Straks nog een of twee uur in de tuin aan de slag en de eerste normale dag is een feit. Vijf dagen heeft de weg terug gekost. Geen kattenpis! Vooralsnog stuurt de automatische piloot. Zien hoelang het duurt voor het kriebelt om het stuur over te nemen. De weersvooruitzichten spelen mee. Daar hoef ik me even niet mee bezig te houden. Scheelt een omstandigheid.
Morgen en/of overmorgen nog wat nattigheid, in het weekeinde maaien en dan moet alleen de presentatie van de tuin al 100% beter zijn dan die nu is. Dan kruipen we met 3 vooruit en 2 terug toch langzaam richting het aan de slag gaan met het opzetten van de kas. Wat een lijdensweg is dat geworden.
Van de week nog ergens een nwe lading aardbeienplantjes ter vervanging van de miskleun van vorig jaar. Geen doorbloeiers. Moet het volgend jaar eindelijk lukken met minstens een kilo in één oogstronde. In feite, als alles goed was gegaan, had ik meer aardbeien moeten hebben, dan me lief was geweest. Mocht dat volgend jaar zo zijn, dan reduceer ik het aantal planten via de stekken voor het nwe bed. Eerst zien, dan handelen.
Dan zijn daar nog het onkruiddoek, de tegels voor de paden en de randen voor de verhoogde bedden cq percelen. En het opbrengen van de oude stalmest niet vergeten. Waar gaat het schip stranden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten