Het voelde illegaal aan, beetje stiekem maar het deed goed. Vanwege het planten van de tweede ronde niet-doorbloeiers de helft van het aardbeienperceel omgespit. Oei, oei. Deed me denken aan de eerste jaren na de hartaanval. Met regelmaat schoot het toen door mijn hoofd, dat mijn cardiologe d'r hart zou vast houden, als ze wist waar ik mee bezig was.
Dat vasthouden is nu moeilijker, want onduidelijk, maar hoofdschudden zou het gespit zeker opgeleverd hebben bij haar aanwezigheid. Ja, weer een vrouw. Mannelijke doktoren zijn hier vast aanwezig. Ik kom ze alleen niet tegen, op de huisarts na.
Het werk in de tuin deed goed. Pijnlijk is alleen, dat het aardbeienperceel in feite het enige perceel is dat tot nog toe de zomer enigszins op orde is doorgekomen. De rest is alweer groen van het onkruid. Het is onbegonnen werken met die ongevraagde onderbrekingen. Normaal gesproken had ik de schade van het koude en natte voorjaar inmiddels lang en breed ingelopen moeten hebben. Wat is normaal tegenwoordig? Waar sta ik? Wat gaat er komen? Hoe gaat het volgende seizoen eruit zien?? Vrgn, vrgn. Steeds meer vrgn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten