Gaat het ineens hard(er) achteruit? Kan makkelijk een psychosomatische kwestie zijn. Hoeft niet. Goed dat de volgende étappe, die ongetwijfeld nog steeds geen sluitende opheldering zal geven, geen weken op zich laat wachten. Ergens heb ik het idee, dat we op de goed weg zitten. Wat je 'goed' kunt noemen. Dat ik er zo blij mee ben, kan ik niet zeggen.
Het is allemaal erg rommelig. In me. Om me. Wat er gebeurd. Mijn inschattingen laten het er ff bij zitten en wachten af. Afwachten. Wachten. Een van de meest vervelende activiteiten die er bestaan. Zou ik die stap verder willen zijn? Ja en Nee. Ik weet, dat ik ergens tegen aan ben geknald, voel alleen nog geen behoefte om de schade in ogenschouw te nemen.
Of links om of rechtsom. Iets gaat het worden. Champagne of een kratje Duvel en een fles ijskoude wodka.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten