De ochtenden blijven een tweetrapsraket. Eerst de ogen open, honden en koffie. Vervolgens mijn stemming proberen op te kalefateren. Bij de ergernis over de medische wereld slaat me niet meer de stoom uit de oren, maar vrolijk maakt het me ook niet.; Nog steeds niet en dat zal wel zo blijven. Niet in de positie om het op de spits te drijven, maar het laatste woord is er nog niet over gezegd. Troela.
Zien dat ik me vandaag tot enige afleiding weet aan te zetten. Ferrante boeit, maar hele dagen daarin wegkruipen is weinig anders dan weglopen voor wat gedaan moet worden. De onduidelijkheid en het wachten zijn een initiatief dodende combinatie. In elk geval bij mij. Het zaagt in een handomdraai de poten onder het normale bestaan vandaan. Het maakt je wereld klein. Al wat gedaan kan of moet worden krijgt iets discutabels. Ik pik een of twee dingen uit het rijkelijke aanbod, handel die af en dan heb ik het gehad. Leeg, moe en ongeïnteresseerd in verdere mogelijkheden.
Dit moet geen weken zo doorgaan. Het jaar was al niet spetterend maar een dergelijk anticlimax in de afsluiting zou zomaar de nekslag voor volgend jaar kunnen zijn. Een opleving in de overgang naar de winter is onontbeerlijk. Ik voorzie anders een record in de putdiepte, die me in de wintermndn te wachten staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten