Gisteravond overviel me een haast vergeten rust. Ik wilde zeggen, dat ie over me neerdaalde, maar dat klinkt zo naar Heilige Geest. Gewoon diep niks. Leeg op een prettige manier. Een stemming om de ligstoel uit te klappen en naar de sterren te kijken. De melkweg in te turen. Zou niet eens een drankje bij hoeven. Of armen over het boek, kin op de armen en doelloos naar het patroon in de gordijnen voor het tegenoverliggende raam kijken.
Niet gedaan. Niet vanuit een verstandigheidsstreven. Ik wilde gewoon plat en de ogen sluiten. Niks kijken meer. Gehad had ik het. Niet zozeer moe. De taks van doen was bereikt.
Een deel van de rust heeft stand gehouden. In alle rust aan de dag begonnen. De dames los en ik in gedachten verzonken er achteraan. Inmiddels komen die na de ronde, die ze op de vrije dagen meervoudig afleggen, op eigen initiatief terug naar binnen. De ene hond wat vlotter dan de andere. Zelfs Prada hoef ik tegenwoordig niet meer te smeken. Doet goed. Geen ergernis voor de koffie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten