Een mooie dag .... voor een begrafenis. Qua beeld zou regen voor de vereiste misttroostigheid moeten zorgen, maar droog en een beetje zon is stukken prettiger en praktischer. De familieleden die overal en weet ik vandaan moeten komen, waren gisteren allemaal gearriveerd. Soms heb ik het idee, dat meer Roemenen in het buitenland wonen dan in het land zelf. Het inwonersaantal krimpt dan ook ieder jaar verder. Dat iemand naar Roemenië komt om er te leven, veroorzaakt kortsluiting in de gemiddelde Roemeense logica.
Maar Ana dus. Het 91 jarige zorgenkindje van Mariana gaat naar haar laatste rustplaats. Vele decennia na haar echtgenoot. Een dapper vrouwtje, dat me, krom als ze was, nauwelijks tot mijn buikhoogte kwam. Voor een normaal gesprek was het aan te raden om te gaan zitten. Dan in elk geval geen problemen met de nekspieren van het omhoog resp. omlaag kijken. Moest dan nog wel het gespreksvolume stevig opschroeven om iets van je woorden tot haar door te laten dringen.
Oud worden vond ze al een tijdje niks. De slechte dagen overheersten meer en meer de goede. Vele van haar generatiegenoten lagen op het kerkhof ipv regelmatig bij haar langs te wippen. Het alleen-zijn was het ergst. Als ze Mariana zag, was het altijd kloppen op het raam en haar naar binnen loodsen. Met regelmaat vroeg ze Mariana of ze de nacht niet wilde blijven. En ineens was het afgelopen. Wat 91 jaar redelijk probleemloos functioneerde, begint te hakkelen en houdt het plompverloren voor gezien in minder dan vier weken, die ze nog maar deels bewust heeft meegemaakt. Het leed is geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten