Begonnen in de vierdelige cyclus van Ferrante. Al bij Hahn vroeg ik me af of daar niet een woord voor is net zoals trilogie. Dat is er dus en heet tetralogie. Quadrilogie vind ik zelf mooier en logischer, maar dat blijkt Frans te zijn. Maar dat ter zijde. Waar ik huiverig was voor een libelle-achtig niveau, bevalt het uitstekend op de eerste indruk en ook nog steeds na 150 pagina's.
Het wordt geschreven als een terugblik op het leven nav het verdwijnen van een van die twee vriendinnen op ruim zestig jarige leeftijd. Het verhaal slingert en keert steeds weer terug bij de rode draad, het leven van de tweede vriendinnen gezien, herinnert door één van beide. De onzekere en afhankelijke vertelster en de brutale en slimme vriendin. Alles ingebed in het leven in de wijk Rione in Napels. Ik neem aan dat het een bestaande wijk is. Dat voor wat betreft het eerste deel.
Het boek is ingedeeld in lekker korte hoofdstukken. Dat maakt het overzichtelijk en makkelijk ff weg te leggen. Het benadrukt ook een beetje het van de hak op de tak springen van de vertelling. Zien of Ferrante dit niveau vier delen weet vol te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten