Elf uur en alweer meer dan een uur, bijna twee zelfs terug op het honk. Eerste stap in de zoveelste poging om helderheid te krijgen in wat me veel te vaak overvalt. Ben dan inmiddels wel weer terug op het punt van vertrek en ook tussen de oren zit het sneller dan verwacht op een rijtje, maar dat neemt niet weg dat alles waar ik mee bezig ben of zou willen zijn op zo'n moment verre van me wordt gegooid, het verliest zin en betekenis, stoot af, wekt weerzin en eigenlijk bestaat het gewoon niet meer. Verdwenen in dichte mist die langzaam optrekt.
Dan kan de herhaling van herkenen, erkennen en zich eigen maken weer beginnen. Het gaat vloeiend en relatief snel, maar onvermijdelijk. Dan is het oppakken wat liggen is gebleven, de ideeën reanimeren, de smaak aan het doen te pakken krijgen en tenslotte vooruit proberen te kijken. Van op achterstand gezet terug het heft in handen nemen. Waar de obstakels in een niet zover verleden vnl van mentale aard waren, is het nu alweer een tijdje een kwestie van puur fysieke tegenwerking. Voor het uiteindelijk effect maakt het weinig uit. Het blijft aanmodderen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten