Morgen maandag. Ik zou komende week door willen kunnen scrollen. Hoppa! Doe maar september. Als het resultaat van aanstaande dinsdag zo beroerd is als de resulaten van afgelopen vrijdag, snap ik niet, dat ik hier zit alsof niks aan de hand is. Inwendig een slagveld. Uitwendig geen krasje te zien. Niet op het moment in elk geval.
Die ziekenhuisopname lijkt me inmiddels tamelijk onvermijdelijk, al voelt mijn lijf zo niet aan. D'r zit blijkbaar een behoorlijke weerstand cq verdediging dan wel incasseringsvermogen, die de innerlijke onorde redelijk op de rails weet te houden. Het heeft iets angstaanjagends. Stilte voor de storm. Alsof de boel ieder moment kan klappen, zonder een idee te hebben uit welke hoek de vloerende rechtse zal komen.
Ik merk, dat ik er meer en meer mee bezig ben. Het mijn denken in beslag neemt. Wat staat me te wachten? Waar gaat dit naar toe? Überhaupt: wat is het? D'r dreigt iets, maar wat? Vreemd genoeg is daar nog steeds geen duidelijk over. Wat is het, dat me soms uit de baan weet te werpen? Laatste zelfs letterlijk. En niet in de laatste plaats, wat denkt men daar aan te doen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten