Rust? Moeheid? Lamgeslagen? Het is een wat dubieus gevoel. Weet niet of ik er zo tevreden mee moet zijn. Was vandaag op de was na niks van plan en heb me daar ook aan gehouden. Een pas op de plaats leek me wel aangebracht. Hoe kan ik dan 's middags drie uur diep en vast slapen? Is nauwelijks nog een siësta te noemen. Al dat 's middags slapen heeft ook tot gevolg, dat het ritme begint te verschuiven.
Met een boek dat boeit zonder dat ik, al ruim de helft gepasseerd, een idee heb waar het verhaal naar toe wil en al dat gedut wordt het steeds vaker ruim na twaalven, voordat ik in bed plof met de wetenschap morgenochtend weer ergens rond zessen de ogen te openen. Wakker, echt wakker maar verre van fris en fruitig.
In feite gaat het niet verkeerd. Ik merk dat aan het steeds nauwer omcirkelen van de op te ruimen, slepende ballast. Dat vereist veerkracht. Tegenslagen zijn onvoorspelbaar èn gegarandeerd onvermijdelijk. Het moet niet zo zijn, dat ik bij de eerste de beste hobbel uit de bocht vlieg. Zolang ik dat gevoel heb, begin ik er niet eens aan. Het soort stevigheid wat ik inmiddels al een kleine eeuwigheid ben kwijt geraakt. Een laatste rest die nog teruggewonnen moet worden. Laat het deze keer raak zijn. Ik zou er niet vies van zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten