eigenlijk geen minpuntjes. Die komen vast nog wel, hoop ik, anders kan het nooit goed gaan.

Afspraken

 Niks makkelijker dan iets afspreken. Je bedenkt gezamelijk wat het beste uitkomt, het makkelijkste voor iedereen is en de minste rompslomp oplevert. Je prikt de datum en tijd in alle agenda's. Men weet waar men aan toe is, andere afspraken kunnen worden gemaakt. Er gaat geen tijd onnodig verloren. Het ene volgt op het andere en alles valt op het juiste moment op de gewenste plek.

 Laat ik nou met zoiets simpels al zo ongeveer mijn hele leven problemen hebben om dat anderen aan hun (gebrek aan) verstand te peuteren. Of het nou vrouwen, aannemers of leveranciers zijn, de score is over de gehele linie even beroerd. Het principe willen ze nog wel snappen. De bijpassende uitvoering stuit al gauw op niet overbrugbare verschillen.

 De een zegt niks en laat de boel op z'n beloop tot op de laatste seconde om zich vervolgens uit te putten in misplaatste excuses. De ander gaat ervan uit, dat alle betrokkenen indien nodig uit zichzelf begrijpen, dat de afspraken helaas niet gehaald zullen gaan worden. 'Overmacht' is ook een erg favoriete smoes. Je hebt zelden zo frequent met overmacht te maken, als bij het inhouden van afspraken, hoe weloverwogen en doordacht ze ook worden gemaakt. En dan heb je natuurlijk ook nog die ene uitzondering, waarbij het echt gewoon fout loopt. En als de betrokkene dan 90 km rijdt om zich te verontschuldigen, dan is het echt gemeend of heel erg goed gespeeld.

Eindjes

 Tot twee keer toe ontglipt een idee, hetzelfde idee mijn verwoording. Dan twijfel je toch een beetje aan jezelf. Het is als dromen, die je nog 'helemaal' bijstaan als je wakker wordt, maar helaas geen enkel beeld dat wil bevestigen. Aftakelen, het heeft wel iets, maar leuk is anders. Je moet je er vooral op focussen, dan wordt wit nog zwart. Neemt niet weg, dat een soort van laatste ronde wel is begonnen.

 Het klopt, niemand heeft het je gevraagd. Maar dat wist je. Je wist, dat het zo zou werken. Net zo als je altijd heb geweten, dat je enige zekerheid je vertrek was. Maar hó, hó .... niet nu al! Zo werkt het toch? Niet dan?

 Ach, het heeft echt niet alleen vanochtend aan het dweilen gelegen. Zo gaat het met regelmaat. Met een zeer frequente regelmaat. Als ik iets doe sinds 2007,  dan is het wel racen tegen de klok. Fout! Helemaal fout. Ik weet het. Maar toch.

 Overal dood. Overal verderf. Alles eindig. Ieder moment. Leven ten voeten uit. Maar niet leefbaar.

Reizen

 Drukke bedoening vandaag. Gelukkig voornamelijk in de tegengestelde richting en dus mij niet tot last. Al die malloten met sleurhut of aanhangwagen of dakkoffer of een fietsenstalling achterop. En vaker dan eens meerdere van die gedrochten tegelijk op, aan of achter de auto gemonteerd. Ga je d'r eens lekker tussenuit, je zinnen verzetten, eens iets anders doen en wat doe je dan? Dan sleept zoveel mogelijk mee, waar je de rest van het jaar ook mee bezig bent. De Hollandse keuken, je fiets, je hele kleerkast, schoenen, boeken, Cd's, Dvd's en natuurlijk een laptop en je smartphone, al heb je daar geen speciale bagageconstructies voor nodig. Dat is geen vakantie, mensen. Dat heet verhuizen!

 Vakantie is anders dan anders. Niet een andere plek willen, maar wel dezelfde pindakaas als thuis. Niks beter dan de Amerikanen, die overal ter wereld burgers van McDo eten, Coca cola drinken en hun koffie bij Starbucks halen. Niet echt een kwestie van andere culturen, klanken en smaken proeven. Ok. Voor de boekselectie maak ik een uitzondering, behalve dat ik me daar zelf ook aan heb bezondigd, is het een beetje bewerkelijk om je voor een paar weken een of meerdere talen meer eigen te maken dan brood, melk, bier, wijn, kaas en worst.

 Een rugzak, en dan een verstandig ingepakte en beladen rugzak zonder kampeervoorzieningen is het beste uitgangspunt voor een vakantie, die die naam ook werkelijk verdiend. Zou dat met een nieuw leven ook zo werken. Ik bedoel, verkassen met enkel een 12 kg zware rugzak?

Overgang

 Vijf voor half negen. In de ochtend! Koffie gedronken, op de begane grond stof gezogen èn de keukenvloer gedweild. Ga daar eens aanstaan! Mag ik nou tevreden zijn? Zou me netjes staan, denk ik. Maar laat ik niet met mezelf in discussie verzeild raken. Daar is het veel te vroeg voor. Het fysieke zweet is voldoende voor het moment.

 Nu was opvouwen, pakken, bed afhalen en onder de douche. Een zaterdagochtend die de rest van de week te kakken zet. Een uiterzonderlijk moment waarop "wat moet, dat moet" op begrip stuitte.

 En dan zit je op je knieën Karate kid na te doen op de keukenvloer, het zweette druppelt op de schone vloer en het enige, waar je aan kunt denken, is:  "Stel je nou eens voor, dat ik nu doodga! Aan welke een banale bezigheid heb ik dan mijn laatste momenten zitten te verspillen? Dweilen!! Keukendeur staat open. De katten zullen om voer mekkeren. René komt over een dag of drie voor de katten en zal me vinden .... voorovergezakt, gelegen in het smerige water van de omgekiepte emmer." Goeiemorgen, zo kennen we elkaar weer. Dat gaat een fijne dag worden.

Verschonen

 Zeiknat (foutje met de douche), afgepeigerd en voor het moment weer ff genoeg schoongemaakt. Twee-en-half uur over een badkamer. Dan krijg ik visioenen van Roemeinse tempels met 40 m2 of meer, dweilmachines en droogslaven. Niet die 8 of zo, waar ik de afgelopen uren in bezig ben geweest. Maar goed, het is gebeurd en nog bijna fluitend ook. Dat is het rare. Als ik eenmaal bezig ben, lijkt het er bijna op, alsof ik me amuseer.

 Het zijn ook niet de bezigheden, waar ik een probleem mee heb. Maar daar zal ik niet weer over doorkauwen. Nog een toilet, een rally met de stofzuiger en dan leun ik voor vandaag achterover. Mag alles weer verstoffen dank versloffen.

Waarden

 Gedaan wat gedaan moest worden. Schade weten te beperken. Als het moet, dan kan het ventje het. Dat was zo, dat is zo en dat zal niet snel veranderen. Soort van pole-position gerealiseerd. Nu hoeft straks alleen de neus van het weer in de juiste richting gedrukt te worden. Zal alvast met kaarsjes branden beginnen.

 Misschien moet ik daar maar mee wachten tot ik in Roemenië ben. Daar weten ze nog wat kerkdiensten zijn. Daar wordt niet gekeken naar de tijd, die je een gelovige mogelijkerwijs kunt boeien, of het uur waarop je de maatschappij het minst verstoord met je roep tot bijeenkomst. Nee, daar duren missen rustig 3 uur en langer. Dat was vroeger een drie-heren-mis en in feite drie kerkdiensten achter elkaar. Hoe dat precies in de orthodoxe wereld gaat is me niet bekend. Weet wel, dat ik, na de blunder met de vertrekdatum, op zondag door de stad liep en zag dat rondom de daar aanwezige kathedraal massa's mensen stonden. Gewoon buiten. Het was mooi weer maar iedereen was duidelijk bezig met het volgen van de dienst, die door speakers naar buiten werd gedragen. Het verschilde van quasi ongeïnteresseerden tot mensen, die op hun knieën in het grind zaten. Ik moet ver terug in mijn herinnering om iets dergelijks in mijn leven terug te vinden.

Ik heb het wel meegemaakt. De zondagmiddagmissen bij de kapel op de berg achter de kerk. Een soort bedevaartplek was het. Is het nog steeds, maar de kerk is ontmanteld of hoe moet je dat noemen? De preken waarbij de pastoor het schuim op zijn lippen stond en hij dat rijkelijk rondstrooide. Honderden mensen stonden er dan. Natuurlijk was het mooi weer. Het was tenslotte 'vroeger'.

 Veel is d'r veranderd en dat in niet eens zoveel tijd. Ik heb het meegemaakt. Keuzes gemaakt. Ben verder gegaan. Tradities overboord gegooid. Verbanden losgekoppeld. Bevochten vrijheden omarmd. Nergens de tijd voor genomen. Nergens bij stil gestaan. En nu zie ik dingen terug, waarvan ik denk "Dat was zo gek nog niet." Helaas geldt ook hier: "If you don't use it, you lose it!"

Taakstraf

 Ik doe (voor een klein deel) wat gedaan moet worden. Maai gras. Zou een goed gevoel horen te geven. Eindelijk weer bezig. Geen gemok. Dat gevoel ontbreekt. Wat ik voel, lijkt meer op de laatste maaltijd voor je executie. Kan gelukkig niet uit ervaring spreken. Maar toch. Je schoenen poetsen voor je voor het vuurpeleton wordt gezet. Zinloos, volstrekt zinloos. Desondanks probeer je een laatste halm te creëren, waar je je aan kunt vastklampen.

 Over de raarheid van de mens zullen we het maar niet hebben. Een paar eieren in de pan, roseetje erbij, koffie toe en terug op het machien. De laatste rondjes voor vandaag en de komende tijd. Het is goed wat ik doe. Ik registreer het resultaat. Het interesseert me alleen geen ene ruk. Straks mag alles weer opnieuw. Zo is het 'altijd' geweest en toch is het anders geworden.

Schakelschema

 Het zit er weer aan te komen, het heenschakelen. En straks natuurlijk het terugschakelen. Ginds liggen ze beter op schema dan ik hier. Behalve het weer heb ikzelf ook alles behalve meegewerkt de afgelopen drie weken. Vervelend is dat, als je niet op je eigen persoontje kunt rekenen. Als meer tijd verloren gaat aan bezig zijn over het leven dan aan het leven. Al het geduld en begrip, dat net zo min resultaat oplevert als ergernis en dwang.

 Nieuwe ronde? Gered door de bel? Het voelt meer aan als uit een lijden verlost. Tijdelijk. Ff rust. Een tijdje een ander spelletje en dan mag ik weer verder met het geworstel. Voorwaarden ogen niet verkeerd. Voornemens liggen al beloftevol gestapeld. Ik hoef het straks alleen nog maar te doen. Piece of cake! Toch?

 Ik ben benieuwd of ik straks, als al dit geëmmer en gedoe achter de rug is, een moment kan aanwijzen waar de knop eindelijk echt 'om' is gegaan. Waar de klik ook werkelijk een klak heeft opgeleverd. Gedraaid aan de knoppen heb ik meer dan genoeg. Alleen van een resultaat geen spoor. Dat resultaat moet er toch eens van komen, zou je zeggen, of gaat iets (of iemand?) daar een dikke streep door zetten? Een "Foutje, bedankt." is het laatste, waar ik op zit te wachten. Ik wil lachen, dat is wat ik wil, lachen als laatste.

Katerig

Da was dat! Wat is erger dan voetbal? Precies, napraten over voetbal. Daar kan het weer werkelijk niet aan tippen. Dat ga ik dus ook absoluut niet doen. Heb om te beginnen geen Tv en ben ten tweede in slaap gevallen tijdens mijn poging een aantal live-blogs bij te houden. WK -Brazilië, 2014. Hup in de doos, strik er omheen en op de plank bij al de rest wat gebeurd en voorbij is. Aanschuiven en inschikken.

 Aandacht voor mezelf en mijn kater, die ik zo af en toe van het anderhalve glas wijn krijg toegeschoven, waar ik een deel van de avond mee vul. Waar is de tijd gebleven, dat ik na een aantal flessen en even zovele uren slaap, fris en fruitig aan de dag begon? Het laatste restje Fransheid, zo'n herinnering die hardnekkiger is dan de werkelijkheid. De koffie heeft het er vanochtend maar moeilijk mee. Vooralsnog houdt de kater stand.

 D'r is ook vanalles veranderd vannacht. Behalve dat het wisselend bewolkte weer het vandaag op een gesloten wolkendek houdt, is het interne tij gekeerd van onwil&afkeer naar onrust&zenuwen. Van oppeppen naar kalmeren. Zo is er altijd wat ..... zei de kat en toonde pront haar gat.

Passé

 Bijna gehad. Een dag van niks. Geen kraak, geen smaak. Niks goeds, niks slechts. Had linksom gekund, is ook niet rechtsom gegaan. Niet stil blijven staan, maar ook niet voor- of achteruit gegaan. Tja, dan wordt het een beetje moeilijk om er een naampje aan te hangen. Ik heb betere dagen gehad en massa's slechtere. Het is geen dag, waar ik naar zal omkijken noch naar zal terug verlangen. Hij hoeft anderzijds ook weer niet uit de analen verwijderd te worden.

 Niks mis met deze dag, al krijgt ie pas kleur, denk ik, als ik een kader voor het geheel weet te verzinnen. Een soort grijze muis. Eenduidig in zijn eigenheid verdwijnt ie in de massa. Van de maand juli 2014 zal het niet de 9e zijn, die in mijn geheugen zal blijven hangen. Vrees dat ie er in augustus al uit verdwenen zal zijn. Uit mijn geheugen. De dag zelf zal zijn plekje in het voorbij schuivende verleden niet verliezen. Schakel nummero zoveel in het eindeloze rijgsel van de tijd.

 Weer een dag voorbij. Weer 24 uur verslapen en gehoopt. Naar de einder staren klinkt romantischer dan rekeningen betalen. Had gekund. Per saldo (Haha) maakt het geen ruk uit.

Uitbenen

 Alles nadert inmiddels zijn uiterste grenzen. Uitstel is genomen waar mogelijk, geaccepteerd waar het niet anders kon en ook op alle andere terreinen zit de rek redelijk aan zijn maximum. Iets moet gaan gebeuren of het staat of niet. Bogen raken overspannen. Over het ongeduld van trigger-happy trekkers zal ik het maar niet hebben.

 Overtreffend jezelf in de hoogte trappen is normaal gesproken niet mijn aanpak, maar ik denk, weet zelfs zeker, dat ik inmiddels in de warboel, waar ik ongewild in terecht ben gekomen, het menselijk mogelijk dicht genaderd ben. Het zo niet heb overschreden. Niet alleen in presteren, ook in het incasseren zijn er toppunten. En toppunten zijn er om er een punt achter te zetten. Leave the scene as more is no longer possible!!

 Ergens gaat er iets knappen de komende tijd. De illusies hebben we allang gehad, dus het zal in fundamenteler zaken hakken. Misschien kan ik nog wat restjes geduld uit onmogelijk geachte hoeken vandaan krabben, maar kaal is kaal en dat is einde verhaal.

Wrijving.

 Frankrijk en ik passen niet, niet meer. We groeien uit elkaar. Samen door die ene deur is nooit soepeltjes gegaan, maar nu zitten we met regelmaat gewoon klem. Ochtendriedel in alle rust afgehandeld. De vage contouren van de dag krijgen vorm en kleur en net op het moment dat ik in de auto wil springen om dingen te doen, valt mijn oog op de klok en ik denk: "Shit!". Nieteens "Merde!", om maar iets te noemen. Bijna midi en voor ik op een van de plekken ben, om te doen wat gedaan moet worden, is de boel gesloten .... Supermarkt en bar/restaurant uitgezonderd. Zo kort na het ontbijt echter geen behoefte aan beide alternatieven.

 Grrr. Opgang gekomen en voor je lekker op toeren bent alweer terug-, om-, afschakelen. Nu iets dat ongeveer twee uur in beslag neemt of indien langer duurt makkelijk onderbroken kan worden. Hier heb ik toch zo de schurft an. Alleen de stad in gaan met z'n tweeën voor dat ene ding en voordat je het weet van links naar gesleept worden, omdat dat dit nog ff moet, dat vergeten was en omdat we er toch zijn dat andere ook wel ff meegenomen kan worden, is erger. Dan plof ik. Plofte ik. Door de jaren heen leer je en tegenwoordig zaag ik vooraf door en indien dat alsnog het gewenste effect niet heeft, dan plof ik, maar dan neer op een terras en wens het ongeleide projectiel veel succes.

Eigenwijs

 Over voetbal praten is nog erger dan het over het weer hebben. Dat getuigd van een geestelijk armoe waar ik me normaal gesproken verre van weet te houden. Helaas. Mijn excuses daarvoor. Beter over en tegen mezelf murmelen, dan meewerken aan het over het paard tillen van buitensporig graaiende ballenjongentjes. Maar ik dwaal af. Niet mijn pakkie an. Als ik me tegen alle misplaatste onzin in de wereld moet aan bemoeien, heb ik een paar levens extra nodig. Eentje voor de banken, eentje voor de sport, eentje voor het zg vluchtelingenprobleem, eentje voor de Islamgekte, een voor de politiek, eentje voor het wapengekletter .... Ach wat, ik doe er een voor de mens. Zal een tropenleven kosten, maar dan heb je ook niks meer. Geen mens, geen probleem!!

 Voorlopig nog meer dan genoeg mensen en daar blijf ik me maar zo weinig mogelijk mee bemoeien. Ik heb genoeg aan gras, buien, een huishoudelijk puinzooi, een paar eigenwijze honden, een meedenkende aannemer en een onverkochte plek. Laat ik me eerst daar doorheen worstelen, vooraleer ik het me in mijn hoofd haal om met de echt hopeloze zaken aan de slag te gaan. Moge God me behoeden.

Afgedroogd

 Ai, ai, ai. Het volgende trauma voor voetballiefhebbend Nederland ligt op de loer. Ik hou geen jaartallen bij, niet bij geschiedenis en zeker niet bij sport, maar volgens mij koestert Nederland nog steeds een verloren voetbalfinale tegen Duitsland. Koestert, want natuurlijk volkomen belachelijk om daar bij een spelletje mee bezig te zijn.

 Behalve dat nu niet 14 à 15 miljoenen zielen maar 200 miljoen hun ziel en zaligheid moeten zien te rechten totdat een volgend, wat wakkerder elftal met wat meer geluk de smet uit hun collectieve geheugen zal vegen, moet Nederland zich maar eens achter de oren krabben. Trauma hernieuwen of niet, dat is de vraag voor vanavond. Beter van Argentinië verliezen en met opgeheven hoofd het WK verlaten dan finalist worden en het WK met een opgefrist minderwaardigheidscomplex verlaten. Toch. Niet dan?

 Is ongetwijfeld aan dovemans oren zijn gericht, deze overpeinzing. Het zal wel "Alles of Niets" worden. Op zich niks mis mee, ware het niet, dat het eerste altijd terecht en de laatste natuurlijk onterecht zal zijn. Maar belangrijkste van alles zal zondag toch zijn: Het begin van twee jaar relatieve voetbalstilte.

Nasleep

 Mailtje 38 wees me ongevraagd op het feit, dat ze na weken wachten toch besloten hadden om maar alvast te versturen, wat ze t/m maandag hadden verzameld. Het verhaal is dus nog niet afgelopen. Het laatste berichtje was de tweede annulering van hun kant. Dan blijven nog twee Cd's op de wachtlijst staan.

 Lovenswaardig natuurlijk, dat ze niet ieder Cd apart versturen maar misschien toch een beter systeem verzinnen. O.a. met een bevestiging van aanwezigheid ter compensatie van al die verontschuldigingen. En dan een verzendschema van alles wat respectievelijk in de eerste week en daarna steeds wat in de navolgende 2 weken binnenkomt. Ik ben misschien ietsje overgevoelig voor wachten, maar volgens mij wordt niemand daar echt blij van.

 En dit was, met de hand op mijn hart, het laatst wat ik hier plemp over Bolletje. De vorderingen mbt de laatste twee Cd's zal ik skippen. Ook de aansluitende ellende van het terugstorten van het geld voor de geannuleerde Cd's. Daar heb ik al meer ervaring mee, ergernis aan gehad en e-mails voor verstuurd. Dat gaat rustig nog eens 3 maanden duren. Het is gewoon een verkapte bank.

Moetje

 Grasmaaien tussen de buien door. Ben je dan gek of gek? Gek, dus. Weinig andere keuze helaas met het weerbericht voor deze week en mijn planning voor de komende twee weken. Twee keer mijn rondjes onderbroken, bij de derde keer zat mijn neus vol. Morgen is weer een dag ..... met buien.

Slaperig

 Elf uur geweest en net de eerste ontbijtkoffie gehad. Trage start vandaag. Ondanks een redelijke nacht vanochtend bij zessen weer in slaap gevallen. In een diepe slaap. Je zou bijna automatisch 'droomloze' tussenvoegen, maar dat was niet het geval. Wel diep, erg diep. Dieper dan het nachtelijke deel. Een zware slaap. Vermoeiend, want ik word moeër wakker, dan ik me om zes uur voelde. Een berg tegenstrijdigheden.

 Het kan niet anders, dan dat ik meer dan gemiddeld ontspannen ben in de ochtend. Daar is zo een rijtje redenen voor te verzinnen. Tot zover kan ik het volgen. Dat het dan zo de diepte in duikt, is al moeilijker te volgen. Het begint licht te worden. De nacht is niet doorwaakt. Een keten van die net ondergedoken dutjes zou begrijpelijk zijn. Maar, nee dus.

 En echt voor de rust is de laatste étappe ook niet. Geen achteroverleunen na gedane nachtarbeid. Integendeel. Alle nachtelijke onderwerpen denderen in verdubbelde intentie door mijn slaap. Ze blijven wel beperkt tot mijn dromen, dat wil in de nacht weleens anders zijn.

Afhandelen

 Het Bol-dossier kan gesloten ..... als tenminste niks misgaat met de bezorging. Afkloppen, dus, en nog een paar dagen wachten. Finale score: 37 mailtjes. Van bevestiging van de opdracht t/m de mededeling dat het spul verzonden is. Meer dan 2 mailtjes per bestelde Cd. Dus ongeveer 2 sorry's per schijfje!!

 Zouden ze nou nog het lef hebben om mij om een evaluatie van mijn 'on-line shopping' ervaring te vragen? Of zijn ze iets slimmer dan het tot op heden lijkt en laten ze dat wijselijk achterwege? Misschien moet ik om te beginnen mijn account maar verwijderen. Scheelt een stuk in de verleiding er ooit nog eens in te durven geloven. Als mens blijf je tenslotte hopen, zelfs op het onmogelijk geblekene.

 Nu eerst de bestellijst bestuderen. Geloof niet dat ik in de tussentijd de fout gemaakt heb om te kopen, wat ik reeds besteld had, maar wat er nu wel of niet opstaat, moet je me ook niet vragen. Dat krijg je na iets van een week of zeven. Je hele verwachtingsvolle voorpret is omzeep geholpen. Dat is het kwalijkste element in deze. No. More. Bol.com.

Raraarder

 Afwas geklaard. Hij mocht er zijn. Nou alleen nog opruimen, spinnenwebben verwijderen en de vloer dweilen. Zou mooi zijn vandaag, maar dat garanderen is gokken. En dan kan de keuken van het lijstje. Blijven over: werkkamer, huiskamer, toilet, slaapkamer, badkamer en gang met trap, om me te beperken tot de kamers, die ik meer of minder gebruik. Ben ik aan het eind, kan ik vast weer met de keuken beginnen.

 Op zich niks mis mee. Genoeg gedaan in mijn leven, al was het -gelukkig- nooit fulltime. Maar nou? Aub voor wie? Voor mij? Een werkbaar aanrecht is natuurlijk niet verkeerd. Dat is puur praktisch en daar kan ik ook zonder afwas ongeveer 4-6 weken over beschikken. Daarna lukt het ook met schikken niet meer. Maar al dat ordenen, opruimen, stoffen en haren zuigen??? Een beetje als een varken douchen voor hij op een warme dag lekker naar buiten gaat en het geluk heeft over een modderpoel te beschikken. Het stoort niet echt maar zin heeft het ook niet.

 Maar goed, het was niet de bedoeling me vandaag met dergelijke relativeringen bezig te houden. Inmiddels draait de derde wasmachine, is de aannemer waar nodig van repliek voorzien en ga ik straks heerlijk koken. Kom op, dat opruimen moet nog lukken...

Gevaarlijk

 Pauze. De eerste étappe van de afwas is gedaan. Het glaswerk en nog wat spul staat te glinsteren op tafel. Vrolijke jaren vijftig muziek op de achtergrond. Het einde is nog lang niet in zicht. Links en rechts zijn wel weer stukken aanrecht zichtbaar. Dit is nog geen voldoende. Verre van. Geen discussie mogelijk. Nee, ook omkopen werkt vandaag niet. Het enige wat telt, is een leeg aanrecht, een schoon fornuis en een opgeruimde keuken ..... daarna zien we verder. Voor die tijd geen cm toenadering tot mezelf. Ik wil weer koken in een schone keuken. Een keuken is er om vuil te maken en daarvoor moet ie schoon zijn.

 Het tandengeknars is niet van de lucht. Een kleine time-out moet de neuzen weer richten, maar dan wel in de gewenste richting. Gauw de innerlijke mens wat toe stoppen. Niet door de knieën gaan voor een uitgebreide lunch. Dan zitten we volgende week nog in hetzelfde bootje. Bandje omdraaien of gelijksoortige Cd opzetten. Indien nodig diep zuchten, desnoods tweemaal en verder met borden, bestek en pannen. Shit happens, man.

Soap

 Hahaha .... Wie heeft dat vorige stukje geschreven? Is mijn blog gehackt? Is één van mijn meervoudige persoonlijkheden solo gegaan? Een Black-outje? Waar komt die vermeende dadendrang ineens vandaan? Sterk staaltje verkoopmarketing. Maar wat moet verkocht worden? Of wie? Laten we ons simpel bij de feiten houden en de boel niet mooier maken, dan ie is.

 De persoonlijke puinzooi is inmiddels op zo'n manier uit de kluiten gewassen, dat de voegen dit niet meer kunnen houden. De afkeer van en ergernis over wat ik zie, is de afkeer om er mee bezig te zijn voorbij gestreeft. Meer niet. Een "Eindelijk!" zou meer op zijn plaats zijn dan een heldhaftige verschildering van oorzaak en gevolg. Het heeft weer ff geduurd. Maar gelukkig kun je er gewoon op wachten. Meer heb ik de afgelopen dagen dan ook niet gedaan.

 Daarmee wordt het niet ineens een flitsend feestelijke dag vol met enthousiasmerende (blijft een erg vies woord) bezigheden. Nee, het kauwgum plak- en trekwerk zal er niet minder om zijn. Het dramatische gehalte kan echter retour naar nul. Het is geen GTST tenslotte.

Leiden

 Het is mooi geweest. Alle gekheid op een stokje en het begrip erbij. Het invoelen, meevoelen, geduld hebben en aanverwante pleisters moeten er maar eens vanaf gerukt worden. Mes op de keel en de zweep erover. Dwang van stal. Al gaat iedere handeling een week discussie en dwarsliggerij opleveren. De geduldcredits zijn verbruikt. Zien wie het hier voor het zeggen heeft. Ik of ik?

 Geen tegenstander zo hardnekkig als jezelf. Over en weer zijn alle trucjes bekend. Als ergens gedachtenlezen een feit is, dan is het hier wel bij. Scenario's over en weer ter inzage. Transparantie viert hoogtij. Vragen naar de bekende weg is hiermee vergeleken mystieker dan het Orakel van Delphi.

 Dit gaan lange, trage, moeizame dagen worden. Alles wordt voor aanval, verdediging èn tegenaanval gebruikt. Fysiek, geest, gedachtenwereld, stemmingen. Zelf het onderbewust kan niet anders dan met open kaart spelen. Iedere handeling zal een reactie op de te verwachten tegenzet zijn, die het initiële handelen 100% voorspelbaar tot gevolg zal hebben en dat met een Droste-effect .... Ik denk. Ik doe. Ik dwing. Ik lig dwars. Discussieer. Probeer te overtuigen. Ik jammer. Tegenargumenteer. Ik weiger. Ik ga gooien. Smijten. Slaan. Schelden. Schreeuwen. Exploderen. Alles behalve een potje janken en dat eenmaal, tweemal, tigmaal en vaker. Ergens leg je je dan moegestreden bij de feiten neer. Toch? Geen winnaar, geen verliezer. Twee bier en er het beste van maken.

Feiten

 Van spontaan aan de slag gaan, is nog steeds geen sprake. Bij voldoende dwang is iets van bereidwilligheid tot actie te bespeuren, maar zo snel als mijn concentratie vermindert of wegdraait, is de zaak weer bekeken ook. Nu kan ik me zelf tegenvallen, wat ik ook doe, maar dat lost verder niets op. Wat inmiddels tot de standaard behoort is gedaan. Het zes minnetje is binnen en de motivatie voor meer is ver te zoeken. De ingeschatte kosten overschaduwen hier ruimschoot de veronderstelde baten.

 Het is jammer, dat iedere stap extra dezelfde investeringen vergt als elke stap vanaf 2007 heeft gekost. Geen schaalvoordeel te bekennen. Nou ok, de braakneigingen behoren tot het verleden. Vorig jaar was ik om deze tijd zelfs een stuk verder, dus helemaal zijn tot waar ik me al doorgeslagen had, klopt niet eens. Staat tegenover dat ik beduidend minder aanwezig ben. Wat weer niet weg neemt, dat een hoop tijd verloren gaat aan 'willen wat moet' zonder dat het er van komt, terwijl dat best had gekund.

 Laat ik het bij realiseren houden en het analyseren laten voor wat het is. D'r hangt zoveel in de lucht. Zelfs het nodige positieve. Die positieve zaken weten echter niet het gewenste gewicht in de schaal te werpen om de alsmaar slepende verkoop niet zo'n molensteen te laten zijn. Maar wie weet, staat een storm van verrassingen om het hoekje te wachten en houdt alles en iedereen om me heen zijn/haar adem in om het mij niet te laten merken.

Zondragelijk

 Zondag, maar rust is voorlopig ver te zoeken. Ik zoek naar onderwerpen met daarbij de passende woorden. Men tracht mij ondertussen paddestoelsoorten te verduidelijken, waarvan de naam door het vertaal- algoritme van Google tot iets verbasterd wordt, wat geen zin geeft. En alsof dat nog niet genoeg is, meent ook de aannemer zich op zondag tegen mij aan te moeten bemoeien. Is dat lovenswaardig, uitermate irritant of allebei??

 Aannemer is aan het eind van de ochtend afgehaakt. Toch prettig, dat die man nog iets anders met het weekend wil, dan mij lastig vallen, hoeveel goeie bedoelingen daar ook bij mogen zitten. Zijn ei was duidelijk, maar dat vliegertje gaat maar zeer deels opgaan. Toch altijd weer hetzelfde bij mensen. Als ze ineens voortvarend en tegemoet komend zijn, hoef je de adders niet ver te zoeken.

 Hadden we de aannemer gehad, gaat meneer Sammy ervan tussen. Voor hondse begrippen, als je de experten mag geloven, een bejaarde, maar dan van het kwieke soort. Op gezette tijden "klimt hij uit het raam en is wieberen". Roepen doe ik dan wel, maar ik weet dat dat verder geen enkele zin heeft. Hij komt terug als zijn pet in standje 'gehoorzamen' valt. Een onvoorspelbaar moment waarbij vandaag het weer voor een duwtje in de rug zorgde. Een diep donkergrijze lucht en snel in kracht toenemend gerommel garandeerden, dat ik geen uren zou hoeven te wachten op zijn terugkeer. Sindsdien is hij niet meer onder mijn bureau vandaan gekomen. D'r hangt blijkbaar meer verkeerds in de lucht. Als dat maar niet de komende week is.

Nachtelijk

 Het 'streamen' wil nog niet zo, maar ik probeer ook zonder Tv de prestaties van de Nederlandse ballenjongentjes enigszins 'live' te volgen. Werd daar gisteravond niet erg enthousiast van. Niet de commentaar-feed die ik las, was de oorzaak, maar het voetbal wat ik me daarbij moest voorstellen. De kijkers zaten op menig forum uitgebreid te gapen. Ik ben uiteindelijk aan het eind van de eerste verlenging in slaap gevallen, om net voor het doek voor Costa Rica viel, weer de ogen te openen. En dat zonder geluid!!

  Ik kan me niet voorstellen, dat het de prestatie van Nederland of een soort ergernis is geweest over het uitblijven van een strafschoploosresultaat. Feit was helaas, dat ik vervolgens tot ergens na vieren de slaap niet meer kon vatten. Oude welbekende mechanismen hielden me in de greep, op afstand ondersteunt door de effecten van een aan- en afrollende onweersbui.

 De slaap uiteindelijk kunnen verleiden en onderbroken middels diverse tussenstops een deel van de ochtend verslapen. Druk dromend in plaatsbare thema's: bruiloft, feest, reizen, doolhof en vrouwen. Ik denk, dat het laatste onderdeel me terugplempte in de werkelijkheid. Complete met rooie oortjes, al zag ik daar niks van in de spiegel. Goeiemorgen.

OudBollig

 Ondertussen blijven de BolpuntCommige excuses met regelmaat op de elektronische deurmat vallen. We zitten inmiddels in de zevende week na de bestelling. De ZEVENDE week. Nog geen Cd gezien, laat staan kunnen draaien, maar het geld is al ruim zes weken geleden afgeschreven .... Het wordt langzaam aan tijd voor een rente-vergoeding. De tegoedbon, ontvangen voor die ene, inmiddels geannuleerde Cd, is reeds verlopen ..... Alsof je ieder 2 à 3 weken bestellingen overlaat aan de rampzalige bezorgingskunsten van Bolletje. Dan zou d'r terecht aan mijn verstandelijke vermogens getwijfeld kunnen worden. Nu blijft het enigszins twijfelachtig. Zo heel erg slim was het niet om weer voor Bol te kiezen. Voordeel is, dat ze zichzelf inmiddels zo onmogelijk maken, dat ik me niet kan voorstellen, dat ik mezelf ooit nog eens toe sta om daar in te trappen.

 Zeven weken o.a. ook voor bestellingen die aangeprezen werden met de slogan: 'Voor 23:00 besteld, de volgende dag bezorgd'. Zeven weken, terwijl de langst voorspelde levertijd 6 weken was. Hoe kan zo'n tent bestaan? Wat zegt dat behalve over het bedrijf over de gemiddelde klant?? Is de gemiddelde Nederlandse consument vervallen tot de categorie 'schaap' of geldt dat alleen als de aankopen gedaan worden via het internet? Moet je nou iedere keer stennis gaan lopen maken om een beetje op een fatsoenlijke manier klantvriendelijk te worden geholpen? Wat hier gebeurt, maakt van 'minachting' een lachertje.

Vingertje

 Betutteling. Ga ik er iets mee doen? Ik denk het niet. Maar dan moet de stroom niet in dezelfde hoeveelheden blijven aanzwellen als in de laatste weken, maanden en jaren. De Europabreed gedicteerde kromheidsstandaard voor komkommers en bananen is gelukkig alweer een tijdje van de baan. Van het verhaal over een verbod op hervulbare flesjes op de tafels in restaurants ben ik de draad kwijt geraakt. Extremen waren het, zo lijkt het tenminste, maar volgens mij is de werkelijkheid erger. Nederlandse bio-mutsen die Frankrijk willen verbieden om Foie Gras te produceren, vanwege het vermeende dierenleed van de ganzen. Maar wel vlees eten? Of vleesvervangende soja-produkten, waarvan de produktie het oerwoud in Zuid-amerika langzaam maar gestaag de vernieling in helpt? En dan nu weer Zwarte Piet en zowaar de VN. Blijkbaar heeft die teutebel niks beters te doen. Druk maken over het eten van hondenvlees in China? Net niet geboren kuikens uit het ei slobberen ergens in Azië of levende inktvis naar binnen werken zoals Japanners doen? Zolang als je er zelf niet toe gedwongen wordt en jouw Chihuahua niet als snack in het frituurvet verdwijnt, wat is dan het probleem? En dan al die voorzichtigheid, die aan de dag gelegd dient te worden, als geïmmigreerde anders-culturige weigeren zich aan de andere standaarden van de nieuwe leefomgeving aan te passen. Ik word er regelmatig onpasselijk van.

 Stierenvechten in Spanje. Het is niet mijn smaak, maar het dier heeft tenminste nog een kans, al is het een kleine, om wat van zijn slachters te slachten. Al die mannelijke kalveren, die 'en masse' verwerkt worden tot biefstuk of gehakt in de overal aanwezige slachtfabrieken, hebben, als ze geluk hebben gehad, in hun leven misschien ooit met hun tong echt gras mogen los rukken. Meer niet.

 Bevalt het je niet? Ga niet kijken of boek in het geval van de stieren je vakantie niet in Spanje. Wil je je helemaal te buiten gaan aan moslimrituelen? Kom dan niet naar Nederland. Wil je je bekakte Nederlandse zeur- en zeikleventje voortzetten? Ga dan vooral niet de grens over.

 Betutteling leidt alleen tot erger. Net zoals regels maakt het alleen de weg vrij voor nog meer regels cq. betutteling. Regels iets minder maar betutteling is hypocrisie ten top in het kwadraat tot een meervoudige macht van tien. Het is een weg, die alleen tot erger kan leiden. Iedereen gaat iedereen de maat nemen. Laten we ons, in wiens naam dan ook, aub hoeden voor de dictatuur van die zogenaamd grootste gemene deler. De dominee is ooit weggehoond, de massa is echter nog een slaggie erger. Dank de waarde, die o.a. aan de zg. sociale media gehecht worden, verspreidt dit fenomeen zich sneller dan olie op water. Het maakt het slechtste in de mens wakker, totdat hij/zij zelf aan de beurt is.... Lynchen is een soortgelijke, maar in verhouding vrij onschuldige uitspatting, want zeer lokaal ipv modiaal.

Schakelaar

 Langzaam komt er weer afstand. Afstand tussen mij en dat waar ik me liever niet mee bezig hou cq niet mee geconfronteerd wenst te worden. D'r is weer een beetje schijt aan alles en iedereen incl. mezelf. En waar ligt dat nou aan? Hoe werkt dat? Wie zit waar aan welke schakelaar? Het kan nauwelijks gelegen hebben aan het uitzoeken van stopcontacten, schakelaars en afdekplaatjes, waar ik me het grootste deel van de (mid)dag mee bezig heb gehouden. Hoewel ..... schakelaars.

 Geld laten rollen kan je best wel een goed gevoel geven .... soms .... neemt niet weg, dat ook de kans op ergernissen aanwezig is, misschien wel groter zelfs. Eerst moet je beslissen wat je wilt. Dan moet je een of liefst meerdere plekken weten te vinden, waar je het uitgekozene werkelijk kunt aanschouwen. Internet is leuk maar qua kleur ed, zeker niet alles. Hoe mensen dat met kleren kopen doen, snap ik dan ook niet, maar dat terzijde. Heb je de eerste hindernissen met succes genomen, moet het gekozene in de gewenste hoeveelheden te verkrijgen zijn. Dan begint het schuren.

 Maar niet getreurd, daar had ik me op ingesteld. Eerst afgrazen wat te krijgen is, dat plaatsen en dan zien wat er mist en dat in een tweede ronde scoren of gewoon bij bestellen. Maar het is niet de bedoeling, dat de consument de commercie te slim af is. Daar heeft de commercie het volgende op gevonden. Gewoon op gezette tijden alles helemaal compleet anders doen, zelfs bij zoiets basaals als stopcontacten en met name de schakelaars. Krijg je, als je maar eens in de twintig jaar een huis van (nieuw) electra voorziet... Geen kruisschakelaars meer, tenminste niet in de uitgekozen serie, maar speciale constructies via de meterkast voor het realiseren van een meervoudige hotelschakeling. Dimmers idem dito. Dit wordt weer schakelen. Ditmaal omschakelen.

Kleur

 Weekend. Geen aannemer als wekker maar fluitende vogeltjes in zacht neerritselende regen. Kan bijna niet anders dan dat deze dag mooie dingen gaat brengen. Zou het? Het weer heeft daar in elk geval geen boodschap aan. Youp was wel aardig, maar net drie alinea's te lang. De koffie heeft een moeilijk thuis te brengen bijsmaakje. En mijn hoofd lijkt vannacht gevuld te zijn met lood. Zo is er altijd wel wat. Je hoeft er alleen maar voor open te staan....

 Ik ga de wereld niet lastig vallen met de planning van de dag. Niet in de laatste plaats, omdat nog in het geheel geen sprake is van iets wat op een planning lijkt. De dag ligt weerloos aan mijn voeten. Ik mag er mee doen wat me goed dunkt. "Weerloos" wekt agressieve associaties op. Kan er ook "Open en bloot" van maken, al moet ik dan weer aan dingen denken, waar ik in mijn eentje niet zoveel van gebakken krijg. Ik laat 'm gewoon voor me liggen. Blanco kleurplaatje en ernaast zo'n Derwent uitklapbare doos vol kleuren in alle haast denkbare tinten. Nou, dan ken ik wel ff vooruit. Moet zeggen, dat het idee om de presentatie, zeg gerust maar layout van zo'n doos te verstoren door met potloden te gaan kleuren, punten af te stompen èn (doodzonde!!) mogelijkerwijs te moeten slijpen, mij tegen de borst stuit.

 Ik kleur het plaatje wel in mijn hoofd, terwijl ik mijn blik over het kleurenpallet laat dwalen. Dan wordt noch het plaatje noch de setting van de kleurpotloden bedorven, kan ik het plaatje iedere keer opnieuw van kleuren voorzien en raken mijn kleuren nooit op.

Smaaktwist

 Acht uur van de wereld. Compleet. Helemaal. Totaal weg. Aan toe, dat mag duidelijk zijn. Verwondert me ook voor geen meter. Het had er, net in bed, de schijn van, dat het nog niet genoeg gespookt had in lijf en geest, maar uiteindelijk waren die het net zo zat, denk ik, als ik zelf. Gelukkig maar. Als je daar ook nog over in discussie moet??? Ik kan èn wil dat woord niet meer horen. Niet voor maandag. En dan raad ik hen, die me die richting op willen krijgen, aan om het eerst te proberen met een niet-beladen onderwerp.

 De prachtige nacht werd vanochtend in enkele WhatsApp-berichten bijna omzeep geholpen, nog voor ik onder het dekbed vandaan had kunnen komen. Zo wil je je grootste vijand nog niet wakker zien worden. Nou ..... ok, voor de aannemer maak ik een uitzondering. De esthetiek van welke kamervloer vanuit welke kant gezien de ruimte in beslag neemt, waar mensen, die deze discussie liever niet aangaan, gemakshalve een drempel neer plempen....

 Die vraag had me gisteren al bijna te laat laten komen op een erg aangename afspraak. Als je dan het idee hebt, dat de boel afgehandeld is en je vervolgens in het genieten van het nagieten verstoord wordt met wat alles weg heeft van een herhaling, dan word ik, hoe zal ik zeggen, een beetje ongemakkelijk. Je dan nog beroepen op je vakkennis en grote woorden als "Esthetiek" uit de kast trekken en ik zou zo instaat zijn om het tegendeel alleen al te willen, om zo iemand dwars te zitten. Nu was dat laatste niet nodig, want de al gekozen oplossing was goed en misschien wel de beste en daarbij was die niet door mij gekozen. Dus gaat fietsen en laat mij mijn koffie in alle rust genieten.

Kortgesloten

 Dat kon er ook nog wel bij ....

 Hebben we nu weer ff alles voor iets meer dan voorlopig gehad?? Zou wel fijn zijn. Mag ik alvast bedanken, vooruit lopend op een positieve invulling van het antwoord op mijn vraag. Nou, hartelijke bedankt, alvast.

 Ja, je wordt er melig van. Ik tenminste. Soms krijgt tegenslag iets lachwekkends, niet noodzakelijkerwijs komisch. Je zult toch met iets bezig zijn, wat je eigenlijk niet ziet zitten, maar wel vindt, dat je er werk van moet maken en als dan na een hoop gedoe eindelijk de interne troepen voor het moment allemaal met de neus een beetje in dezelfde richting staan, gaat de buitenwacht, weliswaar van en in jezelf maar buiten je controle om, voor de afwisseling dwarsliggen.

 Kan de boel hier niet gewoon affikken? Hoeft niet met mij erbij, ook geen honden of katten, de rest wel, dan kan ik tenminste, die zo noodzakelijke heldere streep trekken, waar het nu al jaren niet van wil komen. Lees je, dat een vermeende oorlogsmisdadiger al elf jaar opgesloten zit zonder veroordeling, nadat hij zich vrijwillig heeft gemeld en denk je "Gut, wat een ramp. Al die jaren op een plek waar je niet wilt zijn en er nog zelf voor gekozen hebben ook!". Gemakshalve vergetend, dat mijn tijd hier ook binnenkort z'n achste jaar ingaat. Zeven jaar! Niet vet, niet mager.

Wisselend

 Bezig ..... Ik juich. Ik dans. En spring. Zie je het al voor je? Hou het beeld vast, je zult het in werkelijkheid niet zo snel tegenkomen. Er is gras gemaaid, maar van de smaak nog geen spoor. Sterker nog. Klaar om na gedane arbeid met voldoening het resultaat in aanschouw te nemen, kwam ik niet verder dan "Nou, èn?". Minder zelfs ..... streep dat "Nou" maar weg.

 We zijn er nog niet. Wij zijn echter mens en hopen verder, desnoods tot we een ons wegen. De hele middag nog voor de boeg met net zoveel kansen op een goede als een verkeerde richting om in te slaan. Wel ff intern overleg mbt de strategie met de meeste kans van slagen. Een aanpak die iets teweeg brengt in de orde van "Yeah, mooi gedaan. Verder zo!" Of overspan ik nou de boog?

 Liefst zou ik naar bed gaan. Zomer. Grasmaaien, Van buiten naar binnen gaan. Niesbui!! Die heb ik dus net achter de kiezen en dan heb je het eigenlijk wel gehad voor de rest van de dag. Misschien moeilijk voorstelbaar, maar waar. Een slagenwisseling, net voordat de getroffene in een bokswedstrijd de vloer opzoekt, heeft er wel wat van weg. De ene klap na de andere zonder kans op tussentijds herstel of herpositionering. Het kan heel snel gaan of ietsje langer duren, maar de KO ontwijken, kun je vergeten.

 Zielig, hè? Valt wel mee. Als het nou de eerste keer zou zijn, dat het me was overkomen .... Gelukkig heb ik al enige decennia ervaring opgebouwd. Als met alles! Niks nieuws onder de zon. Welke zon? Ach, laat maar zitten ook.

Paardekracht

 Water tanken, benzine bijvullen, olie checken en dan maar eens rollend aan de dag beginnen. Ergens moet ik de smaak weer vandaan zien te halen. En zoveel middelen heb ik nou ook weer niet om dat doel te bereiken. Nou kan ik het nog over roeiriemen gaan hebben, maar het lijkt me beter om maar domweg in de benen cq. de wielen te gaan. Let's go Movin'.....

Movin', movin', movin',
Though they're disapprovin',
Keep them dogies movin', rawhide
Don't try to understand 'em,
Just rope an' throw an' brand 'em
Soon we'll be living high and wide
My heart's calculatin',
My true love will be waitin':
Waitin' at the end of my ride

Move 'em out, head 'em up,
Head 'em up, move 'em on
Move 'em out, head 'em up:
Rawhide
Cut 'em out, ride 'em in,
Ride 'em in, cut 'em out,
Cut 'em out, ride 'em in:
Rawhide!

Geverher'ren

 Nou wordt het langzamerhand tijd voor de normale gang van zaken. Geen geëmmer meer met mezelf, geen bouwgedoe op afstand, geen filosofische denkkronkels over de zin van het een en ander, gewoon doen wat gedaan moet worden voor zover mogelijk qua tijd en aantal handjes. Alles illusie natuurlijk, maar wie weet gaat het lukken vandaag. Wat kan ik anders dan hopen en zien? O ja , doen ...

 Nu heb ik afgelopen week niet bepaald vliegen zitten tellen of naar de einder gestaard. Wat een tussendoor-bedoening had moeten zijn nam het grootste deel van de tijd in beslag. Dit deels door onnodige verwikkelingen maar verder toch vnl door het uit mijn handen laten glijden, waarmee ik bezig was. Niet goed. Ik zie het aan de rommel, die zich om me heen verzameld heeft. Kunstwerkje?? Kopen?? Een pakkend naampje schiet me niet zo te binnen. Dan is het misschien maar beter om het te laten voor wat het is: rommel die geruimd moet worden.

 Aannemer schuift van binnen naar buiten. Aard van het werk blijft afwerken. Details zijn en blijven kortom van het grootste belang. Hopen dat de vragen niet pas weer komen als de werkzaamheden al bijna klaar zijn.

Overlevering

 "Tijd om wat te gaan doen", dacht hij bij zichzelf, leunde achterover en liet zijn blik met het niets versmelten.
 ......
 "Druk doende met niksdoen is een zware dagtaak", ging door zijn hoofd, terwijl hij de werkzaamheden voor de rest van de middag plande.
 ......
 Maakt het de wereld wat uit, wat ik doe. Maakt het een wereld van verschil, als ik iets doe of het nalaat? Het verstoort hooguit het bestaan van mezelf en een paar handenvol anderen. Een rimpeling, waarvan de verstoring uitdijt in het niets. Uit het niets gekomen en erin verdwenen. Zoiets als van stof naar stof.

 Maar stel, ik zou geen 135 maar een miljoenvoud meer volgers hebben op mijn inmiddels inactieve twitteraccount. Wat dan? Meer dan een wat grotere rimpel en een tijdelijk repeterende uitdijing levert zoiets niet op. Tenzij je natuurlijk van die nabestaanden hebt, die rechtzaken beginnen over de meest onzinnige zaken. Dat levert nadruppelend gerimpel op. Maar dan?

 Vergetelheid. Ok. Maar dat is niet het probleem. Vergeten is als scheten, als het niet gebeurt, heb je er meer last van. Nee, daar zit het niet in. Dat is maar een gevolg. Een gevolg van een bestaan in volstrekte willekeur. Dat is -volgens mij- waarom nageslacht de wereld ingestampt wordt. "Soort in stand houden" ... amehoela. Als dat het doel was, zouden er kinderfarms bestaan. Nee, daar trap ik niet in. Wat je doet, is jezelf in stand houden door anderen, die noch anders kunnen noch beter weten, ongevraagd op te zadelen met de herinnering aan jou. Waarbij volgens mij net als bij publiciteit geldt: goed of slecht, maakt niet uit, als het maar het gebeurt. Maar zelfs dan .... van uitstel komt afstel. Niet dan? En is dat erg? Nee. Verbaas me alleen over al die drukte vooraf.

 Hij keek de ijsvogel na, die hem uit z'n gepeins had opgeschrikt, schonk nog eens in en verdiepte zich in de kwartfinales. "Wat is voetbal toch een over het paard getilde flutsport", dacht hij en vulde zijn voorspelling in op het gokformulier.

Opgeruimd

 Ha, ik zag het niet eens gelijk. Tenminste, denk ik. Registreerde wel een verandering, maar verder viel het dubbeltje in eerste instantie niet. Blog weg. Nee, niet het mijne, maar eentje waar ik aan mee mocht schrijven. Had ik natuurlijk een "In memoriam" willen schrijven, maar dat is er niet van gekomen. Desondanks, was leuk, zolang het duurde. En daar gaat het om, tenslotte. Toch? Yep!!

 Nu mijn eigen zooi uitdunnen. Al die blog-ideeën, die nooit verder dan een paar pagina's of zelfs maar het idee zijn gekomen. Is niet mijn sterkste kant, dat opruimen en dan heb ik het niet alleen over mijn blogs, maar dat zal duidelijk wezen. Klinkt alsof ik zo'n ideeënmachine ben. Wat ik bij deze wil ontkennen. Alles hoopt op en gaat dan veel lijken, als je niks opruimt, dat is een hele andere zaak. Neemt niet weg, dat ik makkelijker initier/initiër dan afscheid neem. Was dat niet het geval geweest, dan had ik nu al maanden in een omgeving vertoeft, waar alles netjes geordend in dozen zou zitten en al die dozen, netjes van kleurcodes voorzien, zouden staan te wachten in de voormalig eetkamer, die een direct uitgang heeft naar het terras. Gelukkig ziet het er een stuk gezelliger uit.

 Waar het vandaan kwam was duidelijk. Waar dit heen gaat, mag Joost weten. Het lijkt vrijdagmiddag wel. Zo'n moment, waarop je in de kroeg de week probeert te vergeten en ruimte te maken voor het weekend. Zonder week geen weekend! Gezelligheid kent wel degelijk grenzen. Aan grenzen heb ik een broertje dood, tenzij ik ze zelf trek ... voor anderen. Volgens mij wordt het tijd voor vuile borden en bepotelde glazen ... Of toch dat onbewoonde eiland?

BingO!!

 "3,1 miljoen voor met afval omgeven onopgemaakt bed"(*)

 Ergens doe ik toch iets fout in mijn leven .... waarom wist ik nou niet, dat je je vuile bed als kunst kunt verkopen en er van die halvegaren rondlopen op deze aardkloot, die daar miljoenen voor betalen. Ok, het zal me niet iedere week lukken, maar 2 of 3 per jaar moet te doen zijn. En natuurlijk moet het in totaal een zeer beperkte oplage blijven, anders verpest ik mijn marktwaarde. Een waarde die voor mij wel wat minder mag, al sta ik natuurlijk volledig open voor wat gekken willen geven.

 Een vuil bed .... kunst .... hoe malloot moet je zijn om daar in te trappen? Heeft iemand het al eens met een vuile pleepot geprobeerd? Nee, ik voel me in deze niet geroepen. Doe mij maar een pindakaasvloer, maar dan wel van Calvé. Kunst is kunst als iemand het kunst noemt. Geen kunst toch??

(*)  vrij naar Artikel in Volkskrant van 01/07/2014 

Kappen

 Wat gaat het vandaag worden? Op afstand sturen? Diep ademhalen en hopen, dat met een beetje goede wil ergens in de verste verte het eindresultaat best wel enigszins in de goede richting zou kunnen gaan bewegen, als ik er maar vertrouwen in heb?? Klinkt een beetje alsof iemand me zou zeggen, dat ik moet vertrouwen in de sprookjes, die de Paus beroepshalve de wereld in slingert. Nee, dus, maar wat afstandelijker op afstand sturen is misschien wel een goed idee. Er is gedaan wat gedaan kon worden, de rest is voor later. Ik zie wel. Als het niet is, wat het zou moeten zijn, ruk ik het er wel uit en doe het over. Liefst onder de neus van de aannemer, maar echt belangrijk is dat niet.

 Dat diep ademhalen is belangrijker. In. Uit. Vasthouden. Tellen. Tot tien is niet gezond, maar 5 of 6 moet kunnen. Afstand nemen en de focus zo'n dikke 2000 km terug halen. Kersen plukken, onkruid trekken, bramen maaien en de eeuwige afwasblues. Ongestoord kunnen werken lijkt me wel een aardige, als ik niet gestoord wil raken, zeker buitenshuis. Bosmaaien met een tablet in de ene hand en de maaier met de andere hand losjes aansturen vanuit de heup, is een illusie.

Verstoppertje

 Een dag beginnen met voorstellen van een op zijn automatische piloot sturende aannemer om wat minder gelukte bouwresulaten lekker weg te timmeren achter wat latjes .... Nou, dan ben je wakker, dat kan ik je garanderen. Zelfs als het nauwelijks half zeven is. Hij doet geregeld zaken, die ik achteraf pas zie en bovendien niet kan volgen cq. niet zo slim vind. Antwoord is dan altijd "Komt wel goed!" Leuk, alsof ik nog zitten te wachten op vaderlijke geruststellingen. Mijn vader zou zich dat inmiddels niet meer in het hoofd durven te halen, als ie nog zou leven. En wat ie al helemaal niet zou hoeven te durven is camouflage timmerwerk. Niet in de laatste plaats omdat ie zelf niet op het idee zou komen, zou hoeven te komen, omdat ie zijn werk goed gedaan zou hebben of mij dusdanig lang en vaak op mijn vingers getikt zou hebben tot het klopte. Daar heeft die aannnemer in zijn jeugd toch wat gemist.

 Dag 4 van de afwerking. En ik dank God op mijn blote knieën, als het ook werkelijk -zoals gepland- voorlopig de laatste dag met aannemersgezeik is. Qua afwerking, dan. De smaak in verfkleuring hebben we gehad, net zoals de 20ste bevestiging dan delen ongeverft moeten blijven, aan de 'vergeten' afsluiting van het dak op muren wordt gewerkt, isolatiemateriaal voor het opvullen van de afsluiting gaat op de laatste minuten of misschien wel seconden binnenkomen en dan tenslotte het grapje van vanochtend met de cm's brede spleet tussen de in het zicht gebleven draagbalken van het dak en de voor- en achtergevel. Tja, en dan alles nog eens verven na eerst de balkenconstructie geschuurd te hebben. En dat in één dag ...... Hahahahaha.