Gisteravond deel drie van het 4-delige epos van Ulla Hahn uitgelezen. Bijna een happy-end van een romantische film. Wil daar nog een 500 pagina's dik vierde deel achteraan komen, zal er zich toch minstens een drama in het leven van de hoofdpersoon moeten voltrekken. Weer eentje mag je zeggen. Ze heeft er al een paar gehad. Wat dat betreft was het derde deel een en al rozegeur en maneschijn. Naast alle politieke verwikkelingen die de revue passeerden. Op dat persoonlijke vlak zal het dan wel weer misgaan en wat krijgen we daarna? Tijdsbeeld en/of Bildingsroman? Het extreem linkse geweld, RAF en zo, of was dat later? Zie de hoofdpersoon niet ineens met een machinegeweer rond rennen.
Het verhaal wordt meer en meer specifiek Duits. Waar het in de eerste twee delen eigenlijk overal gesitueerd had kunnen zijn, was dat in het derde deel niet het geval. Door en door Duits. Het gaat kortom een beetje langs mee heen. Jammer, de manier van schrijven is het lezen meer dan de moeite waard.
Update: Ik denk, dat ik het vierde deel maar laat zitten. In elk geval voor het moment. In feite is het derde deel een mooie afsluiting. Behalve dat ik wel van happy-end's hou, kan alleen een geforceerde toestand het pad vrijmaken voor de laatste rest van het ei dat mevrouw Hahn blijkbaar nog niet kwijt heeft gekund. Ik snap best dat trouwen, kinderen krijgen en meer van dat gedoe niet past in het steeds maatschappij-kritischere plaatje, dat er wordt geschetst. Maar misschien ben ik niet in dat plaatje geïnteresseerd. In elk geval nu niet. Ik wil onderhouden en niet beleerd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten