Als het enthousiasme nou een beetje zou willen en de motivatie een duwtje in de rug zou weten te geven, zou het op het oog perfect zijn. De noodzaak om me in te houden maakt het er niet beter op. Als ik toch al vrijwel niks mag, waarom zou ik me dan druk maken over dat beetje wat wel moet kunnen maar ik mooi geen zin in heb?
Je wilt naar de Andes, desnoodsnoods de Himalaya of als dat allemaal niet kan, doe me dan maar Bali. Nee, nee, nee. Verder dan je neus lang is, is het reizen niet toegestaan. Ga maar lekker naar Agnita. Nou, nee, bedankt. Dan blijf ik net zo lief in bed liggen. Zoiets.
Verder dan koken en de aardbeienplanten water geven is het vandaag niet gekomen. Een trede van het niets vandaan. Nog één stap terug en de wereld gaat aan mij voorbij en dat onvrijwillig. Morgen de laatste rondom mooie dag en ik aan de zijlijn. Dinsdag weer eindeloos in de rij staan en dan in de dagen erna iets concluderends, mag ik aannemen. Ja, wachten is een leuke tweede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten